เพื่อการกุศล เปิดจองรุ่นของขวัญปีใหม่ ลพ.หนุน สุวิชโย วัดพุทธโมกข์อธิฐานจิตสร้างโดยวัดป่าศรีสำราญน.ท้าย

Toom2547
สมาชิก

สวัสดีครับ ทุกท่าน
จากที่อ่านบทความของเพื่อนๆ พี่ๆน้องๆ ผ่านตามา พบว่า แต่ละท่านก็ มีความสุข ความทุกข์ ปะปนกันในชีวิตของแต่ละคนเป็นธรรมดา แต่ในรายละเอียดบ่งบอกว่า แต่ละท่าน ล้วนมีความดี ความกตัญญูอยู่ในสำนึกของแต่ละคนมากบ้างน้อยบ้าง ผมเองก็เช่นกัน ไม่แตกต่างจากทุกท่าน

ชีวิตของผมอาจจะไม่หวือหวามากนัก ครับ เพราะว่า ตั้งแต่เด็ก จุดมุ่งหมายของผม เปลี่ยนแปลงไปตลอด ตามความจำเป็น แรกเริ่มเลย เด็กๆผมเป็นคนเรียนค่อนข้างเก่ง ดังนั้น จึงเน้นเรียน ถึงแม้ จะมีคุณตาเป็นผู้มีคาถาอาคม และเป็นผู้สร้างพระรุ่นดังในอดีตรุ่นหนึ่ง ในความคิดของเด็กอย่างผม ก็รู้สึกเฉยๆ เพราะ อย่างเราคงไม่มีใครมาทำร้าย ไปเรียนก็ใกล้ๆ อุบัติเหตุก็ไม่ค่อยมี ไม่ค่อยจะได้ยินหรอกครับ ว่า ต้องแคล้วคลาด คงกะพัน มหาอุตม์ อะไรอย่างนั้น ไปเยี่ยมตาแต่ละครั้ง อย่างมากก็ขอให้ตาสอนคาถาหายตัว ตามประสาเด็กๆ ซึ่งตาก็หัวเราะหึหึ แล้วก็บอกว่าอย่างเอ็ง ถึงตามีวิชานี้ เอ็งเรียนก็ไม่มีประโยชน์เพราะเอาแต่สนึก เอาแต่กินตามประสาเด็ก

พระเครื่องนั้น แค่ผ่านตา ตามประสาเด็กเท่านั้น ถึง ลุงของผมจะสะสมไว้เยอะ แท้บ้าง เก๊บ้างเพราะผมมีปัญหาด้านสายตา เวลาส่องกล้องดูพระ ไม่สะดวก ดูไม่เป็นกับเขา จึงถามผู้ใหญ่ ตามประสาเด็กเท่านั้น ว่า องค์นี้เรียกว่าพระอะไร พุทธคุณเป็นอย่างไรเท่านั้น เพิ่งจะมาจริงจัง เอา เมื่อตอนอายุประมาณ 35-36 นี่เอง ครับ เนื่องจากตกงาน ครับ เพราะ มันว่าง มันเครียด จิตก็ฟุ้งคิดไปตลอดว่า จะทำอย่างไร สมัครงานก็แล้ว สมัครทุกเว็บที่มี ก็ได้แต่เรียกสัมภาษณ์แล้วก็เงียบ ทั้งๆที่เรามีประสบการณ์ไม่น้อย ในขณะที่เราก็มีครอบครัว ที่ต้องดูแล มีพ่อแม่ที่ เริ่มเกษียณแล้ว ไม่มีรายได้ ยังดี ที่ภรรยามีรายได้เป็นหลักแทนเราอยู่ ยังดี ที่น้องสาวก็ยังมีรายได้จุนเจือพ่อแม่อยู่

แรกๆที่ตกงาน ไม่ได้บอกพ่อแม่ด้วยซ้ำ เพราะไม่อยากให้ท่านเครียด รายได้ที่พอหาได้เช่น ขายในสิ่งที่ไม่จำเป็น หรือมีงานชั่วคราวเข้ามา ก็แบ่งให้แม่ท่านใช้ ถึงแม้จะน้อยมาก แต่ก็ยังรู้สึกดี ว่า ยังได้ให้บุพการีไว้ใช้จ่ายแม้จะน้อยนิด ก็ท่านก็ยังรู้สึกดี ว่าไม่ลืมท่าน
ผม ทั้งทำบุญ ถวายสังฆทาน ประเภท โต๊ะ เก้าอี้ อาสนะ ที่มีคนบอกว่า อานิสงค์ด้านการงานผมก็ทำ พยายามทำบ่อยๆ เท่าที่กำลังมี
พระเครื่ององค์ไหนที่ดีด้านการงาน เสริมดวงไรต่างๆ ผมก็พยายามสรรหามา แน่ละคนตกงานคงไม่มีปัญญาหาพระที่ว่าแพงๆได้แน่นอนครับ ก็หลักร้อยนี่ละครับ

ชีวิต มาเริ่มดีขึ้น ก็เมื่อถึงเวลาของมัน ผมได้เข้าเว็บพลังจิตนี้บ่อยขึ้น ได้เห็นพระอยู่รุ่นหนึ่ง เห็นว่า ไม่แพง จึงส่งข้อความขอแบ่ง ปรากฏว่า เพื่อนในเว็บพลังจิตท่านนี้ บอกให้ผมทำบุญถวายสังฆทาน แล้ว ส่งให้ดูว่า ทำแล้วจริง แล้วก็ส่งพระมาให้ผม ซึ่งผมดีใจมาก เนื่องจากพระของเพื่อนท่านนี้เก็บสภาพดีมาก แต่ยังแบ่งมาให้ และหลังจากนั้นไม่นานหัวหน้างานในที่ทำงานเก่า ก็ได้ติดต่อผมผ่านเฟสบุค ถามเกี่ยวกับชีวิตในช่วงนั้น ว่าเป็นอย่างไร ทำงานที่ไหน ซึ่งก่อนหน้านั้น ผมฝันเห็นหัวหน้างานคนนี้

และหลังจากได้คุยกันสักพักปรากฏว่า ที่ทำงานเก่า มีพนักงานลาออก ทำให้ขาดคน ทำให้ หัวหน้าผมคนนี้ ชวนผมกลับไปทำงานด้วย และ ได้เงินเดือนมากกว่า ที่คิดไว้ด้วยครับ หลังจากนั้น เป็นต้นมา เมื่อผมได้เงินเดือนมาผมจะต้องแบ่งให้พ่อแม่ท่านไว้ใช้ เมื่อเงินเดือนสูงขึ้น ผมก็แบ่งให้มากขึ้น ถ้าได้ข่าวว่า ท่านไม่สบายผมจะต้องปลีกเวลาไปเยี่ยมให้เร็วที่สุดที่ทำได้ เพราะเรามีพ่อแม่ แค่ 2 คนเท่านั้น ตอนเด็กๆ วันไหนที่กับข้าวมีน้อย ผมจะเห็นแม่ผมแบ่งกับบ้าง ไข่บ้าง ไว้ให้ผมกับน้องกิน แต่แม่จะกินข้าวกับ น้ำพริก หรือ น้ำปลาเท่านั้น ซึ่งเราได้แต่เก็บความสงสัยไม่กล้าถามมาก เพราะแม่ผมจะดุกลับมา ทันที เพราะแม่ผมเป็นคนประเภท ปากร้ายใจดี ปากว่ามือถึงครับ

หลายๆท่านที่อ่านเรื่องที่ผมพิมพ์นี้ ท่านอาจจะงงๆอยู่นะครับ ว่าจะสื่อหรือบอกอะไร ผมคงบอกได้แต่เพียงว่า ต่อให้ท่าน มีเงินมีฐานะดี แต่ท่านไม่ดูแลพ่อแม่ ที่เคยเลี้ยงดูท่านมา ยากมากที่ท่านจะเจริญรุ่งเรืองอยู่ได้ ต่อให้ท่านมีพระเครื่องชั้นดี แพงๆ แท้ๆก็ตาม พุทธคุณของพระท่านคงไม่สามารถเกื้อหนุนคุณได้ เพราะท่านเองไม่มีความกตัญญูรู้คุณบิดามารดาท่านเอง

สุดท้ายนี้ ผมเพิ่งได้ฟังเรื่องราวจากปากลูกน้องเย็นนี้เองว่า “ ผม ได้เปลี่ยนเบอร์โทร เปลี่ยนชีวิตผมแล้ว เพราะเมียมีชู้ ได้ 2 เดือนแล้ว และผมมีอาการปวดขา ไม่สามารถเดินได้สะดวกในช่วงนั้น ผมไปดูดวงมาและหมอบอกว่า ผมถูกของ ( ของอิสลาม ที่เป็นชู้กับเมีย ) เพื่อนได้แนะนำผมให้ใช้ผ้าถุงของแม่ชุ่มน้ำ แล้วบิดเอาน้ำรดหัวตัวเอง ไม่นาน ปรากฏว่า ผมหายจากอาการนี้แล้ว “ ผมได้ฟังแล้วก็อึ้งนะครับ เพราะเคยได้ยิน แต่นำผ้าถุงแม่ไปบูชาและสามารถรอดจากสงครามกลับมาได้ เพิ่งจะทราบว่าสามารถล้างอาถรรพ์ ล้างของคุณไสย์นี้ได้ด้วย

ขอให้ทุกท่าน รักพ่อ รักแม่ ให้มากๆครับ คนที่หวังดีและรักเรามากที่สุด ก็มีแต่ พ่อแม่นี่ละครับ ขอบคุณครับ
:'(

 

ธณบดี
สมาชิก

ตอนนี้แม่ผมไม่อยู่แล้วครับ คิดถึงแม่ครับ
ตอนแม่อยู่
- ทุกๆเช้าก่อนไปเรียน แม้จะงานเยอะแค่ไหน แม่ก็ทำข้าวเช้าให้กิน
- เย็นกลับมา แม่จะนั่งคอย มอมแมมแค่ไหนแม่ก็ไม่เคยดุ
- สอบมหาลัยได้ เรียนได้ปีเดียว ไม่ชอบ ย้ายไปเรียนมหาลัยเอกชน แม่ไม่มีตังค์ แต่ก็ยังอดทนส่งให้เรียน จนจบ
- โตขึ้นไปทำงาน ตอนเช้าแม่ก็มาปลุก หาข้าวให้กินเหมือนเคย แม่แก่ลง แต่ก็ไม่เคยบ่นซักคำ
- กลับดึกยังไงแม่ก็ยังนั่งคอยเสมอ ที่บ้านคนเยอะ แม่แอบเก็บกับข้าวไว้ให้ กลัวกลับมาไม่มีอะไรกิน น่ารักชะมัด
- แต่งงาน มีลูก ย้ายออกไปอยู่กันเอง ชวนแม่ไปเที่ยวบ้าน แม่ไม่ไปบอกว่าไม่ใช่บ้านเรา เป็นบ้านของธนาคาร ให้ไปหาแม่ที่บ้านดีกว่า
- ไปหาแม่บ้าง ติดธุระบ้าง จนลูกเริ่มโต แม่ก็แก่ลงทุกทีๆ จนเดินไม่ค่อยไหว จะพาไปเที่ยวที่แม่เคยอยากไป ก็ไม่ได้ทำ
- จนวันนึง มีปัญหากับเจ้านาย น้อยใจลาออก ไปหางานใหม่ ไม่ดีเหมือนเก่า ถูกกดดันให้ออกอีก เศร้าเลยเรา
- ฟ้าเริ่มมัวหม่น ไม่กล้าบอกใคร หางานไม่ได้ ตกงานมาเกือบปี ตังค์เริ่มหมด ไม่กล้าขอใคร ขายของเก่ากิน จนไม่ไหว
- คิดถึงแม่ขึ้นมาจับใจ ไปหาแม่ ขอยืมแม่ แม่ยังคงใจดีและเมตตาเสมอ จนล่วงเลยมา สักคำแม่ก็ไม่เคยทวง
- เมื่อลืมตาอ้าปากได้ เอาไปคืน แม่ใจดียกให้ บอกว่าต่อไปอย่าวู่วามอีก ถ้าแม่ไม่อยู่ ใครจะช่วย กอดแม่พูดอะไรไม่ออก น้ำตามันไหลออกมาเอง
- แม่ไม่อยู่แล้ว ไม่เคยบอกรักแม่เลย วันนี้อยากบอกว่า รักแม่นะครับ แม่อยู่ไกลคงได้ยิน

 

Nat87
สมาชิก

เล่าสู่กันฟัง
.......ผมขอร่วมแชร์ประสบการณ์ด้วยคนนะครับ รับวันแม่ที่ใกล้จะมาถึงเต็มที เริ่มต้นจากพื้นเพของพ่อและแม่ผมท่านเป็นคนใต้ด้วยกันทั้งคุ่ ทั้งสองเดินทางไกลเพื่อไปเรียนหนังสือที่ กทม ซึ่งก็พบรักกันที่มหาวิทยาลัย เมื่อเรียนทั้งคู่เรียนจบ ชะตาฟ้าลิขิตให้ทั้งสองแต่งงานกันครับ ผมมีพี่สาวหนึ่งคน ตัวผมเป็นคนสุดท้อง (คนสุดท้องไม่บ๊องก็บ้า...ไม่จริงอย่างว่านะครับ55) เมื่อผมลืมตาดูโลกได้ขวบนิดๆเห็นจะได้ เหมือนฟ้าไม่เข้าใจ หรือเพราะกรรมที่ทำมา พ่อกับแม่อย่ากันครับและแยกกันอยู่ในที่สุด ซึ่งจากวันนั้นมาถึงวันนี้ผมเองก็ไม่ทราบสาเหตุ ผมถูกเลี้ยงดูมาโดยพ่อ และอาผมอีก2คน มีปู่กับย่าคอยช่วยอีกแรง ผมโตมาท่ามกลางคนที่รักเอ็นดูผมมากมาย ทุกคนดีกับผมเพราะคงไม่อยากให้ผมรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป เมื่อผมโตขึ้นด้วยความเป็นวัยรุ่นความอยากรู้ยิ่งมากขึ้นแต่ต้องเก็บข้อสงสัยต่างๆไว้ในใจ แต่ต้องบอกก่อนนะครับถึงแม้แม่จะอย่ากับพ่อไปแต่ท่านก็ทำหน้าที่อย่างดีเท่าที่ท่านจะทำได้ ท่านช่วยค่าเล่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกๆอย่างคนละครึ่งกับพ่อตลอด แวะเวียนมาเจอบ้างปีนึง 2-3ครั้ง และยังติดต่อกับพ่อผมในเรื่องงานอยู่ เมื่อผมโตขึ้นเริ่มเป็นวัยรุ่นคุณแม่ผมแต่งงานมีครอบครัวใหม่ ผมมีน้องชายอีก2คน ซึ่งผมก็รักเขาเหมือนน้องที่เกิดตามกันมา แต่จุดหนึ่งที่สะเทือนใจผมที่สุดคือมีวันนึงผมกลับจาก รร. ได้ยินเสียงพ่อคุยโทรศัพย์กับใครสักคน แต่พ่อไม่เห็นว่าผมยืนฟังอยู่ไกลๆหลบมุม ผมตั้งใจฟัง พ่อผมพูดกับแม่ผมว่า "น่าเสียดายที่เราทั่งคู่ไปกันไม่ได้ " ท่านพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ ผมถึงกับนั่งร้องไห้หลบมุมมือไม้สั่นอยู่ตรงนั้น มันคืออะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ! เพราะถึงท่านทั้ง2จะแยกจากกันแต่ตอนเจอกันทุกครั้งท่านก็จะหยอกล้อเล่นกัน บีบไหล่ เกาะแขน หัวเราะเฮฮาเหมือนคนที่ยังรักกันดีอยู่ ความไม่เข้าใจยังคงฝังอยู่ในหัวผมต่อไป... เมื่อวันนึงผมโตขึ้นเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ผมเรียนรู้ที่จะอยู่กับโลกความจริงมากยิ่งขึ้น โลกเรามันก็แบบนี้ละ ต่างคนต่างมีเหตุผลท่านคงตัดสินใจกันดีแล้วก่อนแยกจากกัน " เราไม่ต้องรู้ว่าทุกอย่างเริ่มอย่างไร จบอย่างไร แต่เราจะอยู่กับมันได้อย่างไรตางหาก " บทเรียนล้ำค่าอีก1ครั้งในชีวิตผม คุณอาที่เลี้ยงผมมาคนนึงผมรักท่านเหมือนแม่ผมเอง ท่านป่วยเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคมะเร็ง จากคนที่อ้วนถ้วนสมบูรณ์ผอมซูบในเวลาไม่นาน หลังจากผอมผิดปกติท่านไปโรงพยาบาลและได้ทราบในทีสุดว่าเป็นมะเร็งลำไส้ ตอนนั่นผมอยู่มหาลัยกำลังศึกษาปริญญาโทอยู่ซึ่งอยู่ห่างจากโรงพยาบาลแค่ 40 กิโล ตอนนั่นท่านมารักษาตัวที่โรงพยาบาลผมได้โทรศัพท์ถามญาติที่เฝ้าไข้อยู่ เขาบอกว่าหมอบอกว่าอาการดีขึ้นแล้วหลังจากทำเคมีบำบัด ผมจึงชะล่าใจคิดว่าเดี่ยวอีกสักวันสองวันจะไปเยี่ยม เพราะอาการท่านดีขึ้นแล้ว อยู่เคลียรายงานก่อน หลังจากวันนั้นทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็วอาการท่านทรุดหนักในสองวันต่อมา ผมทราบข่าวจึงรีบตามไปเยี่ยมท่าน แต่ภาพที่ผมเห็นคือท่านนอนไม่รู้สึกตัวแล้วครับใช้เครื่องช่วยหายใจ ผมแทบหมดแรงที่ได้เห็นและยิ่งโกรธตัวเองมากขึ้นเมื่อผู้ป่วยเตียงข้างๆบอกว่าหลานคนไหนชื่อxxx เรียนที่xxx ผมตอบว่าผมเอง ผู้หญิงคนนั้นบอกผมว่า อาผมท่านเล่าให้เขาฟังตลอดว่า ไม่มีลูกแต่มีหลานคนนึงรักมาก เป็นห่วง อยู่ใกล้ๆ เดี่ยวคงมาเยี่ยม แต่กลับไม่มีวี่แววผม ผมถึงกลับแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว อยากให้เพื่อนๆอ่านไว้เป็นอุทาหรณ์นะครับ " รีบดูแลคนที่รักเราตั้งแต่วันนี้เพราะพรุ่งนี้อาจสายเกินไปจริงๆ " ผมคิดเสมอว่า เราเลือกพ่อแม่ตัวเองไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะรักท่าน กตัญญูต่อท่านได้ เราอาจจะเลือกเกิดในครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมไม่ได้แต่เราเลือกที่จะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นได้ สุดท้ายผมขอขอบพระคุณ คุณพ่อคุณแม่ที่ให้ผมได้เกิดมาบนโลกใบนี้ ขอบคุณที่ท่านทั้ง2 ดีกับผมมาโดยตลอดถึงแม้จะมีเหตุจำเป็นบางอย่างทำให้ท่านไม่ได้อยู่ด้วยกัน ขอบคุณปู่ยา ตายาย คุณอาทั้ง2คนที่รักผม ขอบคุณจากหัวใจครับ พอสมควรนะครับสำหรับการเล่าประสบการณ์ของผม เดี่ยวเพื่อนๆจะขี้เกียจอ่านซะก่อน ^^ สวัสดีครับ

 

เพิ่มรูปภาพให้หลายมุมมองมากขึ้น

 

เพิ่มรูปภาพให้หลายมุมมองมากขึ้น

 

ดาบสายฟ้าพิฆาตศัตรูพ่าย

 

ตะกรุดมหามงคลสมปราถนา

 

พระขรรค์ปรัชญะ ด้ามปลอกไม้พญางิ้วดำและ ไม้ค้ำฟ้า

 

เพิ่มรูปกล่องพระผงต่างๆ ที่เคยได้ถ่ายภาพไว้แล้ว

 

เพิ่มรูปภาพของสมนาคุณ

 

ข้อความนี้ดิฉันcopy รูปยากมาก เรียงเป็นแนวดิ่งได้ไหมค่ะ เพราะรูปแต่ละรูป เล่นมุมกล้อง และแตกต่างกันนิดเดียว จับภาพแล้วงงค่ะ ภาพกระโดดไปมาค่ะ

 

ขอลากินยาแก้ปวดหัว ๒ วันค่ะ
แล้วจะมาขึ้นตารางว่าท่านใดถ่ายกันมากี่รูปแล้ว​

 

ผมส่ง Link ของไฟล์รูปภาพทั้งหมดให้แล้วครับ ใน PM
โหลดมาครั้งเดียว แตก Zip แล้วก็จะเห็นทั้งหมด
โดยที่ไม่ต้องทำทีละรูปครับ

 

ท่านที่อยากส่งรูปให้เป็นรูปใหญ่
ดิฉันขอให้ทำตามขั้นตอนดังนี้ค่ะ​

 

เข้าไปที่โปรแกรมPaint
เลือกรูปขึ้นมา ๑ รูป
เลือกที่Resize

​

เลือกPixels
เปลี่ยนขนาดรูปที่บรรทัดเเรก(ไม่เกิน๘๐๐)
หรือขนาดตามชอบ

​

กดOK

​

 

สั่งSave as

​

ใส่ชื่อรูป แล้วกดSave

​

 

กลับมาที่หน้ากระทู้
กด อัพโหลดรูปและการจักการไฟล์

​

กดBrowse...

​

 

เลือกรูปที่saveไว้

​

กด upload

​

กลับมาที่หน้ากระทู้

​

 

นำลูกศรไปวางที่ชื่อไฟล์ตามภาพ มีสีแดง
(แตะเฉยๆห้ามคลิกซ้าย)
แล้วคลิกขวา

​

เลือก Properties

​

 

หาไฟล์ address(URL)

​

copyไฟล์ URL แล้วกด OK

​