ใครคือ ฅนขลัง คลังวิชา ตัวจริง

ขอบคุณพี่ครับ เรื่องข้อมูล คือพระอาหาร เปนพระพิมพ์สมเด็จ ที่ท่านทำไว้ ไม่เกิน16องค์น่ะครับ สำหรับศิษย์ใกล้ชิด น่าจะเปนศิษย์รุ่น อาจารย์ชม อาจารย์ปถม น่ะครับ ข้อมูลที่ได้มาคือ ข้าวก้นบาตร ผสมกับผงวิเศษ และอัญเชิญองค์ปรมาจารย์ใหญ่หลวงปู่ดำเสกในถ้ำ ผมทราบข้อมูลมาแค่นี้ครับ พี่เคยทราบข้อมูลเหล่านี้ไหมเลยสอบถามพี่ในช่วงแรก หนึ่งใน16องค์นี่รู้สึกอาจารย์ชม ท่านได้ไว้นะครับ

 

พี่แขวนพระรุ่นสุดท้ายด้วยใช่ไหม อิทธิคุณเปนอย่างไรบ้างครับ ครบใช่ไหม รุ่นสุดท้ายหลวงปู่ดำเสกด้วยใช่ไหม หรือหลวงพ่ออภิชิโตเสกเองครับ สอบถามพี่ครับ ขอบคุณครับ

 

ครับพี่ผมรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยกระทู้นี้ยังมีผู้ที่ศรัทธา และระลึกถึงท่านอยู่ เพราะข้อมูลของท่านน้อยมากจริงๆ ยอมรับครับศรัทธาท่านมากจริงๆๆครับ ไปกราบรูปท่านที่วัดทอง อยู่เสมอทึ่งครับ กับการฝึกสมาธิอย่างหนักของท่านแบบเสี่ยงชีวิตจริงๆๆนี่ละครับของแท้ ผมขอรบกวนพี่ช่วยนำบันทึกของคนรุ่นก่อนที่บันทึกไว้มาลงเปนวิทยาทาน สำหรับผู้ที่เคารพศรัทธาได้ศึกษากันได้ไหมครับ ผมเห็นว่าน่าจะเปนประโยชน์ต่ออนุชนร่นหลัง ว่าอย่างน้อยยังมีพระสุปฏิปันโน ที่ปฏิบัติอย่างจริงจังรูปหนึ่งในเมืองไทยครับ

 

ตอบคุณ ช.40

( ขอบคุณพี่ครับ เรื่องข้อมูล คือพระอาหาร เปนพระพิมพ์สมเด็จ ที่ท่านทำไว้ ไม่เกิน16องค์น่ะครับ สำหรับศิษย์ใกล้ชิด น่าจะเปนศิษย์รุ่น อาจารย์ชม อาจารย์ปถม น่ะครับ ข้อมูลที่ได้มาคือ ข้าวก้นบาตร ผสมกับผงวิเศษ และอัญเชิญองค์ปรมาจารย์ใหญ่หลวงปู่ดำเสกในถ้ำ ผมทราบข้อมูลมาแค่นี้ครับ พี่เคยทราบข้อมูลเหล่านี้ไหมเลยสอบถามพี่ในช่วงแรก หนึ่งใน16องค์นี่รู้สึกอาจารย์ชม ท่านได้ไว้นะครับ )




ขอบคุณครับ ที่ให้รายละเอียดมา นึกได้แล้วว่าเป็นพระชุดแรกที่หลวงพ่อฯสร้างไว้ในสมัยหนุ่มๆ แต่ผมจะไม่ได้จำว่าเรียกว่า พระอาหาร เรื่องนี้ อ.ประถม เคยเขียนไว้นานมากแล้ว ไม่แน่ใจที่ว่าเสกกระทั่งพระบิน ภายหลังต้องเสกในมุ้งใช่หรือไม่ เท่าที่เคยคุยกับคุณลุงซึ่งเป็นศิษย์ใกล้ชิดของหลวงพ่อฯ เคยเล่าว่า พระบางรุ่นท่านกำหนดจิตในการบรรจุพลัง(เสก)มากเกินไปก็จะมีรอยร้าวที่องค์พระ จึงต้องหยุดเสก ภายหลังกำหนดได้พอดีก็จะไม่ร้าวอีก เคยมีเหมือนกันที่ศิษย์ฝากพระเลี่ยมทองพร้อมสร้อยทองคำมาให้หลวงพ่อเสก ปรากฏว่าเสกกระทั่งบินออกหายไป ไปตามก็ไม่พบ จึงต้องหาพระนำไปเลี่ยมทองแถมซื้อสร้อยทองมาใช้คืนศิษย์ ความจริงเรื่องอย่างนี้ใครได้ยินได้ฟังก็คงไม่เชื่อ แต่ผมเชื่อว่า ครูบาอาจารย์ในยุคก่อนๆ ทำกันได้หลายๆท่าน แต่ไม่มีใครเอามาบอกกล่าวกัน

เรื่องพระเครื่องจะรุ่นไหนก็ตาม หากท่าน อ.ชม มีอยู่ ใครไปขอท่าน ท่านก็ให้(แม้มิใช่ให้ทุกคน) ท่าน อ.ชม ใจดีมากๆ เป็นครูบาอาจารย์ผู้มีศรัทธาสูง ท่านเคยถอดพระที่พกติดตัวอยู่ให้ผมหลายครั้ง แต่ผมไม่ยอมรับเอามาเลยสักครั้ง เพราะเห็นว่าไม่ควร จึงต้องแสวงหาเองสบายใจกว่า ดังนั้นเชื่อแน่ว่า พระ 1 ใน 16 องค์ที่ท่าน อ.ชมได้มา น่าจะตกทอดไปเป็นสมบัติของผู้อื่นนานแล้วครับ แล้วก็แนะนำว่าหากใครคิดจะดิ้นรนแสวงหาก็น่าจะเจ็บใจในภายหลังเสียมากกว่า หากไปได้องค์ที่ 17 มาแทน



( พี่แขวนพระรุ่นสุดท้ายด้วยใช่ไหม อิทธิคุณเปนอย่างไรบ้างครับ ครบใช่ไหม รุ่นสุดท้ายหลวงปู่ดำเสกด้วยใช่ไหม หรือหลวงพ่ออภิชิโตเสกเองครับ สอบถามพี่ครับ ขอบคุณครับ )



ผมพกพระเครื่องหลายอาจารย์ครับ มีพระผงรุ่นสุดท้ายที่ว่านี้ด้วย ที่พกพาอาราธนาติดตัวอยู่เป็นประจำก็มี พระผงเทพนิมิต ที่ท่าน อ.ชุมไชยคีรี อ.ฆราวาส สายเขาอ้อ สร้างในปี 2496 แล้วก็พระผงรุ่นสุดท้ายหลวงพ่อฯ ขึ้นอยู่กับโอกาสและสถานที่ ที่เราจะต้องไป ที่ถามว่าหลวงปู่ดำเสกด้วยหรือไม่ ผมเองคงตอบไม่ได้ แต่จากการอนุมานเชื่อกันว่า ในการอธิษฐานจิตปลุกเสกพระเครื่อง หลวงพ่อฯท่านต้องบอกกล่าวครูบาอาจารย์ของท่านแน่นอน ก็ต้องจินตนาการกันเองว่าอาจารย์จะมาคอยดูแลศิษย์รึไม่? ความจริงพลังงานที่หลวงพ่อฯอธิษฐานจิตบรรจุลงก็น่าจะเกินพอแล้ว เปรียบได้กับแบ็ตเตอรี่ สมมุติว่าอัดพลังได้เต็มที่ 100 เต็ม หากพยายามบรรจุให้เกิน 100 ไปเท่าใด ก็คงไม่ได้ใช้ประโยชน์ เพราะแบ็ตเตอรี่ รับไว้ไม่ได้

ส่วนที่ถามถึง " อิทธิคุณ " เป็นอย่างไร คุณใช้คำได้ดีมากในคำนี้ครับ ส่วนใหญ่ไปเรียกตามๆกันว่า " พุทธคุณ " เพราะพุทธคุณนั้นว่ากันตามหลักแล้วมี 3 ประการ คือ พระมหากรุณาธิคุณ พระบริสุทธิคุณ และ พระปัญญาคุณ แต่เราก็เรียกพุทธคุณกันมานานแล้ว ถึงเรียกไม่ถูกต้องตามหลัก แต่ก็เข้าใจกันว่าหมายถึงพลังคุณประโยชน์ที่ให้ผลแก่ผู้ที่พกพา

สำหรับตัวผมเอง ไม่ได้สังเกตในเรื่องอื่นๆมากนัก เพียงแต่เวลาที่อาจมีอันตรายก็ผ่านมาได้เสมอๆ แต่ก็ไม่ได้ประมาท เพียงเท่านี้ก็พอแล้วสำหรับผม เพราะหากไม่มีตัวเราแล้ว สิ่งอื่นๆทั้งหมดก็คงไม่มีความหมาย

บันทึกเก่าที่ถามมา แล้วจะนำ Link เมื่อหลายปีก่อนเกี่ยวกับเรื่องหลวงพ่อฯและหลวงปู่ดำที่เคยส่งไปใน FB ของคนขลังเมื่อปีที่แล้ว มาลงให้ดูครับ.

 

ครับพี่ขอบคุณสำหรับข้อมูลนี้ครับ ขออนุญาติพี่ช่วยนำบันทึกหลวงพ่ออภิชิโตสมัยหนุ่มที่เรียนวิชามาลงให้ศึกษากันได้ไหมครับ รวมทั้งบันทึกเกี่ยวกับหลวงปู่ดำด้วย เพื่ออนุชนรุ่นหลังจะได้ทราบกันเปนวิทยาทานครับ มีภาพช่วงที่ท่านแปลงใบไม้ หรืออย่างอื่นก็ขออนุญาติพี่ลงเปนวิทยาทานด้วยนะครับ รับรองว่าไม่มี การนำไปก็อปหาผลประโยชน์เพื้อซื้อขาย อย่างที่ฅนขลัง ชั่ว ทำแน่ครับ ผมเชื่อว่าพวกเราเคารพหลวงพ่อด้วยหัวใจ ไม่ขายครูบาอาจารย์แน่นอนครับ ขอขอบคุณพี่ล่วงหน้าครับ ขอบคุณมาก

 

เพื่อแสดงให้เห็นว่าเรื่องราวของหลวงพ่อฯ มีการบันทึกไว้บ้างบางส่วนนานมาแล้วจึงขอนำข้อความและ link ที่มาที่มีผู้นำมาลงไว้หลายปีก่อนในเว็บ pantip.com มาให้ทราบกัน


16:38
ขยาย
แสดงภาพ
Fluke Atbest
ความคิดเห็นที่ 26

ขอนำเรื่องหลวงพ่อดำ ที่เขียนโดยคุณดวงธรรม โชนเชิดประทีป เมื่อพ.ศ. ๒๕๐๗มาเล่าสู่กันฟัง
เมื่อประมาณ ๗๒ ปีมาแล้ว [ ๓๐ปี(๒๕๐๗) + ๔๒ (๒๕๔๙)]

มีข่าวเล่าลือ แพร่สพัดกันทั่วไปว่า ผู้ใดที่ได้ทำบุญตักบาตรตอนเช้านั้น จงพิจารณาพระภิกษุที่กำลังรับบาตรให้ดี ถ้าผู้ใดพบพระภิกษุรูปนั้น มีชายจีวรเป็นสีดำสนิทอยู่ขนาดประมาณ หัวแม่มือ นั่นแหละเป็นเครื่องหมายบ่งแสดงให้ทราบได้ละว่า ท่านคือ หลวงพ่อดำ

หลวงพ่อดำ เป็นพระภิกษุชรารูปหนึ่ง เป็นพระอรัญวาสี ชายชีวรของท่านเป็นสีดำสนิทอยู่ขนาดหัวแม่มือนั่นแหละเป็นเครื่องหมายของท่าน ข่าวโจทย์จันกันว่า ท่านมีวิชา "ย่นระยะทาง " ทุกเช้าท่านจะออกบิณฑบาต

มีข่าวเสมอว่า บางวันมีผู้พบท่านบิณฑบาตอยู่ ณ จังหวัดลพบุรี บางคราวก็มาบิณฑบาต ที่จังหวัดพระนคร และจังหวัดต่าง ๆ อยู่เสมอทั้งนี้เพราะท่านมีวิชา "ย่นระยะทาง" หรือ "ล่องหน"

ลูกศิษย์หลวงพ่อดำ

ผู้ที่มีโอกาสพบหลวงพ่อดำ และได้เป็นถ่ายทอดวิชาการทางจิต ก็คือท่านอภิชิโตภิกขุแห่ง วัดลาดบัวขาว ถนนตก พระนคร

เมื่อประมาณ พ.ศ. ๒๔๘๕ ขณะที่ท่านอภิชิโตภิกขุ ยังเป็นสามเณรอยู่นั้น ได้เดินทางไป ณ จังหวัดนครปฐม ได้พบปะเพื่อนเด็ก ๆ รุ่นราวครางเดียวกัน ซึ่งเป็นลูกเจ้าของไร่ และชักชวนกันไปเที่ยวขุดมันขุดเผือกในไร่

จู่ ๆ พระภิกุชรารูปหนึ่งก็มาปรากกตัวให้เห็น แล้วถามว่า จะขุดเอาอะไรกัน พระภิกษุรูปนั้นหัวเราะ แล้วกล่าวว่า เผือกมันมานั่นมันสุกดีแล้ว จะเอาไปต้มทำไม

สามเณรและเพื่อน ๆ จึงปอกมันสำปะหลังขนาดใหญ่หัวหนึ่งดุ ปรากฏว่ามันสูกจริง ๆ ตามคำบอกของพระภิกษุชรารูปนัน และเมื่ลองขุดดูต่อไป ก็พบว่ามันเผือกแต่ละหัวที่ขุดขึ้นมาจากพื้นดิน เป็นเผือกสุกแล้วทุกหัว

หลังจากนั้นพระภิกษุรูปนั้น หรือเรียกเสียเลยในที่นี้ว่า หลวงพ่อดำ ก็ได้อธิบายว่าเป็นเพราะอำนาจดวจจิต ดวงจิตที่ฝึกดีแล้วจะทำสิ่งมหัสจรรย์ได้ต่าง ๆ ถ้าเณรละเพื่อนไม่เชื่อก็ลองเอาท่อนไม่ทุบตีท่านแรง ๆ ดูก็ได้ ท่านไม่เจ็บไม่ปวดอะไรดอก

สามเณรและเพื่อนใคร่จะทดลองดูให้ประจักษ์ตา หลวงพ่ดำจึงเปลื้องชีวรออก แล้วอนุญาตให้ลงมือทุบตี สามเณรและเพื่อน ๆ ได้ฉวยทิ่อนไม้ระดมกันทุบตีหลวงพ่อดำเป้นการใหญ่จนเหนื่อยหอบ แต่หลวงพ่อดำหาได้มีอาการเจ็บปวดอย่างใดไม่

สามเณรและเพื่อน ๆ เมื่อเห็นอภินิหาร ของหลวงพ่อดำดังนั้น จึงก้มลงกราบขอสมาลาโทษแก่ท่าน

หลวงพ่อดำจึงถามว่า เณรยากเรียนบ้างไหม ถ้าจะเรียนละก้อให้ไปพบท่านในป่ากาญจน์บุรี ตามวันกำหนดนัด ให้ไปคนเดียว อย่าเอาใครไปด้วยเป็นอันขาด

ต่อจากนั้นทุก ๆ ปี สามเณรเมื่อเปลี่ยนภาวะเป็นพระภิกษุตามนามว่า ท่านอภิชิโตภิกขุก็ได้ไปเรียนวิชากับหลวงพ่อดำตลอดมา ตามสถานที่ต่าง ๆ กัน

เช่นในป่าราชบุรี แม่ฮ่องสอน และจังหวัดอื่น ๆ ทั่วประเทส บางครั้งยังให้ไปพบในป่าเมืองร่างกูนประเทศพม่า หรือในป่าเมืองฮานอย ประเทศอินโดจีน เป็นต้น

เมื่อท่านอภิชิโตภิกขุ ได้เรียนวิชากับหลวงพ่อดำมาหลายปี ท่านก็สามารถใช้อำนาจจิตที่ได้ฝึกมาถึงขั้นแล้ว ช่วยเหลือประชาชน รักษาโรคต่าง ๆ เช่น โรคฝี แผลต่าง ๆ โรคกระดูกหักเป็นต้น

ส่วนทางด้านเมตตามหานิยม ท่านก็มีความสามารถใช้แผ่นทองคำเปลวปิดหน้าผาก แล้วใช้อำนาจดวงจิตบังคับให้แผ่นทองคำนั้น ชำแรกฝังเข่าไปในหน้าผากได้ โดยมิได้ใช้มือแตะตั้งแต่ประการใด

ท่านอธิบายว่านอกจากทองคำเปลวแล้ว จะใช้แผ่นทองแท้ ๆ หรือแผ่นตะกรุดแทนก็ได้ แต่ตอนวัตถุเหล่านั้น แทรกลงไปในเนื้อ ก็อาจจะต้องรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง

ในด้านคงกระพันชาตรี และความสามารถอื่น ๆ ท่านก็สามารถทำได้เช่น รูดโว่เผาไฟอมน้ำเดือด ร่างกานฟันแทงไม่เข้า เสโซ่ตรวน ซัดทรายเข้าตา เป็นต้น

ท่านได้ถ่านทอดวิชาเหล่านี้ให้แก่ พ.ท. ชม สุคันธรัตน์ ซึ่งพ.อ. ชม สุคันธรัตน์ ได้แสดงให้ใคร ๆ เห็นทังทางโทรทัศน์และสมาคมต่าง ๆ มาแล้วจนเป็นที่เลื่องลือกันเอิกเกริกทั่วไป
.

ในด้านมหัศจรรย์นั้นเล่า ท่านอภิชิโตภิกขุก็กล่าว่าพอจะทำได้ เช่นทำใบไม้ให้กลายเป็นฟักแฟงแตงกวา ๆ ได้ แต่ท่านออกตัวว่ายังไม่ถึงขั้นสำเร็จ เพราะสิ่งเหล่านั้นเป็นไปตามอำนาจจิตแล้ว ชั่วระยะหนึ่งก็เปลี่ยนแปลงกลับมาอยู่ในสภาพเดิม ยังไม่สามารถที่จะทำให้เป็นเช่นนั้นตลอดไป

จากคำบอกเล่านี้ จึงมีผู้ขอให้ท่านอภิชิโตภิกขุ ทดลองทำให้ดู ท่านขอผลัดว่า จะต้องปรึกษาอาจารย์ของท่าน

///////////////////////////////////////////////////////////
ปรากฏว่าหลวงพ่อดำอนุญาต

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ได้ทำการทดลอง เมื่อวันอังคารที่ ๒๙ กันยายน พ.ศ. ๒๔๙๖ ต่อหน้านักหนังสือพิมพ์ซึ่งเตรียมถ่ายภาพยนตร์ และภาพ กับสักขีพยาน/////

เช่นพระยาสารกิจพิลาศ นางแนบ มหารินานนท์ อาจารย์สอนอภิธรรม และนางบุญมี เมธากูร เจ้าของบทความเรื่อง “ความมหัสจรรย์ทางจิต” และบุคคลอื่น ๆ

เริ่มกระทำเวลา ๑๘.๐๐ น. แสงสว่างไม่พอ ถ่ายได้แต่ภาพนิ่ง

ท่านอภิชิโตภิกขุ ได้เข้านั่งกระทำสมาธิ โดยหันหลังให้คนดู ท่ กลัวจิตจะไม่เป็นสมาธิ
//////////////////////////////////////////////////////////////วันนั้นท่านไม่สมารถทำสัตว์ใหญ่เช่นงูได้
/////////////////////////////////////////


ดังนั้นท่านจึงให้โยมคนหนึ่งไปเด็ดใบมะม่วงแห้งมาให้ท่าน ๒ ใบ ท่านจึงนำมาเด็ดออกครึ่งใบ แล้วกระทำสมิด้วยวิธีเดิม ประมาณ ๑๕ นาที ท่านก็หันกลับมาด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มเอ่ยว่า คราวนี้ทำสัตว์เล็กสำเร็จ แล้วสั่งให้หาเชือกมาเส้นหนึ่ง เมื่อได้เชือกมาแล้วจึงค่อย ๆ คลายมืออกแล้วผูกเชือกไว้

ทุกคนที่ได้เห็นก็ต้องตกตะลึง เพราะใบมะม่วงแห้งนั้นได้กลายเป็นนกไปเสียแล้ว ซึ่งพิสูจน์ไม่ได้ว่ากลายเป็นนกได้เพราะเหตุใด

นอกจากนั้นท่านอภิชิโตภิกขุยังได้เอาใบมะม่วงที่เหลืออีกหนึ่งใบมาทำด้วยวิธีเดิมสัก ๑๐ นาทีก็กลายเป็นนกไปอีกตัวหนึ่ง นำมาซึ่งความมหัสจรรย์เป็นยิ่งนัก

ที่มา ดวงธรรม โชนเชิดประทีป , ๒๕๐๗, หลวงพ่อดำในอิทธิปาฏิหาริย์ เกจิอาจารย์ บรรณาคารจำหน่าย , พระนคร: โรงพิมพ์ประเสริฐอักษร หน้า๒๘๒ - หน้า๒๙๑

จากคุณ : BAKER (CALAVERITE) - [ 13 พ.ย. 49 21:01:44 ]



PANTIP.COM : Y4868898 @@..เรื่องเล่าจากกลางป่าลึก..@@ []


PANTIP.COM : Y4868898 @@..เรื่องเล่าจากกลางป่าลึก..@@ []
webcache.googleusercontent.com
เรื่องราวทั้งหมด เป็นเรื่องเล่าของ พ.อ.ชม สุคันธรัต (จากหนังสือริ้วรอยเทพยดาเขียนโดย ดร.สุวินัย ภรณวิลัย )

 

มีข้อมูลที่เป็นบันทึกรุ่นเก่า หรือหนังสือพิมพ์ที่ เคยนำข้อมูลหลวงพ่อสมัยหนุ่มมาลงน่ะครับมีไหมหรือรูปถ่ายท่านในอิริยาบทอื่นๆๆ ถ้ามีกรุณา นำมาลงเพื่อเปนวิทยาทานนะครับ ขอบพระคุณอย่างสูง

 

เรื่องเอกสารเก่า ที่มีรูปภาพหลวงพ่อกำลังแปลงใบไม้เป็นนกพร้อมทั้งเรื่องที่ลงในหนังสือพิมพ์นั้น คงต้องขอจากผู้ใหญ่ อาจต้องรอไปก่อนยังไม่ทราบว่าจะเป็นเมื่อใดครับ

ตัวผมเองเคยเห็นเรื่องราวของหลวงพ่อฯในนิตยสารบางกอกไทม์ เป็นการเอาเรื่องมาระบุถึงซ้ำ น่าจะราวปี 251..ต้นๆ( น่าจะเป็น 2512 - 2514 ) ราวปี 2530 เคยไปเห็นเอกสารเก่านี้ที่หอสมุดแห่งชาติ ท่าวาสุกรี เอกสารเก่าและกรอบเหลืองมาแล้ว ภายหลังอีกสิบกว่าปี เข้าไปหาข้อมูลอีกครั้ง เอกสารนี้สูญหายไป สอบถามบรรณารักษ์ ในห้องเอกสาร แจ้งว่า หอสมุดแห่งชาติ มีผู้เข้ามาทั้งขโมยหนังสือออกไป ทั้งเอามีดคัตเตอร์ตัดหน้าหนังสือที่ต้องการออกไปจนเสียหาย เป็นจำนวนมาก เฉพาะที่ชำรุดเสียหายมีนับหมื่นฉบับ ( ที่หายลับไปไม่มีสำรองหรือสำเนาไว้ก็ไม่มีทางหามาทดแทนได้ )

เรื่องที่นำมาให้เห็นจะสังเกตได้ว่า ที่มีผู้นำเรื่องราวต่างๆมาลงในสมัยหลังๆ มักมีความคลาดเคลื่อนไม่ตรงกันอยู่หลายแห่ง แต่เนื้อหาหลักใหญ่ๆอยู่ในเกณฑ์เดียวกัน ส่วนที่ไม่ตรงกันนั้น มีทั้งใช้วิธีสอบถามท่าน อ.ชม สุคันธรัต มาแล้วเข้าใจไม่ถูกต้องพอนำไปเขียนก็เป็นอีกแบบไป ในนิตยสารโลกทิพย์เอง ผู้เขียนได้นำบันทึกของท่าน อ.ชมฯ ไปลอกลงทั้งหมด โดยมิได้เรียบเรียงใหม่ ใครไปอ่านเข้าก็งงๆกัน เพราะท่านอ.ชมฯ เมื่อรับทราบเรื่องราวต่างๆจากหลวงพ่อฯก็ต้องใช้ความจำ (เนื่องจากไม่อนุญาตให้จด เป็นคล้ายการเรียนวิชาแบบโบราณ ที่เรียกว่า " มุขปาฐะ " ) เมื่อกลับมาถึงบ้านพักจึงค่อยนำมาบันทึกอีกครั้ง อาจมีความคลาดเคลื่อนได้บ้าง และบันทึกนั้นเมื่อรีบจดลง จึงไม่ได้เลือกหน้าที่เกี่ยวข้องกันเป็นหมวดหมู่ พอมีหน้ากระดาษว่างก็จดลงไปก่อน ดังนั้นมักจะเห็นในบันทึก จะมีลูกศรเพื่อบอกโยงเรื่องไว้ว่าให้ไปอ่านต่อหน้าที่เท่าใดอยู่หลายแห่ง ท่าน อ.ชม เคยอนุญาตให้ผมนำบันทึกไปเรียบเรียงใหม่(น่าจะราวปี 2539 - 40 ) แต่ก็ไม่ได้ทำกระทั่งบัดนี้

อีกกรณีที่เนื้อหาต่างกันก็เป็นไปได้ว่าเกิดจากการรับฟังกันมาเป็นทอดๆ บางคนก็เสริมเติมแต่งไปตามความเห็นของตน พอมาลงไว้ก็เกิดความแปลกแตกต่างกันออกไปได้

เรื่องภาพถ่ายที่ผมมีอยู่ก็ไม่ได้มากมายแต่อย่างใด น่าจะเป็นภาพที่ลงกันซ้ำๆมาแล้ว แล้วจะพิจารณาดูครับ

 

ขอบพระคุณอย่างสูงครับ ขอกราบสักการะ หลวงพ่อผู้วิเศษและครูบาอาจารย์ในดงทุกองค์

 

เรื่องราวที่หลวงพ่อสมัยยังเป็นเณร เพิ่งออกมาจากสถานที่ ที่ท่านไปฝึกมา( ที่เรียกกันว่า " ในดง " นั้น คำนี้ผู้ที่ไปเรียนวิชาต่างๆกับท่านอาจารย์ พันเอก ชม สุคันธรัต จะได้ยินอยู่เป็นประจำ เป็นการใช้คำสมมุติเพื่อเรียกแทนสถานที่ ที่หลวงพ่อได้เข้าไปฝึกมา เพราะสถานที่นั้นจะเรียกว่าอยู่ที่ใดก็ไม่เชิง ) เมื่อท่านฝึกออกมาใหม่ๆก็จะรู้สึกสนุกในการใช้อำนาจจิต ( บางคนเรียกว่า ร้อนวิชา ก็ได้ ) จึงได้ออกหาผู้ที่มีชื่อเสียงในด้านการใช้อำนาจจิต เพื่อทดสอบหรือเรียกว่า ประลอง กัน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มี หลวงปู่แช่ม วัดตาก้อง จ.นครปฐมอยู่ด้วย

หลวงปู่แช่ม วัดตาก้องนั้น เป็นที่ทราบกันดีว่า มีความเก่งฉกาจหลายด้าน เป็นผู้มีอาวุโสกว่าหลวงพ่ออภิชิโตอยู่หลายพรรษา ในเวลานั้นถ้าหากว่าครูบาอาจารย์ท่านใดไม่เก่งจริง หลวงพ่ออภิชิโตคงไม่ไปท้าประลองด้วย ( โดยความเห็นส่วนตัวของผม เชื่อว่าเพื่อเป็นการทดสอบและฝึกปรือจิตของท่านเอง หากว่าครูบาอาจารย์ท่านใดมีอำนาจจิตพิสดารกว่าในทางใด หลวงพ่อฯก็คงขอคำปรึกษาเพื่อพัฒนาการใช้อำนาจจิตของท่านเองด้วย ) และในเวลานั้น หลวงปู่แช่มเอง ท่านคงทราบดีว่าสามเณรอภิชิโตเป็นศิษย์ผู้ใด แต่เวลานั้น หลวงพ่อฯอาจยังไม่ทราบ ( ความเห็นส่วนตัวจากการรับฟังและประเมินของผม ) ดังนั้น หลวงปู่แช่มจึงไม่รับท้าจากหลวงพ่อฯ หลวงพ่อฯจึงแสดงฤทธิ์เข้าในเวลานั้น และความจริงหลังจากนั้น เวลาที่ศิษย์ได้ฟังและสอบถามเรื่องเหล่านี้จากปากหลวงพ่อฯ ท่านก็ยังพูดยกย่องหลวงปู่แช่มอยู่เสมอ เช่นเวลาที่หลวงปู่แช่มทำพิธีไหว้ครูประจำปีที่วัดตาก้องในสมัยนั้น ท่านมักจะเล่าให้ฟังเรื่องที่หลวงปู่แช่มแต่งแบบลิเกทั้งๆที่เป็นพระ ก็เพราะหลวงปู่แช่มบอกว่า ครูบาอาจารย์ท่านหนึ่งของหลวงปู่่เป็นลิเก เมื่อถึงเวลาไหว้ครู ท่านก็ต้องไหว้ครูลิเกของท่านด้วย นั่นเป็นเรื่องความรู้จักพระคุณครู ของหลวงปู่แช่ม ที่ยอมแม้กระทั่งต้องแต่งเป็นลิเก ทั้งๆที่ตนเองเป็นพระ ที่หลวงพ่อฯเล่ามานี้ก็เพราะท่านได้ไปร่วมงานไหว้ครูของหลวงปู่่แช่มด้วย ท่านเล่าไปให้ศิษย์ฟังก็หัวเราะไปด้วย ทั้งสองครูบาอาจารย์สนิทสนมกันยิ่ง และยังมีหลวงปู่โอภาสีอีกท่านหนึ่งที่หลวงพ่อฯสนิทสนมด้วยมาก

เรื่องเกร็ดเล็กๆอีกหนึ่งอย่างเกี่ยวกับหลวงปู่แช่ม วัดตาก้องนั้น ท่านอาจารย์หมออภิชาติ ชินะโชติ อาจารย์ฆราวาสอีกท่านหนึ่ง ได้เล่าให้ผมฟังเองว่า สมัยที่ท่านอาจารย์หมอฯบวชเณร ก็บวชเป็นเณรศิษย์หลวงปู่แช่มนี่แหละ มีอยู่วันหนึ่งหลวงปู่แช่ม ได้ให้พระและเณรอีกหลายรูป รวมถึงท่านอาจารย์หมอฯขึ้นไปนั่งบนเกวียน ( ขออภัย จำสถานที่ไม่ได้ ) โดยที่เกวียนไม่ได้มีวัวหรือควายเทียมเกวียนแต่อย่างใด เมื่อนั่งเสร็จเรียบร้อย หลวงปู่ก็บังคับให้เกวียนลอยขึ้นจากพื้นแล้วแล่นไปในอากาศขึ้นไปบนเขา เป็นที่สนุกสนานแก่เณรเด็กๆทั้งหลายมาก ท่านอาจารย์หมอฯก็รู้จักหลวงพ่ออภิชิโตเช่นกัน และยอมรับว่าหลวงพ่อฯเป็นผู้มีอำนาจจิตสูงมาก

 

ขอบคุณครับ มีอีกไหมครับ ข้อมูลที่หลวงพ่อสมัยเปนเณร กับ พระเกจิดังในอดีตยุคก่อน

 

เรื่องหลวงพ่อแช่ม เคยทราบมาบ้างครับ ว่าตอนเปนเณร ท่านคงจะสำเร็จวิชาในดงมาพอตัวแล้วเพราะท่านเรียนโดยตรงจากหลวงปู่ใหญ่ ถึงขั้นท้าหลวงพ่อแช่ม ปีนขึ้นยอดพระปฐมเจดีย์แข่งกัน แล้วกระโดดลงมา หลวงพ่อแช่มเพียงชำเลืองมองเท่านั้น หลวงพ่อแช่มท่านเปนพระที่ไม่ประมาท เปนศิษย์หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า พระในดงเช่นกัน คาดว่าหลวงพ่อสำเร็จวิชาตัวเบา เหาะเหิรเดินอากาศ มาแต่ครั้งเปนเพียงสามเณรแล้ว ยิ่งช่วงบั้นปลายจิตของท่านจะขนาดไหนกันล่ะครับ เราลองคิดดู

 

ท่านกับสหายอีกสามคน ที่เรียนวิชาในดงมาด้วยกันใหม่ๆๆมักจะตะเวนไปตามงานพุทธาภิเษก แล้วขอเข้าร่วมพิธีเพื่อทดสอบสมาธิของพระแต่ละองค์ว่าเปนอย่างไร บ้างก็นั่งหลับ สัปหงกกันเสียส่วนใหญ่(หมายถึงเกจิ ที่เขาว่าเก่งนักเก่งหนาท่านลองหมด) มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ท่านรำคาญเป่าพรวดเดียว ไฟลุกตามสายสิญย์ไปเลย แต่ไม่ไหม้ พิธีเลิก ชาวบ้านแถวนั้นเก็บกันจนไม่เหลืออะไรในพิธีเลยนี่ละครับ ป่านนี้ท่านคงจะสำเร็จอรหันต์ในดงไปเรียบร้อยแล้วและอยู่กับครูบาอาจารย์ของท่าน

 

ขอบคุณคุณ ช40เเละคุณยลไตรเพรชที่ว่าให้ข้อมูลนะครับ ผมเเขวนพระหลวงพ่อทุกวันเลยครับ รู้สึกมั่นใจทุกครั้งเมื่อมีท่านอยู่ด้วยครับ

 

​

ครับคุณ Williamboy พระผงชุดนี้ผู้ขออนุญาตสร้างมีเจตนาบริสุทธิ์เพื่อนำปัจจัยจากการบูชาไปสร้างห้องน้ำถวายวัดบ้านเกิดของท่าน มวลสารเดิมๆไม่มีการเอาผงอื่นเข้ามาผสม และเป็นมวลสารที่ครูบาอาจารย์เก็บไว้เดิมนานมากแล้ว รวมทั้งผู้ใหญ่ที่เป็นศิษย์ที่มีชื่อเสียงในสังคมได้รวบรวมมาช่วยเมื่อทราบว่าหลวงพ่อฯท่านจะทำขึ้นในครั้งนั้น มั่นใจได้ว่าเนื้อหาดีจริงแน่นอน ผู้เสกมีระดับจิตสูง เท่ากับมีทั้งพระสมเด็จวัดระฆัง สมเด็จบางขุนพรหม และฯลฯที่เป็นที่ยอมรับกันในคุณภาพมาแต่ดั้งเดิมทั้งสิ้น ผมเองก็มั่นใจเช่นกัน เฉพาะเนื้อหาเหมือนติดตัวองค์เดียวแต่ได้รวมครูบาอาจารย์หลายๆองค์

ส่วนคุณ ช.40 ครับเรื่องนั้นก็ได้ยินมาในลักษณะคล้ายกันอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ที่ผู้ใหญ่เล่าให้ฟังก็คือ ในงานเสกพระเครื่องของวัดหนึ่ง สมัยที่หลวงพ่อฯยังเป็นเณรอยู่ท่านได้รับมอบหมายจากหลวงปู่พลอยซึ่งเป็นพระอุปัชฌาย์ให้ไปแทน โดยไปกับสหายของท่าน รวมเป็น 3 รูป ความที่เป็นเณร ดูอ่อนวัย พระผู้ใหญ่ก็เลยไม่ค่อยสนใจให้ความสำคัญ คิดว่าเป็นเณรอยู่ที่วัดนั้น ก็เลยใช้หลวงพ่อฯซึ่งเป็นเณรไปคอยต้มน้ำชงชาและยกน้ำให้ ทำให้รู้สึกว่าไม่ได้รับเกียรติเห็นเป็นเณรก็เลยเลือกปฏิบัติ ท่านก็เลยแสดงฤทธิ์ป่วนงานนั้นด้วยการเสกสายสิญจน์ทั้งม้วน แล้วโยนใส่เตาหลอมที่กำลังมีไฟลุกโชนอยู่
ปรากฏว่าสายสิญจน์นั้นไม่ไหม้ไฟแต่อย่างใด ชาวบ้านเห็นจึงแห่กันเข้ามาขอของดีจากท่าน ท่านจึงบอกชาวบ้านว่าสายสิญจน์ที่เสกนั่นแหละเป็นของดี เอามือหยิบได้เลย ไม่เป็นอันตราย แต่ถ้าให้ขลัง ต้องใช้วิธีแย่งกัน ชาวบ้านที่ได้ยินดังนั้น ด้วยความเชื่อมั่นท่าน ก็เอามือเข้าหยิบสายสิญจน์ปรากฏว่ามือไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย คนอื่นๆเห็นดังนั้นก็เลยเข้ารุมแย่งสายสิญจน์ม้วนนั้นกันชุลมุนวุ่นวาย กระทั่งล้มกระแทกเบ้าหลอมแตก โลหะหลอมเหลวกระเด็นไปถูกผู้ใดก็ไม่เกิดอันตราย สรุปว่างานวันนั้นก็พังกันไป
ท่านและสหายก็เผ่นกลับจากงาน กลับมาถึงวัดไม่นานก็มีจดหมายร้องเรียนมายังหลวงปู่พลอย ก็ถูกหลวงปู่พลอยเรียกเข้าพบทั้ง 3 รูป และก็โดนตำหนิกันไปตามระเบียบ

 

ครับพี่ดีครับ ถือว่าแชร์ประสบการณ์ซึ่งกันและกันครับ พวกเราต่างเคารพหลวงพ่อองค์เดียวกันครับ

 

คุณยลไตรเพชร พอทราบการสร้างพระผง สมเด็จเเดง สมเด็จเขียวบ้างมั้ยครับ จากกระทู้คุณหนุ่มเมืองเเกลงเคยบอกว่าเป็นพระในตำนานไปเเล้ว ถ้ามีข้อมูลมาเล่าให้ฟังด้วยนะครับ

 

ไม่ทราบว่า เรื่องราวของคนขลัง ไปถึงไหนแล้วครับ

ใครไม่ดี เดี๋ยวก็จะแพ้ภัยไปเอง ครับ

เผอิญมาเจอในกระทู้นี้

ต้องขอขอบคุณคุณ Williamboy อีกครั้งครับ

 

คุณ Williamboy สมเด็จแดง เท่าที่ทราบมีพิมพ์ใหญ่ พิมพ์คะแนน ( พิมพ์แบบเดียวกันกับพระคะแนนรุ่นสุดท้าย ) พิมพ์นางพญา ( แบบเดียวกับนางพญารุ่นสุดท้าย ) สร้างในราวปี 2493 ตามที่ทราบมาจากหลวงพี่พระมหาสงกรานต์ ส่วนคุณลุงที่ช่วยกดตัดพิมพ์จำปีไม่ได้ แต่บอกว่านานแล้ว ( ตอนนั้นคุณลุงก็อายุ 76 - 77 ปีแล้วครับ น่าจะนึกไม่ค่อยออก )

หลวงพ่อฯเป็นผู้หาว่านด้วยตัวท่านเอง ดำเนินการเป็นการภายใน ไม่เอิกเกริก เนื้อพระจะค่อนข้างแน่น สร้างแจกศิษย์ ที่ได้รับไปเป็นข้าราชการตำรวจก็หลายท่าน สีของพระเกิดจากตัวว่านนั้น ไม่มีการใช้สีผสมแต่อย่างใด ประสบการณ์ที่ผมเคยคุยกับศิษย์ที่เป็นทหารไปรบในสงครามเวียดนาม ตอนวิ่งเข้าลุยกับข้าศึก ถูกปืนจากเวียดกงยิงเต็มหน้าอก กระเด็นหงายท้อง นอนจุกหายใจลำบากอยู่พักใหญ่ๆ พอคลำตัวเองก็พบรูกระสุนที่เสื้อ คิดว่าต้องตายแน่เพราะเสื้อเปียกชุ่มไปหมด นอนอยู่อีกพักก็เลยรู้ว่าที่เปียกชุ่มเสื้อเป็นเหงื่อตนเอง ไม่ใช่เลือดจากบาดแผลคมกระสุน ไม่มีกลิ่นคาวเลือด จึงลุกขึ้นเปิดเสื้อดู เห็นเป็นรอยไหม่อยู่แถวลิ้นปี่ ทุกวันนี้เสื้อตัวนี้ยังเก็บอยู่เป็นอนุสรณ์ครับ

สมเด็จเขียว ก็เช่นกัน สร้างจากว่านที่หลวงพ่อฯหามาเองไม่ผสมสี แต่เคยเห็นเฉพาะพิมพ์ใหญ่เท่านั้น สร้างราวปี 2505 ที่ลพบุรี ส่วนใหญ่ทหารได้รับไป คุณลุงเล่าให้ฟังว่า พระที่หลวงพ่อฯเสก อย่างธรรมดาถ้าวางนอนอยู่ก็เสกกระทั่งลุกขึ้นได้เป็นปกติ ( เรื่องนี้บางท่านอ่านมาพบก็อาจคิดว่าเป็นนิยายหลอกขายของ แต่เรื่องจริงเป็นดังนั้น เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ ส่วนคนที่แอบขายจะเอาไปต่อเติมเสริมแต่งหรือใส่สีตีไข่ให้เป็นนิยายเพื่อกระตุ้นความอยากให้ยอมจ่ายทรัพย์ก็ต้องมีแน่ เพราะเป็นเรื่องผลประโยชน์เข้ามาหาตนโดยตรง มีแต่จะปั่นราคาให้แพงขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเปรียบเป็นหุ้นก็เหมือนหุ้นที่มีพื้นฐานดี ยังไงก็มีอนาคต )

ที่ว่าเป็นตำนานจะเรียกแบบนั้นก็ไม่ผิดครับ เรื่องราวของหลวงพ่อฯเปรียบเป็นตำนานไปแล้ว พระเครื่องของท่านมีอยู่หลายครั้ง แต่ละครั้งไม่ได้มากเหมือนที่นิยมทำกันอยู่ในปัจจุบัน เพราะทำแจก ไม่ได้จำหน่าย มีรุ่นสุดท้ายที่มีเจตนาหาทุนไปก่อสร้างห้องน้ำถวายวัด แต่เนื้อหาก็รวมระดับที่เป็นเอกทั้งสิ้น

คุณ patzapon เรื่องราวของคนขลัง ผมได้รับเอกสาร,ภาพถ่าย คืนมาแล้ว แม้จะถูก copy ไปเรียบร้อยทั้งหมด ส่วนพระเครื่องและเครื่องรางขาดไปจำนวนหนึ่ง ซึ่งคนขลังได้เป็นผู้คิดประเมินราคาเองในส่วนที่ขาดไปไม่ครบ ( เพราะเอาไปจำหน่ายแล้ว ) เป็นเวลากว่า 3 เดือนแล้ว ก็ยังไม่ได้ติดต่อเพื่อที่จะจัดการให้เรียบร้อย แล้วก็ยังเดินหน้าลงเรื่องราวต่อไปเพื่อหวังเป็นผู้รู้สำแดงต่อไปใน fb ก็เลยยิ่งเห็นธาตุแท้กันได้ชัดเจนแจ่มแจ้งว่าเป็น " คน " แบบไหน

​

 

สำหรับ รุ่นสุดท้ายศิษย์หรือคุณลุงที่กล่าวข้างต้น เคยเห็นหลวงพ่อเดินทะลุกำแพงวัดไปเอามวลสารว่านยาจากในดงและเดินทะลุกำแพงมาพร้อมมวลสาร เต็มมือท่านเพื่อสร้างรุ่นนี้ แค่นี้ก็สุดยอดแล้วสำหรับพระชุดนี้ ผมไม่เคยกลัวอะไรนะ ถ้ามีพระท่านอยู่ ทั้งการเสกก็พิสดาร ไฟดับทั้งวัด เรียกว่ารุ่นไฟดับ