เรื่องเด่น คำสอนหลวงพ่อเรื่อง "พิจารณาความทุกข์"

คำสอนหลวงพ่อเรื่อง "พิจารณาความทุกข์"
การเจริญพระกรรมฐาน "เป็นปรมัตถปฏิบัติ" ถ้าบารมีก็เป็น "ปรมัตถบารมี"
เพราะว่าเป็นการปฏิบัติสูงสุดในพระพุทธศาสนาพระพุทธเจ้าต้องการจุดนี้
จุดเจริญพระกรรมฐาน



ฉะนั้นการเจริญกรรมฐานเราต้องลืมให้มันหมดลืมประเดี๋ยวเดียวนะอย่าลืม
ตลอดชีวิต กลับไปบ้านนึกถึงภารกิจต่างๆ ที่เราทำ แต่พร้อมกันนั้นก็ต้อง
คิดไว้ด้วยว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ เราจะควบคุมเราจะทรงมันไว้

เพราะมีชีวิตต้องกินต้องใช้ แต่ว่ามันก็มีความทุกข์
ถ้าเราตายไปแล้ว สิ่งทั้งหลายจะไปอยู่กับใครก็ช่างมันเราไม่
ต้องการมันอีก การเกิดเป็นมนุษย์วุ่นวายแบบนี้เราไม่ต้องการ

เป็นเทวดาหรือพรหมมันพักความวุ่นวายเพียงชั่วคราว เดี๋ยวก็ย่องเข้ามา
ใหม่ เราก็ไม่ต้องการ จุดที่เราต้องการ ความสุขจริงๆ ก็คือพระนิพพาน
ต้องการไว้นะจุดนี้นะ

"กรรมฐานนี่มันอยู่ที่ใจอย่างเดียวขึ้นอยู่กำลังใจ" เห็นว่าร่างกายนี้เป็นเราเป็น
ของเรา หรือไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา ถ้าร่างกายมันเป็นเราจริงเป็นของเราจริง
เราก็ต้องบังคับมันได้

อย่างเงินในกระเป๋า ถ้าเราไม่ใช้เสียอย่างหนึ่ง มันก็อยู่ในกระเป๋าตลอดเวลา
ถ้าเราใช้มัน มันก็หมดไป ร่างกายก็เหมือนกัน ทีนี้ร่างกายเราไม่ต้องการให้
มันแก่ มันเชื่อไหม เราไม่ต้องการให้มันป่วยมันเชื่อไหม เหมือนเงินในกระเป๋าไหม

เราไม่ต้องการให้มันตาย มันเชื่อเราหรือเปล่า เราก็ห้ามไม่ได้ ก็เป็นอันว่า
ร่างกายไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา เราคือจิตที่สิงสถิตอยู่ในร่างกาย
"ที่เราเป็นทุกข์ก็อาศัยร่างกายเป็นเหตุ"

ขอบรรดาญาติโยมทั้งหมดตั้งใจตามความรู้สึกแห่งความเป็นจริงว่าการ
ที่เราเกิดเป็นมนุษย์นี่มันเต็มไปด้วยความทุกข์ เรามีความเหนื่อยยากลำบากกาย
ด้วยการประกอบการทำมาหากินและก็เหนื่อยและก็ทุกข์

ความป่วยไข้ไม่สบายที่เรามีอยู่ ป่วยขึ้นมาเวลาใดมันทุกข์ทั้งสิ้น
มันเพิ่มความทุกข์เก่า คือต้องเพิ่มรายจ่ายเก่าขึ้นมา ต้องแสวงหาเงินมารักษาโรค
ถ้าความปรารถนาไม่สมหวังเกิดขึ้น มันก็ทุกข์อีก ไม่สบายใจ

การพลัดพรากจากของรักของชอบใจเราก็ทุกข์อีก ความตายเข้ามาถึง มันก็
ทุกข์อีก ขอให้ทุกคนเข้าใจตามความเป็นจริงว่า
"ขณะที่เราเกิดเป็นคนเราเกิดอยู่ในห้องของความทุกข์ตลอดเวลา"

ไม่มีวันไหนที่เราไม่เป็นทุกข์ ที่เราไม่เหนื่อย ไม่เป็นทุกข์มันไม่มี
เราต้องเหนื่อยเราต้องทุกข์ตลอดทุกวัน จนกว่าหลับไป
หลับไปตื่นขึ้นมามันก็ยังเพลีย ถ้าเราจะเกิดเป็นมนุษย์อีกกี่ชาติ
มันก็พบกับความทุกข์ ความแก่ ความพลัดพรากจากของรักของชอบใจ
ความตายแบบนี้ ถ้าเราจะเป็นเทวดาหรือพรหม เทวดาหรือพรหมนี้ท่านมีความสุข
จริง แต่สุขไม่นาน คือไม่นานนัก เมื่อหมดบุญวาสนาบารมีก็ต้องลงมาใหม่

อย่างที่บรรดาญาติโยมทั้งหลาย มานั่งกันอยู่ที่นี่ทั้งหมด ทั้งหมดนี้ที่จะเข้า
มาวัดได้ ต้องเคยเกิดเป็นพรหมหรือเทวดามาแล้ว ถ้าความดีเดิมน้อยนี่เขาไม่เข้าวัด
นี่แสดงว่าทุกคนบำเพ็ญวาสนาบารมี บำเพ็ญกุศลมามากถึงเข้าวัด

"ให้คิดอย่างนี้ไว้เป็นปกติ ไม่ใช่ว่าจะคิดเฉพาะมานั่งที่นี่นะ" คิดทั้งวัน
ใคร่ครวญทั้งวันมองเห็นคน มองเห็นสัตว์ มองเห็นวัตถุก็ดี ว่าไม่มีความหมาย
ไม่ช้าก็พังหมด ตัวของเราไม่ช้าร่างกายเราก็พัง

เราจะไม่ยึดไม่เกาะมัน สิ่งที่เราต้องการก็คือพระนิพพาน อารมณ์ยามว่าง
ถ้าคิดอย่างนี้ล่ะก็ เวลารวบรวมกำลังใจเป็นสมาธิก็ไม่ต้องทำอะไรมาก รวบรวม
กำลังใจปั๊บ จับอารมณ์คิดว่าเราต้องการพระนิพพาน ขึ้นไปทันที

มุ่งเฉพาะจิตนั่นคือพระนิพพานก่อนไปที่วิมานของเรา หรือวิมานขององค์
สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ได้ตามใจเราชอบ แล้วก็ไปอยู่ที่นั่นให้มันชื่นใจ
ต่อไปจะท่องเที่ยวไปไหนก็เป็นเรื่องของท่าน

ถ้าหากว่าทำอย่างนี้จิตใจของท่านจะมีความเบาใจ คือว่าไม่ต้องไปนั่ง
พิจารณาตัดโน่นตัดนี่ เวลาที่เราจะเคลื่อนจิต เราตัดให้มันเป็นกิจประจำวัน
ทุกวัน ทุกเวลา ทุกวินาที จนกระทั่งอารมณ์ของเรานี้

เห็นทุกข์โลกก็ดี ว่ามันเป็นของธรรมดา เห็นสุขในโลกถือว่ามันเป็นของหลอกลวง
ไม่ใช่สุขจริงๆ เห็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ถือว่าคนประเภทนี้สกปรก ไม่ช้าก็ตาย
ไม่มีความหมายสำหรับเรา

เราสกปรกฉันใด เขาก็สกปรกฉันนั้น เรามีทุกข์ฉันใด เขาก็มีทุกข์ฉันนั้น
คิดอย่างนี้นะ ..
(พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน)
ที่มาจาก.. รวมคำสอนธรรมปฏิบัติ เล่ม ๙

 

น้อมกราบหลวงพ่อเจ้าค่ะ สาธุ