กราบเรียน..ข้าพเจ้าเป็นพุทธภูมิใช่หรือไม่

ทำบุญตัดชีวิต....
คืออะไร....

เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา ได้ไปฝึกญาณ8 ที่วัดท่าซุงกับหลวงน้าหมอ
หลวงน้าหมอว่า บนดาวดึงส์มีอยู่กันเยอะ เพราะทำบุญถวายสังฆทานกัน

แต่มีบ้างที่แม้ไม่ได้ถวายสังฆทาน แต่ก็มีไปอยู่ เพราะทำบุญตัดชีวิต
ท่านถามว่า รู้ไหมว่าทำบุญอะไรเรียกว่าทำบุญตัดชีวิต

ท่านเล่าต่อว่า หลวงพ่อบอกว่า
เช่นชาวป่า ชาวเขา เข้าไปหาของป่า แล้วเกิดหลงทางกลับบ้านไม่ได้
ในตัวมีเสบียง อยู่นิดหน่อยพอกันตาย

ระหว่างที่พักรอเช้าวันใหม่
เห็นลูกสัตว์พลัดแม่มา เข้ามาหา รู้ว่ามันหิว
หากไม่ได้กินอะไร มันก็อาจจะตาย

ด้วยความเมตตา สละเสบียงที่มีติดตัวให้ลูกสัตว์ตัวนั้น
โดยไม่สนใจว่า หากยังหาทางกลับบ้านไม่ได้ และไม่มีเสบียง
ก็อาจจะตายไปด้วยเช่นกัน

เสียสละโดยไม่คิดถึงชีวิตตนเองแบบนี่แหล่ะ
ท่านว่า ...ทำบุญตัดชีวิต...

 

จากวันนั้น ที่หลวงน้าหมอพูดเรื่องทำบุญตัดชีวิต
ก็ไม่ได้คิดอะไร เพิ่งมาคิดเอาเช้าวันนี้แหล่ะ

ธรรมดาคนเรา ก็ต้องรักตัวกลัวตาย

ทำบุญตัดชีวิตน่ะ... มันวิสัยของพุทธภูมินี่นา

 

เช้าวันนี้ไปทำสังฆทานให้ภรรยาที่เสียชีวิต
เขาตาย 7 มค 59
แต่เขาเกิด 21 มิย 2508
ไปทำบุญให้เขาครบรอบวันเกิดเขา

แต่ที่จริง ทุกครั้งที่ทำบุญ
เราก็มักจะบอกเขาว่า ไป ไปทำบุญด้วยกัน
ขณะทำบญ เรานึกภาพเขาทำบุญร่วมกับเราทุกครั้ง
มันเหมือนกับไม่ใช่ทำบุญแล้วอุทิศผลบุญ
แต่เป็นการทำบุญด้วยกันเสียมากกว่า ...

 

ภรรยาเราที่เสียชีวิต พอถึงวันเกิดเรา ก็มักขวนขวายให้เราไปทำบุญใหญ่
เจ้ากี้เจ้าการ ซื้อผ้าไตร บาตร ไปถวายหลวงพ่อจรัลอยู่บ่อยๆ

ไอ้เราไม่ค่อยสนใจวันเกิดตนเอง บางทีก็ลืมไป
มีอยู่ปีนึง เราเห็นเสื้อเชิรต์ใหม่ของผู้ชาย เหมือนเป็นของขวัญให้ใคร
เราถามเขา เขาก็ไม่ยอมบอก เลยชักโมโห ว่าจะเอาไปให้ผู้ชายที่ไหน

เขาจึงเฉลยว่า ก็ซื้อให้เธอไง ก็วันนี้วันเกิดเธอ...

 

หนังสือเล่มนี้ ได้มาปี 47 ที่สนามหลวง ในร้านหนังสือเก่า
ขายในงานวันอาสาฬบูชา จำได้ซื้อมาเล่มละ 20 บาท
เป็นเล่มนี้แหล่ะ ทำให้ศรัทธาหลวงพ่อ และหลวงปู่ปาน ไปหาหนังสือหลวงพ่อมาอ่านอีกหลายเล่ม
รวมทั้งหนังสือ ประวัติหลวงปู่ปาน และหลวงพ่อธุดงค์
และไปนั่งกรรมฐานที่ซอยสายลม ไปกราบหลวงปู่ปานที่วัดบางนมโค
จนกระทั่งไปถวายตัวเป็นลูกหลวงพ่อ พร้อมกับภรรยา ที่วัดท่าซุง ในที่สุด

 

รูปภรรยาที่เสียชีวิต
ถ่ายสมัยเมื่อเข้าวัดท่าซุง ถวายตัวเป็นลูกหลวงพ่อ ประมาณสิบปีก่อน

 

สมัยประมาณสิบปีก่อน ไปถือศีลแปดกับภรรยา
ฝึกมโนยิทธิ ที่วิหาร100เมตร

 

คำสอนสมเด็จองค์ปฐม

 

พี่ พูดถึงวัดท่าซุง ก็ทำให้นึกถึงป้ายขอขมาพระรัตนตรัย
ที่เซี้ยแพร และคณะทำถวายให้ทั้งวัด น้อมถวายเป็นพุทธบูชา ธรรมะบูชา สังฆะบูชา
ขึ้นชื่อว่าบุญนึกกี่ที่ก็มีความสุขทั้งกายและใจจริงๆ

 

ผมก็ไม่ทราบเรื่อง โครตภูญาณ แต่ก่อนศึกษาไตรปิฎกมา ก็มีใจปรารถนาเป็นเช่นพระองค์ แต่พอโตสัก ๑๓ ปีก็รู้สึกว่า นั้นเป็นความฝันสำหรับเด็ก เราไม่มีทางเป็นอย่างนั้นได้เลย เพราะพุทธองค์มีเพียงหนึ่งในช่วงเวลาหนึ่ง จึงคิดว่า ตนไม่ใช่ เพราะชีวิตมีชีวิตเดียว

ต่อมาเห็นคนอื่นเค้าระลึกชาติ กัน ก็คิดว่า เป็นไปได้หรือที่คนจะเวียนว่ายตายเกิด และระลึกชาติกันได้ แต่เราก็ทำใจเป็นกลาง เราศรัทธาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และเราปรารถนาหลุดพ้นและหากให้คนอื่นหลุดพ้น แต่เราไม่เคยคิดว่า นี่เป็นวิสัยโพธิสัตว์

คราวหนึ่งพระอาจารย์ไปโปรดญาติโยมสอนทำกรรมฐาน เราติดตามไปช่วยด้วย หลังช่วยญาติโยมคนหนึ่งแล้ว ในการทำวัตรเย็นวันนั้นเอง

เราระลึกชาติได้เอง และระลึกชาติเป็นน้ำไหล และได้ประกาศต่อพระสงฆ์และพุทธบริษัทตามที่ระลึกได้ว่า เป็นโพธิสัตว์ ตั้งแต่ชาติที่ระลึกได้เป็นชาติแรก เมื่ออายุ ๑๕ ปี

จำเป็นที่ผมต้องเข้า โครตภูญาณ ก่อนหรือไม่ เพื่อหยั่งทราบว่า เป็นโพธิสัตว์

สำหรับโครตภูญาณ ผมเองก็งง ว่าจะอารมณ์ไหน เพราะมีหลายท่านก็บอกว่า มารมักมาหลอก ให้เลิกทำความเพียร ผมเองก็พบลักษณะคล้ายโครตภูญาณหลายครั้ง แต่บ่อยครั้งจิตมักถอยจากกรรมฐานไปเอง แถมแม้ไม่เลิกกรรมฐาน แต่รู้สึกได้ว่า จิตมันลดระดับลง รู้ว่าฝึกภาวนาไปไม่ขึ้นแล้ว จิตมันถอยออกมา มันรู้สึกว่า องค์ของโพชฌงค์ ๗ มันไม่ยอมขึ้นไปอีก

ถ้าจะแนะนำตรงนี้ เกี่ยวกับโครตภู ผมจะได้พิจารณาว่า เหตุใดวิปัสสนาญาณ ผมจึงไม่ขึ้นไปอีก

ขอบคุณล่วงหน้านะครับ

ปล. เรื่องเงิน กับเรื่องหญิง ผมสังเกตว่า เราต้องหนีห่างนะครับ คือ เราไม่ปรารถนาความร่ำรวย เราไม่ปรารถนาในหญิงสาว ผมเคยทราบมาว่า มีผู้หญิงตามติดเป็นสามสิบสี่สิบ นี่ตอนนี้ รับกันไม่ไหวแล้วครับ ขนาดยังไม่ถึงระดับนิตยโพธิสัตว์ ก็รับการบำเพ็ยบริจาคทรัพย์ ลูก เมีย กันไม่ไหวแล้ว สงสารเธอเหล่านั้นเช่นกัน แผ่เมตตาขอให้หลุดพ้น นิพพานกันไปครับ ไม่อยากให้มาทนรับความทุกข์กับเราไปด้วย ใครที่มาทนได้เราก็ไม่อยากให้เค้าเป็นทุกข์อยู่ดี อยากให้นิพพาน

 

พูดถึงทำบุญตัดชีวิต...

ภรรยาข้าพเจ้าที่เสียชีวิตไป ตอนยังอยู่
เวลาเห็นใครเดือดร้อน ก็รีบไปช่วยทันที โดยไม่คิดถึงชีวิตตนเอง

เคยเห็นคนร่างกำยำ จับเด็กที่ยืนคร่อมบนมอเอตร์ไซค์ ต่อยแล้วต่อยอีก
จนหมวกกันน๊อคหลุด ก็ยังไม่หยุดต่อย เด็กก็ยืน ยังล้มไม่ได้
เพราะยืนคร่อมบนรถมอเตอร์ไซค์

คนเห็นกันเยอะไปหมด เพราะเกิดตรงสี่แยกไฟแดง
จะหาใครไปห้ามหรือช่วยสักคนก็ไม่มี

เราขับรถไปกับภรรยา ยังไม่ทันพูดอะไร เขาสั่งให้หยุดรถ
เรากับเขา วิ่งไปห้ามชายที่กำลังต่อย เด็กคนนั้นโดนต่อยจนแทบไม่รู้สึกตัวแล้ว
พอเราไปห้าม ชายคนที่กำลังต่อย หันกลับมา ก็หยุด คงเห็นเราเป็นคนแก่มั้ง
ดีที่ไม่หันมาต่อยเราไปอีกคน

อีกหนนึง เด็กช่างกลกลุ่มนึงไล่รังแกเด็กที่มาคนเดียวในห้าง
ภรรยาเราร้องเสียงหลง ไล่เด็กกลุ่มนั้น จนมันเลิกรังแกเด็กคนนั้น
ดีที่เด็กกลุ่มนั้น มันไม่หันมาต่อยภรรยาเราไปอีกคน

อีกหน หมาในบ้านสองตัวมันทะเลาะกัน เชิงบันไดชั้นสอง
ภรรยาเราเข้าไปห้าม โดนมันกัดเหวอะยังไม่พอ
ตกบันได้ชั้นสองลงมา เรายืนตรงชั้นล่างพอดี

ตอนเขาตกลงมา เราเห็นร่างเขาร่วงลงมา เราอ้าแขนรับไว้ได้พอดี
หากรับไม่ทันอาจหัวฟาดพื้น หรือคอหักตาย เพราะหงายหลังเอาหัวลงพอดี

มันนิสัยเขาล่ะ เห็นอะไรไม่ถูกต้อง ไม่กลัวหน้าอินทร์หน้าพรหม
จนมีเรือ่งกับผู้มีอำนาจก็เคยมาแล้ว จนเกือบออกจากราชการ

 

เพิ่งกลับมา ศาลา12 ไร่ก็ยังทำกันอยู่ ไม่รู้เสร็จทันไหม เราประเมินไม่ออก แต่คงเป็นรายละเอียดที่ยังเก็บไม่หมด แต่ตัวโครงสร้าง หลังคา ผนัง เสร็จไปหมดแล้ว
ไปนั่งกรรมฐานที่วิหาร100 เมตร
พอบ่ายสอง เปิดให้คนเข้ามา ก็คนเต็มอย่างที่เห็น

 

พรุ่งนี้วันพระ มีภาระเยอะอยู่

แต่ตั้งใจว่า... วันมะรืนนี้
จะไปกราบพระพุทธชินราช ที่พิษณุโลก
ที่ซึ่ง..เราเคยไปกันสองคนกับภรรยา สักประมาณสิบปีก่อน

แต่คราวนี้คงต้องไปเพียงคนเดียว โดดเดี่ยวเดียวดาย...

 

ปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า ต้องสงสัยเยอะครับ ต้องค้นหา ต้องหาคำตอบให้กระจ่าง มีความอยากเป็นผู้นำ ผู้ริเริ่ม ไม่เชื่ออะไรง่าย ๆ ไม่ย้อท้ออะไรง่าย ๆ มีความอดทนและเสียสละอย่างแท้จริง ( มิใช่ทำเพราะคิดว่าคือสิ่งที่ทำแล้วจะได้เป็น แต่ทำเพราะอยากจะทำ ) และสุดท้าย ไม่มีความลังเล ผู้ปรารถนาพุทธภูมิจะรู้ได้ด้วยตัวเองแน่นอนครับ แต่ผูัที่จะไปถึงเป้าหมายนั้นมีไม่มาก

 

เพิ่งกลับจากพิษณุโลก ไปกราบสมเด็จพระพุทธชินราช
และสมเด็จพระนเรศวรที่พระราชวังจันทร์
ที่แห่งนี้ เมื่อราวสัก10 ปีก่อน เราไปกันสองคนกับภรรยา

แต่เวลานี้ ไปไหนก็แค่ตัวคนเดียว

นี่คือความจริงของวัฎฎะสงสาร...

 

เรื่องจิตใจที่ดีนั้นก็ต้องอนุโมทนาด้วย แต่ไม่ได้หมายความว่าคนจิตใจดีจะเคยปรารถนาพุทธภูมิ ต้องแบ่งเป็นคนละเรื่อง ..แต่ว่าถ้าไม่รู้ไม่ทราบก็ช่างมันเถอะครับไม่สำคัญ ถ้าตอนนี้ใจรักก็ตั้งอธิษฐานเอาใหม่เลย อธิษฐานแล้วทำตอนนี้ท่านก็เดินทางโพธิสัตว์ได้ทันที...ตั้งใจอะไรแล้วทำไปถ้าสงสัยจะไม่ได้สักทาง ไม่ว่าจะหนทางของอรหันต์หรือพุทธภุมิสิ่งที่เป็นอุปสรรคที่สุดคือความลังเล ความลังเลเมื่อเกิดขึ้นแล้วจะทำให้ก้าวต่อไม่ได้สักทาง...ทำให้เต็มที่เดี๋ยวจะรู้เอง เมื่อถึงที่สุดแห่งทางแยกเราไม่ใช่ผู้เลือกแต่บารมีที่เราสร้างมาเขาจะเลือกเอง

 

เพิ่งกลับจากไปวัดพันท้ายนรสิงห์
วัดนี้เราไปมาสองครั้ง ด้วยผ่านไปเลยแวะไปกราบพระ

ภรรยาเราที่เสีย บอกอยากไป พูดกับเราสามสี่หน
เราก็เฉยๆ จนเขาเสียชีวิตไปเสียก่อน

วันนี้เราไปเพื่อเขา...
ก่อนไป..ก็บอกเขาว่าจะพาไปแล้วนะ.. ตามไปด้วย

เป็นบทเรียนที่ไม่มีวันลืม ...
ด้วยเราไม่รู้ว่าความตายจะมาเมือ่ไหร่
อะไรควรทำ ก็ควรรีบทำทันที
ก่อนที่มันจะสายไป...

 

กลับมาจากวัดท่าซุง หล่อรูปทองคำหลวงพ่อ คนเยอะมากจนประเมินไม่ได้

 

เมื่อวานไปนั่งกรรมฐานวัดท่าซุง
วันนี้ไปปล่อยปลา
ปลาดุก 3 กก. ปลาช่อน 2 กก. ปลาไหล 1 กก.
ปลาช่อน 2 กก. ได้มา 2 ตัว
ไอ้ปล่อยปลานี่ เรากับภรรยา ที่เสียชีวิตไป
ปล่อยทุกเดือน 1 ครั้งบ้าง 2 -3 ครั้งบ้าง
ปล่อยมานานแล้วติดต่อกันทุกเดือนมาหลายปีดีดัก
รวมทั้งใส่บาตรพระตอนเช้า
ก็ใส่ติดต่อกันมาหลายปีแล้ว ทุกๆวัน จำไม่ได้ว่ากี่ปีมาแล้ว
ตั้งแต่เขาตายไปก็ยังทำอยู่
คิดเสียว่า เขายังไปร่วมกระทำกับเราอยู่ทุกกาล