รักจริง รักลวง

<TABLE class=contentpaneopen><TBODY><TR><TD class=contentheading width="100%">รักจริง รักลวง </TD> <TD class=buttonheading align=right width="100%"> </TD> <TD class=buttonheading align=right width="100%"> </TD> <TD class=buttonheading align=right width="100%"> </TD> </TR> </TBODY></TABLE>

​

วันนี้ เราต้องทำใจ การร้องไห้เพื่อแสดงความรักนี่เป็นเรื่องงมงาย ตอนพ่อแม่ยังอยู่ก็ไม่เคยสงสารมาดูแล เวลาพ่อแม่เจ็บไข้ได้ป่วยก็ไปหลงอยู่กับบ้านลูกบ้านเมียบ้านผัวตัวเองไปติด คนอื่น แต่พอพ่อแม่ตายก็ร้องไห้เหมือนจะให้คนอื่นเห็นว่า "ฉันก็รักพ่อแม่ ฉันก็กตัญญูนะ" อย่างนี้มันไม่น่าสงสาร มันน่าสมเพช

บางคนทำเป็นร้องใหญ่ คนไม่รู้ก็นึกว่ารักพ่อแม่ แต่ที่จริงอาตมาว่าน่าสมเพช ร้องทำไม? ตอนพ่อแม่อยู่ทำไมไม่ดูแล มันไม่เคยรักพ่อแม่เลย แต่ตอนตายทำมาเป็นร้องไห้ อาลัยอาวรณ์ อย่างนั้นไม่ควรจะทำ ควรจะร้องไม่ออกมากกว่า แต่ที่ร้องด้วยความไม่รู้นี่ เออใช่! เรารักเราอยู่ใกล้ชิดกันมากก็ขาดกันไม่ได้เลย แม่ก็รักเราเราก็รักแม่ เราหวงแหนมาก ร้องไห้อย่างนี้อาตมาก็ยังไม่สมเพช ถือว่าเขายังทำใจไม่ได้ เขาปลงไม่ตกเพราะไม่ได้เตรียมตัวไว้ก่อน เขาร้องไห้เพราะขารักอย่างนี้ไม่ว่าอะไร แต่พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้สรรเสริญ เพราะการร้องไห้ไม่ใช่วิธีทำบุญให้พ่อแม่

วิธีการทำบุญให้พ่อแม่คือ ทำปีติใน ทาน ศีล ภาวนา ส่งวิญญาณพ่อแม่ด้วยการทำความดี คนมีปัญญาก็ให้คิดตาม พระพุทธเจ้า แต่เรื่อง เศร้าโศกร้องไห้แบบชาวโลกเป็นเรื่องธรรมดาก็ไม่ว่ากัน แต่อาตมาว่าเฉพาะคนที่ไม่เคยมาดูแลพ่อแม่เลย ไม่เคยมาเอ็นดู ไม่เคยมาผูกพัน มีแต่ทำให้พ่อแม่เจ็บช้ำน้ำใจตลอดเวลา พอพ่อแม่ตายมาร้องไห้ให้แขกทั้งหลายเข้าใจว่าฉันรักพ่อแม่ เดี๋ยวจะหาว่าฉันเป็นคนอกตัญญู น่าทุเรศน่าสมเพชนะ เห็นมีเยอะเลย

พวก นี้มาอาศัยท้องเกิดแท้ๆ กลับมาทำให้พ่อแม่ เจ็บช้ำน้ำใจ มีลูกบางคนไม่เคยทำให้พ่อแม่มีความสุขมีความอบอุ่นเลย จะมาร้องไห้ก็วันตายเท่านนั้นเอง บางคนสาปแช่งว่าเมื่อไหร่จะตายซักที จะได้เอาสมบัติ ก็ไปเชื่อเมีย เชื่อผัวซะอย่างนี้ก็หลงแล้ว คราวนี้ก็ไม่อยากให้พ่อแม่ได้อยู่เป็นสุข

คนเราถ้ามีจิตใจที่เป็นบุญกุศลได้อบรมมาดีกตัญญูรู้คุณเขา จะไม่ทำอย่างนั้น เขาจะรักจะทนุถนอมพ่อแม่ ถือว่าพ่อมีคนเดียวแม่มีคนเดียว ตายแล้วหาไม่ได้ ไม่มีรักไหนจะเท่าพ่อแม่รักเรา มันไม่สนิทใจ จะเอาใครมาทำพ่อทำแม่ก็ไม่เหมือนคนเดิม

ใน ฐานะที่อาตมาก็รู้ว่าในโลกนี้ไม่มีใครเสียสละเท่ากับพ่อแม่เรา พ่อแม่นี่นะไม่อยากให้ลูกตายก่อนหรอก มีแต่อยากตายก่อนลูก ก่อนจะตายก็อยากเห็นอนาคตลูก อยากเห็นลูกมีครอบครัวมีผัวมีเมียมีลูกมีหลาน มีความเป็นอยู่ดี ไม่เดือดร้อน มีความสุขสะดวกสบาย แล้วก็ขอตาย ... ขอตายแทนอย่าให้ลูกตายก่อน

ลองไปถามเถอะ ไม่มีพ่อแม่คนไหนแช่งลูกให้ตายก่อนหรอก ขนาดลูกเป็นโจรก็ยังไม่อยากให้ลูกตายก่อนเลย ขี้เหล้าเมายาก็รักหมดหัวใจของพ่อแม่รักเสียจนไม่มีอะไรเหลือ มีลูกกี่คนก็รักหมด ขอตายก่อน ไม่อยากเห็นศพลูกกลัวทำใจไม่ได้ ไม่มีพ่อแม่คนไหนทำใจได้ที่เห็นลูกตายต่อหน้าต่อตา ลูกตายแม่เศร้าโศกเป็นปีๆ ยังไม่เลิกเลย

นี่ พูดกันตามความจริงนะ ถ้าพ่อแม่ตายเราก็เศร้าโศก แต่เราก็รู้สึกทำใจได้ว่ามันเป็นสภาวะที่คนแก่ก็ต้องตาย เราเป็นลูกก็ต้องคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาก็ไม่เศร้าโศกเสียใจอะไรมากมาย ถ้ายิ่งปฏิบัติก็เแยๆ ถ้าเป็นคนชาวโลก ก็อาจจะเสียใจพักหนึ่ง แต่ถ้าแม่รู้ว่าลูกตายจะคร่ำครวญอาลัยหลายปี

"กูเลี้ยงมาโตแล้ว อุตส่าห์หาเลี้ยงก็ยากลำบากเหลือเกิน แหม! มันน่าจะรอให้เราตายก่อน"

คล้ายๆ เห็นอนาคตของลูกดีอย่างเดียวไม่เคยคิดให้ลูกตาย นี่พ่อแม่ทุกคนเป็นอย่างนั้น

เมื่อรู้อย่างนี้แล้วเรื่องการแสดงมุทิตาการทำบุญกุศลหรือกตัญญู รู้คุณพ่อแม่ เราควรแสดงออกตั้งแต่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ดูและท่าน สงสารท่าน ตอบแทนเกื้อกูลท่านยิ่งมาก เท่าไรยิ่งดี ตัวเราได้มาจากท่านมันมีค่ามาก เงินทองเท่าไหร่ก็ตอบแทนไม่หมด ต้องรีบทำเสียก่อนอย่าทำแบบมายา ไม่ใช่ตายแล้วก็มาจัดงานกันใหญ่โตมีโน่นมีนี่เพื่อจะให้คนทั้งหลาย ได้รู้ว่าเรากตัญญู คนที่เขารู้เขาก็จะประณามว่า ไม่ได้รักจริง

หลวงพ่อสนอง กตฺปุญโญ

--------------------------------------------------
ขอขอบคุณ
�Ѵ�ѧ��ҹ - �ѡ��ԧ �ѡ�ǧ

 

เวปไซด์วัดสังฆทาน

�Ѵ�ѧ��ҹ - ˹���á

แผนที่ไปวัดสังฆทาน