กู เป็นโค..ข้า ก็เป็นภิกษุ...

“กู เป็นโค !”
ภิกษุ ท. ! ลาที่เดินตามฝูงโคไปข้างหลัง ๆ แม้จะร้องอยู่ว่า “กู ก็เป็น
โค, กู ก็เป็นโค” ดังนี้ก็ตามที, แต่สีของมันก็หาเป็นโคไปได้ไม่, เสียงของ
มันก็หาเป็นโคไปได้ไม่, เท้าของมันก็หาเป็นโคไปได้ไม่, มันก็ได้แต่เดิน
ตามฝูงโคไปข้างหลัง ๆ ร้องเอาเองว่า “ กู ก็เป็นโค, กู ก็เป็นโค” ดังนี้ เท่า
นั้น. ข้อนี้ฉันใด ;
ภิกษุ ท. ! ภิกษุบางรูปในกรณีเช่นนี้ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน ; คือแม้จะ
เดินตามหมู่ภิกษุไปข้างหลัง ๆ ร้องประกาศอยู่ว่า “ข้า ก็เป็นภิกษุ, ข้า ก็เป็น
ภิกษุ” ดังนี้ก็ตามที, แต่ ความใคร่ในการประพฤติสีลสิกขาของเธอ
ไม่เหมือนของภิกษุทั้งหลาย, ความใคร่ในการประพฤติจิตตสิกขาของเธอ
ไม่เหมือนของภิกษุทั้งหลาย, ความใคร่ในการประพฤติปัญญาสิกขาของเธอ
ไม่เหมือนของภิกษุทั้งหลาย, ภิกษุรูปนั้น ได้แต่เดินตามหมู่ภิกษุไปข้างหลัง ๆ
ร้องประกาศเอาเองว่า “ข้า ก็เป็นภิกษุ, ข้า ก็เป็นภิกษุ” ดังนี้เท่านั้น.

ภิกษุ ท. ! เพราะฉะนั้น ในเรื่องนี้ พวกเธอทั้งหลายพึงสำเหนียกใจ
ไว้ว่า “ความใคร่ในการประพฤติสีลสิกขาของเรา ต้องเข้มงวดเสมอ, ความ
ใคร่ในการประพฤติจิตตสิกขาของเรา ต้องเข้มงวดเสมอ, ความใคร่ในการ
ประพฤติปัญญาสิกขาของเรา ต้องเข้มงวดเสมอ” ดังนี้. ภิกษุท.! พวกเธอ
ทั้งหลาย พึงสำเหนียกใจไว้อย่างนี้แล.
ขุมทรัพย์จากพระโอษฐ์