ลพ.รับตำราพระร่วงเจ้า(ปาฏิหารย์ฟ้าผ่าประทานอนุญาติ)

หลังจากหลวงพ่อปานตายแล้วปีหนึ่ง ฉันนอนนึกถึงสมุดตำราของหลวงพ่อปานที่อาจารย์แจงขอยืมไป ฉันมานึกขึ้นมาได้ว่าท่านขอยืมเอาไปปีหนึ่ง ท่านจะมาส่ง นี่ไม่เห็นท่านมาส่ง แล้วหลวงพ่อปานก็ตายแล้ว จะลองๆ ไปถามท่านว่าท่านจะให้ไหม จะได้เอามาใช้บ้าง เผื่อจะฮิตขึ้นมา
เมื่อไปถึงอำเภอสวรรคโลก อีตอนนี้มันเป็นจังหวัดหรือยัง ดูเหมือนจะเป็นจังหวัด จังหวัดสวรรคโลก พอไปถึงที่นั่นก็ไปถามเขาว่าอาจารย์แจงอยู่ที่ไหน ความจริงท่านก็อยู่ไม่ไกลอำเภอนัก ก็มีคนนำทางไป ไปพบภรรยาท่าน พอไปถึงบ้านได้ยินข่าวปรากฏว่าอาจารย์แจงตาย ตายไล่ๆกับหลวงพ่อปาน เลยแจ้งกับภรรยาของท่านว่า ฉันนี่น่ะเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อปานจะมาขอตำราที่ท่านอาจารย์แจงมอบให้แก่หลวงพ่อปานคืนไป จะได้นำไปใช้ให้เป็นประโยชน์ ภรรยาของท่านก็หยิบหนังสือขึ้นมา อาจารย์แจงเขียนเป็นหนังสือตัวคล้ายๆโบราณ แต่เป็นกระดาษสมุดธรรมดา บอกว่าตำราเล่มนี้เป็นตำราของอาจารย์พระร่วง ข้าพเจ้าได้รับมอบหมายมาจากต้นตระกูล เพราะตระกูลของข้าพเจ้าเป็นตระกูลของพระร่วง ท่านว่ายังงั้น ถ้าหากว่าบุคคลใดจะนำตำรานี้ไปใช้เป็นประโยชน์ ให้นำดาบ ๒ เล่มนี้ไปรำที่กลางนอกชาน รำกลางแจ้ง ถ้ารำดาบแล้วมีฟ้าผ่าลงมาใกล้ๆ ฟังเสียงชัด ก็มอบตำรานี้ให้ได้ ถ้าใครเอาดาบนี้ไปรำกลางนอกชานฟ้าไม่ผ่าลงมา ห้ามไม่ให้มอบตำรานี้ให้ไป และเมียเขาบอกว่า เขามารำกันเยอะแล้ว พอท่านอาจารย์ตายก็มารำกันเยอะ ฟ้าไม่ผ่า ฉันก็นึกว่า เอ เราไม่เคยเรียนวิชารำดาบกับเขาสักที เคยเล่นกลองยาวสมัยเด็กๆ รำดาบนี้มันจะใช้ได้หรือไม่ได้ก็ไม่รู้ ก็นึก....อธิษฐานในใจว่า....เอาละโยม เอายังงี้ก็แล้วกัน อาตมาคิดว่าถ้าอาตมามีบุญนะ อาตมาเอาดาบไปถือไว้กลางนอกชานพอขยับนิดหนึ่งฟ้าคงจะผ่าลงมา แสดงสัญลักษณ์ว่าให้ตำรา หากว่าอาตมาไปขยับดาบหรือรำดาบฟ้าไม่ผ่าก็กฎของกรรม เรียกว่าวาสนาบารมีไม่ควรกับตำรา เป็นอันว่าเจ๊ากันไปนะโยมนะ โยมผู้หญิงแกก็บอกว่าใช่ท่าน ยังงั้นถูกแล้ว แล้วแกก็ส่งดาบให้ ฉันก็หยิบดาบมา เอาตำราไปวางไว้ที่หน้าพระพุทธรูป แล้วฉันก็จุดธูปเทียนบูชา ว่าถ้าวาสนาบารมีของฉันนี้เคยเกี่ยวข้องกับท่านเจ้าของตำราเล่มนี้มาบ้าง แล้วควรที่จะรับตำรานี้ไปไว้เป็นสมบัติของตน และคาถาในตำรานี้จะให้ประโยชน์แก่ฉัน ขอให้ฟ้าผ่าลงมาในขณะที่ฉันถือดาบนี้ออกไปกลางแจ้ง ถ้าหากว่าฉันถือดาบอยู่ประมาณ ๑๐ นาทีฟ้าไม่ผ่า แสดงว่าท่านเจ้าของตำราไม่อนุมัติ ฉันอธิษฐานเสร็จฉันก็ถือดาบออกมากลางนอกชาน ฉันไม่ได้รำไม่ได้เริมอะไรหรอก ไปรำเข้า พระนี่ดีไม่ดีตำรวจจะมาจับ พระรำดาบ ในที่สุดพอเดินออกไปกลางนอกชาน ถึงกลางแจ้งไม่ทันถึง ๒ นาทีละมั้ง ฟ้าผ่าเปรี้ยง หูอื้อไปตามๆกัน เป็นอันว่า ฉันมีสิทธิ์ในการใช้ตำรา แล้วฉันก็รับตำรามา เมื่อรับตำรามาแล้วฉันก็ไม่ใช้ ฉันมานอนคุมไว้เฉยๆ มาคืนหนึ่งเวลาประมาณ ๑ ทุ่ม ฉันฟังวิทยุเปิดฟังข่าวจากสถานีวิทยุจากประเทศไทย ปกติห้องฉันน่ะมีลูกกรงรอบ ปิดประตูแล้วใครเข้าทางไหนไม่ได้ ก็ดับตะเกียง ปกติฉันไม่อยากจุดตะเกียง ก็ปรากฏว่าเสียงคนเดินมาข้างหลังแล้วก็มานั่งบนเตียง มองไปดูเห็นนุ่งขาวห่มขาวเป็นผู้ชาย ถามว่าเป็นใคร บอกว่าฉันเป็นพรหมชั้นที่ ๘ ฉันเป็นเจ้าของตำราของท่านปาน ท่านบอกว่าท่านเป็นเจ้าของตำรานะ ถามว่าเธอทำไมไม่ท่องคาถาใช้บ้างล่ะ ก็เลยเรียนกับท่านว่า ไม่เอาละ คนสมัยนี้มันอกตัญญูไม่รู้คุณคน ทำอะไรให้มันก็ไม่มีความดี หลวงพ่อปานสร้างความดีมาตั้งเยอะ ได้คนที่เห็นความดีไม่กี่คน ไม่เอาฉันขี้เกียจเหนื่อย ท่านเลยบอกว่า ตำรานี่น่ะพ้นจากคุณไปแล้วใครเอาไปใช้ได้ผลไม่ถึง ๕๐ เปอร์เซ็นต์นะ เพราะว่าคุณนี่นะเป็นลูกคนสุดท้ายนะ แล้วเป็นคนสุดท้ายที่มีสิทธิ์ใช้ตำรานี้ ท่านบอกยังงั้นฉันก็ไม่เอา ฉันขี้เกียจฉันน่ะ เมื่อเห็นว่าทำยังไงๆ ฉันก็ไม่เอา ท่านก็ทำเป็นผ้ายันต์ใหญ่มาผืนหนึ่ง ผ้าธงมหาพิชัยสงคราม ท่านบอกว่าเอายันต์นี่แน่ะไปจ้างเขาพิมพ์แล้วก็เอามาเสก จะใช้อะไรก็ได้ ฉันก็ไม่เอา บอกว่าไม่เอาละขี้เกียจ ท่านนั่งอยู่ประเดี๋ยว ท่านก็เลยบอกว่าไม่ต้องว่าคาถาหมดหรอก เอา ๔ ตัวนี่ไปก็แล้วกัน บอก ๔ ตัวก็ไม่เอา ไม่ทำ เรื่องทำน่ะฉันขี้เกียจ ไม่เอาละ ท่านนั่งนิ่งอยู่สักพักหนึ่ง แล้วท่านก็แสดงภาพเป็นพรหม สวยเหลือเกิน ท่านบอกว่าฉันนี่น่ะเป็นต้นตระกูลของเธอนะ เธอนี่นะเป็นลูกคนสุดท้อง แล้วก็ดื้อด้านอย่างนี้มาหลายชาติแล้ว ไม่ค่อยจะเอาอะไรกับใครหรอก ถ้าลงได้บทที่จะเอาขึ้นมาชาวบ้านเขาไม่ให้ทำก็ทำ แบบนี้เป็นมาหลายร้อยหลายพันชาติแล้ว ชาตินี้ยังจะคบอยู่อีกรึ ก็บอกว่ามันคบหามาหลายพันชาติแล้วจะทิ้งมันยังไง คบมันต่อไปดีกว่าจนกว่าจะถึงวาระสุดท้าย ท่านก็เลยนิ่ง ไปโดนคนรั้นเข้า มันเคยรั้นมาแล้ว ท่านเลยบอกว่าเอายังงี้แล้วกันนะ ทีหลัง เอาละเธอ มันไหนๆ ก็ต้องทำ คาถาอาคมนี่มันทิ้งไม่ได้ มันต้องทำ เพราะจะต้องบวชไปจนแก่ ถ้าจะทำอะไรก็ตาม เอาผ้าขาวปูเข้า แล้วจุดดอกไม้ธูปเทียนเข้านะ บอกฉัน ฉันจะมาทำให้ทุกอย่างละฉันจะทำให้ เอาเถอะแกขี้เกียจก็แล้วไป ลูกคนสุดท้ายฉันนี่น่ะต้องเหน็ดเหนื่อยเพราะแกมาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันชาติแล้วนะ ไอ้โรครั้นๆ แบบนี้น่ะ ถ้าแกไม่ทำฉันก็ต้องทำ เอ้า ชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายแล้วฉันจะทำให้แก ท่านว่ายั้งงั้นนะ ฉันคิดว่าท่านจะขี้เกียจ ก็เป็นอันว่าเลิกกัน ท่านไป ฉันก็สบาย นี่ฉันขี้เกียจได้ดีนะนี่นะ ถ้าฉันไปท่องเข้าซีพ่อให้ทำคนเดียว นี่ฉันขี้เกียจเลยทำให้ฉัน นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ใครให้ฉันทำอะไรฉันไม่ทำหรอก ที่ใครเขาว่าฉันเสกอะไรต่ออะไรนี่ ฉันไม่ได้เสกหรอก ฉันหลับตาได้ ฉันก็เรียกท่านซิ อยากบอกนี่ ท่านอยากเป็นต้นตระกูลน่ะ องค์เดียวไม่พอ แล้วเดี๋ยวนี้ว่าดะเลย เรียกดะเลย องค์นั้นบ้าง องค์นี้บ้าง องค์โน้นบ้าง ตามอัธยาศัย เป็นอันว่าเรื่องนี้จบไปเสียดีกว่า
อยากให้มันเลิกพูดกันเสียวันนี้แหละ มันหลายชั่วโมงมาแล้ว ไม่ไหวละฟังกันนานๆ เบื่อ มาว่ากันต่อมาเลย ฉันตายวาระที่ ๒ เอา มาตรงฉันบ้างละนะ ที่เล่ากันมานี่นะฉันอยากให้ทุกคนรู้เรื่องตายนะ แต่เรื่องมันผ่านมาก็เลยเล่ากันเปะปะมา เรื่องของหลวงพ่อปานที่ว่าจะจบลงไปแล้ว อย่านึกว่าหมดนะ มันยังไม่หมด ยังอยู่อีกเยอะ ที่ฉันไม่รู้ก็ยังมีอีกมาก ที่รู้ยังไม่ได้เล่าก็มี แต่มันนึกไม่ออก มันนึกอะไรได้ก็ว่ากันไปตามเรื่องเท่าที่จะได้
.</B>
ref..http://www.palungjit.org/smati/books/index.php?cat=91
</TR>

 

• ฉันเป็นพรหมชั้นที่ ๘ ฉันเป็นเจ้าของตำราของท่านปาน ท่านบอกว่าท่านเป็นเจ้าของตำรานะ ถามว่าเธอทำไมไม่ท่องคาถาใช้บ้างล่ะ ก็เลยเรียนกับท่านว่า ไม่เอาละ คนสมัยนี้มันอกตัญญูไม่รู้คุณคน ทำอะไรให้มันก็ไม่มีความดี หลวงพ่อปานสร้างความดีมาตั้งเยอะ ได้คนที่เห็นความดีไม่กี่คน ไม่เอาฉันขี้เกียจเหนื่อย ท่านเลยบอกว่า ตำรานี่น่ะพ้นจากคุณไปแล้วใครเอาไปใช้ได้ผลไม่ถึง ๕๐ เปอร์เซ็นต์นะ เพราะว่าคุณนี่นะเป็นลูกคนสุดท้ายนะ แล้วเป็นคนสุดท้ายที่มีสิทธิ์ใช้ตำรานี้ </B></TR>​

โมทนาครับ

 

ตำรานี่น่ะพ้นจากคุณไปแล้วใครเอาไปใช้ได้ผลไม่ถึง ๕๐ เปอร์เซ็นต์นะ เพราะว่าคุณนี่นะเป็นลูกคนสุดท้ายนะ แล้วเป็นคนสุดท้ายที่มีสิทธิ์ใช้ตำรานี้ (แสดงว่า....หมายถึงอย่างไรหรือครับคุณsoonram)

 

สาธุ

อยากเห็นจัง ตำราพระร่วงเจ้า