เหมือนขาตาย

ขอถามผู้รู้น่ะค่ะคือดิฉันได้หัดนั่งสมาธิที่บ้านคนเดียวตอนที่หัดนั่งพยายามทำใจไม่ฟุ้งซ่านและก็ขัดสมาธิตามปกติ ช่วงที่นั่งพยายามไม่ยึดติดกับลมหายใจเข้าออกแต่ก็รู้สติลมหายเข้าออกบ้างก็ไม่ได้ยินเลยเพราะจิตในใจเพิ่งอยู่ที่จมูกตลอดก็เลยไม่สนใจ แต่ก็เห็นรูปเงาในสมาธิวิ่งเล่นไปมาดิฉันก็ไม่สนใจหลังจากนั้นรู้สึกเหมือนปวดขาจะตายให้ได้ปวดจนมาถึงเกือบเอวและมีความรู้สึกตัวลอยแต่ก็พยายามไม่ยึดมั่นรู้ว่ากายได้ยกขึ้นจากพื้นมาถึงเกือบหน้าอกและเห็นแสงสว่างสีขาวหลังจากที่ออกจากสมาธิปลายขาเหมือนตายเป็นอัมพาทไปเลยและเท้าเย็นมากตอนนั้นคิดว่าเป็นอัมพาทไปแล้วหลังไม่เกือบหนึ่งนาทีก็กลับมาเขยื่อนไปได้ข้าพเจ้านั่งแบบเหมือนคนไม่มีลมหายใจไม่ได้ยึดติดกับยุบหนอพองหนอยึดติดกับสติแต่ไม่รู้ว่านี้เข้าเรียกว่าสมาธิหรือเปล่าเพราะตอนที่อยู่กับสมาธิจะออกคล้ายไปยังนิโรธเพราะข้าพเจ้าไม่ได้ยินลมหายใจและเหมือนตัวตายไปเลยและตอนที่จะเข้าที่จุดสุดนั้นในการนั่งสมาธิเหมือนจิตจะพุ่งมาอยู่ตรงกลางอกแต่ก็ต้องรีบออกเพราะปวดขามากเหมือนมีใครมานั่งทับแต่ตอนนั่งก็พยายามสลัดทิ้งไม่สนใจจนมารู้ตัวตอนออกโอ๊ยสงสัยเป็นอัมพฤษไปแล้ว(eek)

 

อนุโมทนาด้วยคับ
มันเป็นอาการที่มักจะเกิดขึ้นกับผู้ที่ปฏิบัติ ไม่ต้องยึดติดคับปวดให้รู้ว่าปวด ดูเฉยๆแล้วอาการจะค่อยๆหายไปเอง มันเป็นเวทนาที่เกิดนั่นแหละคับ

 

ธรรมดาครับ ผมเคยนั่งแบบลุกขึ้นเดินแต่ขาไม่ก้าวตามที่สมองสั่ง หัวแทบโขกฝาผนัง
เขาเรียกว่าอาการชาน่ะครับ ร่างกายยังปรับสภาพไม่ได้เต็มร้อย
ปฏิบัติต่อไปครับ อะไรจะเกิดก็ขอให้ตามรู้ ความเกิด ดับ ไปเรื่อยๆ
อะไรมันจะหลุดก็ดูมันไปมันจะหลุดไปไหน ต้องมีสติกับอริยาบทอย่างใดอย่างหนึ่ง
ถึงแม้บางทีเหมือนจะละเอียดแต่ก็ระวังจิตตนเองนี่แหละจะหลอกตนเอง
ตามดู ตามรู้ ไป

อนุโมทนาครับ

 

สมมติว่าเลือดเกิดเดินไปเลี้ยงขาไม่ได้จริงๆแล้วพิการไปจริงๆอ่ะ
ทำอะไรต้องรู้ประมาณตน
ดูพี่โยคีสิครับ นั่งตากแดดกันทั้งวัน นั่งสมาธิยาวนานเค้าทำได้ เพราะฝึก
แต่มันต้องค่อยเป็นค่อยไป
ชี่ คือลมปราณนั้นเดินไปถึงไต ถึงปลายขา พลังชีวิตจึงยังคง
ถ้าเข้าสมาธิบ่อยๆอีกหน่อย เข้าได้เร็วจะไม่มีรู้สึกทางกายเลย
เลิกสมาธิออกแหละถึงรู้ว่าหมดสภาพ

แต่เข็มแข็งเด็ดเดี่ยวดีครับ อนุโมทนาครับ

ชื่อกระทู้นึกว่าโกล์ขาตาย โดนกองหน้าสับขาหลอก 5 5