รู้ได้อย่างไรว่า บุญบารมีเต็ม

นั่นคุณอ่านข้อความผมด้วยทิฏฐิครับ ผมกล่าวว่า มรณะสติ เกิด อันนี้
คือปัจจุบันขณะ แต่ส่วนเห็นนิพพานตามแบบที่ จขกท เขาฝึกมันปรากฏ
ต่อเป็นปัจจุบันขณะไหม อันนั้นตั้งหากที่ผมจะชี้

จึงเริ่มชี้ว่า จิตมันจะตรึกแทนที่การเห็น โดยเอาอดีตมาเป็นผลในปัจจุบัน
และอาจเลยไปถึงเอาไปเป็นผลในอนาคต

อ่านหนังสือไม่ออก เพราะเอาแต่อคติ ก็ทำไปเถอะนะครับ

ผมว่า คนอื่นเขาน่าจะพิจารณาได้

 

เห็นคำในพระสูตรไหมครับ คำนี้ผมแต่งเองหรือเปล่า คุณต้องค้นคว้าดู

ก็ลอง google ไปก่อนก็ได้ หรือ จะไปเกิดพระไตรปิฏกก็ได้

แค่นี้นะครับ

 

นี่คงเป็นอคติ ของผมแหละ คุณนิวรณ์ ในเมื่อ ปฏิปทาหลวงตามหาบัว หลวงปุ่เจี๊ยะ ล้วนปฏิบัติมาแบบนี้เหมือนกันหมด
และ คุณก็ยังกระทำเหมือนเดิม คือ ตำหนิแนวทางอื่น และ ยกแนวทางของตนขึ้นมา

 

ผมไม่ได้พูดเรื่องพระสูตรอะไรเลย ผมพูดเรื่องของคุณ ที่ผมพยายามพูดหลายครั้งแล้วกับพฤติกรรม ที่ตำหนิธรรมง่ายๆ
ตำหนิสมาธิบ้าง ตำหนิแนวทางอื่นบ้าง โดยยกการดูจิตของตนแบบไม่ต้องทำอะไรขึ้นมา

 

อธิบายไปแล้วครับ คุณต้องเข้าใจนิดหนึ่ง ในที่นี้ เรากำลังคุยกับ จขกท

หากคุณรู้จักเขาบ้าง รู้ว่าเขาทำอะไรได้ดีแล้วบ้าง ก็จะเข้าใจการเสวนา

ที่บางอย่างเราละได้

ตรงสำนวนว่า "เกิดมรณังสติแล้ว" อันนี้ผมพูดว่าเกิดแล้ว ผมไม่ได้ห้ามไม่ให้เกิด

ประโยคทัดไปคือ "ไม่เห็น" ซึ่งละไว้ พูดตรงๆเต็มๆ ก็คือ "ไม่เห็นพระนิพพาน"
จะเห็นด้วยวิธีไหนอย่างไรก็แล้วแต่ จขกท เขาก็จะน้อมดูว่า เห็น หรือ ไม่เห็น

แล้วก็พิจารณาไป ถ้าเห็น พระนิพพาน ก็จบ

แต่ถ้าไม่เห็น แล้วมีความฝุ้งธรรม มีเสียงกระซิบ ก็ดูว่ามีไหม ถ้ามีอย่าไป
เชื่อมันเท่านั้น

<!-- / message -->

 

คุณนิวรณ์ ผมถามคุณอย่างหนึ่งว่า คนอ่านกระทู้กับเจ้าของกระทู้ อย่างไหนมีมากกว่ากัน
และถึงแม้ว่า คุณจะแนะนำเจ้าของกระทู้คนเดียว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องตำหนิธรรม

 

ก็ว่าไปเรื่อยๆ หาช่องตำหนิผมไปละกัน ตามสะดวกใจ

ผมนี่สกปรกอย่างผ้าขี้ริ้วนั้นแหละ

 

คุณ อย่าเลี่ยงประเด็นไปเรื่อยๆ ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่า การไม่ยอมรับ ในการกระทำตนมันจะทำให้คุณไม่เห็น สมุทัยเลย
คุณจะเห็นแต่ ทุกข์ เกิดดับๆ ซึ่งก็นั่นแหละ วิธีการดูจิตคุณ ไม่สามารถย้อนทวนขึ้นมาดูสมุทัย ก็เนื่องจาก คุณมองเห็นมันเกิดดับๆ
แต่อย่างเดียว
สมุทัย ของคุณยัง ถอนไม่ได้สักอย่าง ทั้ง อนุสัย ที่ไม่ยอมรับความจริง อนุสัยที่เลี่ยงประเด็น
อนุสัยที่ มากด้วยอัตตา อนุสัยที่ไม่เชื่อใคร นี่คุณยังไม่เคยมองย้อนทวนว่า มันปรุงขึ้นมาอย่างไรเลย
ผมพูดไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วครับ

 

ก็ถามว่า ทำไมต้องตำหนิ ก็เพราะว่า คุณไม่ถูกต้อง ทีนี้ในเมื่อคุณไม่ถูกต้องคนเดียว ผมจะไปว่าคุณก้ไม่ได้หรอก หากว่าคุณไม่ไปขัดขาคนอื่น ให้สิ่งที่ดีนั้นด้อยค่าลงไป ผมก็ต้องแสดงความเห็นตามธรรมดา

 

คุณ พูดตำหนิตัวคุณเองว่า ขี้ริ้ว แต่คุณไม่ยอมมองกลับไปหละ ว่าในเมื่อถูกคนอื่นคอมเมนต์ แล้วต้องทบทวนแล้วว่า เพราะอะไร

ผมจะบอกให้นะครับว่า สัมมาวาจา นี้ไม่ใช่คำพูดเพราะ แต่เป็นคำพูดที่ตรง ที่เป็นธรรม นั้นแหละเป็นเรื่องยากที่สุด องค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงทรงบัญญัติไว้เป็น มรรค คือ ผุ้ใดเข้าถึงมรรค จะมีสัมมาวาจาและ ต้องเจริญ สัมมาวาจา คือ พูดตรงธรรม มากขึ้นเรื่อยๆ ใจรู้สึกอย่างไร ในการแสดงวาจา จะตรงกับใจมากยิ่งๆขึ้นไปเท่านั้น ใน อริยมรรค

 

สาธุขอท่านผู้เจริญ ปฏิบัติดีแล้วตามคำสอนของพุทธองค์ ทุกท่านพบกันที่นิพพาน สาธุ

 

การเห็นของบุคคลแตกต่างที่ระดับของปัญญา
หากคำอทิบายเนื้อความเพื่อต้องการให้ผู้ฟังที่ไม่รู้ได้เห็น เกินระคับความเข้าใจ
กัไม่สามารถทำได้เพราะระดับปัญญายังไม่เพียงพอต้องทำไปตามขั้นตอนง่ายๆๆก่อน เช่น ทาน ศิล สมะถะ .....
จริตและวิทีการของแต่ละคนเลยช้านานไม่เท่ากันเห็นไม่เท่ากัน อุเบกขา

 

คำถามๆความคิดเห็นก้ตอบมั่งนะคับ
คิดว่ารู้คับ ต้องมีหลายๆๆอย่างที่บ่งบอกแน่ๆๆ อย่างน้อยรู้ตัวอยู่ตลอดย่อมรู้ว่าตนเป็นเนไร
ย่อมรู้ว่าขาดอะไรคับ แล้วทำส่วนที่เหลือ ก้เป็นการใช้ปัญญาแก้ปันหา

 

[FONT=&quot]โอฆะ[/FONT][FONT=&quot]หมายถึง ห้วงน้ำ[/FONT][FONT=&quot]คือ[/FONT][FONT=&quot]กิเลส มี ๔ อย่าง[FONT=&quot]คือ[/FONT][/FONT] ([FONT=&quot]๑) กาโมฆะ[/FONT][FONT=&quot]โอฆะ คือ[/FONT][FONT=&quot]กาม[/FONT] ([FONT=&quot]๒) ภโวฆะ[/FONT][FONT=&quot]โอฆะ คือ[/FONT][FONT=&quot]ภพ (๓) ทิฏโฐฆะ[/FONT][FONT=&quot]โอฆะ คือ[/FONT][FONT=&quot]ทิฏฐิ (๔) อวิชโชฆะ[/FONT][FONT=&quot]โอฆะ คือ[/FONT][FONT=&quot]อวิชชา[/FONT]
[FONT=&quot]คำว่า "พักอยู่"นี้พระอรรถกถาจารย์ท่านอธิบายว่า[/FONT][FONT=&quot]หมายถึงการปล่อยตัวปล่อยใจตามกิเลส[/FONT][FONT=&quot]เป็นการหลงปรุงแต่งฝ่ายชั่วหรืออกุสลาภิสังขาร[/FONT][FONT=&quot]จัดเป็นการปฏิบัติที่ย่อหย่อนหรือกามสุขัลลิกานุ-โยค[/FONT][FONT=&quot]จะทำให้ผู้ปฏิบัติจมลงในอบายภูมิ[/FONT]
[FONT=&quot]ส่วนคำว่า[/FONT] "[FONT=&quot]เพียรอยู่"หมายถึงการหลงปรุงแต่งฝ่ายกุศลหรือ กุสลาภิสังขาร[/FONT][FONT=&quot]จัดเป็นการปฏิบัติที่ตึงเกินไป ทำตน ให้ลำบาก
หรืออัตตกิลมถานุโยค[/FONT][FONT=&quot]แต่ก็ทำให้ผู้ปฏิบัติไปสู่สุคติภูมิได้ ;aa5
[/FONT]

 

เห็นด้วยอย่างยิ่ง และขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ สำหรับดิฉันคิดว่า ผู้ที่ตั้งใจทำความดีโดยไม่หวังผลอะไรเลย พร้อมจะเป็นผู้ให้อยู่เสมอ และเป็นไปเพื่อสาธารณะประโยชน์ นั้นคือความเต็มเปี่ยมของบารมี


ขออนุโมทนาบุญกับทุก ๆ ท่านที่ตั้งใจทำดีค่ะ


Numsai
;aa51

 

"ไม่พัก ไม่เพียร" เป็นความพอดี ^-^

 

ที่สุดของบารมี คือ บารมีแห่งการไม่ยึดมั่น

บทสรุปของบารมี คือ การปล่อยวางบารมี ปลงในบารมี

บำเพ็ญบารมีแห่งการไม่ยึดมั่น จนหมดตัวหมดตน ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน แจ้งต่ออนัตตาอยู่แล้วตลอดสาย บารมีย่อมเต็มสมบรูณ์

แต่หากเป็นการบำเพ็ญเพื่อเอาบารมี และแบกข้ามภพข้ามชาติ ย่อมไม่มีคำว่าเต็ม
จะเต็มได้อย่างไร เค้าเรียกว่า เป็นตัญหาในบารมี กิเลสในธรรม

 

ถ้ามีบารมีเต็ม ก็จะประจักษ์แก่จิตของตนว่าบารมีในเรื่องนั้นๆได้เต็มแล้ว

 

อารมณ์ที่จะบรรลุธรรมที่พ้นวิเศษ
ก่อนอื่นตัดความกังวลให้หมดก่อน
แล้วคิดเสมอว่าบุญทานเต็มแล้ว เหลือแต่ภาวนาก็มาเร่งความเพียร
เจริญสติมาก ๆ เมื่อเหตุปัจจัยสมบูรณ์แล้ว อารมณ์ที่จะบรรลุธรรมที่พ้นวิเศษก็จะเกิดเองเป็นขึ้นมาเอง
โดยไม่อ้างกาลอ้างเวลา อารมณ์ที่จะบรรลุธรรมที่พ้นวิเศษไม่สามารถที่จะตกแต่งเอาเองได้เกิดขึ้นจากธรรมชาติล้วนๆ ที่สมบูรณ์แล้วทั้งสิ้น เรียกว่าพุทธะ
ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

 

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิค่ะ
http://palungjit.org/showthread.php?t=112839