โอวาทปาติโมกข์

คราวนี้อุปปาทานแต่หลุดไปด้วนยการอุทิศกุศลก็ไม่ไปไหน
มันไปต่อคิวรอ กรรมดล
ถ้าเราทำบ่อยๆ หนึ่งมันจะมาทีละอัน ถ้าเราอุปปาทานน้อยกว่า
และมันจะเข้ามาคนละด้าน
เช่น ภาพพระที่อยู่อายตนะใน แต่เราอุทิศภาพพระหาย
มารอบหน้าจะไปอยู่อายตนะนอก
เราจะเห้ฯว่าถ้าเราอยากเห็ฯภาพพระตามอุปปาทานใน สังขาร
เราต้องเดินอ้อมไปดู
พระหนะมาแล้วแต่ไปอยู่ข้างนอกแทน

 

เท่าที่เคยอ่าน จะมีสิ่งที่พระท่านเรียกว่าเครื่องกั้น
จะว่านิวรณ์ก็ได้ มั้ง

ทำให้เราเข้าใจว่าต้องเดินอ้อมไป จึงจะเห้ฯพระที่อยู่อายตนะนอก

บางที่มันก็กลับมาที่อายตนะใน
เช่นภาพพระเนียะตอนเราอุทิศกุศลก็อยู่ใน พอรอบหน้ามาดลเราก็ยังอยู่ใน

เราจะเกิดอาการปัจจัตตัง มันจะมีทางเดินเฉพาะแต่ละคน
แล้วแต่วาสนา
จะบอกวิธีการโยกย้าย ให้มันไม่ได้
จะต้องไปดูมันรวมมันแยก

รวมเพราะอุปปาทานว่าคือบุญบาปรวมได้
แยกเพราะอุทิศบุญออกไป
มันจะขยับ ทีละหนึ่งก้าว ทีละสเต็ป

 

คำสาปของผม
ก็แค่ความคิด
ใครจะรับไปได้
อาหารที่ผมเตรียมเอาไว้

 

สุดท้าย อาหาร คือเหยื่อจะกินแน่ๆ
เพราะเรารู้จักเหยื่อดิ
มันทำของใส่ผมมาเป็นปีๆ
สะเต็บเบสิก

 

ผมกลัวแค่คนที่มีอุปปาทานน้อยกว่าผม
ไอ้เด็กแตะขอบฟ้านี้ มันไม่ใช่อยู่แล้ว
เกินตัว

 

เช่นถ้ามันไม่พิการซ้ำซ้อนซะที
และยอมอัตตะวินิบาทกรรมซะที
จะให้อยู่ไปถึงสิ้นกัลป์

เชื่อดิ อาหารที่ผมเตรียมไว้เหยื่อไม่กิน

 

เอาแบบที่ท่านเข้าใจบ้างซิมันเป็นยังไงที่เข้าใจนะ

 

ใจเย็นครับ เดี๋ยวรอคุณ MindSoul1 มาตอบก่อนครับ

 

คุณ bigtoo ล่ะครับที่ว่า "สถานที่หนึ่งว่าง" ช่วยขยายหน่อยครับ

 

ถ้าคุณเข้าใจได้คุณเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดไปนานแล้วล่ะครับ. ผมจึงยกตัวอย่างชีวิตจริงๆมาให้ดูดีกว่าว่าเวลาคนที่เจอธรรมะจริงๆเขาจะมีการสละได้มากกว่าปรกติที่เขาเป็นอยู่. จะกล่าวแต่คำว่าว่างมันก็กล่าวได้เพียงว่างเหมือนในพระสูตรนั่นแหล่ะแล้วเคยเชื่อกันบ้างมั้ยล่ะ. ก็เอาความว่างจากตัวตนที่ว่างจากการตระหนี่มาให้ดูแทน. วันหนึ่งผมมีเงิน50000มีแค่นี้เงินเก็บก็ไม่มีค่าใช้จ่ายอื่นๆก็มีอยู่ข้างหน้ามมากมาย. แต่ก็สละได้ไง. นี่แหล่ะครับว่างได้จริงๆ. ผลจากการปฎิบัติธรรม. ไม่คิดว่าจะทำได้แต่ก็ทำได้เพราะเราสละเพื่อประโยชน์สุขผู้อื่นได้

 

เยี่ยมครับว่าแต่คุณbigtoo เคยไม่มีเงินจะหาซื้อของมากินมาใช้ไหมครับ

 

ผมผ่านมาหมดแล้วครับ เก็บอาหารที่เขาเหลือยังเคยครับ

 

ลองเล่าให้ฟังหน่อยครับทำไมต้องไปเก็บข้าวเหลือ เอามารับประทานเองเหรอครับ


น่าสนใจครับหากยามทุกข์ยังสามารถแบ่งปันสละออกได้ อนุโมทนาครับ

 

คุณครับชีวิตที่เริ่มต้นจาก0 มันก็ต้องมีบ้างครับประสบการณ์แค่นั้นไม่มีอะไรมาก

 

คุณ bigtoo สำคัญว่าอะไรครับ
มีเงินอยู่ทั้งตัว 50000 แล้วให้ 50000 ไม่เหลือเงินซักบาท
กับอีกคนหนึ่งมีเงินอยู่ทั้งตัว 5 แล้วให้ 5 ไม่เหลือเงินซักบาท
มันต่างกันอย่างไร ที่ตัวเงิน ปริมาณเงิน หรือเปล่าครับ

 

ไม่หรอกๆนั่นล่ะธรรมชั้นดีเลยเชียว
อะไรหนอทำให้คนๆนึงลำบากขนาดต้องหาเศษข้าวมารับประทาน
ขอโทษครับผมเคยเห็นแต่คนสติไม่ดีคุ้ยขยะทานของเหลือ
คนปรกติแม้ลำบาก หากยังมีแรงกายแรงใจก็ย่อมใช้แรงที่มีแลกอาหารมาบำรุงกาย

 

ถามแบบนี้ก็ยังไม่เข้าใจที่ผมสื่ออยู่ดี. คุนจะมี5บาทหรือเท่าไรมันวัดกันไม่ได้หรอก. จิตขณะนั้นคุณเป็นอย่างไร. คุณลองควักสิ่งที่คุณมีทั้งหมดขณะนี้แล้วให้ซิคุณจะรู้ใจคุณเอง. ลองดูได้นะ. ไม่ต้องเอา5บาทมาเปรียบหรอกมันคนบริบทกัน

 

คุณ bigtoo เห็นการให้ของสองคนนี้ต่างกันหรือครับ
เท่านี้เอามาเป็นเครื่องวัด "การละความเห็นว่าตัวตน"หรือครับ

 

สมมุติกับเรื่องจริงมันต่างกัน. ถ้าเปรียบเทียบดั่งคำที่พระองค์กล่าวแล้วเรื่องการให้ทานนั้นอะไรมันจะเท่ากับการตั้งใจเป็นไปเพื่อล่ะความตระหนี่. แต่ความเป็นจริง5บาทกับ50000ท่านลองดูนะ. 5บาทท่านกับ50000ท่าน. แล้วท่านจะรู้เองว่าการว่างจากการตระหนี่ขณะนั้นมันจะเป็นอย่างไร

 

อีก ย่างหนึ่งก็ลองดูได้นะ. เป็นแค่บททดสอบแบบง่ายๆดีกว่าคำพูดมั้ยล่ะครับ