บทกวี ไฮกุ เรามาฝึก แต่ง กันเหอะ

เมื่อวาน ฉัน กับ เธอ เออ ก็ ดี

หลาย ปี ที่มี เธอ เออ ก็ ดี อยู่

สิบกว่าปี ที่มี เธอ เออ รู้ สึก ดี

สี่สิบปี ที่ มี เธอ เออ รู้ สึก ดีๆ

ตราบชีวิต ที่มีเธอ เออ ฉัน ทำ ดี

นาที นี้ ยังมีเธอ เออ น้ำตาคลอ แระ... ไประ...

 

น้ำค้าง เกาะ ยอดสน ปน น้ำใจ

เหม่อ มอง จ้อง พรรคพวก (นรกแตก)

วุ่นวาย จัง (แต่ จริงใจ)

อบอุ่น กลางป่า

รื่นเริง

ผองเรา

ฤา

บ่ทิ้ง บ่ ขว้าง บ่ อ้างว้าง คนเดียวนะยายผีป่าเอย

 

ไออุ่นจากชาถ้วยเก่า

ส่งผ่านความทรงจำ

ผู้เคยเยือน .....

 

หมอกพร่างพราวทาบทับต้นสน
ห่มกอดไว้ในอ้อมแขนของหมอกขาว
พร่าวพราวระยิบระยับจับสายลม

 

พ่อบุญ(bubu')...บ่ไผ่... สิทิ้ง...
พ่อบุญจริง... บ่...มีแฝง...แสร้งหลงไหล
พ่อบุญดี... มี...บุญ...สุดชื่นใจ
ป๊ะบุญไป...ไปบ้านป่า...หาเห็ดมาแกง!!!

 

ชาเย็นชืด จืดแล้วรินทิ้ง
น้ำใจจริงจงใจแจ้งหรือแสร้งหนอ
ยามจะรัก น้ำค้างหยดยังเคลียคลอ
ยามหมางหนอ น้ำตาคลอยังไม่แล

 

บ้านน้อย...กลางป่าเขา...ดง...

สน....คนอ้างว้าง...

ไม่มี...ซื้อ...ทาน...ก้อทน...กินกับปลาร้า...

นั่งมองเดือน...มิดชิด...เมฆา...

ดวงดาวพร่า...เหมือนน้ำตา...ที่ฝ้าเลือน...

 

หนาว...กายเหน็บ....ยังพอ...ทน!!!
หนาวใจเจ็บ....แปลบลึก....นึกออกไหม?!!
หนาวรัก....หนาว....ร้าว....สะเทือนใจ...
หนาว....อะไร....ไม่เท่าหนาว....เจ้าลาเลือน....

 

ป่าเปลี่ยว

กะท่อมเปลี่ยว

อารมณ์เปลี่ยว

อะเย้ย .... อิ อิ

 

จะเปล่า...จะเปลี่ยว...

ใจ....กระไร...

เจ้า...

จั๊กจั๋นเฝ้า...ถาม....

ตามห่วง...หา...

ยามมืด...มิด...

ยังมี...

เหล่า...ดวง...ดารา...

กับ...

ปลาร้า...

เป็นของชอบ...

บ่นอกใจ...ในกระท่อมเปลี่ยว จ้า!!!

 

มอง...คล้าย...กระท่อมลาย....คล้ายรัก...อบอวล...อุ่น!!!


เหมือนคนคุ้น...คนค้นหา...เพลาหมอง...


คนเคยพบ...เคยทัก...เคยอยากเกี่ยวดอง?...


แล้วไงมาจ้อง....มาสนใจ....ปลาร้า ฤ.(u)

 

สถิต นิ่ง เป็นหนึ่ง
ดุจ ก้อนหินบนผืนทราย
กลมกลืน กาลเวลา

 

​

เมื่อมีความงาม ความน่าเกลียดย่อมตามมา​

เมื่อมีความถูกต้อง ความผิดพลาดย่อมเกิดมี
​

ความรู้แจ้งกับความไม่รู้เป็นของคู่กัน
​

มายากับการรู้เท่าทันมายาไม่อาจแยกออกจากกัน
​

นี่คือสัจธรรมที่มีมานาน
​

จงอย่าได้คิดว่าสัจธรรมนี้เพิ่งมีคนค้นพบ
​

"​

​

ฉันต้องการสิ่งนี้ ฉันอยากได้สิ่งนั้น"
​

การกล่าวเช่นนี้หาใช่อะไรไม่
​

หากแต่คือความโง่เขลา
​

ฉันจะบอกความลับอย่างหนึ่งให้
​

"​

​

สรรพสิ่งล้วนไม่เที่ยงแท้แน่นอน"
​

<!-- / message --><!-- sig -->

 

เอ้าวาเรื่องก้อนหินกันเถอะเรา... เขมรเหม็นปลาร้าแย่แระ...เดี๋ยวเค้าเอาหินเฟี้ยงหัวเราสองคนแตกง่ะ ?!!!

จ๊ากส์!!! เขมรถีบก้นยายทิ่มหินง่ะ... แง้...00000(เจอหินหลายก้อน!)

 

ร้องให้ หรือ หัวเราะ
สลด สังเวช ทุกข์ใดใด
ไม่มีอยู่ใน ก้อนหิน

 

หินพรุน...ทุ่น....ลอยล่อง...ลิ่ว...
หินกิ่ว...น้ำซัด...ขัดกลม...
ทรายกลืนกลบ...ลบลื่น...หินแหลก....ร่อน...ก่อนเป็นทราย...

 

โลกธรรมบีฑา
อุเบกขา วางเฉย
ประหนึ่ง หินก้อนน้อย มิไหวติง

 

ก้อน...กลมนิด....ใช่มิเคย....ใหญ่มหึมา...


ชีพของข้าฯ...ยังน้อยกว่า...การหล่อหลอมรวม...ก้อนของเจ้านัก...

 

ก้อนหิน มันพอใจที่จะอยู่
ของมันอย่างนั้น
มานานแล้ว

 

อุกกาบาตก์...

ลอยเหวี่ยง...น่าหวั่น!


พอตกพลัน...เหลือนิด...คิดสงสัย?


กาลเดินทาง...เวลา...ระยะ...ไกล!!!


หินก้อนใหญ่...เหลือ...แค่นี้...ที่เป็นจริง!!!