ส่งการบ้าน สันถวรรค๑. อินทสมานโคตตชาดก-๕. นกุลชาดก

เปิดเสียงให้คะ

 

พีรณัตถัมภกวรรค27-211-215

<center>๗. พีรณัตถัมภกวรรค
</center><center>๑. โสมทัตตชาดก
</center><center>ว่าด้วยอาการของผู้ขอ
</center> [๒๗๑] ท่านเป็นผู้ไม่ประมาทเป็นนิจ ได้ทำความเพียรอยู่ในป่าช้าชื่อพีรณัต-
ถัมภกะถึงหนึ่งปี ครั้นเข้าประชุมบริษัท กลับกล่าวให้ผิดพลาดไป
ความเพียร ย่อมป้องกันผู้ปราศจากปัญญาไม่ได้.
[๒๗๒] ดูกรพ่อโสมทัตต์ บุคคลผู้ขอ ย่อมประสบอาการ ๒ อย่าง คือได้ทรัพย์ ๑
ไม่ได้ทรัพย์ ๑ เพราะว่าการขอมีอาการอย่างนี้เป็นธรรมดา.
<center>จบ โสมทัตตชาดกที่ ๑.

<center>๒. อุจฉิฏฐภัตตชาดก
</center><center>นางพราหมณีหาชายชู้
</center> [๒๗๓] อาการข้าวข้างบนเป็นอย่างหนึ่ง อาการข้าวข้างล่างเป็นอย่างหนึ่ง ดูกร
นางพราหมณี ฉันขอถามท่านหน่อยเถิด เหตุไรข้าวข้างล่างจึงเย็น
ข้างบนจึงร้อนนิดหน่อย?
[๒๗๔] ดูกรท่านผู้เจริญ ฉันเป็นคนฟ้อนรำ เที่ยวขอมาจนถึงที่นี่ ก็ชายชู้ของนาง
พราหมณีนี้ ซุ่มอยู่แล้วที่ซุ้มต้นไม้ ท่านเสาะหาผู้ใด ผู้นั้นคือผู้ชายชู้
ผู้นี้เอง.
<center>จบ อุจฉิฏฐภัตตชาดกที่ ๒.
</center>
<center>๓. ภรุราชชาดก
</center><center>ประทุษร้ายผู้มีศีลย่อมวิบัติ
</center> [๒๗๕] เราได้ฟังมาว่า พระราชาในภรุรัฐ ได้ทรงประทุษร้ายต่อฤาษีทั้งหลายแล้ว
ทรงประสบความวิบัติพร้อมทั้งแว่นแคว้น.
[๒๗๖] เพราะฉะนั้นแล บัณฑิตทั้งหลาย จึงไม่สรรเสริญการลุอำนาจแก่ฉันทาคติ
บุคคลไม่ควรมีจิตคิดร้าย ควรกล่าวแต่คำที่อิงความจริง.
<center>จบ ภรุราชชาดกที่ ๓.

<center>๔. ปุณณนทีชาดก
</center><center>ว่าด้วยการไม่ระลึกถึง
</center> [๒๗๗] ชนทั้งหลายพึงพูดถึงแม่น้ำที่เต็มแล้วว่า กาดื่มกินได้ก็ดี พูดถึงข้าวกล้า
ที่เกิดแล้วว่า กาซ่อนอยู่ได้ก็ดี พูดถึงบุคคลที่รักกันไปสู่ที่ไกลว่า จะกลับ
มาถึงเพราะกาบอกข่าวก็ดี กานั้น เรานำมาให้ท่านแล้ว ขอเชิญบริโภค
เนื้อกานั้นเถิด ท่านพราหมณ์.
[๒๗๘] คราวใด พระราชาทรงระลึกถึงเรา เพื่อจะส่งเนื้อกาให้เรา คราวนั้น
เนื้อหงส์ก็ดี เนื้อนกกระเรียนก็ดี เนื้อนกยูงก็ดี เป็นของที่เรานำไปถวาย
แล้ว การไม่ระลึกถึงเสียเลย เป็นความเลวทราม.
<center>จบ ปุณณนทีชาดกที่ ๔.
</center>
<center>๕. กัจฉปชาดก
</center><center>ว่าด้วยตายเพราะปาก
</center> [๒๗๙] เต่าพออ้าปากจะพูด ได้ฆ่าตนเองแล้วหนอ เมื่อตนคาบท่อนไม้ไว้ดีแล้ว
ก็ฆ่าตนเสียด้วยวาจาของตนเอง.
[๒๘๐] ข้าแต่พระองค์ผู้ประเสริฐสุดในหมู่นรชน บุรุษผู้เป็นบัณฑิตเห็นเหตุ
อันนี้แล้ว ควรเปล่งแต่วาจาที่ดี ไม่ควรเปล่งวาจานั้นให้ล่วงเวลาไป
ขอพระองค์ทรงทอดพระเนตรเต่าตัวถึงความพินาศเพราะพูดมาก.
<center>จบ กัจฉปชาดกที่ ๕.
</center></center></center>

 

พีรณัตถัมภกวรรค27-216-220

<center>
<center>๖. มัจฉชาดก
</center><center>ไฟราคะร้อนกว่าไฟอย่างอื่น
</center> [๒๘๑] ไฟนี้ก็ไม่เผาเราให้เร่าร้อน แม้หลาวที่นายพรานแหเสี้ยมเป็นอย่างดีแล้ว
ก็ไม่ยังความทุกข์ให้เกิดขึ้นแก่เรา แต่การที่นางปลาเข้าใจว่า เราไปหา
นางปลาตัวอื่นด้วยความยินดี อันนี้แหละจะเผาเราให้เร่าร้อน.
[๒๘๒] ไฟคือราคะนั้นแล ย่อมเผาเราให้เร่าร้อน อนึ่ง จิตของเราเองย่อมเผาเรา
ให้เร่าร้อน ข้าแต่ท่านพรานแหทั้งหลาย ขอได้ปล่อยเราเถิด สัตว์ผู้ตก
ยากอยู่ในกาม ท่านไม่ควรฆ่าโดยแท้.
<center>จบ มัจฉชาดกที่ ๖.

<center>๗. เสคคุชาดก
</center><center>การได้รับทุกข์จากผู้เป็นที่พึ่ง
</center> [๒๘๓] สัตว์โลกทั้งปวง เป็นผู้พอใจในการเสพกาม ดูกรนางเสคคุ เจ้าเป็นผู้
ไม่ฉลาดในธรรมของชาวบ้าน ความที่เจ้าเป็นนางกุมารีถูกบิดาจับมือ
ในป่าชัฏร้องไห้อยู่ในวันนี้ เป็นธรรมดา.
[๒๘๔] เมื่อฉันได้รับทุกข์แล้ว ผู้ใดพึงเป็นที่พึ่งได้ ผู้นั้นคือบิดาของฉัน กลับ
มากระทำมิดีมิร้ายฉันในป่า ฉันจะคร่ำครวญหาใครในกลางป่าอีกเล่า
ผู้ใดเป็นที่พึ่งได้ ผู้นั้นกลับมาทำฉันถึงสาหัส.
<center>จบ เสคคุชาดกที่ ๗.

<center>๘. กูฏวาณิชชาดก
</center><center>หนามยอกเอาหนามบ่ง
</center> [๒๘๕] ท่านได้คิดอุบายตอบอุบายดีแล้ว ได้คิดโกงตอบผู้โกงดีแล้ว ถ้าหนู
ทั้งหลายพึงกินผาลได้ เหตุไฉน เหยี่ยวทั้งหลายจะเฉี่ยวเด็กไปไม่ได้เล่า?
[๒๘๖] บุคคลที่โกงตอบคนโกง ย่อมมีอยู่แน่นอน บุคคลที่ล่อลวงก็ย่อมมีอยู่
เหมือนกัน ดูกรท่านผู้มีบุตรหาย ท่านจักไม่ให้ผาลแก่เขา บุรุษผู้มีผาล
หาย ก็จะไม่นำบุตรมาให้แก่ท่าน.
<center>จบ กูฏวาณิชชาดกที่ ๘
</center></pre>
<center>๙. ครหิตชาดก
</center><center>คนโง่เขลาย่อมเห็นแก่เงิน
</center> [๒๘๗] มนุษย์ทั้งหลายผู้มีปัญญาเขลา ไม่เห็นอริยธรรม พูดกันแต่ว่า เงินของเรา
ทองของเรา ดังนี้ ทั้งกลางคืนและกลางวัน.
[๒๘๘] ในเรือนหลังหนึ่ง มีเจ้าของเรือนอยู่ ๒ คน ใน ๒ คนนั้น คนหนึ่งไม่มี
หนวด แต่มีนมห้อยยาน เกล้าผมมวย และเจาะหู เขาซื้อมาด้วย
ทรัพย์มาก เจ้าของเรือนผู้นั้น ย่อมกล่าวเสียดแทงคนในเรือนนั้น
ตั้งแต่แรกมาอยู่.
<center>จบ ครหิตชาดกที่ ๙.

<center>๑๐. ธัมมัทธชชาดก
</center><center>ว่าด้วยผู้ถึงธรรมของสัตบุรุษ
</center> [๒๘๙] ท่านอยู่เป็นสุขแล้ว ได้ออกจากแว่นแคว้นมาสู่ป่าอันสงัดเงียบ ท่านนั้น
นั่งซบเซาอยู่ที่โคนต้นไม้แต่ผู้เดียว เหมือนคนกำพร้า.
[๒๙๐] เราอยู่เป็นสุขแล้ว ได้ออกจากแว่นแคว้นมาสู่ป่าสงัดเงียบ และระลึกถึง
ธรรมของสัตบุรุษอยู่ นั่งซบเซาอยู่ที่โคนต้นไม้แต่ผู้เดียว เหมือนคน
กำพร้า.
<center>จบ ธัมมัทธชชาดกที่ ๑๐.
</center><center>จบ พีรณัตถัมภกวรรคที่ ๗.
(f)(f)
</center></pre>
</center></pre></center></pre>
</center></pre></center></pre>

 

กาสาววรรค27-221-225

<center>๘. กาสาววรรค
</center><center>๑. กาสาวชาดก
</center><center>ว่าด้วยผู้ควรนุ่งห่มผ้ากาสาวะ
</center> [๒๙๑] ผู้ใด ยังมีกิเลสดุจน้ำฝาด ปราศจากทมะและสัจจะ จักนุ่งห่มผ้าย้อม
น้ำฝาด ผู้นั้น ย่อมไม่สมควรจะนุ่งห่มผ้าย้อมน้ำฝาดเลย.
[๒๙๒] ส่วนผู้ใด คายกิเลสดุจน้ำฝาดแล้ว ตั้งมั่นอยู่ในศีลทั้งหลาย ประกอบด้วย
ทมะและสัจจะ ผู้นั้นแล ย่อมสมควรจะนุ่งห่มผ้าย้อมน้ำฝาดได้.
<center>จบ กาสาวชาดกที่ ๑.

<center>๒. จุลลนันทิยชาดก
</center><center>ผลของกรรมดีกรรมชั่ว
</center> [๒๙๓] ปาราสริยพราหมณ์ได้กล่าวคำใดไว้ว่า ท่านอย่าได้กระทำกรรมชั่ว อันจะทำ
ตัวท่านให้เดือดร้อนในภายหลังนะ คำนี้นั้น เป็นถ้อยคำของท่านอาจารย์.
[๒๙๔] บุรุษทำกรรมเหล่าใดไว้ เขาย่อมเห็นกรรมเหล่านั้นในตน ผู้ทำกรรมดี
ย่อมได้รับผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้รับผลชั่ว บุคคลหว่านพืชเช่นใด
ย่อมได้รับผลเช่นนั้น.
<center>จบ จุลลนันทิยชาดกที่ ๒.

<center>๓. ปุฏภัตตชาดก
</center><center>ว่าด้วยการคบ
</center> [๒๙๕] บุคคลควรนอบน้อมต่อผู้ที่นอบน้อมตน ควรคบกับผู้ที่คบตน ควรทำกิจ
ตอบแทนแก่ผู้ที่ช่วยทำกิจของตน ไม่ควรทำประโยชน์แก่ผู้ปรารถนาความ
ฉิบหายให้ และไม่ควรคบกับผู้ที่ไม่คบตน.
[๒๙๖] บุคคลควรละทิ้งผู้ที่ละทิ้งตน ไม่ควรทำความอาลัยรักใคร่ในบุคคลเช่นนั้น
ไม่ควรสมาคมกับผู้ที่เขาไม่ใฝ่ใจกับตน นกรู้ว่า ต้นไม้หมดผลแล้วก็ละทิ้ง
ไปหาต้นไม้อื่น เพราะโลกเป็นของกว้างใหญ่.
<center>จบ ปุฏภัตตชาดกที่ ๓.

<center>๔. กุมภีลชาดก
</center><center>คุณธรรมเครื่องให้เจริญ
</center> [๒๙๗] ผู้ใด มีคุณธรรม อันเป็นเครื่องให้เจริญอย่างยิ่ง ๔ ประการนี้ คือ สัจจะ ๑
ธรรม ๑ ธิติ ๑ จาคะ ๑ ผู้นั้น ย่อมล่วงพ้นศัตรูได้.
[๒๙๘] ส่วนผู้ใด ไม่มีคุณธรรม อันเป็นเครื่องให้เจริญอย่างยิ่ง ๔ ประการนี้
คือ สัจจะ ๑ ธรรม ๑ ธิติ ๑ จาคะ ๑ ผู้นั้นย่อมล่วงพ้นศัตรูไม่ได้.
<center>จบ กุมภีลชาดกที่ ๔.
</center></pre>
<center>๕. ขันติวรรณนชาดก
</center><center>ต้องอดใจในคนที่หาคุณธรรมยาก
</center> [๒๙๙] ข้าแต่พระองค์ผู้สมมติเทพ ข้าพระบาทมีบุรุษผู้ขวนขวายในกิจทุกอย่าง
อยู่คนหนึ่ง แต่เขามีความผิดอยู่ข้อหนึ่ง พระองค์จะทรงโปรดดำริในความ
ผิดของเขานั้นเป็นประการใด พระเจ้าข้า.
[๓๐๐] บุรุษเช่นนี้ของเราก็มีอยู่ในที่นี้ แต่บุรุษผู้ประกอบด้วยองค์คุณหาได้ยาก
เราจึงสู้อดใจเสีย.
<center>จบ ขันติวรรณนชาดกที่ ๕.

:d:d:d
</center></pre></center></pre>
</center></pre>
</center></pre>

 

[*MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.985964/[/MUSIC]

 

[*MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.985999/[/MUSIC]

 

[*MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.986398/[/MUSIC]

 

กาสาววรรค27-226-230

<center>๖. โกสิยชาดก
</center><center>ว่าด้วยผู้รู้กาลควรไม่ควร
</center> [๓๐๑] การออกไปในเวลาอันสมควร เป็นความดี การออกไปในเวลาอันไม่
สมควร ไม่ดี เพราะว่า คนผู้ออกไปโดยเวลาไม่สมควร ย่อมไม่ยัง
ประโยชน์อะไรให้เกิดได้ คนที่เป็นศัตรูเป็นอันมาก ย่อมทำอันตรายคน
ผู้ออกไปแต่ผู้เดียวในเวลาอันไม่สมควรได้ เหมือนฝูงการุมจิกนกเค้า
ฉะนั้น.
[๓๐๒] นักปราชญ์รู้จักวิธีการต่างๆ เข้าใจช่องทางของคนเหล่าอื่น ทำพวกศัตรู
ทั้งมวลให้อยู่ในอำนาจได้แล้ว พึงอยู่เป็นสุขเหมือนนกเค้าผู้ฉลาด ฉะนั้น.
<center>จบ โกสิยชาดกที่ ๖.

<center>๗. คูถปาณกชาดก
</center><center>หนอนท้าช้างสู้
</center> [๓๐๓] ท่านก็เป็นผู้กล้าหาญ มาพบกับเราผู้กล้าหาญ อาจประหารได้ไม่ย่นย่อ
มาซิช้าง ท่านจงกลับมาก่อน ท่านกลัวหรือจึงได้หนีไป ขอให้พวกคน
ชาวอังคะและมคธะได้เห็นความกล้าหาญของเรา และของท่านเถิด.
[๓๐๔] เราจักไม่ต้องฆ่าเจ้าด้วยเท้า งา หรือด้วยงวงเลย เราจักฆ่าเจ้าด้วยคูถ
หนอนตัวเน่า ควรฆ่าด้วยของเน่าเช่นกัน.
<center>จบ คูถปาณกชาดกที่ ๗.

<center>๘. กามนีตชาดก
</center><center>ผู้ถูกโรครักครอบงำรักษายาก
</center> [๓๐๕] เราปรารถนาระหว่างเมืองทั้ง ๓ คือ เมืองปัญจาละ ๑ เมืองกุรุยะ ๑ เมือง
เกกกะ ๑ ดูกรท่านพราหมณ์ เราปรารถนาราชสมบัติทั้ง ๓ เมืองนั้นมาก
กว่าสมบัติที่เราได้แล้วนี้ ดูกรพราหมณ์ ขอให้ท่านช่วยรักษาเราผู้ถูก
ความใคร่ครอบงำด้วยเถิด.
[๓๐๖] อันที่จริง เมื่อบุคคลถูกงูเห่ากัด หมอบางคนก็รักษาได้ อนึ่ง บุคคลถูกผี
เข้าสิง หมอผู้ฉลาดก็ไล่ออกได้ แต่บุคคลถูกความใคร่ครอบงำแล้ว
ใครๆ ก็รักษาไม่หาย เพราะว่า เมื่อบุคคลล่วงเลยธรรมขาวเสียแล้ว
จะรักษาได้อย่างไร?
<center>จบ กามนีตชาดกที่ ๘.
</center>

<center>๙. ปลายิชาดก
</center><center>ว่าด้วยขับไล่ศัตรูแบบสายฟ้าแลบ
</center> [๓๐๗] เมืองตักกสิลาถูกเขาล้อมไว้ทุกด้านแล้ว ด้วยกองพลช้างตัวประเสริฐ
ซึ่งร้องคำรณอยู่ด้านหนึ่ง ด้วยกองพลม้าตัวประเสริฐ ซึ่งคลุมมาลาเครื่อง
ครบอยู่ด้านหนึ่ง ด้วยกองพลรถ ดุจคลื่นในมหาสมุทรอันยังฝนคือ
ลูกศรให้ตกลงด้านหนึ่ง ด้วยกองพลเดินเท้า ถือธนูมั่นมีฝีมือยิงแม่นอยู่
ด้านหนึ่ง.
[๓๐๘] ท่านทั้งหลายจงรีบรุกเข้าไป และจงรีบบุกเข้าไป จงไสช้างให้หนุนเนื่อง
กันเข้าไปเลย จงโห่ร้องให้สนั่นหวั่นไหวในวันนี้ ดุจสายฟ้าอันซ่าน
ออกจากกลีบเมฆคำรณอยู่ ฉะนั้น.
<center>จบ ปลายิชาดกที่ ๙.

<center>๑๐. ทุติยปลายิชาดก
</center><center>คนถูกความเร่าร้อนเผาจนไม่อาจสู้ข้าศึกได้
</center> [๓๐๙] ธงสำหรับรถของเรามีมากมาย พลพาหนะของเราก็นับไม่ถ้วนแสนยาก
ที่ศัตรูจะหาญหักเข้าสู้รบได้ ดุจสาครยากที่ฝูงกาจะบินข้ามให้ถึงฝั่งได้
ฉะนั้น อนึ่ง กองพลของเรานี้ยากที่กองพลอื่นจะหาญเข้าตีหักได้ดุจภูเขา
อันลมไม่อาจให้ไหวได้ ฉะนั้น วันนี้ เราประกอบด้วยกองพลเท่านี้ อันกอง
พลเช่นนั้นยากที่ศัตรูจะหาญหักเข้ารุกรานได้.
[๓๑๐] ท่านอย่าพูดเพ้อถึงความที่ตนเป็นคนโง่เขลาไปเลย คนเช่นท่านจะเรียกว่า
ผู้สามารถไม่ได้ ท่านถูกความเร่าร้อน คือ ราคะ โทสะ โมหะ และมานะ
เผารนอยู่เสมอ ไม่อาจจะกำจัดเราได้เลย จะต้องหนีเราไป กองพล
ของเราจักย่ำยีท่านหมดทั้งกองพล ดุจช้างเมามันขยี้ไม้อ้อด้วยเท้า ฉะนั้น.
<center>จบ ทุติยปลายิชาดกที่ ๑๐.
</center><center>จบ กาสาววรรคที่ ๘.
:z4
</center>
</center></center>
</center>

 

อุปาหนวรรค27-231-235

<center>๙. อุปาหนวรรค
</center><center>๑. อุปาหนชาดก
</center><center>อนารยชนย่อมใช้ศิลปะในทางผิด
</center> [๓๑๑] รองเท้าที่คนซื้อมา เพื่อประโยชน์จะให้สบายเท้า กลับนำเอาความทุกข์
มาให้ รองเท้านั้น ถูกแดดเผาบ้าง ถูกพื้นเท้าครูดสีบ้าง ก็กลับกัดเท้า
ของผู้นั้นนั่นแหละ ฉันใด.
[๓๑๒] ผู้ใด เกิดในตระกูลต่ำ ไม่ใช่อารยชน เรียนวิชาและศิลปะมาจากสำนัก
อาจารย์ได้แล้ว ผู้นั้น ย่อมฆ่าตนเองด้วยศิลปะที่เรียนมาในสำนักของ
อาจารย์นั้น ฉันนั้น บุคคลนั้น บัณฑิตเรียกว่า ไม่ใช่อารยชน เปรียบ
ด้วยรองเท้าที่ทำไม่ดี ฉะนั้น.
<center>จบ อุปาหนชาดกที่ ๑.

<center>๒. วีณาถูณชาดก
</center><center>รักคนผิด
</center> [๓๑๓] เรื่องนี้เจ้าคิดคนเดียว บุรุษเตี้ย ค่อม ผู้โง่เขลานี้ จะนำทางไปไม่ได้แน่
ดูกรเจ้าผู้เจริญ เจ้าไม่สมควรจะไปกับบุรุษเตี้ยค่อมผู้นี้เลย.
[๓๑๔] ดิฉันเข้าใจว่า บุรุษค่อมเป็นผู้องอาจ จึงได้รักใคร่บุรุษค่อมผู้นี้นอนตัวงอ
อยู่ ดุจคันพิณที่มีสายขาดแล้ว ฉะนั้น.
<center>จบ วีณาถูณชาดกที่ ๒.

<center>๓. วิกัณณกชาดก
</center><center>คนเห็นแก่อามิสย่อมเดือดร้อน
</center> [๓๑๕] เจ้าปรารถนาในที่ใด ก็จงไปในที่นั้นเถิด เจ้าเป็นผู้ถูกชะนักของเราแทง
แล้ว เจ้าเป็นผู้โลภด้วยอาหารแท้ เมื่อติดตามปลาทั้งหลายมาก็ถูกอาหาร
มีเสียงกลองกำจัดเสียแล้ว.
[๓๑๖] บุคคลเห็นแก่โลกามิสแม้อย่างนี้ ชอบประพฤติตามอำนาจของจิต ย่อม
เดือดร้อน เขาย่อมเดือดร้อนอยู่ในท่ามกลางหมู่ญาติและสหาย ดุจจระเข้
ตัวติดตามปลาไปถูกแทง ฉะนั้น.
<center>จบ วิกัณณกชาดกที่ ๓.

<center>๔. อสิตาภุชาดก
</center><center>โลภมากลาภหาย
</center> [๓๑๗] พระองค์นั่นแหละ ได้กระทำเหตุอันนี้ ในบัดนี้ หม่อมฉันปราศจาก
ความรักในพระองค์แล้ว ความรักนั้น ประสานกันอีกไม่ได้ ดุจงาช้างอัน
ตัดขาดแล้วด้วยเลื่อย ฉะนั้น.
[๓๑๘] บุคคลผู้ปรารถนาเกินส่วน ย่อมเสื่อมจากประโยชน์ เพราะความโลภ
เกินประมาณ และเพราะความมัวเมาอันเกิดจากความโลภเกินประมาณ
เหมือนเราเสื่อมจากนางอสิตาภู ฉะนั้น.
<center>จบ อสิตาภุชาดกที่ ๔.

<center>๕. วัจฉนขชาดก
</center><center>ว่าด้วยดาบสผู้มีเล็บงาม
</center> [๓๑๙] ข้าแต่ท่านดาบสผู้มีเล็บงาม เรือนทั้งหลายที่มีเงิน และโภชนาหารบริบูรณ์
เป็นเรือนมีความสุข ท่านบริโภค และดื่มในเรือนใด ไม่ต้องขวนขวาย
ก็ได้นอน การอยู่ครองเรือนนั้น เป็นสุขอย่างยิ่ง.
[๓๒๐] บุคคลผู้เป็นฆราวาส ไม่มีมานะ ทำการงานก็ดี ไม่กล่าวคำมุสาก็ดี ...
ไม่ใช้อำนาจลงโทษผู้อื่น การครองเรือนก็ตั้งอยู่ไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนี้
ใครเล่าจะครอบครองเรือนไม่ให้บกพร่อง ให้เกิดความยินดีได้แสนยาก
เล่า?
<center>จบ วัจฉนขชาดกที่ ๕.


</center>
</center>
</center>
</center>
</center>

 

อุปาหนวรรค27-236-240

<center>๖. พกชาดก
</center><center>นกเจ้าเล่ห์
</center> [๓๒๑] นกมีปีกตัวนี้ ดีจริง ยืนนิ่งดังดอกโกมุท หุบปีกทั้ง ๒ ไว้ ง่วงเหงา
ซบเซาอยู่.
[๓๒๒] ท่านทั้งหลาย ไม่รู้จักกิริยาของมัน พวกท่านไม่รู้จึงได้พากันสรรเสริญ
นกตัวนี้ไม่ได้คุ้มครองรักษาพวกเราดอก เพราะเหตุนั้น นกตัวนี้จึงไม่
เคลื่อนไหวเลย.
<center>จบ พกชาดกที่ ๖.

<center>๗. สาเกตชาดก
</center><center>เหตุให้เกิดความรัก
</center> [๓๒๓] ข้าแต่พระผู้มีพระภาค เหตุไรหนอ เมื่อบุคคลบางคนในโลกนี้ พอเห็นกัน
เข้าก็เฉยๆ หัวใจก็เฉย บางคนพอเห็นกันเข้า จิตก็เลื่อมใส.
[๓๒๔] ความรักนั้น ย่อมเกิดขึ้นด้วยเหตุ ๒ ประการ คือ ด้วยการอยู่ร่วมกัน
ในกาลก่อน ๑ ด้วยความเกื้อกูลต่อกันในปัจจุบัน ๑ เหมือนดอกอุบล
และชลชาติ เมื่อเกิดในน้ำ ย่อมเกิดเพราะอาศัยเหตุ ๒ ประการ คือ
น้ำและเปือกตม ฉะนั้น.
<center>จบ สาเกตชาดกที่ ๗.

<center>๘. เอกปทชาดก
</center><center>ความเพียรทำให้เกิดประโยชน์หลายอย่าง
</center> [๓๒๕] คุณพ่อครับ เหตุอย่างเดียวทำให้ได้ประโยชน์หลายอย่างมีอยู่หรือไม่
ผมจะพึงทำประโยชน์ให้สำเร็จด้วยเหตุใด ขอคุณพ่อจงบอกเหตุนั้น ซึ่ง
รวบรวมประโยชน์ได้หลายอย่างแก่ผมเถิด.
[๓๒๖] ลูกเอ๋ย เหตุอย่างหนึ่ง คือ ความขยันหมั่นเพียร ทำให้ได้ประโยชน์
หลายอย่าง ก็ความขยันหมั่นเพียรนั้น ประกอบด้วยศีล ประกอบด้วย
ขันติ อาจจะทำมิตรทั้งหลายให้ถึงความสุข หรืออาจทำศัตรูทั้งหลายให้
ถึงความทุกข์ได้.
<center>จบ เอกปทชาดกที่ ๘.

<center>๙. หริตมาตชาดก
</center><center>ว่าด้วยผู้มีอิสรภาพ
</center> [๓๒๗] ดูกรท่านผู้เป็นบุตรกบเขียด ปลาทั้งหลายรุมกัดฉันผู้มีพิษแล่นเร็ว เข้าไป
ยังหน้าลอบ เรื่องนี้ท่านชอบใจหรือ?
[๓๒๘] บุรุษผู้มีอิสรภาพอยู่เพียงใด ก็ย่ำยีผู้อื่นได้อยู่เพียงนั้น คนอื่นมาย่ำยีตน
คราวใด คราวนั้น ผู้ที่ถูกย่ำยีก็ย่ำยีตอบบ้าง.
<center>จบ หริตมาตชาดกที่ ๙.
</center></pre>

<center>๑๐. มหาปิงคลชาดก
</center><center>ว่าด้วยพระเจ้าปิงคละผู้ร้ายกาจ
</center> [๓๒๙] ชนทั้งปวงถูกพระเจ้าปิงคละเบียดเบียนแล้ว เมื่อพระเจ้าปิงคละนั้น
สวรรคตแล้ว ชนทั้งหลายก็ได้ความยินดี ดูกรนายประตู พระเจ้าปิงคละ
ผู้ไม่มีพระเนตรดำ เป็นที่รักของท่านหรือ เพราะเหตุไร จึงได้ร้องไห้หนอ?
[๓๓๐] พระเจ้าปิงคละผู้ไม่มีพระเนตรดำ จะเป็นที่รักของข้าพเจ้าก็หามิได้ แต่
ข้าพเจ้ากลัวว่า พระเจ้าปิงคละนั้นจะกลับเสด็จมาอีก พระเจ้าปิงคละเสด็จ
ไปจากมนุษย์โลกนี้แล้ว ก็จะเบียดเบียนพระยามัจจุราช พระยามัจจุราช
นั้นถูกพระเจ้าปิงคละเบียดเบียนแล้ว ก็จะพึงนำมาส่งมนุษย์โลกนี้อีก.
[๓๓๑] พระเจ้าปิงคละนั้น พวกเราช่วยกันเผาแล้วด้วยฟืนพันเล่มเกวียน
รดด้วยน้ำหลายร้อยหม้อ พื้นที่ดินนั้นเราป้องกันไว้อย่างดีแล้ว ท่าน
อย่ากลัวเลย พระเจ้าปิงคละจักไม่เสด็จกลับมาอีก.
<center>จบ มหาปิงคลชาดกที่ ๑๐.
</center><center>จบ อุปาหนวรรคที่ ๙.
:z16
</center></pre></center></pre>
</center></pre>
</center></pre>

 

สิคาลวรรค27-241-245

<center>๑๐. สิคาลวรรค
</center><center>๑. สัพพทาฐิชาดก
</center><center>ผู้มีบริวารมากเป็นใหญ่ได้
</center> [๓๓๒] สุนัขจิ้งจอกกระด้างด้วยมานะ มีความต้องการด้วยบริวาร ได้บรรลุถึง
สมบัติใหญ่ ได้เป็นราชาแห่งสัตว์มีเขี้ยวงาทั้งปวง ฉันใด.
[๓๓๓] ในหมู่มนุษย์ ผู้ใดมีบริวารมาก ผู้นั้นชื่อว่า เป็นใหญ่ในบริวารเหล่านั้น
ดุจสุนัขจิ้งจอกได้เป็นใหญ่กว่าสัตว์มีเขี้ยวงา ฉะนั้น.
<center>จบ สัพพทาฐิชาดกที่ ๑.

<center>๒. สุนขชาดก
</center><center>ผู้ฉลาดย่อมช่วยตัวเองได้
</center> [๓๓๔] สุนัขตัวใด ไม่กัดเชือกหนังให้ขาด สุนัขตัวนั้น โง่เขลามาก สุนัขควร
จะเปลื้องตนเสียจากเครื่องผูก กินเชือกหนังเสียให้อิ่ม แล้วจึงค่อย
กลับไปยังที่อยู่ของตน.
[๓๓๕] คำที่ท่านกล่าวนี้ฝังอยู่ในหัวใจของข้าพเจ้า อนึ่ง ข้าพเจ้ายังได้จำไว้ใน
ใจแล้ว ข้าพเจ้าจะรอเวลาจนกว่าคนจะหลับ.
<center>จบ สุนขชาดกที่ ๒.

<center>๓. คุตติลชาดก
</center><center>ลูกศิษย์คิดล้างครู
</center> [๓๓๖] ข้าพระองค์ได้สอนให้ศิษย์ชื่อมุสิละเรียนวิชาดีดพิณ ๗ สาย มีเสียง
ไพเราะจับใจคนฟัง เขากลับมาขันดีดพิณสู้ข้าพระองค์ ณ ท่ามกลาง
สนาม ข้าแต่ท้าวโกสีย์ ขอพระองค์จงเป็นที่พึ่งของข้าพระองค์เถิด.
[๓๓๗] ดูกรสหาย ฉันจะเป็นที่พึ่งของท่าน ฉันเป็นผู้บูชาอาจารย์ ศิษย์จักไม่
ชนะท่าน ท่านจักชนะศิษย์.
<center>จบ คุตติลชาดกที่ ๓.

<center>๔. วิคติจฉชาดก
</center><center>ความปรารถนาไม่มีที่สิ้นสุด
</center> [๓๓๘] บุคคลเห็นสิ่งใด ไม่ปรารถนาสิ่งนั้น อนึ่ง บุคคลไม่เห็นสิ่งใด ย่อม
ปรารถนาสิ่งนั้น เราเข้าใจว่า บุคคลนั้น จักท่องเที่ยวไปอีกนาน อยาก
ได้สิ่งใด ก็จักไม่ได้สิ่งนั้นเลย.
[๓๓๙] บุคคลได้สิ่งใด ไม่ยินดีด้วยสิ่งนั้น ปรารถนาสมบัติอันใด ก็ติเตียน
สมบัติที่ได้มานั้น เพราะขึ้นชื่อว่า ความปรารถนามีอารมณ์ไม่สิ้นสุด
เราขอกระทำความนอบน้อมแด่ท่านผู้ปราศจากความปรารถนา.
<center>จบ วิคติจฉชาดกที่ ๔.
</center></pre>
<center>๕. มูลปริยายชาดก
</center><center>กาลเวลากินสัตว์พร้อมทั้งตัวเอง
</center> [๓๔๐] กาลย่อมกินสัตว์ทั้งปวงกับทั้งตัวเองด้วย ก็ผู้ใดกินกาล ผู้นั้นเผา
ตัณหาที่เผาสัตว์ได้แล้ว.
[๓๔๑] ศีรษะของนรชนปรากฏว่ามีมาก มีผมดำยาวปกคลุมถึงคอ บรรดาคน
ทั้งหลายนี้ จะหาคนผู้มีปัญญาสักคนก็ไม่ได้.
<center>จบ มูลปริยายชาดกที่ ๕.

;37
</center></pre></center></pre>
</center></pre>
</center></pre>

 

สิคาลวรรค27-246-250

<center>๖. พาโลวาทชาดก
</center><center>ว่าด้วยคนมีปัญญาบริโภค
</center> [๓๔๒] บุคคลผู้ไม่สำรวม ประหารสัตว์ เบียดเบียน และฆ่าสัตว์ ให้ทานแก่
สมณะใด สมณะนั้น บริโภคภัตเช่นนี้ ย่อมเข้าไปติดบาปด้วย.
[๓๔๓] ถ้าสมณะเป็นผู้มีปัญญา แม้จะบริโภคทานที่บุคคลผู้ไม่สำรวม ฆ่าบุตร
และภรรยาถวาย ก็ไม่เข้าไปติดบาปเลย.
<center>จบ พาโลวาทชาดกที่ ๖.

<center>๗. ปาทัญชลิชาดก
</center><center>ว่าด้วยปาทัญชลีราชกุมาร
</center> [๓๔๔] ปาทัญชลีราชกุมาร ย่อมรุ่งเรืองกว่าเราทั้งหมดด้วยพระปรีชาแน่นอน
เมื่อเป็นเช่นนั้น ทำไมจึงทรงเม้มพระโอฐอยู่เล่า จะทรงเห็นเหตุอย่าง
อื่นยิ่งกว่านี้เป็นแน่.
[๓๔๕] ปาทัญชลีราชกุมารพระองค์นี้ จะทรงทราบสิ่งที่เป็นธรรมหรือไม่เป็น
ธรรม สิ่งที่เป็นประโยชน์และไม่เป็นประโยชน์ ก็หาไม่ ปาทัญชลี-
ราชกุมารพระองค์นี้ นอกจากจะเม้มพระโอฐแล้ว ย่อมไม่ทรงทราบ
เหตุการณ์สักนิดหนึ่งเลย.
<center>จบ ปาทัญชลิชาดกที่ ๗.

<center>๘. กิงสุโกปมชาดก
</center><center>คนไม่รู้ธรรมด้วยญาณย่อมสงสัยในธรรม
</center> [๓๔๖] ท่านทุกคนเห็นต้นทองกวาวแล้ว ยังจะสงสัยในต้นทองกวาวนั้น เพราะ
เหตุไรหนอ ท่านทั้งหลายหาได้ถามนายสารถีให้ถี่ถ้วนในที่ทั้งปวงไม่.
[๓๔๗] บุคคลเหล่าใด ยังไม่รู้ธรรมทั้งหลาย ด้วยญาณทั้งปวง บุคคลเหล่านั้นแล
ย่อมสงสัยในธรรมทั้งหลาย เหมือนพระราชาบุตร ๔ พระองค์ ทรง
สงสัยในต้นทองกวาวฉะนั้น.
<center>จบ กิงสุโกปมชาดกที่ ๘.

<center>๙. สาลกชาดก
</center><center>ว่าด้วยสาลกวานร
</center> [๓๔๘] ดูกรพ่อสาลกวานร พ่อเป็นลูกคนเดียวของเรา อนึ่ง พ่อจักได้เป็นใหญ่
แห่งโภคสมบัติในตระกูลของเรา ลงมาจากต้นไม้เถิด มาเถิดพ่อ เรา
จะพากันกลับไปบ้านของเรา.
[๓๔๙] ท่านสำคัญเราว่า เป็นสัตว์ใจดี จึงได้ตีเราด้วยเรียวไม้ไผ่ เราพอใจอยู่ใน
ป่ามะม่วงที่มีผลสุก ท่านจงกลับไปบ้านตามสบายเถิด.
<center>จบ สาลกชาดกที่ ๙.

<center>๑๐. กปิชาดก
</center><center>เข้าใจว่าลิงเป็นฤาษี
</center> [๓๕๐] ฤาษีผู้ยินดีแล้วในความสงบและความสำรวม ท่านถูกภัย คือ ความ
หนาวเบียดเบียน จึงมายืนอยู่ เชิญฤาษีผู้นี้จงเข้ามายังบรรณศาลานี้เถิด
จะได้บรรเทาความหนาว และความกระวนกระวายให้หมดสิ้นไป.
[๓๕๑] นี้ไม่ใช่ฤาษีผู้ยินดีในความสงบและความสำรวม เป็นลิงเที่ยวโคจรอยู่
ตามกิ่งมะเดื่อ มันเป็นสัตว์ประทุษร้าย ฉุนเฉียว และมีสันดานลามก
ถ้าเข้ามาอยู่ยังบรรณศาลาหลังนี้ ก็จะพึงประทุษร้ายบรรณศาลา.
<center>จบ กปิชาดกที่ ๑๐.
</center><center>จบ สิคาลวรรคที่ ๑๐.

;ปรบมือ;ปรบมือจบแล้วจ้าา
</center></pre>
</center></pre>
</center></pre>
</center></pre>
</center></pre>

 

ขออนุญาต รวมกระทู้ของน้องวีนะคะ

ให้หายเบลอก่อนแล้วจะมาตั้งสติดู

 

โห...พี่สาวเรา..ขอบคุณมากค่ะพี่กบ...พี่เชื่อป่าว วี อ่านจบ เช้าไปทำงาน ด้วยอนิสงค์ที่อ่าน ทำให้ น้องได้ลูกค้ารายใหญ่ สั่งที่ ตู้คอนฯค่ะ (25 ตัน) ตอนนี้ วี งานเยอะมากๆนี้ก็รอพี่อีกคนมารับ เพราะวี ไม่สามารถขับรถเองได้เพราะไม่ได้นอนจ้ะ

ขอบพระคุณพี่กบ พี่ผ่อน พี่แอ๊ด น้องเจง น้องบี และทุกๆท่าน ที่ช่วยเหลือมาตลอดขอบคุณมากค่ะมีอะไรที่จะให้ วี ตอบแทนบ้างก็บอกนะค่ะ

 

มาตรวจการบ้านน้องวี ส่งครบแล้ว พี่กบมาเอาไฟล์ไปอัพให้เรียงตามวรรค
อนุโมทนาค่ะน้องวี

 

ขออนุโมทนาในบุญกุศลของน้องตำลึง

ขออนุโมทนาสาธุ เป็นสิ่งทำได้ยากน้อยคนนักจะได้ทำเป็นบุญเป็นกุศลอันดี