DR-NOTH

- อวิชชาและภวตัณหา สิ่งเหล่านี้ ได้ชื่อว่าธรรมที่ควรลดละ ด้วยปัญญาอันยิ่ง
- วิชชาและวิมุติ สิ่งเหล่านี้ ได้ชื่อว่าธรรมที่ควร ทำให้แจ้งกระจ่าง ด้วยปัญญาอันยิ่ง

- สมถะและวิปัสสนา สิ่งเหล่านี้ ได้ชื่อว่าธรรมที่ควรฝึกฝนให้เจริญขึ้น ด้วยปัญญาอันยิ่ง
- อุปาทานในขันธ์5 ทั้งหลายที่ปรากฏเกิดขึ้น
สภาวะต่างๆเหล่านี้ ได้ชื่อว่าธรรมที่ควรกำหนดรู้ ด้วยปัญญาอันยิ่ง

รู้เห็นสภาวะรูปนามกายใจขันธ์นี้เกิดดับเป็นธรรมดา แต่ละขันธ์ล้วนมีหน้าที่ในตัวของมันเองในธรรมชาติของขันธ์ ..เข้าถึงความมีอิสระแห่งสภาวะธรรมบริสุทธิ์นั้นได้จึงหลุดพ้นแท้จริง^_^

^-^ แต่ละก้าวสู่ทางนิพพาน ระหว่างทางนั้นย่อมเจอเรื่องราวมากมายเป็นธรรมดา ...

เมื่อใจเข้าใจลึกซึ้งถึงกระบวนการทำงานของแต่ละขันธ์แล้ว(เห็นไตรลักษณ์ในขันธ์) อุปาทานความยึดติดในขันธ์ย่อมปล่อยวางลงได้

เรียนรู้ขันธ์ห้า แต่ละขันธ์จนแจ้งกระจ่างเมื่อใด ย่อมทราบถึงกลไกของมัน และวิธียกใจสู่ความบริสุทธิ์ เมื่อนั้นที่จิตแจ่มแจ้งโดยรอบ สภาวะบริสุทธิ์แท้แห่งพุทธะ จะปรากฏให้เห็น (คำคมวาทะธรรม)

สาระธรรม **บุญทานอันดีงาม 3 ประการ คือกาย วาจา ใจ กล่าวคือ 1.ตั้งใจเจตนาด้วยดี 2.มีวาจาอันไม่เป็นโทษทั้งตนเองและผู้อื่น 3.การกระทำอันสำรวมถูกต้องดีงามตามธรรมนองคลองธรรม *หากทำได้ถึงพร้อมทั้ง 3 ประการนี้ แล้ว*ย่อมเป็นบารมีอันประเสริฐติดตัวในทุกภพชาติ ..

***วิบากจิต(กรรม)แห่ง อกุศลจิต **อย่างเบานั้นทำให้จิตเศร้าหมอง อย่างหนักส่งผลให้จิตนั้นไปสู่อบายภูมิ ...เมื่อกายธาตุหมดวาระแห่งการดำรงอยู่.
ส่วน วิบากจิตอันเป็นกุศลนั้น จิตย่อมผ่องใสมีความสุข เบิกบานเป็นเบื้องต้น
หากมีบารมีปัญญาเต็มบริบูรณ์ก็หลุดพ้นจากขันธ์ห้าอันเป็นทุกข์ พบสุขอิสระอันแท้จริง

/ความเข้าใจถึงจุดมุ่งหมายแท้จริงของ ศิล วัตร ข้อปฎิบัติ สมมุติบัญญัติ ในนามรูปต่างๆได้นั้น นับว่าเป็นการละวางได้ซึ่ง **สีลัพพตปรามาส*

^__^ สุขที่มีเกิดดับ ล้วนเป็นสุขในขันธ์ สุขแท้จริงอยู่นอกขันธ์ (วาทะคำคม)

^-^ อัตตาตัวตนแห่งขันธ์ห้าล้วนไม่เที่ยงแน่นอน ยึดถือมากทุกข์มาก ปล่อยวางได้อิสระสุขยิ่ง ^-^ ( อัตตาตัวตนแต่ละขันธ์ -สักกายะทิฐิ )

**บุญกรรมที่ทำล้วนแสดงวิบากส่งผล สนอง ตอบ ต่อขันธ์ห้า เป็นธรรมดา ธรรมชาติของกรรม**

***วาระกรรมในอดีตที่จรเข้ามาปรุงแต่งเป็นวิบากกรรมแต่ละท่านนั้น แตกต่างกันไป วาระการสนองตอบและสิ้นสุดจึงต่างกันไปด้วย****

**รูปแบบต่างๆในการปฎิบัติภาวนานั้น เป็นเพียงเปลือกนอก เนื้อในแท้จริงอยู่ที่ความสุขสงบปล่อยวางขันธ์5ได้อย่างแท้จริง**

ที่สุดในการภาวนา คือปล่อยวาง(ขันธ์ห้า) สภาวะจิตแห่งตัวผู้รู้ ลงได้นั่นเอง ...

ที่สุดของธรรม แม้ตัวผู้รู้นี้ ก็แฝงไว้ด้วยอัตตา(จิตตะมานะ) ซึ่งต้องละไปในที่สุด ..

^-^ รู้เท่าทันความรู้สึกนึกคิดที่กำลังปรากฏ เห็นความเกิดดับในรูปนามทั้งหลาย สรรพสิ่งนี้ไซร้ล้วนอนิจจัง ^-^

สิ่งต่างๆล้วนเป็นของสมมุติ ล้วนเป็นสิ่งลวงตา ล้วนมีความไม่เที่ยง ล้วนไม่มีสาระให้จิตยึดมั่นถือมั่น จิตที่ปล่อยวางได้จากผัสสะทั้งหลายในขันธ์5แล้ว
จึงใสบริสุทธิ์ไร้การเจือปนด้วยสิ่งแปลกปลอมอันเป็นทุกข์ ^-^

สติรู้เท่าทันสภาวะทั้งหลายในขันธ์5 ปัญญารู้พิจาณาแจ้งจริงในสัจธรรม .

เมื่อใจคิดอย่าเพลอไปคิดกับมันให้เหนื่อยเปล่า *เพียงกำหนดสติรู้ว่ากำลังคิด*จิตจะคิดนึกอะไรก็เรื่องของจิต <วาทะคำคม>