ทำอย่างไรกำลังใจแค่ดาวดึงส์

ปฏิบัติมาได้ 6 เดือนแล้ว แบบอาปานฯ ไปคุยกับผู้ปฏิบัติท่านอื่นหลายคนๆ ท่านบอกถ้าให้ดีให้ขยันปฏิบัติๆ แล้วไปนิพพานชาตินี้เลย แต่ใจตัวเองบอกดาวดึงส์ก็พอแล้วเผลอๆดีไม่ดีตกอบายภูมิซะด้วยซ้ำ ช่วง 6 เดือนนี้ ทาน ศีล ภาวนาครบครับ ต้องทำอย่างไรดี จะเชื่อใจตัวเองหรือเชื่อผู้ปฏิบัติท่านอื่นดี ถ้าถามผมกำลังใจก็แค่ดาวดึงส์นั่นแหล่ะ ขอโทษที่โพสไร้สาระนะครับ แค่ต้องการคำแนะนำ จากพี่ๆ ทางธรรม ขอบคุณครับ

 

อนุโมทนาครับ ผมคิดว่ายิ่งไปนิพพานได้เร็ว ก็ยิ่งดีนะครับ

 

เป็นกำลังใจให้กันครับ

พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า "ภิกษุในพระธรรวินัยนี้ ปฏิบัติเพื่อหวังผลไปสวรรค์ เปรียบดังคนถูกผีสิง"

แสดงว่าพระพุทธเจ้าสนอให้นักปฏิบัติทำและหวังให้สูงกว่านั้น คือ ทำให้จิตบริสุทธิ์ หมดจากกิเลส ตัณหา เพราะเมื่อคนยังมีกิเลสตัณหาอยู่ ย่อมเป็นแรงผลักหรือดึงดูดให้คนกระทำ(กรรม) เมื่อทำกรรมย่อมมีผลของการกระทำเป็นวิบาก กรรม(การกระทำ) ก็มีทั้งที่เป็นกุศล อกุศล และ กลาง ๆ ซึ่งก็ให้ผลเป็นวิบากที่ดี ไม่ดี หรือ กลาง ๆ ตามการกระทำนั้น ๆ

ตราบใดที่ยังมีกิเลสตัณหาอยู่ก็ย่อมต้องทำกรรมอยู่ดังนั้นยังต้องให้ผลเป็นวิบากอยู่ ก็ต้องเวียนตายเวียนเกิดรับผลวิบากนั้นทั้งดีและไม่ดี

พระพุทธเจ้าถึงให้หยุดกิเลสและตัณหาโดยสิ้นเชิงเพื่อไม่ให้มีผลวิบาก เมื่อไม่มีวิบากหรือผลของกรรมที่ต้องเสวย ก็ถือว่าจิตนี้สิ้นสุดกัน

เทวดาชั้นดาวดึงส์ ส่วนมากไปจากการทำทานที่มีศรัทธามากแต่ไม่ได้ปฏิบัติ พระพุทธเจ้าท่านสอน ให้ ทำ ทาน ศีล ภาวนา ถ้าทำต้องไปได้สูงกว่านั้น

ครูบาอาอารย์ท่านสอนว่า เป็นเทวดาไม่ใช่ไปด้วยทาน
ต้องเป็นเทวดาพระอริยะเจ้า ที่ไปจากการปฏิบัติ

ปล. น้องอย่าเพิ่งใจร้อน แค่ ๖ เดือนเอง หลายคนที่ทำมาชั่วชีวิตก็ยังต้องเพียรต่อ

อย่าทำแล้วหวังผลปุ๊บปั๊บ เรามีหน้าที่ทำเหตุไว้ให้ดี ส่วนผลนั้นไปเร่งไม่ได้ มันจะเกิดขึ้นเอง เปรียบเสมือนปลูกข้าว เรามีหน้าที่ปลูกดูแลรักษาให้ปุ๋ยให้น้ำ แล้วข้าวก็ออกรวง โดยที่เราไม่ได้เป็นคนบังคับออกรวงเพราะบังคับมันไม่ได้

นักปฏิบัติก็เหมือนกันเรามีหน้าที่ปฏิบัติ (ทาน ศีล ภาวนา และ สร้างบารมี ๑๐ ได้แก่ ทานบารมีี ศีลบารมี เนกขัมมบารมี ปัญญาบารมี วิริยบารมี ขันติบารมี สัจจะบารมี อธิษฐานบารมี เมตตาบารมี อุเบกขาบารมี ต้องทำยิ่ง ๆ ขั้นไปให้เต็ม) นักปฏิบัติเมื่ออินทรีย์แก่กล้าและบารมีเต็มเปี่ยม การออกจากวัฏสงสารนี้ย่อมเกิดขึ้นโดยไม่มีอะไรห้ามได้เหมือนข้าวจะออกรวงก็ต้องออก

เป็นกำลังใจให้กัน นักปฏิบัติเพื่อมาสร้างบุญบารมี เรา ๆ ลองเช็คดูซิครับว่า ทาน ศีล ภาวนา และบารมี ๑๐ ทัศ ทำครบรึยัง มีบารมีขั้นต้น ขั้นกลาง (อุปบารมี) บ้างไหม ศีล สมาธิ และ ปัญญาเกิดรึยัง

คนยุคคอมพิวเตอร์ปัจจุบันเชื่อตัวเองมาก ไม่เชื่อเรื่องศาสนา ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากินจนวันตาย แล้ว ทาน ศีล ภาวนา บารมี ๑๐ ไม่เคยเพียรสั่งสม เกิดมาชาตินึงก็ทำกันไว้นิด ๆ บารมี ๑๐ ทัศ ก็เหมือนน้ำสิบตุ่ม เกิดมาชาตินึงก็ใส่ไว้ได้ไม่ถึงความสูงหนึ่งคืบของตุ่ม แล้วโอกาสที่จะได้เกิดมาเติมให้เต็มแทบไม่มีเลย แล้วเราก็หวังผลจะนิพพานเลย มันก็เป็นไปได้ยาก

 

ถ้าไม่ปราถนาสิ่งใดขอเอาสูงสุดเลยตั้งใจให้แน่วแน่ ว่าชาตินี้ขอนิพพานอย่างเดียว ทุกอย่างอยู่ที่จิต บริสุทธิ์ที่จิต เผลอๆก่อนทิ้งสังขาร นั่นแหละอาจมีเฮ น่ะ ส่วนเราตั้งจิตไว้ที่ชั้นดุสิต เพื่ออนาคตกาลของพุทธศาสนาให้อยู่ครบ5000ปี

 

พระสัมมาสัมพุทธเจ้า กล่าวถึงความอัศจรรย์อย่างหนึ่งในพระธรรมวินัย ว่า

"การศึกษาพระธรรมวินัยเป็นไปตามลำดับ การบำเพ็ญไปเป็นตามลำดับ และ การปฏิบัติเป็นไปตามลำดับ"

อรหันตผลไม่ได้บรรลุโดยพลันทันที

ดังความอัศจรรย์ของมหาสมุทรที่ค่อย ๆ ลาดลึกลงไปเป็นลำดับ ไม่ได้ลึกลงไปทันที

 

ปฏิบัติ เพื่อความสุขในชาตินี้ และ ชาติหน้า​

อานิสงค์สูงสุดของ ทาน ศีล ภาวนา ก็คือ มนุษย์โลก เทวโลก และ พรหมโลก

ปฏิบัติ เพื่อการดับทุกข์​

นักปฏิบัติ ที่หวังพระนิพพาน การให้ทาน มักจะมีเป็นปกติ โดยไม่ต้องกล่าวถึง สิ่งที่ควร ปฏิบัติ คือ ศิล สมาธิ ปัญญา คือเพิ่ม วิปัสนาญาณ

 

ขอบคุณพี่ๆทุกท่านที่มาร่วมตอบคำถามครับ โดยเฉพาะพี่หาธรรมตอบได้ละเอียดมากครับ อนุโมทนา

 

ค่อยๆก้าวที่ละขั้น เหมือนบันได ก้าวช้าๆ ให้เชื่อมั่นตัวเอง ตั้งสัจจะกับตัวเอง อธิษฐานจิต ขอบารมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อขอพรท่านปรารถนานิพพาน

 

ต้องหาเหตุผลว่าทำไมอยากไปแค่ดาวดึงส์ ไปที่นั่นต้องกลับมาเกิดอีก ไปที่นั้นก็ได้รับแค่ความสุขความเป็นทิพย์ ยังไม่พ้นต้องกลับมาเกิดอีก ได้เกิดเป็นคนช่างยากแสนเข็นอยากให้มองดู ถ้าเราเกิดมาเป็นสุนัข ถ้าเกิดมาเป็นสัตว์เดรัจฉาน มันทำบุญไม่ได้ ท่านจงมองดูความทุกข์นั้นเถิดแล้ว ท่านตัดสินใจเอาว่ายังอยากเกิดมาอีกหรือไม่ อยากแนะนำให้พิจารณาทุกข์ทั้งหลายทั้งปวง อย่ามองแค่ความสุขเพราะความสุขจะเกิดในช่วงระยะเวลาที่สั้นมาก แต่ความทุกข์จะยาวมาก


สุดท้ายแล้ว ชนะใจตนเองนั่นแหละ คือการชนะทั้งปวง

 

ศึกษาความหมายคำว่า นิพพาน ให้ถูกต้องก่อนค่อยไป เพื่อจะได้ไม่หลงทาง

 

ดีแล้วครับ ปฏิบัติมา 6 เดือน ทาน ศืล ภาวนาครบ กำลังใจแค่ดาวดึงส์
แล้วถ้าปฏิบัติไปอีก 6 ปี ผมว่ากำลังใจไม่อยู่แค่ดาวดึงส์แล้วละครับ

ถ้ามาคิดให้ดีดีนะครับ การที่บารมีจะเต็มต้องบำเพ็ญบารมีมานับชาติไม่ถ้วน
ตานี้ตัวเราไม่รู้นิว่าเราทำมากี่ชาติแล้ว ถ้าเกิดชาตินี้บารมี๑๐ของเรามันเต็มแล้วละ
เมื่อเราไม่รู้เราก็ตั้งความหวังให้สูงที่สุดไว้เผื่อชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย
จะได้ไม่ทำให้จิตไปยึดติดกับเทวโลกและพรหมโลก

 

ทำวิชชาให้แจ้ง ทำความทุกข์ให้ดับ

 

ผมว่าที่กำลังใจแค่ไปดาวดึงส์นี้โดนกิเลสหลอกหรือเปล่า
ใจยังอาวรณ์ในกามนี่คุณ ตัดความอาลัยไปซะ ให้คิดถึงทุกข์เพราะเกิดให้มากๆเข้าไว้ คุณไปดาวดึงส์ หรือไปดุสิต หรือไปพรมโลก คุณก็ต้องกลับมาเกิดอีก แล้วคุณแน่ใจได้อย่างไรว่าคุณจะลงมาสร้างบารมีหรือสร้างเวรให้เพิ่มมากขึ้น จริงอยู่ตรงที่ว่าสวรรค์หรือพรมโลกไม่มีแก่ไม่มีเจ็บ แต่ถ้าคุณกลับลงมาเกิดเป็นมนุษย์หรือเดรัชฉานล่ะ หรือยิ่งแย่ไปกว่านั้นไปเกิดเป็นผีเป็นเปรตหรือตกนรกล่ะ
ที่ว่าเกิดมาสร้างบารมีหรือสร้างเวรนี้ โดยส่วนตัวผมนั้นคิดว่าจะสร้างเวรซะมากกว่านะครับเพราะ ในวันหนึ่งๆ คุณคิดอย่างไรคุณโกรธ อาฆาต แค้น โลภอยากได้นั้นอยากได้นี้ หลงในกามคุณเท่าไหร่ แล้วคุณคิดถึงพุทโธ ธรรมโม สังโฆ กี่ครั้ง เอาง่ายๆ ผมว่าคนเรานี้วันหนึ่งๆ คิดถึงเรื่องที่เป็น "อกุศล" ซะมากกว่า "กุศล" ที่ผมกล่าวมานี้ไม่ได้ว่าคุณแต่ผมก็เป็นเหมือนกันกับคุณเลยยกกระทู้ของคุณมาสอนใจตัวเอง กล่าวไปก็มากความผมว่าแค่นี้ก็คงพอดี ไม่ยาวไปไม่สั้นไป จะพิจารณาอย่างไรก็เป็นใจของคุณ แล้วก็คุณของคำแนะนำด้วยอย่าว่ากันสำหรับสำนวนผม ขอให้เจริญในธรรมนะครับ

 

ขอบคุณทุกท่านที่เมตตาคนไม่รู้ครับผม

 

ต้องทำอย่างไรดี จะเชื่อใจตัวเองหรือเชื่อผู้ปฏิบัติท่านอื่นดี
ตอบง่าย ๆ และสั้น ๆ ต้องเชื่อใจตัวเองสิดี คนเราการปฎิบัติ และของเดิม ไม่เหมือนกัน ไปเชื่อคนอื่น เห็นเค้าปฎิบัติดี ปฎิบัติชอบ แต่เราทำไม่ได้ซักที มันจะยิ่งไปบั่นทอน กำลังใจของเรา มันเป็นปัจจัตตัง ต้องเชื่อว่า เราก็ทำได้ ได้ไปนิพพานได้ มุ่งมั่นกับมัน มั่นคงกับมัน ค่อย ๆ ทำ ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป แล้วมันจะมั่นคงและยั่งยืน ไม่มีใครปฎิบัติแล้ว ไม่ก้าวหน้าหรอกน้อง มีแต่จะก้าวหน้าขึ้น พี่ขอเป็นกำลังใจให้อีกแรง สู้ๆๆเฟ้ย อิๆๆ

 

ขอบคุณพี่สาว อุตส่าห์ตามเจออีก 55+