เรื่องเด่น ตำนานบทสวดมนต์ ตอน บทสวดพระพุทธเจ้าสิบทิศ สวดภาวนากันโรคภัยทั้ง ๑๐ ทิศ

ตำนานบทสวดมนต์ ตอน บทสวดพระพุทธเจ้าสิบทิศ สวดภาวนากันโรคภัยทั้ง ๑๐ ทิศ

ตามปกติลัทธิศาสนาพราหมณ์มีคติว่าในทุกทิศทุกที่จะมีเทวดาประจำอยู่ทั้งสิ้น เหตุการณ์ต่างๆทั้งดีและร้ายล้วนเป็นอานุภาพของเทวดานั้นๆดลบันดาลให้เป็นไป ศาสนาพราหมณ์จึงต้องมีการทำยัญญพิธีที่เชื่อว่าเป็นการดลบันดาลของเทวดา ทั้งในทางดี ก็เรียกว่าบวงสรวงบุชา ในทางน้ายก็ว่าเพื่อแก่อุบาทว์และเชื่อว่าเมื่อเทพเทวดาเหล่านั้นรับเครื่องบวงสรวงแล้วที่ดีอยู่ก็จะบันดาลให้ดียิ่งๆขึ้น ที่ร้ายก็จะแก้ไขให้ดีสิ่งอัปมงคลก็จะมลายไปสิ้น
แต่ในพระพุทธศาสนานั้นไม่นิยมการทำยัญญพิธี เมื่อพุทธศาสนิกชนเชื่อว่าตนเองมีเคราะห์ภัย ก็จะเน้นการทำบุญ นักปราชญ์สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ ในเมืองลังกา จึงคิด บทสวดมนต์ที่อัญเชิญพุทธบารมี ของพระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆๆหน้านี้ และพระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบัน รวมถึงพระอนาคตพุทธเจ้าในภายภาคหน้า เข้าประจำในทิศต่างๆแทนที่ลัทธิศาสนาพราหมณ์ และไม่ทำการยัญญบูชาเพื่อฆ่าสัตว์ทั้งหลาย เปลี่ยนเป็นการเจริญพุทธมนต์บทที่เป็นบารมีพระพุทธเจ้าทั้ง๑๐ทิศ เพื่อขอพุทธานุภาพของพระพุทธเจ้าทั้งสิบทิศคุ้มครองป้องกันภัย และแก้สรรพเสนียดจัญไรอันจะเกิดมาในทิศต่างๆได้
ต่อมาคาถาพระพุทธเจ้าทั้ง๑๐ทิศนี้ นี้ใช้ทำน้ำมนต์ บำบัดอันตรายโรคภัยทั้งปวงได้สิ้น ใช้สวดภาวนากันโรคภัยทั้ง ๑๐ ทิศมิได้บังเกิดขึ้นเลย ถ้าหากว่าเกิดอุบาทว์เสนียดจัญไรขึ้นที่ใด ให้สวดพระคาถานี้ปัดเป่า ให้ความร้ายกลายเป็นความดี ห้ามกันเสียซึ่งอุปัทอันตรายต่าง ๆ และคาถานี้ยังเป็นที่มาของพระงบน้ำอ้อยที่เป็นพระพุทธเจ้าเรียงกัน๑๐องค์อีกด้วย

นโมสามจบ
ปะทุมุตตะโร จะปุระพายัง อาคะ เณยเย จะเรวะโต ทักขิเณ กัสสโป พุทโธ หรติเย จะ สุมังคะโล ปัจฉิเม พุทธะสีขี จะ พายัพเพ จะ เมธังกะโร อุตตะเร สากะยะมุนิ เจวะ อิสาเณ สะระณังกะโร ปะฐะวิยัง กุกกุสันโธ อากาเส จะทีปังกะโร เอเต ทะสะทิสา พุทธา ราชะธัมมัสสะ ปูชิตา นัตถิ โรคะ ภะยัง โสกัง เขมัง สัมปัตติ ทายะกัง ทุกขะโรคะภะยัง นัตถิ สัพพะสัตตุ วิธังเสนตุ เตสัญญาเณนะ สีเลนะ สัญญะเมนะ ทะเมนะ จะ เต ปี ตัง อนุรักขันตุ อาโรคะเยนะ สุเขนะ จะ อะนาคะตัสสะ พุทธัสสะ เมตเตยยัสสะ ยะสัสสิโน มหาเทโว มหาเตโช สัพพโสตถี ภวันตุเม ฯ