เรียนกัลยาณมิตรทุกท่าน ขอความช่วยเหลือ ด้วยครับ มีปัญหาทางจิต

คือ คราวก่อนในขณะไหว้พระข้าพเจ้าเกิดความคิดที่ว่า ถ้าสิ่งนี้เกิดขึ้นแล้วก็ขอให้ไม่มีโอกาศบรรลุพระนิพพาน ซึ่งปรากฎว่า สิ่งที่คิดก็เกิดขึ้นจริงๆ หลังจากนั้นข้าพเจ้าจึงจงใจคิด อีกหลายครั้ง (คราวแรกคิดเอง คราว หลังจงใจให้เกิด) เพื่อทดสอบว่าครั้งแรกจริงหรือไม่ (รู้สึกว่าจิตผิดปกติ) แล้วปรากฎง่ามันก็เกิดขึ้นตรงบ้างไม่ตรงบ้าง แถมบางคราวแม้แต่นั่งสมาธิ หรือ ทำ กิจวัตรใดใดก็เกิดตามมาอีก เลยอยากเรียนถามทุกม่านว่าความคิดนี้เหมือนคำอธิษฐาน หรือ จะมีผลใดใดต่อเรื่องจริงไหมครัับ (ถ้ามีจะขอถอนอย่างไร) กลับพอมีท่านใดพอแนะนำวิธีแก้ไขได้ไหมครับ มันเกิดค่อนข้างบ่อย

 

แก้ไม่ยาก ก็อธิฐาน ขอใหม่ทับซ้ำของเดิมไปสิครับ จกขท

 

ความคิดชักนำไปในทางที่ดีก็ได้ ไปในทางฉิบหายก็ได้
อย่าไปจริงจังมากนัก ต่อให้มันคิดดีแค่ไหน ก็ยังเป็น
เรื่องของอวิชชาพาหลงสังขารอยู่วันยังค่ำ
อวิชชาคือความไม่รู้ สังขารคือความปรุงแต่ง
ถ้าไม่ทัน มันก็จะหลอกให้จมความคิด จมโลก
จมไปกับความพอใจไม่พอใจไปวัน ๆ หนึ่งเท่านั้นเอง
ฝึกสติรู้เท่าทันความหลงคิดบ้างสิ

 

ต้องเจาะจงหน่อยว่า สิ่งที่คิด นั้นคืออะไร

 

อ้าว นี่ก็จะจมความคิดอีกคนละ

 

เขายังไม่ได้ บอกเลย ความคิดนั้นคืออะไร
ไปคาดเดา วาระจิตของเขา ถึงแม้จะรู้ หรือไม่รู้ใน วาระจิตของเขา ก็ตาม
จะต้องให้เขา เปรยออกมาเอง เท่านั้น...

อย่าไปกะเกณท์ภูมิธรรมคนอื่น เขาโดยการคาดเดา


ลำดับธรรม นั้น มีขั้นตอนของเขา ... มิใช่จะกระโดด สุ่มๆ ไปโน่นไปนี่ ได้ แบบนี้จะเป็นไปแบบ ข่มธรรม กัน
(ธรรมกูเหนือมึง ธรรมมึงด้อยกว่ากู) ซึ่งนั่นไม่เป็นธรรมอีกต่อไปแล้ว ... แต่เป็นการจำอวดธรรม ซึ่งจะหาที่สิ้นสุดไม่ได้ อีกเลย

 

อ้าว นึกว่าจะเข้าใจ กลับหนักกว่าเก่าอีก ไปอาดหลาดเลยทีนี้

 

อ้าว นึกว่า จะเข้าถึง ... ยังคงห่างออกยิ่งกว่าเดิม ...

มิจฉาทิฏฐิ หนา จริงๆ

 

ประครองจิตให้นิ่งยังไม่ต้องคิดอะไรมาก

 

จะทิ้งพ่อแม่แล้วเข้านิพพานหรือครับ

 

.................เขาเรียก ว่า ฟุ้งซ่าน ครับ เป็น "นิวรณ์" นั้นแหละ ....อุทธัจจะ กุกุจจะ.....อันว่า นิวรณ์ นั้น คือ แตกหน่อ มาจาก ราคะ โทสะ โมหะ นั้นแหละ....นั้นหมายความว่า คุณ เอง ไม่ได้ เข้าใจ หรือ พยามเข้าใจการ ปฎิบัติธรรม หรอ การภาวนา เลย....การเจริญกุศล ละอกุศล หรอ การเจริญสติ....เพราะ ถ้า แค่ คุณ เจริญการภาวนา มี ใจ ที่จะ ปฎิบัติ ธรรมหรือ สักนิด ปัญหา นี้ จะหมดไป.......ใคร บ้างมัน จะไปคิดว่า ถ้า สิ่งนี้เกิดขึ้น เมื่อไร ขอให้ สิ่งร้ายเกิดกับเรา ...อันนี้ มัน ฟุ้งซ่าน และไม่มีสติ ชัดชัด ...เข้าใจนะครับ ว่า หมายถึงอะไรลอง ตั้งใจ เจริญการ ภาวนา แค่ นี้เอง ไม่ยาก....เมื่อนั้น จะ รู้รส ของ ปิติ ปัสสัทธิ สุข สงบ บ้าง...เจริญสติ นั่นแหละครับ เบื้องต้น

 

......นิวรณ์ เอง สังขารทั้งหลายเอง ก็ อยู่ในกายใจ รูปนาม ขันธ์ห้า อันเป็น ทุกขสัจ ท่ี่ ควรกำหนดรู้

 

ขอบคุณครับ แล้วจะถอนสิ่งนั้นอย่างไรครับ หรือ ให้ปฏิบัติเพิ่มครับ

 

ก็คิดทำนองถ้าสิ่งนี้เกิดขึ้น ก็ไม่มีวันนิพพาน ทำนองนี้ครับ

 

ขอบคุณครับ แล้วจะถอนสิ่งนั้นอย่างไรครับ หรือ ให้ปฏิบัติเพิ่มครับ

 

นิพพาน เปน ธรรมที่พ้นปัจจัยในการเกิด. เงื่อนไขใดๆ

ดังนั้น. จะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่มีผลต่อ. นิพพาน. สบายใจได้


ที่นี้ คนที่สิ้นกิเลส. หมดกิเลส. อันนี้มีเงื้อนไข. แต่พระพุทธองค์ก็ตรัสว่า
ราคะ โทสะ โมหะ เปนกิเลสที่เกิดจากตน คนทุกคนรู้ถึงคุณและโทษ
ของราคะ โทสะ โมหะได้ด้วยตัวเองทุกคน

คนทุกคนจึงสามารถกำหนดรู้ ละกิเลสได้ด้วยตัวเอง. ไม่มีการตีโพยตีพาย
อ้างคนอื่นทำให้ตนมีกิเลส. สิ้นกิเลส. คำครู คำบันดาล คำสอนใด
แม้แต่คำของพะพุทธองค์เอง. ก้ไม่มีอิทธพลเหนือ ความเพียรละกิเลส
ของคนๆนั้นได้


การจะสิ้นกิเลส. จึงเปน. สิ่งที่พ้นเงื่อนไขการดลบันดาล คำสาป

การจะสิ้นกิเลส. เปนสิ่งที่ คนๆนั้นจะมีโยนิโสมนสิการใคร่ครวญเพียรเพ่งเองให้ดีๆ

เมื่อสิ้นกิเลสแล้ว. มันก็มีความเย็น เปนสิ่งที่แวดล้อม. สมควรแก่ธรรม

ความเย็นที่ห้อมล้อมคนสิ้นกิเลส. จึงพบนิพพาน

 

จขกท ถามคำถามเดิมมาตั้งแต่ปี 2013. ถ้าจำไม่ผิด

เนี่ยะมันพิสูจนว่า. คำสอน พรใดๆ จากผู้อื่น. มันไม่มีผล

แต่ถ้าเรากำหนดรู้ เพียรเพ่ง ราคะ โทษะ โมหะ ด้วยความแยบคาย
ลงเปนปัจจุบัน. คุณจะเหนเลย ถึงธรรมที่พ้นการดลบันดาลสอนสั่ง

ทุกคนจึงสามารถเปน. ผู้ตื่น เบิกบาน. ตรัสรู้เองโดยชอบได้หาก
เพียรเพ่งกิเลส จนกิเลสไม่มีในจิต ณ ปัจจุบันธรรม

 

อุปมาเหมือน. เราชิมรสแกง. จะเพ็ด แสบร้อน. หรือ มีจิตก้าวข้ามความวิจิตรของรสแกงได้

คนเพียรเพ่ง รสเผ็ดร้อนคนนั้น. เท่านั้นที่ทราบชัด กริยาอาการเหล่านั้น

คำสอน เปนเพียงคำชักชวน ที่ช่วยให้รู้รสแกงตามความเปนจริงไม่ได้เด็ดขาด เว้นแต่เจ้าตัวจะ ยกเอง ชิมเอง สัมผัสเอง สำรอกออกเอง

ประสาอะไรกับ คำดำ ธรรมดำ

 

การจะรู้รสแกง. คนภาวนาเปน. จะแค่อาสัยแตะๆ. สัมผัส. ไม่จำเปนต้องกลืนลงสุ่ตน

เราจะอาสัยสติเปนเขื่อนกั้น. ไม่กลืนแกงลงสู่ความเปนตน. ของตน

การรู้รสแกงจึงต้อง. มีการกระทบ. รับรู้ หนีไม่ได้ แต่สติจะช่วยไม่ให้
แล่นไปสุ่การเผลอเพลิน. กลืนแกงเปนตน. ของตน

อุปมาเหมือน. เสียงใดๆ เราจะต้องรู้ถึงการปรากฏ. สติจะเปนเขื่อนกั้น
ไม่ใหเราเผลอเพลิน. ไปเชื่อมัน

เสียงยังคงปรากฏ เรากำหนดรู้ได้ถึงการพ้น หรือไม่พ้นจากมัน. มันดับไป สติมีอยู่สัมปชัญญะมีอยู่
มันชักชวนเราให้เชื่อไม่ได้ เราก็เหนสภาพการพ้นอยุ่ การก้าวข้ามได้ ไม่ลังเล
ว่าการก้าวข้ามนั้นจริงหรือลวง จนเผลอไปสร้างคำเหล่านั้นซ้ำด้วยตัวเองเพื่อดู ก็จะพบปิติ
ความรำงับ. มีจิตตั้งมั่น

เอาจิตตั้งมั่นนั้น ยกขึ้นทำการเหน ว่าเราทำได้ด้วยตัวเอง ไม่ใช่เพราะใคร

เพียรมีจิตตั้งมั่นแบบนั้นบ่อยๆ. จะค่อยๆทราบชัดถึงการ ขาดกระเดน
ของ. เสียงที่ปรากฏ เห็นได้ว่ามันชักชวนเราให้คล้อยตามไม่ได้

จะมีแต่ เสียงที่เปนกุสลเท่านั้นที่นำพาเราให้อยุ่ในโลกที่ สะอาด สว่าง สงบ
อยู่อย่างเปนประโยชน์กับการดำรงชีวิตบนโลก ได้อย่างไม่เปนหนี้ใคร


เปน กัลยานมิตร ของผู้อื่นได้อย่างสนิทใจ. ทั้งที่เสียงเหล่านั้นก็มียังปรากฏอยุ่
แต่มันทำให้เราเชื่อ. จนแสดงออกไปทางกาย วาจา ใจ ไม่ได้ พาคนอื่นให้พ้นไปด้วย

 

ความคิดเกิด แล้วขอให้ไม่นิพพาน
"นิพพานไม่ได้ขึ้นอยู่กับความคิด หรือคิดเอาว่าได้หรือไม่ได้"

จงมีสติรู้เท่าทันความคิด ความคิดมันปรุงแต่งได้สารพัด และมันก็หยุดคิดไม่ได้...