เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

อูว์...ใครก็อยากได้เน้อ ผมเองเกี้ยวพาราสี เจ้าของบันทึก

ตั้งแต่หนุ่มยันตายจากกัน พี่แกก็ไม่ยอมใจอ่อน แต่พระอื่นๆ

ขอแบ่งปัน ไม่เคยขัด...มันเป็นอย่างนี้จริงครับ ผมเลยเลิก

ไขว่คว้า กลัวคว้าโดนของเก๊ ผียัดกรุ!

 

ไม่ต้องแอบอ่านละครับ เปิดหน้าอ่านก็ยินดี...แฮ่ม ล้อเล่น

อย่าถือสาผสว.เน้อ

 

ผมก็สุขใจ ที่แฟนคลับสุขใจ...ขอเล่นคำกับท่านบานชื่น

เพราะทุกโพสท์ คุยน้อยมาก ขอบคุณทุกกำลังใจที่ให้ครับ

 

เข้ามาถี่ๆได้แล้วครับ เว็ปนี้เค้าดีที่สุด มีเรื่องราวชั้นยอด

ให้อ่านมากมาย หายไปนานจะตกรถง่ายๆ...ยินดีต้อนรับ

นักอ่านตัวจริงอีกท่านครับ

 

ขอบคุณท่านจตุรงค์ เท่ (หรือ เต๋) สำหรับความเหนียวแน่น

กับกำลังใจแน่นเหนียว เสมอมา

 

ครับ...หายใจรดต้นคอมาเลย อย่าเผลอลงเดือยใส่ล่ะกันนะท่าน"ไก่ชน"

ถูกรึเปล่าไม่ทราบ...หากอ่านชื่อผิดกรุณาอย่าถือสา

 

สมาชิกยอดเยี่ยม และเหนียวแน่น จะพยายามทำให้ท่าน

ไม่ผิดหวัง กับความสนุก

 

พยายามตอบทักทายกันทุกโพสท์ตามปกติ

หากมีพลัดหก ตกหล่นบ้าง เพราะบางโพสท์

มาคั่นตอนเขียนแล้วโพสท์เรื่องช้า ไม่ทันใจคนรอ

ก็ขออย่าว่ากัน หรือหาว่า ผู้ถ่ายทอดละเลย

ไม่ใส่ใจนะครับ ว่าแล้วไปกันไวๆ เห็นใจผู้ลอยคอ

รอคอย!!!

 

(ต่อ)...พบ"ฤาษีตาไฟ" ฯ.....
---------------------------
---------------------------

ลุงพรานไม่ยอมเลี่ยงทาง นำไต่เนินย้อนรอยขึ้นทางเดิม ผมงี้เสียวสันหลังวาบๆ มือกระชับเจ้าไทยประดิษฐ์ในท่าเตรียมยิง สู้ตาย ไว้ลาย...ผิดท่ามาขอยิงก่อน เป็น
ตายร้ายดี ก็ไม่ยอมตายฟรี ต่อยก่อน เอ้ย ยิงก่อน จิ๊กโก๋ยุคหลังวังเขาบอกว่า...ได้เปรียบ

ไม่มีร่องรอยไอ้ยักษ์ใหญ่ ลุงส่องไฟไปที่พื้นใกล้โคนไม้ เห็นแล้วจึงถึงบางอ้อ...ที่แท้เจ้ายักษ์ปักหลั่นกำลังง่วนอยู่กับรวงผึ้งแสนฉ่ำหวาน เมนูอาหารว่างของโปรด โชคดี
เหลือหลายที่มันซัดหมดรวงก่อนจ๊ะเอ๋กะเรา ทำให้มันไม่โมโหถึงขีดสุดด้วยคิดว่า เราจะไปแย่งน้ำผึ้งแสนโอชา

เส้นทางต่อจากผจญภัยขนาดเยี่ยวราด เริ่มชันขึ้นสูงตลอด ไม่มีท่าทีหักมุมหรือลาด
เดินลง ทั้งปีน ทั้งช่วยกันฉุดกระชากลากดึง ร่างเล็กๆของลุงพรานขึ้นไปรอเราที่สูงก่อน
ทุกครั้ง นี่เป็นเส้นทางสายหฤโหดที่ลุงไม่เคยนำผมมาเลย หรือว่าลุงกะเหรี่ยงนำเจ้าเกียรติมาทางนี้จนล้มป่วย?

ปีน ไต่ คลานสี่ขามะงุมมะงาหราพักใหญ่ บักสมน้องใหม่ไฟแรงก็เริ่มเข่าอ่อน ตาลอย แต่ก่อนที่ร่างมันจะร่วงผลอยลงจากเนิน เหมือนเครื่องยนต์หมดแบตฯ ลุงพรานก็ร้องเสียงแหบแห้งเพราะเหนื่้อยพอกัน..."ถึงแล้ว"!

ผมได้ยินเสียงนำ้ไหล จ๊อก จ๊อก เบาๆ รีบเอามือผลักหลังบักสม...

"ทนนิด ไอ้น้อง ถึงแล้ว"

บักสมไม่พูดไม่จา รวบรวมพละกำลังเฮือกสุดท้าย เหวี่ยงร่างขึ้นไปนอนพังพาบบนที่ราบที่เกือบจะสูงสุด ผมคลานตามขึ้นไปนอนข้างมันอย่างเหนื่อยชนิดจุกอก ตาเบิ่งมองฟ้าที่พราวด้วยหมู่ดาว หูฟังเสียงน้ำไหลชื่นใจ

"มา นายทหารอย่าช้า ต้องไปอีกไกล"

พ่อแก้ว แม่แก้วเอ๋ย อีกไกลหรือนี่?...แล้วลุงร้องทำไมว่า ถึงแล้ว ไม่ได้พูดออกไป แต่ราวกับลุงพรานรู้ความคิด หรือว่าผมคิดดังจนแกได้ยิน...ลุงสำทับเบาๆว่า "ถึงที่กินข้าว
นายทหารรีบกินเอาแรงกันเถอะ"

ผมสกิดบักสมที่นอนแผ่เหมือนนักมวยโดนน็อค ศิโรราบ เซอเร็นเดอร์ราบคาบให้กับไพรโหด...ไอ้หนุ่มน้อยเลือดที่ราบสูง แต่กำลังสิ้นฤทธิ์เพราะมาเจอะที่สูงกว่าหลายเท่าเล่นงาน ค่อยๆพลิกยันตัวนั่ง ผมมองไปข้างหน้าฝ่าความมืดอันเยือกเย็น แต่ก็พอมอง
เห็นฝ่ามือตัวเองที่ยื่นออกไปข้างหน้า เห็นฝอยน้ำสีขาว แว่บ แว่บ กระทบโขดหินไกลๆ น่าจะเป็นน้ำตก เพราะพอเราขยับเข้าใกล้ เสียงครืนครันเริ่มชัดเจน

"ต้นน้ำตะนาวศรี" ลุงบอกโดยไม่ต้องถาม

"มันไหลออกไปเป็นแม่น้ำตะนาวศรีที่ทะวาย"...ลุงพรานผู้สยบไพรตัวจริงบรรยาย
เสียงเหนื่อยอ่อน

อา...ในที่สุด ผมก็มายืนอยู่เหนือยอดแห่งขุนเขาตะนาวศรีอันยิ่งใหญ่ เกรียงไกร
ข้ามสันเขา เขตสันปันน้ำ เหยียบแผ่นดินที่โดน อังกฤษเจ้าอาณานิคมยุคจักรวรรดิ
พระอาทิตย์ไม่มีวันตกดิน ขีดเส้นให้กลายเป็นกรรมสิทธิ์ของพม่าคู่ศึกนับครั้งไม่ถ้วน
ของชนเผ่าไทย!!!

 

ต้นน้ำตะนาวศรีเป็นเพียงลำธารเล็กแคบ เดินข้ามได้สบาย
แต่น้ำเย็นยะเยือกปานน้ำแข็ง แค่เหยียบลงก้าวแรกก็สะดุ้ง
มันจี๊ดเหมือนโดนเข็มแทง ต้องรีบกระโจนพรวดพราดข้าม
ฝั่งเร็วไว แค่ก้าวๆเพียงสองก้าวก็พ้น ไม่น่าเชื่อว่าต้นน้ำเล็ก
แคบนี้ จะไหลรี่กลายเป็นแม่น้ำสายโลหิตใหญ่เส้นหนึ่งที่หล่อ
เลี้ยงเมืองทะวาย

"จากนี้ เราเดินไปตะแว สามวันถึง"...ลุงชี้มือไปตามสายน้ำ
ที่ไหลเอื่อยๆด้านขวามือ มันคดโค้งเคี้ยวเลี้ยวขึ้นเหนือไปอีก
แต่ความมืดมองไม่เห็นหรอก ได้เพียงคะเนเอาจากเสียง ผม
ขี้เกียจซักถามว่า ทำไมเรียก "ตะแว" พอลุงบอกเรื่องกินข้าว
ท้องมันร้องจ็อกอุทธรณ์ขึ้นมาทันที ว่ายังไม่มีอะไรตกถึงเลย
นอกจากน้ำไม่กี่อึก ตั้งแต่หลังเที่ยงวันเล็กน้อย

พวกเรางัดเสบียงออกมาจัดการอย่างช้าๆ บนก้อนหินใหญ่ราบ
เรียบริมน้ำ เหมือนใครเอาเลื่อยมาเลื่อยจนหน้าเรียบเป็นพลาญ
หิน เป็นที่นั่งทานอาหารอย่างสุขโขสโมสร ถ้าไม่เหนื่อยและหิว
จนแทบแดดิ้นเช่นนี้..."ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวจุก" ลุงพรานเป็นพี่เลี้ยง
เราทุกเรื่อง ผมไม่อยากนึกภาพเลยว่า ทริปมหาโหด สุดมหาหิน
ที่ไม่มีลูกทัวร์คนใดอยากลงชื่อจองร่ววมทีมนี้ หากขาดลุงแล้ว
จะเป็นอย่างไร?

ฟังเสียงต้นธารตะนาวศรีไหลริน มีอาหารอิ่มท้อง ดนตรีแห่งพงไพร
เห่กล่อม หายหิวแต่ความเหนื่อยหาบรรเทาไม่ บักสมทำท่าเอนหลัง
ลงพิื้นพลาญหินเย็นเยียบน่านอน ผมก็อยากเอนตามมันเต็มแก่ แต่ต้อง
กัดฟันกระตุกชายขากางเกงน้องใหม่ เพราะลุงพรานลุกขึ้นยืน ปัดขา
ปัดมือ หยิบอาวุธคู่กายคอนบ่า โดยไม่บอกกล่าว แกออกเดินต่อทันที
ผมรีบฉุดบักสม คว้าสัมภาระตาม ตายเป็นตาย ต้องเจอเพื่อนรักก่อนสว่าง

เลยจากคืนนี้ไป ก็เท่ากับเกียรตินอนผจญชะตากรรมโดยลำพัง หนึ่งวัน
กับหนึ่งคืนเต็มๆ ด้วยไข้ป่าในถ้ำไร้คนเหลียวแล ไม่รู้จะถูกเสือ สาง สมิง
หรือหมีคาบไปกินแล้วหรือไม่ ก็สุดจะรู้ มีทางเดียวคือ ไปถึงที่หมายเร็วที่สุด

บักสมเด็กหนุ่มผู้น่าชมเชยน้ำใจ ที่แลดูเหมือนตะเกียงขาดไส้ รีบกวัก
น้ำเย็นยะเยียบราวกับน้ำแข็งในลำธารโปะหน้า โปะหัว ผมเห็นเข้าท่า
รีบทำตาม แล้วกระโจนโครมคราม ตามติดลุงพรานที่ดุ่มๆนำไปหลายก้าว

เราเดินห่างลำน้ำ จนที่สุดก็ไม่ได้ยินเสียงมัน ทางเดินเริ่มราบเรียบ
ไม่โหดฉกรรจ์เหมือนชั่วโมงก่อนกินข้าว บนยอดตะนาวศรีที่แสนอ้างว้าง
ผมแหงนหน้าคอตั้งบ่า เห็นดวงดาวพร่างพราว ราวประกายเพชร
บางดวงส่องระยิบระยับอยู่ใกล้ ดังจะเอื้อมมือเด็ดดาวคว้าลงมาได้
หากมิใช่อยู่ในบรรยากาศที่ต้องไปกู้ชีพเพื่อน มันกดทับความรู้สึกจน
หนักอึ้งร้าวทรวง รับรองว่า เหนือขุนเขาสูงสุดแห่งตะนาวศรีนาทีนี้
คือสรวงสวรรค์บนดิน ที่น้อยคนนักจะมีโอกาสได้เห็นในชีวิต!!!

ไม่มีเวลาปล่อยใจเพริดไปกับภาพสรวงสวรรค์จำแลง เราเดินทะลุที่ราบ
มาหยุดที่ต้นเนินอีกแห่ง แหงนหน้าขึ้นมองมันมืดทะมึนไม่เห็นยอด...ลุง
ชี้มือขึ้นไปในความมืด ผมมองตามเหมือนลุงชี้นิ้วฝ่าหมู่ดาว

"ข้ามเนินลูกนี้ก็ถึงถ้ำ ถ้าไปอีกทางถึงเลยเที่ยงวัน"!!!

ที่แท้ลุงนำพวกเราลัดตัดตรง เส้นทางจึงลำบากมากเพียงนี้
แต่เป้าหมายอยู่เพียงเนินใหญ่ทะมึนกางกั้น ไม่สมควรให้อุปสรรค
ธรรมชาติแบบไหน มาขวางหน้าเราได้อีก

ผมกระตุ้มบักสมเพื่อนร่วมชะตาน้องใหม่...
"สู้ น้องสมเหลือนิดเดียว เดี๋ยวนอนพักกันให้สบาย"
พูดกระตุ้นไปเช่นนั้น โดยหารู้ไม่ว่า เกือบจะต้องนอนยาว
สบายตามปากพูดจริงๆ

 

บักสมเพียงแค่รับคำ พูดสั้้นง่ายว่า...ครับ...เออให้มันได้ยังงี้ไอ้น้อง
ไม่เสียแรงเลือก เหมือนแทงหวยถูกตัว คุณพระดลใจให้เลือกผู้ช่วยถูกคน

มหกรรมปีนโดยไม่ต้องมีถ้วยรางวัลสถาบันใดมอบให้ เริ่มบรรเลงอีกครั้ง
ลุงพรานฉายไฟนำหน้า มือคว้ารากไม้ กิ่งไม้ ก้อนหิน ทดลองจับดูก่อนว่า
แข็งแรงพอ แล้วเหวี่ยงตัวขึ้น หยุดรอ พอบักสมเหวี่ยงตัวไปหา แกก็ขยับ
ขึ้นหน้า บักสมก็รอผมต่อเป็นช่วงๆทอดๆเหมือนกายกรรมที่ไม่ได้รับการฝึกหัด
ออกโรงครั้งแรกก็แท็ค ทีม เล่นเสี่ยงตายเลย

จังหวะหนึ่งลุงพรานตัวเล็กใช้วิธีคืบคลานขึ้นไป แทนการเหนี่ยวกิ่งไม้พยุงตัว
เช่นเคย บักสมตามหลังเอื้อมมือคว้ากิ่งสูงที่พอจับถึง...ทันทีคว้ากิ่งไม้ใหญ่ได้
เสียงโครมก็ดังลั่นเบื้องหน้าผม ตามต่อด้วยเสียงตุ๊บ บักสมร้อง อ๊อกเหมือนไก่ชน
ที่โดยเดือยคู่ต่อสู้แทงเข้าท้ายทอย ร่างกะทัดรัดแข็งแกร่งไม่เล็กของหนุ่มอิสาน
กลิ้งลงเนินผ่านหน้าผมฉิวเฉียด กลิ่นคาวกระทบจมูกคละคลุ้ง

ผมมองตามวัตถุในความมืดที่กลิ้งหลุนๆผ่านหน้าโดยมีบักสมอยู่ในนั้นด้วย...งู
งูใหญ่ งูตัวมหึมา กำลังรัดร่างบักสมกลิ้งโค่โร่ลงไปจากเนิน การรัดของมัน
ยังไม่สมบูรณ์เพราะบักสมเป็นคนไปคว้ามันลงมาโดยนึกว่าเป็นกิ่งไม้ ร่างคนกับงู
พัลวัลพัลเกไม่รู้อะไรเป็นอะไร จนลับสายตาผมไป...ผมกระโจนลงจากเนิน
ตามไปไม่คิดชีวิต ไม่รู้รอดจากหัวทิ่ม คอหักช่วงนั้นได้อย่างไร ลุงพรานอยู่ตรงไหน
เห็นหรือได้ยินเสียงรึไม่ ไม่อาจรู้ รู้แต่ว่าต้องช่วยไอ้หนุ่มอิสานให้ไว

เบื้องล่างตีนเนิน ทั้งคนและงูติดอยู่ที่โคนต้นไม้ใหญ่ ถัดไปเป็นโขดหิน ผมไถล
ลงไปเอาเท้ายันโขด เสียงลุงพรานตะโกนแว่วมาจากที่สูง แต่ผมกำลังหูอื้อ
อะดรีนาลีนฉีดจนตึงเครียดเขม็งเกร็งทั้้งตัว เพราะเสียงบักสมเงียบไปแล้ว จากก้อนหินผมคืบเข้าหาเจ้างูใหญ่ที่ตั้้งหลักได้แล้ว วงรัดอันแข็งแรงใหญ่โต กำลังทำงานม้วนเป็นวงกลม ร่างบักสมแอ่นระแน้ คอพับคออ่อนอยู่กลางวงรัด ไม่รู้สลบหรือตาย เจ้างูยักษ์อ้าปากขยายกรามจนใหญ่ราวกระด้ง ธรรมชาติสุดแสนพิศวงสร้างให้กระดูกกรามของมันขยายได้มากกว่าลำตัวหลายเท่า มันเตรียมขย้ำหัวกลืนกินบักสมที่ตอนนี้ไม่รู้สึก รู้สมอันใดทั้งสิ้น

ผมกระชับเจ้าโคลท์คู่ชีพกระบอกโตแน่น พรวดเข้าไปยืนตรงหน้า ร้องตะโกนเสียงดัง

"เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย"...ผมร้องจนคิดว่า ป่าอันสงบเงียบน่าจะตื่นขึ้นมาด้วย
เสียงตะคอกสุดชีวิต...เท่าที่ผมจะแผดออกจากลำคอไหว...ปัญหา
ของผมตอนนี้มีเรื่องเดียว คือต้องหาจุดยิง...นัดเดียวจอด เพราะเจ้า
โคลท์ไทยประดิษฐ์ ศิษย์จังโก้ มันยิงได้ทีละเท่านั้น

 

เสียงตะคอกบ้าบอคอแตกได้ผล เจ้างูยักษ์ยืดคอม้วนหัวหันมามองผม
ดวงตาหรี่เล็กเย็นยะเยียบ เอียงจ้องผมดูอย่างแปลกใจหน่อยๆ หากคุย
กันรู้เรื่อง มันอาจอยากถามผมว่า...มึงเป็นใคร? มาขัดคอมื้อค่ำกูเรื่องไร?

แต่จังหวะที่มันเอี้ยวหัวม้วนมาหาผมเพราะเสียงดัง ผมก็เห็นจุดอ่อน กรามที่
อ้ากว้างของมันยังไม่คลายตัว ด้วยความสูงของร่างผมที่พอยืนเผชิญหน้ากับ
มันก็ได้ระยะประจันหน้าพอดี ถ้าเป็นลุงพรานมีหวังเตี้ยกว่ามันหลายนิ้ว..ผมเสือกมือพรวดยัดเจ้าโคลท์เข้าปากมัน ไม่สนใจเขี้ยวแหลมใหญ่ที่เห็นขาววับอยู่ตรงหน้า
มือผมยัดเข้าปากเหมาะเหม็ง ดันมือเข้าไปอีกนิดเงยปากกระบอกโคลท์ขึ้นชนเพดานปากเจ้ายักษ์เลือดเย็น แล้วเหนี่ยวไกนัดเดียว ชี้ชะตา

เจ้าโคลท์ทำงานอย่างซื่อสัตย์ มันสะบัดในปากงูยักษ์อีตอนปล่อยกระสุนนัดเดียว
ออกไป มือผมก็สะบัดไปโดนเขี้ยวใหญ่ด้านข้าง มันงับปากลงพอดี เขี้ยวทั้งคู่
คร่อมเฉี่ยวมือผมแค่ธุลีเดียว กระสุนทะลวงเพดานปากของมันกระจุยกระจายขึ้นไป
เหนือหัวอันใหญ่โตน้องๆกระด้ง ทั้งเลือดและเนื้อปลิวว่อนตามแรงส่ง เจ้ายักษ์เลือดเย็นไม่สิ้นพิษสงง่ายๆ เพราะประสาทของมันรับรู้ช้ามาก ขนาดหัวกระจุยกระจายไปแล้ว มันยังสะบัดหัวลากมือกับตัวผมลอยขึ้นเหนือพื้น เหวี่ยงร่างผมหล่นตุ๊บไปไกลหลายก้าว ก่อนที่หัวของมันจะค่อยๆซบลงมาพาดวงแหวนยักษ์ของตัวเอง

นาทีนั้น ลุงพรานก็ตามลงมาถึง แกไม่ถาม ไม่พูดพล่ามให้เสียการ
ด้วยความชำนาญกับนาทีวิกฤติกลางไพรโหด ลุงพรานรีบขะเย้อเขย่ง
เร่งเอาตัวบักสมออกจากวงรัดมหึมาทันที

 

พักยกอีกตามระเบียบ ต้องพักสายตาด้วยครับ

หมู่นี้ใช้สายตาหน้าคอมพ์มากเกิน..ขอมาเพลิดเพลิน

กันต่อช่วงค่ำครับ

 

ขอบคุณครับ
ลุ้นกันจนเหนื่อย

 

โอ้ว...กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยครับ

 

สนุกมากครับ ตื่นเต้นเหมือนอยู่ในเรื่องเลยครับ

 

กลับมาแล้ว เหนื่อยต่ออีกนิดได้นะครับ ลุ้นเล็กๆ

 

ครับ...สนุกจริงๆ ไม่ได้โม้...อ้าว พี่สมรักษ์มาเอง555

 

ร้อยด้าย ร้อยเข็ม ผ่านไปอีกหนึ่งวิกฤติครับ

 

สนุกสุดยอดครับ ตอนนี้ติดงอมแงม กลับจากทำงานเปิดคอมได้ ต้องเข้ามาที่นี่ก่อนเลย ขอบคุณมากๆสำหรับกระทู้ดีๆ ครับ