อัฐธาตุที่แหลกละเอียดของหลวงปู่แหวน

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=3 width="100%" border=0><TBODY><TR vAlign=top bgColor=#eef3fb background="#EEF3FB"><TD width="90%">[FONT=Ms Sans Serif,Tahoma]อัฐธาตุที่แหลกละเอียดของหลวงปู่แหวน


ในปี 2544 ข้าพเจ้ามีบุญได้ไปกราบบุคคลผู้หนึ่งซึ่งได้ปฏิบัติธรรมมานานและมีจริยวัตรน่าเลื่อมใส และมีโอกาสได้รับหนังสือจากท่านชื่อว่า " ขอกราบคาราวะในชาติสุดท้าย " โดยท่านเขียนขึ้นมาเอง จากการที่ท่านได้เดินทางไปกราบพระสามีจิปฏิปันโนสงฆ์ ในปี 2531 กระผมจึงขออนุญาตนำบทความตอนหนึ่งมาลงให้ผู้ที่สนใจและเป็นแนวทางปฏิบัติแด่กัลยาณมิตรทั้งหลายในห้องศาสนานี้ บทความตอนหนึ่งว่า
พระสามีจิปฏิปันโนสงฆ์องค์แรกที่ผมและธิดาในธรรมพร้อมกับบุรุษอีก 1 คน ไปกราบคาราวะถวายเครื่อง
สักการะคือ พระคุณเจ้าปัญญาปทีโปภิกขุ แห่ง วัด อรัญญวิเวก อ.แม่แตง จว.เชียงใหม่ เมื่อพระคุณเจ้าและกระผมได้วิสสาสะกันใน 2 วาระนี้ โอกาสหนึ่งผมได้เรียนถามท่านว่า

" โยมทราบว่าท่านเป็นชาวจังหวัดสกลนคร มาอยู่ที่เชียงใหม่นานแล้ว เมื่อไหร่จะกลับไปอยู่ที่สกลนครต่อไป "

" เชียงใหม่กับสกลนครคำสมมติ "

พระคุณเจ้าเอ่ยตอบและพูดต่อไปว่า

" อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน โลกนี้มันก็อยู่แค่นี้เอง เราอยู่ที่ไหนมันก็มีแค่นี้ ไม่ได้มีอะไรเพิ่มขึ้นหรือลดลง "

พระเถระกล่าวในตอนท้าย ผมได้ปรารภกับท่านถึง อัฐธาตุหลวงปู่แหวนผู้ล่วงลับไปแล้ว เรียนถามว่า

" ได้มาเก็บไว้บ้างหรือหาไม่ "

พระคุณเจ้าเล่าให้ฟังว่า

" ในงานพระราชทานเพลิงศพหลวงปู่แหวน สุจิณโณ เมื่อวันเสาร์ที่ 17 มกราคม 2530 ณ เมรุ วัดดอยแม่ปั๋ง อ.พร้าว จว.เชียงใหม่ที่ผ่านมานั้น อาตมาไม่ได้อัฐธาตุของหลวงปู่แหวนมาเลย แต่ก็น่าประหลาดอยากจะเล่าให้ฟังคือ เมื่อกลับมาที่วัดตอนเย็นวันเสาร์ที่ 17 มกราคมนั้น มีโยมจาก จว.สมุทรสาคร มานั่งสนทาธรรมอยู่ 2 คน ขณะที่นั่งคุยกันนั้น ได้มีวัตุชิ้นเล็ก ๆ ชนิดหนึ่ง มีสีขาวหล่นมาจากเพดานห้อง ตกลงมาบนปกหนังสือที่ตั้งวางข้าง ๆ อาตมาได้ยินเสียงดังแป๊ะ เห็นวางอยู่บนปกหนังสือนั้น ทีแรกก็ไม่ได้สนใจว่าเป็นอะไร จึงได้คุยกับโยมต่อไปตามปกติ ครู่ต่อมาได้หล่นลงมาอีกเม็ดหนึ่ง ขนาดเท่ากัน รูปพรณสัณฐานสีขาวอย่างเดียวกัน อาตมานึกว่าเป็นก้อนเศษฝุ่นหล่นลงมา จึงหยิบขึ้นมาดูทั้งสองเม็ด เอามือมาขยี้ ๆ ดู กระทบนิ้วมือแข็งผิดปกติขยี้ไม่แตก จึงพินิจดูให้แน่ใจ ก็เห็นว่าเป็นอัฐธาตุ คงจะเป็นของหลวงปู่แหวนท่านมาโปรด แล้วเอาให้โยมสองคนที่มาสนทนาไปพินิจพิจารณาดู เขาก็ว่าเป็นพระธาตุแน่ อาตมาจึงหากล่องมาบรรจุนำเก็บไว้ในห้องบนกุฏิ คืนวันนั้นขณะที่อาตมาทำความเพียรอยู่ได้เห็นหลวงปู่แหวนท่านมาดุว่า

" อ้าว คุณนี่นึกว่าปล่อยวางหมดแล้ว ยังติดอยู่ในกระดูกอีกหรือ เดี๋ยวจะทำลายกระดูกให้แหลกละเอียดเดี๋ยวนี้ "

ครั้นแล้วเมื่ออาตมานำอัฐธาตุมาดูพบว่าอัฐธาตุได้แหลกละเอียดกระจายออกจากกัน เล็กกว่าเม็ดกรวดเม็ดทราย ซึ่งอาตมาได้เก็บไว้ดูจนถึงบัดนี้ " โยมอยากขอดู " เมื่อพระคุณเจ้าเล่าจบ ก็ได้ไปหยิบกล่องบรรจุอัฐธาตุที่แหลกละเอียดนั้นมาให้ดู ใสเหมือนแก้วแตกละเอียดฉันใดก็ฉันนั้น


บทความดังกล่าวเป็นของ ท่านดิลกโสภณ เขียนเมื่อวันที่ 16 มีนาคม 2544 ท่านเป็นฆราวาสปัจจุบันท่านได้ละสังขารไปแล้วและพบว่ากระดูกของท่านใสดั่งแก้วเป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ

จากคุณ : สาวกภูมิ
[/FONT]
</TD></TR><TR vAlign=top bgColor=#eef3fb background="#EEF3FB"><TD colSpan=2></TD></TR></TBODY></TABLE>ข้อมูลที่มาจาก : ธรรมะปิติ
http://www.bbznet.com/scripts2/view.php?user=buddha_story&board=1&id=83&c=1&order=numtopic