ข้อแตกต่าง ในพรหมวิหาร4 ระหว่างปุถุชนกับพระโสดาบัน นั้นคือ

ผมเคยได้ยินมานะครับ จากผู้ที่มีเมตตามาก(มองแล้ว เย็นตาเย็นใจปิติผ่องใสที่ได้เห็น) ประมาณว่าเมตตา มันแผ่ไปทั่วไร้ประมาณ จะลม อากาศ ต้นไม้ หมู่เมฆ แสงแดด ก้อนดิน เม็ดทราย ชีวิต ไม่มีชีวิต มีจิต ไม่มีจิต ธรรม หรือกิเลส ผมสรุปเลยละกันสั้นๆ เมตตาแผ่ไปทั่วธาตุทั้งปวง เมื่อมีเมตตาเพียงข้อเดียว กรุณา มุฑิตา อุเบกขา ก็บริบูรณ์แล้ว พร้อมที่จะแสดงออกได้ตลอดเวลาแล้วแต่เหตุปัจจัย พรหมวิหาร 4 ก็มีไปในธาตุทั้งปวง แถมสามารถทรงอารมณ์นั้นได้นานทั้งชีวิตนั้นแหละ

แต่ส่วนตัว ยังไงพระโสดาบันก็มีพรหมวิหาร 4 ที่บริสุทธิ์กว่า เพราะเมตตาเกิดจากปัญญา ปัญญาของพระโสดาบันนั้นบริสุทธิ์กว่าเพราะกิเลสเบาบางแล้ว แต่คนทั่วไปกิเลสหนาอยู่ แม้ในสภาวะปราศจากอุปกิเลสก็ตาม ส่วนพระฺโพธิสัตว์กำลังและปริมาณของเมตตามีมากกว่า อาจเปล่งจิตที่เมตตา ออกมาได้มากแต่พระโสดาบันก็บริสุทธิฺกว่า เพราะไม่มีความถือตัว(สักกายทิฏฐิ) แต่พระโพธิสัตว์มีความถือมั่นในความดีของตัวเองอยู่มาก เหมือนคนทั่วไป

 

มีเมตตาไม่มีประมาณ ตั้งแต่ขณะโคตรภูญาณแล้วครับ
แต่จะมีเมตตาแบบไม่มีประมาณทุกขณะจิตแค่ไหนขึ้อยู่กับขั้นอริยเจ้า
หรือตามอธิจิต อธิปัญญา ทำนองเดียวกัน