ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

ก็บางคนฆ่าหมาเพื่อกินเนื้อ มันไงครับ อิอิ...เผื่อแถวนี้มีคน อยากเพิ่มข้อนี้มั่งน่ะครับ

 

จขกท ครับ อยากฟังเรื่อง ท่านท้าวมหาพรหมชินนะบัญชะระ จขกท เคยฝันถึงบ้างไหมครับ ><

 

คืนสุดท้ายในถ้ำ หลังจากสิงห์ฝึกกสิณไฟโลกันตร์สำเร็จ(เล่าข้ามซะงั้น)

คืนนั้น เป็นคืนเพ็ญ

แสงจันทร์งดงาม นวลเนียน

จิตสิงห์ตอนนั้นละเอียดมาก

รับรู้ถึงกระแสลม รับรู้ถึงกระแสอากาศ อุ่น ร้อน เย็น
ที่พัดไปมาซ้ายขวา

รับรู้ถึงเสียงต้นไม้ไหว

รับรู้ถึงจิตของเหล่าภูตฤาษีในเหล็กไหล

รับรู้ถึงเส้นสายพลังงานในตัว

ขรัวอินทร์กล่าวว่า เพลานี้จากคืนแรกที่สักยันต์ 15 วัน
จันทราขึ้นแล้ว ลูกจักสำเร็จวิชาคงกระพัน

 

สิงห์เอ๋ย จงไปนั่งตรงกลางลานถ้ำ ที่แสงจันทร์ส่องลงมา
พ่อจักให้ลูกอาบแสงจันทร์ รับพลังจักรวาล

สิงห์นั้นในท่าสมาธิ มือหงายขึ้น
แสงจันทร์สาดส่องลงมา เป็นลำแสง
สิงห์นั้นรู้สึกอุ่นซ่านที่ท้อง แล้วกระหม่อมก็รู้สึกเย็น

ส่วนขรัวอินทร์นั่งสมาธิอยู่เงียบๆ
ด้านตรงข้าม

สงบ เงียบ พลันจิตบังเกิดรูปดวงจันทรา

สว่าง ว่าง เบา สีเหลืองอ่อน

พลันให้จิตสงบ

 

สิงห์เริ่มรับรู้ถึงรอยสักทั้งหมดในร่าง

ยันต์เก้ายอด
ยันต์โสฬสมงคล
ยันต์ตาข่ายเพ็ขร์

ยันสิงห์ที่หน้าอกซ้าย ยันต์หนุมานที่หน้าอกขวา
แล้วพลันจิตสิงห์ก็เห็นสิงห์ทอง ขึ้นมาในนิมิต
ตามด้วยหนุมาน

หนุมานมีขนสีขาว ทรงเครื่องเพชร
สร้อยสังวาลย์ หนุมานในนิมิตอ้าปาก
หาวเอาเดือนเอาดาวเข้าไป
แล้วปล่อยออกมาใหม่ให้สิงห์ดู

แสนอัศจรรย์ใจนัก
แล้วภาพในใจก็เลือนหายไป เหลือแต่นิมิต ดวงจันทร์

 

เมื่อดวงอาทิตย์มาเยือนอีกครา
รุ่งอรุณฉายแสง งดงามนัก

ขรัวอินทร์ลืมตาขึ้นก่อน แล้วว่าสิงห์เอ๋ยหมดเวลาของพ่อแล้วลูก
พ่อได้ถ่ายทอด และให้สิ่งที่ควรที่ดีแก่ลูก

บัดนี้ลูกจงกลับไปที่หมู่บ้าน
กลับไปหาพ่อครู

พ่อจำต้องจากลา
ไม่มีใครหนีพ้นความตายไปได้

สิงห์นั้นตกใจแทบสิ้นสติ
น้ำตาไหลไม่รู้ตัว

พ่อขอรับ อย่าทิ้งลูกไปเลย
ลูกไม่เหลือใครแล้ว
บนโลกนี้
ลูกไม่มีที่ให้กลับ

พ่อสอนพลังให้ลูกทำไม
ลูกแค่อยากเป็นคนธรรมดา

ขรัวอินทร์ถอนหายใจ
แล้ววางมือบนหัวสิงห์
ลูกเอ๋ย มีพบย่อมมีพราก
คนเราเกิดมามีกรรมเป็นเผ่าพันธ์
มีกรรมเป็นแดนเกิด
เกิดมาเพื่อชดใช้กรรม
เราจะหนีมันไปไม่ได้

พ่อขอเตือนลูกของพ่อ
จงระมัดระวังกายใจ
หมั่นทำสมาธิอยู่เสมอ
มิฉะนั้นวิชาที่พ่อให้ลูกจักดับสูญ
อย่าใช้มันในทางที่ผิด
เมื่อลูกสร้างกรรมใด พ่อก็เหมือนมีเศษแห่งบาปนั้นไปด้วย
จงอย่าใช้พลังเพื่อความแค้นส่วนตัว
จงใช้เพื่อสร้างบุญ

หากเจ้าหลงเดินทางผิด
ก่อนตายขอให้นึกถึงหน้าพ่อ

พ่อจะมารับเจ้าไปแดนแห่งความตาย

แม้กายพ่อจากไป แต่พ่อจะเฝ้าดูแลลูกเสมอ

ขออวยพรให้ลูก ประสพสุขสวัสดี
เปี่ยมด้วยบารมี ฤทธา
ชนะศตรูหมู่มารทั้งปวง

แล้วท่านก็ยกมือกลับ
แล้วก็ถอดจิตตายในท่านั่งขัดสมาธิเพชร
สิงห์เห็นลำแสงฉายไปรอบตัวท่าน
แสงสีขาว เจิดจ้า
แล้วแสงนั้นหดกลับอย่างรวดเร็ว
จิตท่านสว่างไสว และพุ่งขึ้นสูงหายไป

ท่ามกลางแสงแดดแผดกล้า

 

สิงห์สุดแสนเสียใจ ราวกลับอยากตายไปด้วย
ถึงแม้วันนั้นตายไป ก็ไม่เสียดาย
เพียงแต่อยากติดตามอาจารย์ไป

สิงห์ก้มลงกราบร่างของอาจารย์
น้ำตาไหลอาบแก้ม ไม่สามารถห้ามให้หยุดได้
แล้วฉีกชายจีวร ที่ตกด้านหน้าขรัวอินทร์เก็บใส่ห่อผ้า

สิงห์สูดลมหายใจ
สัญญากับตัวเองว่า
หากพ่ออยากให้ลูกเป็นนักรบ
เป็นแม่ทัพ เพื่อดูแลบ้านเมือง
ลูกจักทำอย่างไม่เสียดายชีวิต
เพราะชีวิตนี้ลูกมอบให้พ่อไปแล้ว
หากแม้นต้องตาย
ก็เป็นบุญที่จะได้ไปพบพ่ออีกครั้ง

สิงห์เดินย้อนออกมาจากถ้ำ
เมื่อพ้นม่านน้ำตก
ลงมาที่ลำธาร
รู้สึกถึงลมวูบใหญ่พัดมา
สิงห์หลับตา
เมื่อมองหันหลังกลับไป น้ำตกนั้นหายไป เหลือเพียงป่าโปร่ง
ราวกลับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในถ้ำไม่มีอยู่จริง

ยกเว้นความจริงที่ว่า
ขรัวอินทร์ ไม่กลับมาแล้ว
สิงห์กลั้นน้ำตา
น้ำตาลูกผู้ชายไหลย้อนกลับไปในอก
แล้วสิงห์ก็เห็นม้าวิ่งกลับมา แต่ม้าหายไปตัวหนึ่ง
สิงห์มองหาอย่างไรก็ไม่เห็น

สิงห์ลูบหัวม้า เอาหน้าแนบจมูกของมัน
พ่อม้าเอ์ย ขรัวอินทร์สิ้นแล้ว
พ่อจงพาเรากลับเถิด
เราจักไปร่วมบุญ ร่วมรบด้วยกัน
พ่อจักไปหรือไม่

ม้าร้องรับ พร้อมยกขาหน้าขึ้นสองข้าง
แล้วกระแทกลงพื้นดิน สิงห์กระโดดขึ้นม้า
ดวงตาแห้กผาก เจ้าม้าพุ่งไปข้างหน้า
ราวกับลูกธนู กลับสู่ลพบุรี

 

ระหว่างทางที่ทั้งม้าและคนรวมกันราวกับเป็นจิตวิญญานเดียวกัน
ทั้งสองกระโดดข้ามกิ่งไม้ ปลุกป่าฝ่าหนาม
สิงห์นั้นไม่รู้วันเวลา ใจอยากกลับไปหาพ่อครู ตามคำสั่งขรัวอินทร์
ไม่รู้สึกหิว ไม่ร้อนไม่หนาว
ในใจนั้นทุกข์ทน คิดถึงยอกย้อนไป ตั้งแต่ได้พบอาจารย์
ทุกสิ่งที่อาจารย์สอน สิ่งอันสุดพิศดาร ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง

ม้านั้นเมื่อพบลำธารก็หยุดพัก
กินหญ้า ส่วนสิงห์นั้นก็พักดื่มน้ำ
ร่างกายสิงห์ซูบผอม หน้าตอบเห็นได้ชัด
ผิวคล้ำ เนื้อตัวก็สกปรกด้วยฝุ่นดิน
มีแต่ช่วงตาเท่านั้นที่ล้างอยู่เสมอ
ตามคำสอน ของขรัวอินทร์

เมื่อตกกลางคืน พ่อม้าจักหาที่โล่ง แล้วย่ำเท้าอยู่กับที่
สิงห์ก็จะรู้ จะเริ่มหาฟืนมาก่อไฟ
แล้วสิงห์ก็นอนพิงม้าที่ล้มตัวนอน หลับไปทั้งคู่

เมื่อผ่านป่า พ่อม้านั้น เดินไปหาต้นกล้วย
มันร้องฮี้ๆ สิงห์มองหน้ามัน ใช้มีดดาบตัดกล้วย
มันเอาจมูกดุนๆ สิงห์จึงเข้าใจ
สิงห์นั้นจึงตัดกล้วยป่าใส่ย่าม สองสามเครือ
แล้วกินเสียสองสามใบ
กล้วยป่านั้นเม็ดมาก แต่สิงห์ก็กินโดยไม่บ่น

แล้วเจ้าม้าก็ควบต่อไป
หยุดพักคราใด สิงห์ก็เอากล้วยมากิน
ในตอนนั้น สิงห์รู้สึกรักม้าตัวนี้มาก
ราวกลับเป็นสิ่งเดียวที่ระลึกถึงขรัวอินทร์

สิงห์ลูบแผงคอม้า แล้วกล่าวว่า
พี่จักให้ชื่อเจ้าว่า นิลกาฬ
พี่ขอบใจเจ้านัก บัดนี้เราเป็นพี่น้องกัน

เจ้าม้าร้องตอบเบาๆ แล้วควบเร็วขึ้น

ในที่สุดทั้งคู่ก็กลับมาถึงลพบุรี โดยไม่เจอกับข้าศึกเลย
เมื่อนึกย้อนไป สิงห์คิดว่าเป็นเพราะบารมีขรัวอินทร์เป็นแน่แท้

เมื่อสิงห์กลับมาถึงค่าย
เมื่อลงจากม้า สิงห์ก้มกราบพระแม่ธรณี
เมื่อเงยหน้าก็พบพ่อครูมายืนรออยู่ ราวกับรู้การกลับมาของสิงห์

 

พ่อครูมองสิงห์แล้วให้ตะลึงนัก
ราวกับสิงห์ผู้เย่อหยิ่ง ทรนงได้เปลี่ยนไป
จากเด็กอวดดี

กลายเป็นนักรบ แม้ร่างกายจะซูบ แลสกปรก
แต่มันมีแววแข็งแกร่งในดวงตา มีรัศมีราวกับเพชรฆาต
พ่อครูไม่รู้ทำไม แต่ขนทั้งร่างท่านลุก
แลรู้สึกครั่นคร้ามสิงห์

คำพูดขรัวอินทร์ลอยมาในหัว
สิงห์จักเป็นขุนศึกที่เกรียงไกรที่สุด

 

วันนี้ ขอพอก่อนหนา ต้องไปจัดการพรานพิเศษ
555

 

(f)

 

คงจะไปเป็นการเฉพาะกิจครับ คงต้องเลือกเฉพาะที่สำคัญ หลักๆก็คงไปกราบหลวงพ่อครับ ที่เหลือก็แล้วแต่มัคคุเทศน์จะแนะนำครับ เพราะตาดีกว่าผม มีเวลาทั้งวันครับ ตอนเย็นกลับมานอนวัดป่าแถวบ้านอีก 2 คืน เช้าวันที่ 15 จะมีพิธีกรรมเกี่ยวกับพญานาค jarujun น่าจะมาคุยให้นะ พอดีจะมีกลุ่มคนตาดีมาจากกรุ่งเทพมาด้วย อีกหลายคน ไอ้เราไม่รู้เรื่องกับเขาหรอก ตาไม่ดี

 

จะขอเขียนกับเขาซะหน่อยขออนุญาตเจ้าของกระทู้ก่อนแล้วกัน เพราะก็มีแต่คนเก่งๆกันทั้งนั้น ท่านเจ้าของกระทู้เล่าได้น่าติดตามมากในลักษณะของฝันหรือนิทานตามที่ท่านกล่าว ข้าพเจ้ามีความเห็นที่อาจจะจริงจังเกินไปว่าเหตุใดจึงไม่เริ่มที่กสิณดินก่อน การฝึกกสิณไฟล้วนๆก็อันตรายนะ แต่ก็อย่างที่ว่าสิงห์มีอาจารย์ถ่ายทอดวิชาให้ดูแลใกล้ชิด อาจจะอยากให้ฝึกสำเร็จเร็วๆจะได้ช่วยชาติบ้านเมือง

 

กสิณดินฝึกยากที่สุด คนที่ฝึกได้ของจริง แยกร่างได้ แต่ละคนจริตไม่เหมือนกัน
ใครเคยฝึกอย่างไรก็ไปตามนั้น

ขรัวอินทร์สอนให้เป็นอย่างสุดท้าย(ในถ้ำ แต่เล่าข้ามไปด้วยเหตุผลบางอย่าง)

และกสิณดินมันมีผลทำลายล้างเป็นวงกว้าง

เช่น แผ่นดินไหว ธรณีสูบ และถ้าควบคุมจิตไม่ได้ เช่นโกรธมาก

อาจทำให้เกิดภัยภิบัติได้ ถ้ารวมเตโช กับ ปฐวี เผลอๆ ตูว่า มีภูเขาไฟระเบิด

ไม่กระทบแค่โลกมนุษย์ แต่โลกธาตุ ประตูมิติด้วย

 

พีธีกรรมไม่เกี่ยวกับหลวงพ่อเจ้าอาวาสนะครับ เพราะท่านไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แต่ท่านไม่อยากจะไปขัดคอพวกลูกศิษย์ตาดีทั้งหลาย ก็เลยปล่อยเขาทำไปกันตามเรื่องของเขา ท่านอยู่รูปเดียวครับ ไม่มีพระลูกวัด ถ้าว่างก็แวะมาได้ครับ ผมไปภาวนาบ่อยที่วัดนี้ แทบทุกเดือน ถ้ามีเวลาเย๊อะก็ไปครั้งละ 2 - 3 วันครับ แล้วแต่โอกาศมีอะไรดีๆเย๊อะ ถ้าคุณ jarujun มาดูคงจะเห็นอะไรดีๆครับ ผมไม่เห็นหรอก

 

แล้วแต่บุญนำพา ...สงสัยว่า.... มันตะหงิดๆ น่าไปเนาะ

ป.ล. เวลาเราไปงานพวกนี้ ไม่ค่อยมีคนรู้ว่าเราตาดีหรอก
อิอิ มันก็น่าลองไปเนาะ

 

ป.ล.ใครอยากพูด อยากคุย สงสัยอะไรก็บอกได้นะจ๊ะ

ทุกเรื่อง

สวัสดีตอนบ่ายๆ

 

ว่าแล้วทำไมร้อนๆ นพการมานี่เอง

นึกว่ายึดอาชีพ หมอ เลยไม่ค่อยว่าง

 

สวัสดีค่ะ คุณหมอสุวิ รออ่านนิทานอยู่นะคะ

 

ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่คิดว่าจริงๆแล้ว เขาคงฝึกกันจนครบนั่นแหละ แต่ว่าถ้าเล่าก็อาจจะนานไป จุดหลักคงอยู่ที่พัฒนาการของสิงห์จากเด็กหนุ่มวัยบริสุทธิ์สู่วัยผู้ใหญ่ว่าเปลี่ยนแปลงไปเช่นไรมั้ง