ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

ร้อนในหัวก็ใช้ดอกบัว ใช้จักรซิจ๊ะ เป่าให้กระเจิงไปเลย
ไฟแค่เนี้ย ...

 

โอ้ย ทำแบบนั้น มันก็ไม่สนุกสิครับ....ผมต้องให้มันสนุกกว่านั้นครับ อะคริๆ

 

ปฐวีกสิณ เมื่อใช้ทำร้าย มักมาในรูปแบบ แผ่นดินไหว แผ่นดินแยก ธรณีสูบ
ถ้าผสมกับเตโชกสิณ จะเป็นลาวาเดือด

อยู่ดีๆ ก็นึกขึ้นมาได้

ในบรรดากสิณ กสิณดิน หาผู้เชี่ยวชาญ สำเร็จจริงยากที่สุด

 

ถ้าสำเร็จแล้ว...จะเอาไปทำอะไรได้ครับ...สิงห์ทำได้มั้ย ถ้าทำได้ ก็ไม่ต้องถือดาบ ออกสนามรบแล้วล่ะ นั่งกำหนดเอา ข้าศึกก็จมธรณี หมดแล้ว.....ล่ะ อิอิ

 

แล้วขลัวอิน ก็เก่งกสิณขนาดนั้น....มาเสียเวลา สอนสิงห์ ทำไม ไม่ทราบครับ

ขลัวอินคนเดียว ก็สวดยวดแล้วนะ

 

สวัสดีตอนบ่าย กาแฟซักแก้วมั้ยคะ

อากาศเย็นสบาย สงสัยพวกมาร คงไปแล้ว

ไปแล้ว ไปลับอย่ากลับมาเล้ยยย สาธุ

 

ผมชอบรูปนี้จังครับ

 

เมื่อ จารุสอบตก

เฮ้อ .....พุทโธ พุทโธ

รู้สึกผิด ...เฮ้อ

 

หนุมาน สวยดีนะ

 

สิ่งที่ผ่านไปแล้ว ตรึกตรองไปก็แก้ไขไม่ได้
อย่างน้อยก็รู้ตัวเร็วขึ้น

ภพน้อยใหญ่ในใจเรา
เกิดแล้วดับ ดับแล้วเกิด
หมุนวน วกวน ต่อเนื่อง
ไม่หยุด ไม่จบ

หวังว่าซักวันเราจะทันมัน..

 

เปิดเพลงฟังกันดีกว่า รางวัลแด่คนช่างฝัน ยิ้มสู้มันไป

 

สู้ๆ เพลงประจำใจ คนล่าฝัน
[ame="http://www.youtube.com/watch?v=TNIhjHIziNI"]คนล่าฝัน คาราบาว - YouTube[/ame]
แสงตะวันเพิ่งจะโผ่ลพ้นขอบฟ้า
มีเวลาให้คนเราอีกมากมาย
พาชีวิตก้าวไปสู่ยังจุดหมาย
ถึงเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายก็น่าลอง
มองดูฟ้า ฝูงนกกาเที่ยวหากิน
ไปยังถิ่นแดนไกลสุดสายตา
เหมือนย้ำเตือนว่าชีวิตล้วนเกิดมา
แสวงหาต่อสู้และดิ้นรน

โอ้ชีวิตมีอะไรตั้งเยอะแยะ
มีเกิดแก่เจ็บตายคล้ายๆ กัน
แต่สิ่งที่มีไม่เหมือนคือความฝัน
อยู่ที่ใครจะล่ามันให้อยู่มือ
คนเป็นคนย่อมปะปนด้วยชั่วดี
ในศักดิ์ศรีมีทั้งจนและร่ำรวย
มีความรักเป็นเรื่องราวอันสดสวย
ความผิดหวังเป็นแค่เรื่องธรรมดา
ฟ้าเบื้องบนน้ำเบื้องล่างดินขวางหน้า
ข้ามไปเถิดไขว่คว้าความใฝ่ฝัน
มีชีวิตเกิดมาแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
อย่าปล่อยมันซังกะตายไปวันๆ

แม้ในข้างคืนเดือนดาวอันมืดมิด
ยังมีสิทธิ์คิดฝันอันเฉิดฉาย
ดุจแสงเทียนนำทางสว่างไกล
ดุจหิ่งห้อยพร่างพรายในค่ำคืน
ยืนเดียวดายในความกลัวหลอกตัวเอง
เท่ากับเร่งรัดไปสู่ความล้มเหลว
ยังมิทันได้ลงมือทำดีเลว
กลับถูกเปลวไฟความกลัวเผาตัวตน

แผ่นฟ้ากว้าง เขาสูงใหญ่ยังเคยข้าม
ฝันงดงามถามหน่อยเคยข้ามไหม
ไปยังฝั่งที่ตั้งฝันอันแสนไกล
แต่สุดท้ายก็ได้ฝันนั้นมาครอง
ลองดูเลยเกิดมาเป็นคนล่าฝัน
มีรางวัลฝันใฝ่ให้ใฝ่ฝัน
มีชีวิตเกิดมาแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
อย่าปล่อยมันซังกะตายไปวันๆ

 

เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา

เวลาเราเจอหมาขี้เรื้อนในวัด เราก็สงสาร
สมมุติเรารู้ชาติกำเนิด ของมัน ว่ามันชั่ว มันเลว
มันมาจากนรก เลยได้มาเกิดเป็นหมาขี้เรื้อน

จิตที่รับรู้ และสมน้ำหน้ามัน เป็นอกุศลจิต
จิตที่รับรู้ เกิด เวทนา สงสาร เป็นเมตตาจิต
จิตที่รับรู้ ช่วยเหลือ ไม่ไปซ้ำเติม ประเภท สมน้ำหน้ามึงแล้ว อันนี้ก็กุศลจิต
จิตที่รับรู้ เข้าใจ ช่วยเหลือ ตามกำลัง อุเบกขาจิต

จิตที่รับรู้ คอยแผ่เมตตาให้ คอยดูแล
ไม่เลือกว่าหมาขี้เรื้อนหรือหมาสวยงาม
ก็กรุณาจิต

จิตที่เห็นคนช่วยเหลือแม้แต่หมาขี้เรื้อน คอยอนุโมทนา
ไม่ใช่ว่า ปล่อยไปเหอะ เดี๋ยวมันก็ตาย
อันนี้ก็มุทิตาจิต

จิตของเรา หากมันถลำลึก เกิดความอกุศลจิต
ต้องรีบดึงกลับ

ฝึกบ่อยๆ กำลังมันก็คงดีเอง

เกิดเป็นหมาขีเรื้อน มันก็เจ็บ ก็แสบ ก็คัน
นอนก็ไม่หลับ กินก็ไม่อิ่ม
ส่วนคนที่ไปสมน้ำหน้ามัน
ที่อยู่ สุข กินอิ่ม
เราว่าจิตเค้าก็เป็นอบาย ตายไปก็ไม่รู้จะไปเจอที่หมาขี้เรื้อนมันเพิ่งจากมาหรือไม่
และเราจะเรียกพวกนั้น

ว่าคนหลงตัวเอง หลงความเป็นมนุษย์

 

คนรอ รอตาละห้อย วันนี้สองหน้าละ ยังหาสิงห์ไม่เจอ ToT. สงสัยกว่าจะถึงฉากสิงห์สู้กับยอดนักรบ(ของอีกฝ่ายจะนานนนนน เพราะยังมีศึกยิบย่อยรออยู่อีกเพียบ ).กว่าจะจบศึกคงได้เจอเพื่อนๆอีกมาก
เข้าใจว่า ถึงจะเก่งยังไง แต่ถ้าไร้เพื่อนผอง ไร้ผู้คน ก็ต้องพ่ายกับอีกฝ่ายที่มากกว่า
ถึงจะเก่งเพียงนึกหน้า แต่หากเจอคนเก่งกว่า(ฝ่ายศัตรูก็เก่งนะ) คงวายชีวา.
.
รออ่านต่อค่ะ เป็นกำลังใจให้ ...

 

ทะเลใจ ทะเลอารมณ์ ทะเลวัฏสงสาร ว่ายไปๆๆๆๆ

ทุกชีวิตดิ้นรนค้นหาแต่จุดหมาย
ใจในร่างกายกลับไม่เจอ
ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ
หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข

 

สวัสดีครับ เพิ่งเปิดกระทู้อ่านมา 4-5 วัน รู้สึกแปลกๆ อ่านไป เป็นไข้ไป เล่าเรื่องได้ดีครับ อ่านแล้วเพลิน มีคั่นเวลาโดยผู้มีความรู้ ความสามารถ ทำให้กระทู้มีสีสันเพิ่มอีก ตามอ่านต่อไป

 

สัตว์บางจำพวกแค่เห็นร่างกาย รูปร่าง ผิวพรรณ วรรณะ ว่า หยาบ หรือ ปราณีต ก็รู้แล้ว โดยไม่ต้องไปคาดเดาอดีตชาติ

ถามขำๆ แล้วถ้าหมาขี้เรื้อนตัวนั้นมันมา เห่า หรือ กัด เราขึ้นมาละจะทำยังไงดี ?

-ถ้าเห่าไม่เป็นไร อาจจะกระทืบเท้าไล่มันไปนิดๆ? หรือ เฉยๆไป ? หรือจะมองไปในตามันด้วยกระแสจิตเมตตา หรือ อาฆาตดี ?

-แล้วถ้าเมตตา กรุณา มุทิตา มันแล้ว มันดันวิ่งเข้ามากัดล่ะ ? คิดว่าเป็นกรรมของเราและมันปล่อยมันกัดไป หรือจะวิ่งหนี หรือจะเตะมันเข้าให้ดี ? หรือเรียกคนอื่นมาช่วยดี ?

-แล้วถ้าเรารู้ ถึงจิตใจและนิสัยของมันด้วยละ ว่าไม่ใช่กัดเราเพราะกรรมเก่าอะไรหรอก แต่เป็นธรรมชาติของมันที่เจอใครเข้าหน่อยก็กัด หรือเพราะมันหมั้นใส้ในลักษณะท่าทางของคนบางจำพวก ประมาณว่าเจอคนประเภทนี้ต้องวิ่งไปกัด

แบบไม่ใช่กัดไปเพราะไม่รู้ หรือกลัว ตกใจ ป้องกันตัว แต่กัดเพราะมันรู้มันมีความคิด อยากจะลอง อยากจะดู อยากจะรู้ ว่าคนประเภทนี้จะทำยังไงกับมัน

-จะยิงมันทิ้งดีมั้ย ? แบบคิดไปเองว่าไหนๆดูแล้วมันน่าจะคิดได้ แล้วก็ดูแล้วว่าจิตมันขณะนั้นสงบอยู่ไม่เดือดร้อนไม่กระวนกระวายไม่อาฆาต แต่ดันทะลึ่งมาแกล้งกัดเรา แบบสงเคราะห์ให้มันไปภพภูมิที่ดีขึ้น แล้วเป็นการให้มันไม่ไปทำให้ใครเดือดร้อน

-หรือจะเฉยๆไปปล่อยเป็นตามกรรมดี นึกสงสารมัน แล้วก็ย้อนคืนนึกสงสารตัวเองด้วยว่ายังไงก็เพื่อนร่วมโลกเกิดแก่เจ็บตาย

 

สุดท้ายก็เป็นเพื่อนกะหมาขี้เรือน โ ห พาตรูคิดได้ตั้งหลายข้อ...ไม่มีข้อกินเนื้อ มั่งหรือครับ

อิอิ ขำๆน่ะ

 

ปล. ให้ จขกท คิดขำๆครับ
คนอื่นจะคิดยังไงก็แล้วแต่ จะคิดอ่านผ่านๆ หรือคิดย้อนคืนมาเปรียบเทียบกันตนก็สุดแท้แล้วแต่ครับ

ปล.โดยส่วนตัว และคาดเดา ชาติก่อนๆเคยเป็นมาอยู่แล้วน่ะ หมา หรือ สุนัข
แต่ชาตินี้เป็นมนุษย์ ถ้าเป็นเพื่อนก็ในฐานะ เพื่อนร่วมโลก

เห็นถามว่า ไม่มีข้อกินเนื้อ มั่งหรือครับ
อันนี้ไม่รู้ว่าจะถามอะไร หรือมีนัยยะอย่างไร ??

 

-หรือจะเฉยๆไปปล่อยเป็นตามกรรมดี นึกสงสารมัน แล้วก็ย้อนคืนนึกสงสารตัวเองด้วยว่ายังไงก็เพื่อนร่วมโลกเกิดแก่เจ็บตาย

ข้อนี้มั้ง เอาไม้แหย่ๆ ไล่มันไป ชิ้วๆ อย่ากัดเค้านะ เค้ากลัว
แบบนี้มั้ง