เรื่องเด่น หลวงพ่อคูณ...เผชิญเหล่าวิญญาณห่วงสมบัติที่ภูควาย

หลวงพ่อคูณ...เผชิญเหล่าวิญญาณห่วงสมบัติที่ภูควาย​

ชอบอ่านเรื่องราวเวลาที่ครูบาอาจารย์ท่านออกธุดงค์ แล้วมีประสบการณ์ที่ลี้ลับมหัศจรรย์ เมื่อท่านเผชิญวิญญาณเร่ร่อน สัมภเวสี และบรรดาโอปปาติกะ ทั้งหลาย ซึ่งมีทั้งที่เป็นสัมมาทิฐิและมิจฉาทิฐิ ถ้าพวกที่เป็นสัมมาทิฐิ ก็จะพากันมาฟังเสียงสวดมนต์ มาฟังเทศน์ ฟังธรรม มาคอยใส่บาตร ฯลฯ เพื่อสะสมบุญบารมีให้ยิ่งๆขึ้นไป

ส่วนพวกที่เป็นมิจฉาทิฐิก็จะมาคอยหลอกหลอนหรือทำร้ายพระสงฆ์องค์เจ้า โดยไม่ได้เกรงกลัวบาปกรรม ว่าจะส่งผลตามมาอย่างไร ดังเช่น ที่ครูบาอาจารย์หลายองค์ท่านประสบพบเจออยู่บ่อยๆ หลวงพ่อคูณ ปริสุทโธ แห่งวัดบ้านไร่ ท่านก็มีประสบการณ์เมื่อครั้งออกธุดงค์แล้วนำประสบการณ์ที่ได้พบได้เจอ มาเล่าให้ลูกศิษย์ลูกหาฟังเช่นกัน

ประสบการณ์อันมหัศจรรย์ และลี้ลับ เมื่อครั้งสมัยที่หลวงพ่อคูณ แห่งวัดบ้านไร่ ได้เดินธุดงค์รอนแรมตามลำพังไปตามสถานที่ต่างๆ ในช่วงระหว่างปี พ.ศ. ๒๔๙๒ ถึง พ.ศ. ๒๕๑๒ ทั้งในประเทศ และต่างประเทศ

ท่านได้สร้างบารมี ด้วยการไปจำพรรษาตามวัดต่างๆ ทั้งกรุงเทพฯ ภาคกลาง ภาคเหนือ ภาคตะวันออก ภาคอีสาน ก่อนที่จะมาปักหลักอยู่ที่วัดบ้านไร่ หลวงพ่อคูณท่านได้เล่าให้ลูกศิษย์ใกล้ชิด

ภายหลังจากท่านงดการออกธุดงควัตรแล้ว เมื่อมีคนมาถามถึงว่า ระหว่างที่ท่านออกธุดงค์ไปตามป่านั้น ท่านไปเจอกับสัตว์ร้ายๆ มีอะไรบ้างที่เจอ เจอแล้วมันกระทำกับท่านอย่างไร ท่านก็บอกว่า

“กูเจอกะพวกเสือพวกช้าง กูจะไปทำอะไรกะมัน เจอกันซึ่งๆหน้า มันก็มองกู ๆ ก็มองมัน แล้วกูก็กำหนดจิตถาม หรือบอกมันไปว่า มันกับกูเคยก่อเวรกันไว้หรือเปล่า เมื่อชาติก่อนนี้ ข้าเคยก่อเวรผูกพันกะเอ็งไว้ ก็เอาเลย เอ็งจะฆ่าจะแกงข้าอย่างไรก็เอา แต่ถ้าหากเอ็งกับข้าไม่เคยผูกเวรกันไว้ เอ็งหลีกทางให้ข้า ซึ่งเป็นพระธุดงค์ ออกมาเพื่อแสวงหาสัจธรรม ไม่ได้คิดมาเบียดเบียนใครในป่านี้ทั้งนั้น ขอจงหลีกทางให้ข้าไปเถอะ ไอ้พวกนั้นมันก็หลีกทาง ต่างคนต่างไป มันก็เท่านั้นเอง”

แล้วถ้ามีใครถามท่านไปถึงเรื่องที่ว่า ท่านเคยเจอกับพวกภูตผีปีศาจบ้างไหม แล้วหลวงพ่อเจอกับมันที่ใด แล้วมันทำอย่างไรกับหลวงพ่อ หลวงพ่อคูณท่านก็จะบอกเล่าอย่างสำรวมๆ ว่า

“ไปป่ามันก็ต้องเจอผีซีวะ ป่าช้าในนั้นก็มีผีทั้งสิ้น แต่ตอนที่ข้าไปเจอบนภูควาย นั่นข้าก็เจอกับมันหลายตน เหมือนเจอกับผีในโลงศพที่อยู่ในป่าช้าหลายตัวนั่นล่ะวะ ที่บนภูควาย ถ้าใครใจไม่ถึง ก็ลำบากเหมือนกัน”

“วันนั้นข้าไปถึงที่ภูควาย มันเป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว ข้ากำลังจะขึ้นไปบนภูควาย ข้าก็เจอกับชาวป่าเข้าพอดี เขาเห็นข้าเข้า เขาก็เข้ามาถามว่า ข้าจะไปไหน ข้าก็บอกกับมันว่า ข้าจะขึ้นไปบนภูควาย เขาทำตาโต บอกกะข้าว่า อย่าขึ้นไปเลย บนนั้นเต็มไปด้วยอันตราย เสือก็ร้าย ช้างป่าก็เกเร เคยฆ่าพระธุดงค์ ฆ่าชาวป่าตายมาแล้ว ผีก็ดุ หลวงพ่ออย่าขึ้นไปเลยนะ มันทัดทานข้าอย่างให้เห็นเป็นจริงเป็นจัง”

“ข้าก็บอกพวกชาวป่าพวกนั้นว่า ข้าไม่กลัวมันหรอก ข้าก็มีอาวุธของข้ามา ข้าจะกลัวอะไรกะมัน” พวกชาวป่าก็ถามข้าว่า “ไหนมีอาวุธอะไร ผมไม่เห็นมี”

“เออ ข้ามีซิ อาวุธของข้า คือ สัจธรรมที่องค์ตถาคตพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงสอนข้าไว้ว่า ถ้าเราไม่เบียดเบียนเขา ไม่เคยก่อเวรกะเขาไว้ เขาก็ไม่มาเบียดเบียนเรา อาวุธของข้ามีอย่างนี้ ขอบใจนะที่เป็นห่วงข้า”





หลวงพ่อคูณบอกกับชาวป่าไปแล้ว ท่านก็ออกเดินทางขึ้นภูควาย ไปถึงบนนั้นก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ท่านได้สำรวจที่หมาย เพื่อหาที่พอเหมาะแก่การปักกลด ปลดบริขาร จากนั้นก็สรงน้ำพอแก่อัตภาพพระธุดงค์

จากนั้นท่านก็เข้ามานั่งทอดสายตามองทัศนียภาพไปรอบๆ ก็ไม่เห็นสิ่งใดที่แปลกปลอม มันก็เหมือนป่าทั่วๆ ไป ไม่ได้มีลางสังหรณ์อะไรว่าที่นี่จะเป็นที่ที่น่ากลัว มองไปรอบๆ แล้ว

ค่ำลงท่านก็ทำกิจสวดมนต์ไหว้พระ กรวดน้ำอุทิศส่วนบุญกุศลให้กับสัตว์ทั้งหลาย ที่เป็นเพื่อนเกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งปวงทั้งสิ้น จากนั้น ท่านก็ทอดอิริยาบถ พักผ่อนเป็นครู่ใหญ่

ท่านเข้าสมาธิจิต ไปเรื่อยๆ จนยามหนึ่งไปยามสอง (สามทุ่มถึงเที่ยงคืน) และหลังจากสองยามล่วงไปแล้ว หลวงพ่อคูณท่านก็ถอนสมาธิ ผ่อนลมหายใจพอสบายๆ จิตสงบนิ่งอยู่กับตนเอง

มองออกไปนอกกลด มันมืดไปหมด ไม่รู้ว่าเป็นเวลาใด ได้ยินแต่เสียงของหรีดหริ่งเรไร ส่งเสียงร้องกันระงมไปทั่วทั้งป่าสลับกัน บางครั้งจะได้ยินเสียงสัตว์ใหญ่ๆ ส่งเสียงร้องเป็นบางครั้ง ซึ่งท่านก็ไม่ได้หวาดกลัวแต่อย่างใด เพราะจิตของท่านสละแล้วทุกอย่าง

ท่านนั่งอยู่ในกลด ปล่อยให้จิตว่างไปเรื่อยๆ มากำหนดเห็นสิ่งผิดสังเกต เมื่อทั้งป่าเงียบสงัด เสียงหรีดหริ่งเรไร แมลงสัตว์ปีกเล็กๆ เมื่อครู่ที่ร้องกันระงม แต่เดี๋ยวนี้หยุดนิ่งเงียบไปแล้ว ลมที่พัดมาโชยแผ่วเมื่อครู่นี้ บัดนี้ลมพัดอู้เหมือนฝนจะตก แน่แล้วเดี๋ยวฝนคงจะตก ท่านนึกไปอย่างนั้น แต่มิได้สนใจอะไร และท่ามกลางลมพัดอู้มานั้น มีเสียงคล้ายเสียงคน หรือเสียงสัตว์ สอดแทรกมากับเสียงลม แว่วมา

ท่านเงี่ยหูฟังว่ามันเป็นเสียงของอะไร พยายามจับเสียงกำหนดดู มันคล้ายๆ เสียงคนพูดกัน แต่ใครจะมาพูดกันจ๊อกแจ๊กบนภู ยามดึกสงัดอย่างนี้ ท่านตะแคงหูจับฟัง จับใจความว่า มันเป็นเสียงคน ท่านได้ฟังเพียงแผ่วๆ ใจความว่า

 

“พวกเรา สีเหลืองเหยื่อของเรา มาปักกลดอยู่บนถิ่นเราอีกแล้ว เอาเลย ในเมื่อมันรุกล้ำถิ่นของเรา มันไม่เข็ดหลาบ มันมาตายกันก็ตั้งหลายคน คนนี้คงไม่รอดพวกเราไปได้หรอก ฮ่ะๆๆๆ”

เมื่อมีเสียงมากระทบหูอย่างนี้ จะเป็นอะไรหรือใครไม่ได้นอกเสียจากผี หรือไม่ก็รุกขเทวดานางไม้ แต่ไม่ใช่แน่ ถ้าไม่ใช่ แน่แล้ว “ปีศาจเป็นแน่” เมื่อจิตกำหนดว่าเป็นปีศาจ ท่านก็อยากรู้เรื่องของปีศาจพวกนี้เป็นพวกไหน ต้องการอะไร เผื่อระงับ ช่วยเขาได้ ก็จะได้ช่วยเขาไป


ท่านจึงเข้าสมาธิจิต ดึงจิตเข้าสู่ฌานสมาบัติ กำหนดจิตถอดออกไป หรือจะเรียกว่า ส่งกระแสจิตออกไป สำรวจว่าสิ่งนั้นคืออะไรกันแน่ ในขณะที่ถอดจิตส่งออกไป มันเหมือนเป็นตาเห็น ในที่เห็นนั้น

ท่านได้เห็นว่า มีผู้คนทั้งหญิงชายเป็นจำนวนเป็นร้อยก็ว่าได้ และ มีชายหนึ่ง และหญิงหนึ่ง นั่งมาบนคานหาม บอกลักษณะว่า คนคู่นี้ น่าจะเป็นนายหรือหัวหน้า และหญิงชายที่นั่งบนคานหามนั้น จะต้องเป็นนายและเป็นผัวเมียกัน คนพวกนี้แต่งกายบ่งบอกว่าเป็นผู้มีอารยะธรรมที่เจริญมาแล้ว แต่ไม่อาจจะบอกได้ว่าเป็นสมัยใด

รูปภูควายจากOKnation.net
​

ในจิตของท่าน ที่กำหนดส่งออกไปนั้น ได้เห็นว่าขบวนกลุ่มคนพวกนี้ พากันเดินมุ่งหน้ามาทางกลดที่หลวงพ่อคูณปักกลดอยู่ ท่านได้เห็นในจิตที่เหมือนฝันนั้นว่า คนพวกนี้ได้ยกคานหามของคนสองคนมาวางลงห่างจากกลดที่ปักไปเล็กน้อย เมื่อมองเห็นในจิตอย่างนั้น หลวงพ่อคูณ ท่านได้ส่งกระแสจิตออกไปถามเหล่าสัมภเวสีพวกนั้นว่า

“โยม.......จะพากันไปไหน มากันมากมาย มีอะไรจะให้อาตมาช่วยก็บอกนะ อาตมาเป็นพระมาแสวงหาสัจจธรรม อาตมาไม่ยึดติดอะไรแล้ว ขอหาความเป็นอมตะของสังขาร ความเวียนว่ายตายเกิดนั้น จุดหยุดนิ่งมันอยู่ที่ใด ที่ค้นหาเช่นนี้ ก็เพื่อเอาหนทางที่พบนั้นไปช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ต่อไป มีอะไรไหม หรือจะมาฟังธรรมะของอาตมาที่ได้รับคำสอนมาจากองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เอาไหม อาตมามาดี ไม่ได้มาร้ายหรอก”


“มาดีอย่างไร มาก็ไม่บอกกล่าว แดนนี้เป็นถิ่นของพวกเรา ท่านมาลุแก่อำนาจได้อย่างไร มาในแบบนี้ไม่รู้หรือว่าเอาชีวิตมาทิ้งเสียที่นี่นักต่อนักแล้ว ออกไปซะถ้าไม่อยากเหมือนพวกก่อนๆ ท่านเหมือนขโมย เข้ามาในถิ่นไม่บอก ท่านนั้นสมควรตาย”


“โยม อาตมาไม่ทราบว่าถิ่นนี้เป็นถิ่นของโยม ในอดีตเป็นมาอย่างไรล่ะ เมื่อเป็นถิ่นของโยม อาตมาก็ต้องขออภัย เพราะไม่รู้จริงๆ ไหนโยมลองเล่าความเป็นไปในอดีตให้ฟังซิ แล้วอาตมาจะให้ธรรมะขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตอบแทน อาตมาเป็นลูกตถาคต อาตมาหลุดพ้นแล้วเรื่องกิเลส ขอค้นหาสัจจะธรรมไปโปรดเพื่อนมนุษย์ แค่นั้นล่ะคือสิ่งที่มุ่งหมายของอาตมา”

“ก็ได้ ในเมื่อพระคุณเจ้าไม่รู้ ก็จะเล่าให้ฟัง แดนของเรานี้เดิมเป็นถิ่นที่เจริญรุ่งเรืองมาก แต่แล้วเมืองของเราต้องล่มลง ผู้คนล้มตายด้วยเกิดโรคระบาด ไม่สามารถมีใครช่วยใครได้ เราสองคนเป็นพระราชา พระราชินี เห็นผู้คนล้มตายลงโดยที่ช่วยเขาเหล่านั้นไม่ได้ จึงได้ฆ่าตัวตายพร้อมกัน

แต่ด้วยความหวงแหนสมบัติพัสถาน ซึ่งเป็นสมบัติของเมืองเรากลัวจะตกเป็นของคนอื่น เมื่อตายลงกันหมด ด้วยความห่วงสมบัติ วิญญาณของเราทั้งหมดจึงมาอยู่คอยเฝ้าสมบัติ เราอยู่มาชั่วนาตาปีหลายกัปหลายกัลป์แล้ว

ฉะนั้นใครมาในถิ่นนี้ พวกเราเข้าใจว่า เมื่อมาในถิ่นของเรานี้ คงมาเพื่อจะเอาสมบัติของพวกเราที่เฝ้าอยู่อย่างหวงแหน”


“อ้อ อย่างนั้นรึโยม อาตมานี้ ไม่ได้มาเพื่อหาสมบัติ แต่มาเพื่อค้นหาสัจจะธรรม มาเอาบุญเอากุศล หาสัจจะธรรมไปโปรด เพื่อให้พวกญาติโยมของอาตมาได้หลุดพ้น พวกท่านทั้งหลายก็เหมือนกัน อย่าได้ยึดติดอยู่กับภพนี้อยู่เลย นิพพานต่างหากที่จะหลุดพ้นไป ไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิด นิพพานเป็นแดนอมตะ ตถาคตเจ้าพระองค์ท่านทรงสอนไว้อย่างนั้น พวกท่านจงเชื่ออย่างนั้นเถอะ นี่คือแก่นแท้แน่นอน เชื่อเราเถอะ”


“เจ้าข้า พวกเราเห็นเดี๋ยวนี้แล้ว พวกเราไม่เคยได้ยินอรรถรสในเรื่องนี้มาก่อนเลย สาธุ พวกเราเดินหลงทางมาเสียนาน มายึดติดอยู่กับสมบัติพัสถาน สิ่งเหล่านี้ถึงทำให้พวกเราไปผุดไปเกิดไม่ได้

พระคุณเจ้าได้โปรดให้พวกเราได้หลุดพ้นไปทีเถิดเจ้าข้า และขออโหสิกรรมให้พวกเราด้วย ที่ได้พูดจาล่วงเกินคุกคามพระคุณเจ้าไปเมื่อครู่นี้”


“ไม่เป็นไรหรอก เราอโหสิให้ พวกท่านจงรับพรบุญกุศลจากเราไปเถอะ จงตั้งใจรับผลบุญที่เราจะแผ่ให้ท่านไปในบัดนี้ ท่านจงไปเลือกภพที่ดีไปเกิดเอาเถอะ สรรพสัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนเกิดแก่เจ็บตาย จงเป็นสุขๆ เถิด จงอย่างได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย จงสุขกายสุขใจเถิด ขอท่านทั้งหลาย จงหลุดพ้นไป ณ บัดนี้เทอญ”

“สาธุ สาธุ” เสียงสรรเสริญดังไปพร้อมๆ กันและบัดนั้น ในจิตของหลวงพ่อคูณได้เห็นกลุ่มควันลอยคลุ้งตลบ ม้วนตัวสู่เบื้องบน นั่นแสดงว่าวิญญาณของภูตพวกนั้นที่อยู่บนภูควาย ได้หลุดพ้นบ่วงกรรม ไปผุดไปเกิดในวาระนั้นนั่นเอง

และหลังจากคืนนั้น บนภูควาย ก็ไม่ปรากฏว่ามีวิญญาณที่ดุร้ายมาให้พบพานอีกต่อไป พอถึงรุ่งอรุณวันใหม่ ท่านก็ออกโปรดสัตว์ อันเป็นกิจของพระสงฆ์ที่ต้องปฏิบัติเป็นประจำ แม้ว่าจะออกธุดงค์ในป่า หาผู้คนไม่ได้ก็ตาม การออกบิณฑบาตของพระธุดงค์ ไม่หวังว่าใครจะใส่บาตรหรือไม่ แต่ต้องทำ เพราะพระธุดงค์ท่านถือเรื่องการออกบิณฑบาตเป็นเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งเหมือนกัน



ที่มาSereechai.com วัดบ้านไร่ (๓)

Sereechai.com วัดบ้านไร่ (๔)

 

สาธุการ

 

ธรรมองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้ายิ่งใหญ่ที่สุด

 

นอกจากพลานุภาพพระรัตนตรัยแล้ว น่าจะเป็นเพราะจิตหลวงพ่อคูณท่านบริสุทธิ์ และมีพลังเมตตาสูง ทั้งผี ทั้งสัตว์ร้ายต่างๆ ตอนอยู่ที่นั่น ท่านยังสั่งสอนชาวบ้านแถวนั้น เรื่องบาปกรรมไปในตัวด้วย โดยเฉพาะเรื่องการไม่จองเวร ไม่ผูกเวรใคร ไม่ว่าสัตว์หรือคน ซึ่งทำให้ท่านรอดพ้นจากภยันตรายมาได้ทั้งจากภูติ ผีและสัตว์ป่า อย่างเสือ ช้าง หมู หมี ที่ชาวบ้านกลัวกันนักหนา

มีเรื่องเล่าต่อก็คือว่า เมื่อท่านอยู่ช่วยสงเคราะห์รักษาโรคภัยไข้เจ็บให้ชาวบ้านที่ภูควาย เลยทำให้พ่อมด หมอผี หมอรักษาไข้ ประจำหมู่บ้านที่นั่น ไม่พอใจ เพราะถ้าเป็นอย่างนี้ พวกตนต้องขาดความนับถือ ขาดรายได้และลาภสักการะต่างๆ

จึงหาทางใช้คาถาอาคมเล่นงานท่าน จนคุณไสยนั้นย้อนกลับไปเข้าลูกเมียตัวเองโดยเฉพาะตัวหัวหน้า ต้องรีบลนลานกลับไปขอโทษสารภาพผิดกับท่าน และขอให้ท่านช่วยถอนอาคมให้ ไม่อย่างนั้นเมียกับลูกตายแน่ๆ

ซึ่งหลวงพ่อคูณท่านก็ให้อภัยและขออำนาจคุณพระพุทธคุณ คุณพระธรรมคุณ คุณพระสังฆคุณ ครูบาอาจารย์ผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาเสกน้ำมนต์ถอนคุณไสยให้ และสั่งสอนจนพวกหมอผีที่นั่นยอมศิโรราบ

 

สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ล้วนไม่ควรเข้าไปยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นเรา ของเรา
เมื่อปล่อยวางได้ แม้ละจากโลกนี้ไปก็เป็นสุข
อนุโมทนา สาธุด้วยค่ะ

 

ธรรมะย่อมชนะอธรรมะ

 

สาธุ ผลของพระพุทธคุณประเสริฐเหลือเกิน. สาธุ. สาธุุ. สาธุุเหมือนที่พระท่านว่า ของทุกสิ่งในโลก เป็นของโลกเท่านั้นเราจะใช้ได้ก็ชั่วคราวแล้วเราก็ต้องคืนโลกไป แย่งชิงกันไป ไม่เห็นมีใครเอาไปได้สักคน

 

ขอแชร์ค่ะ

 

ผมศัทธา...หลวงพ่อครับ...ครั้งหนึ่งผมเคยขับมอเตอร์ไซด์..ชนประตูนิสสันเซอร์ฟิโร..ประตูนั้นทะลุครับ.ตัวผมกระแทกกับประตูอย่างแรง.เพราะผมขับมา.100.ไม่ๆด้เบรกชนเต็มๆ..ผมนอนแน่นิ่งจุกไปทั้งตัว..ๆได้ยินเสียงคนพูดว่า..ตายแล้วนิ่งเลย..ผมคิดว่า.ผมคงกลายเป็นคนพิการแน่..เพราะขยับตัวไม่ได้เลย.ผมนึกในใจว่า..หลวงพ่อคูณช่วยลูกด้วย..หลังจากนั้น5นาที..ผมลุกขึ้นยืนได้ ...พร้อมกับรถ ปอเต๊กตึ้งมาถึงพอดี .กำลังเตรียมมารับผม..ผมลุกขึ้นไปจับมอเตอร์ไซด์..พร้อมแผลแตกที่คางมีเลือดไหลไม่หยุด..เย็บ6เข็มครับ..เรื่องนั้นไม่ถึงตำรวจ ..ผมผิดเต็มๆ ดื่มแล้วขับ..ผ่าไฟแดง...ประกันขาด. .รถนิสสันเขาก็ปรกันขาด .ผมยอมชดใช้ให้เขาโดย.ซื้อประตูรถให้ใหม่. และค่าซ่อม.30000.บาท.แต่มันก็คุ้มที่สุดๆที่ผมได้ชีวิตกลับคืนมา..แถมไม่พิการ. .เพราะบารมี.หลวงพ่อคูณ.ผมใส่พระท่าน.ตอนเกิดอุบัติเหตุ...แต่ท่านไม่ชอบคนดื่มเหล้า

และอีกเรื่อง.หนึ่งท่านสร้างสะพาน. ให้วัดแห่งหนึ่ง..สะำานนี้คนจมน้ำตายทุกปี ..ท่านเลยให้รื้ิอสะพาน. แล้วสร้างใหม่..แล้วท่านเขียนไว้ว่า..พวกมึงไม่จมน้ำตาย. .ผีหายหมดแล้ว..หลังจากนั้นไม่มีใครจมน้ำตายเลย. และท่าน. .ออก.วัตถุมงคลที่วัดแห่งนี้...ไม่มีท่านั่งยอง.สักรุ่น ไม่ขันข้าง.ก็นั่งเต็มองค์.ไม่ก็ยืนในท่าสงบ..และท่านก็..สร้าง.ศาลาแห่งแดนสงบในวัดแห่งนี้ด้วย..ครับ...ขอให้หลวงพ่อ .แข็งแรง .หายป่วยไวๆครับ.

 

ธรรมของพระพุทธองค์ คืออาวุธร้ายที่ใช่ต่อกรกับเหล่ามิจฉาทิฐิในรูปแบบต่างๆ ขึ้นอยู่กับเราว่าจะเอามาใช่หรือไม่

 

สาธุ สาธุ สาธุ ครับ

 

สาธุ สาธุ สาธุ...

 

ขอขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าครับ สาธุ

 

สาธุๆ

 

ขอบคุณสำหรับคำสอนดีๆครับ

 

ชอบตอนหลวงพ่อคูณบอกว่า “เออ ข้ามีซิ อาวุธของข้า คือ สัจธรรมที่องค์ตถาคตพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงสอนข้าไว้ว่า ถ้าเราไม่เบียดเบียนเขา ไม่เคยก่อเวรกะเขาไว้ เขาก็ไม่มาเบียดเบียนเรา อาวุธของข้ามีอย่างนี้ ขอบใจนะที่เป็นห่วงข้า” สาธุ

 

สาธุ ครับ

 

สาธุเจ้าคะ