ที่เหลือของชีวิตคุณมีเป้าหมายอะไร

ตามชื่อกระทู้ครับ อ่านข่าวคนเดินชนกันก็ยิงกันตายแล้วครับ จะตายเมื่อไหร่ไม่รู้

 

ทำวันนี้ให้ดี..วันนี้ดี..อดีตดี..อนาคตก็จะดีเอง..นี่คือเป้าหมายของชีวิตที่เหลือค่ะ

 

อยากได้อิสรภาพ

 

สำเร็จวิชาสาม และหยั่งรู้ ระลึกชาติได้ เพื่อภพหน้าจะได้เป็นสัมมาทิฏฐิ และรู้ว่าคนตายที่ดิฉันรักไปอยู่ที่ไหน ส่วนตัวรู้ว่าเขาอยู่ด้วยแต่ต้องการวิชาสามในการใช้สั่งสอนวิญญาณที่ตายว่าจะพ้นทุกข์ได้อย่างไร ดิฉันหวังนิพพานในชาตินี้แต่คิดว่ายากเพราะมีห่วง คิดว่าจะรอให้ต้องเกิดชาติหน้าเป็นพี่น้องฝาแฝดของเขา เพื่อที่จะได้คอยตามจี้เขาให้ปฏิบัติเพื่อหลุดพ้น ตราบใดเขายังไม่หลุดพ้นจากวัฏสงสาร ดิฉันก็ไม่สามารถหมดห่วงได้

 

เปิดโรงเรียนสอนอภิญญา และ เผยแผ่อภิญญาให้เป็นสาธารณะ

 

ดูแลพ่อกับแม่ มีเวลาอยู่กับท่านให้นานที่สุด ทดแทนเวลาที่สูญเสียไป
เดินไปตามทางที่พระพุทธเจ้าชี้บอกทางไว้ให้ตรงที่สุด ทำไปเรื่อยๆ สะสมไปเรื่อยๆคะ
โมทนาสาธุคะ

 

เก็บสะสมบุญบารมีไปเรื่อยๆ ถ้าหยุดได้ ก็หยุดซะชาตินี้เลย แต่ถ้าตายก็ตายแล้วเกิดต่อเลยจะได้จบๆไป

 

ที่เหลือของชีวิต เป้าหมายคือ.อยากทำหน้าที่ทูตสันติภาพของมนุษย์ค่ะ
(ไม่ได้พูดเล่น พูดจริงๆ)

 

มันเป็นกิเลสทั้งนั้นอะครับสิ่งที่ต้องการ ไม่กล้าบอก

 

เมื่อปี 2551 ผมช่อบติดตามข่าวเกี่ยวกับปรากฏการณ์แปลกๆ รวมทั้งภัยธรรมชาติต่างๆ ผมค่อนข้างจะเชื่อว่าปี 2555 จะเกิดภัยพิบัติใหญ่
ตอนนั้นโรคกลัวน้ำ(ท่วมโลก)กำลังขึ้นสมอง คิดว่าผมเองก็คงไม่รอดแน่ ก็เลยตัดสินใจว่าไหนๆก็จะตายแล้วขอถือศิลห้าให้ครบก่อนตายเลยดีกว่า
จากนั้นมาผมก็เลิก เหล้า เบียร์ มาถึงตอนนี้ก็ำไม่ ดื่มอีกเลย โชคดีที่ผมไม่ได้ติดของพวกนี้เลยเลิกได้ง่าย ผมโชคดีที่ได้มีโอกาสเจอกับประสพการณ์เฉียดตายมา
ทำให้ผมได้รู้จักความรู้สึกที่เรียกว่ากลัวตายของตัวผมเอง เรื่องนี้เป็นเรื่องที่รู้ได้เฉพาะตัวจริงๆ ดังนั้นการระลึกถึงความตายให้ได้บ่อยที่สุด จะช่วยเราตรงนี้ได้ครับ
เมื่อความตายมาอยู่ตรงหน้าโดยที่เราไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน สภาวะจิตมีความเป็นไปได้ที่จะติดอยู่กับอารมณ์ที่เป็นอกุศล ซึ่งตรงนี้จะสงผลก่อนกรรมอื่นๆ
เราจะลำบากละทีนี้ ตรงนี้ที่เรียกว่า อาสันนกรรม เรื่องนี้น่าศึกษามีประโยชน์มาำเลยครับ

 

ขอบคุณสำหรับหลากหลายคำตอบครับ ทำให้ได้หลากหลายมุมมองครับ ผมเพิ่งกลับจาก ตจว

 

ถ้าอภิญญาเป็นสาธรณะจริงก็น่าคิดนะครับ ว่าโลกเราจะเปลี่ยนไปอย่างไร จะว่าไปสมัยพุทธกาล อภิญญาก็ยังไม่ถือว่าเป็นสาธารณะ แต่ว่ามีบางท่านในพุทธกาลทำได้

 

หาทางหยุดความยึดมั่นถือมั่นต่อทุกๆสิ่งทุกๆอย่างในใจตน ให้ได้

 

ทำทุกอย่างเพื่อนิพพาน

 

ไม่ขออะไรมาก เป้าหมาย หายใจเข้า มีความมสุข

หายใจออก ก็มีความสุขใจ พอแล้ว เท่านี้ละ

นิพพาน เป็นเป้าหมายต่อไป ในชาตินี้

หรือหลังจาก หมดภาระ หน้าที่ บนโลกใบนี้แล้ว

หนทางที่จะเดิน ต่อไปข้างหน้า มีนิพพาน ไว้พุ่งชน

ฝันให้ไกล ไปให้ถึง

 

โมทนาสาธุกับทุกท่านนะครับบบบ
กระผมก็มีเป้าหมายไปนิพพานเช่นกันครับบบบ
สาธุ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

ส่วนผม อยู่กับ ปัจจุบัน ครับ เปลี่ยนแนวคิดที่อ่อนแอให้เป็นแนวคิดที่เข้มแข็ง เปลี่ยนความเชื่อให้เป็นความจริง เปลี่ยนศรัทธาให้เป็นปัญญา และ เปลี่ยนธรรมะให้เป็น ธรรมชาติ ครับ

 

สำหรับเรานะอะไรก้อได้อ่ะตอนนี้..555

......

ล้อเล่นๆนะ คราวนี้เอาจริงจังแล้วนะ ..รักษากุศลกรรมบถ๑๐ เจริญเมตตาพรหมวิหาร กลับมาทำอานาปานสติ และชำนาญในปฐมฌาน ..ไปทำสังฆทานสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกอาทิตย์ ..รวมๆแล้วคือกลับมาปฏิบัติดีปฏิบัติชอบในเพศฆราวาส หลังจากเกเรไปนาน
..ที่เหลือก้ออยู่กับอาชีพที่ใช่งานที่ชอบ คือตอนนี้ยังไม่รู้เลยอ่ะว่าตัวเองชอบงานอะไร เหอะๆ--" ยังช่วยกิจการที่บ้านอยู่เลย