ชีิวิตที่เหลืออยู่ จะมีประโยชน์อะไร ถ้าคนที่เรารักจากไปหมดแล้ว

ความรัก ความทุกข์ ความยึดมั่นถือมั่นเปรียบเสมือนพันธนาการอย่างนึงในชีวิตของคนเรา เมื่อสูญเสีย อย่าคิดว่าสูญสิ้น ทุกอย่างย่อมมีได้มาและเสียไป ไหลเวียนไปในชะตาชีวิต ดั่งกระแสน้ำวน

ช่วงเวลาที่น่าเศร้าที่สุดคือช่วงเวลาที่ได้รู้สึกว่าชีวิตนี้ ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว หลายสิ่งที่เคยมี หลายสิ่งที่เคยได้รับ สูญสิ้นสลายหายไปหมดแล้ว หากวันนี้มาถึง ขอให้รู้ได้เลยว่า คนคนนั้นได้เดินทางมาถึงทางแยกของชีวิตแล้ว..

ทางแยกนึง จมอยู่กับความทุกข์โศกและเศร้า ไม่ได้คิดถึงใครอีกแล้วนอกจากความรู้สึกของตัวเอง เลือกทางนี้ชีวิตจะดำดิ่ง และทำให้คนที่รักเราต้องทุกข์เศร้าไปอีกด้วย

อีกแยกนึง..เศร้าให้ถึงที่สุดให้เวลากับตัวเองให้พอ(อย่าเยอะค่ะ) ลุกขึ้นมาหมั่นสร้างบุญบารมีให้ตนเอง ถามว่ามีประโยชน์อะไร ก็นอกจากตัวเราเองได้แล้ว กุศลผลบุญที่เราได้ทำ ได้ปฎิบัติ ยังส่งบุญนั้นไปให้คนที่เรารักได้อีกด้วยแม้ว่าจะอยู่ต่างภพภูมิ เป็นสิ่งเดียวที่คุณจะทำเพื่อเขาได้อีก รวมถึงตัวของคุณเองด้วยค่ะ หากคุณมองแค่ตัวของคุณเอง คุณก็จะรู้สึกว่ามันแย่ แต่คนที่แย่กว่า ยังมีอีกเยอะค่ะ บางครั้งบางท่าน ยังไม่มีโอกาสที่จะได้รับคำแนะนำดีดี เหมือนที่ท่านและอีกหลายท่านได้รับเมื่อทุกข์ จากท่านผู้รู้และมีเมตตา ที่ได้แวะเข้ามาให้กำลังใจท่านเยอะเลย สู้เหอะ นะ นะ ^^

 

ติดตามอ่านทุกความคิดเห็นเป็นเหมือนกำลังใจให้แก่ท่านเจ้าของกระทู้ก้าวข้ามผ่านไปให้ได้..ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจด้วยค่ะ

 

แน่ใจหรือคะ ว่าหมดแล้ว ยังเหลือตัวเองอยู่ยังไงเล่า ไม่รักตัวเองหรือคะ อยู่เพื่อตัวเอง ประโยชน์ของการรักตัวเอง ก็คือการพัฒนาตนให้ถึงขีดสุดในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ พัฒนาไปทางไหนดี พัฒนาจิตวิญญาณให้เข้าสู่มรรคผลของความเป็นมนุษย์ที่เกิดมาได้พบพระพุทธศาสนายังไงล่ะคะ

ความตายเป็นเพียงเส้้นแบ่งภพภูมิเท่านั้นเอง ทุกคนยังไม่ได้หายไปไหน เพียงแต่ย้ายไปสู่ภพภูมิอื่น ที่กายหยาบสัมผัสไม่ได้ ตาหยาบมองไม่เห็นก็เท่านั้นเองค่ะ

ลองทบทวนพิจารณาดูให้ดีๆ นะคะ

 

เคยคิดเตรียมใจไว้เหมือนกันแต่น้ำตามันก็ไหลทุกที

 

จงอย่าหมดกำลังใจแต่จงสร้างขึ้นใหม่ด้วยตัวเราเอง

ธรรมะสวัสดี

ขออนุโมทนา สาธุจร้า

สาธุ สาธุ สาธุ

 

ยังประโยชน์เพื่อคนด้อยโอกาสก็ดีครับ รักเพื่อนมนุษย์ อนุโมทนาครับ

 

คนเราถ้ายอมรับความจริงไม่ได้ก็จะเกิดภาวะต่อต้านมันเป็นเรื่องธรรมดาเพราะเราถูก
ออกแบบให้มีความรู้สึก ให้มีชีวิตจิตใจ ให้รู้จักการเอาตัวรอด เราที่มีอัตตาจึงเป็นตัว
กีดขวางความไม่รู้หรืออวิชชา เมื่อไม่รู้ก็จะยึดแต่เรื่องที่ชอบเรื่องที่ดีใจ หรือเรื่องที่
เสียใจผิดหวัง ความตายเป็นเรื่องจริงที่ทุกคนต้องเจอแต่ใครบ้างที่จะรับความจริงข้อ
นี้ได้โดยไม่รู้สึกไปกับมัน ในโลกนี้ทุกชั่วโมงมีคนตายตลอดเวลา ทำไมเราไม่รู้สึก
ไม่เสียใจไปกับคนเหล่านั้นที่ตาย แต่พอเป็นคนที่เรารักกลับทำให้เราเจ็บปวดเสียใจ
เพราะการยึดมั่นถือมั่นจากความผูกพันธ์จากความรัก สิ่งเหล่านี้มีคนที่เข้าใจจึงไม่
ยอมรับเอามาเป็นทุกข์จึงไม่ทำให้เศร้าโศกเสียใจ เพราะยอมรับได้ว่าทุกคนล้วนแต่
ต้องตายไม่มีใครไม่ตาย

แตุ่ถ้ายอมรับไม่ได้ก็เก็บมาคิดมาเป็นทุกข์จนเสียใจทุกครั้งที่นึกคิด หนีความคิดหนี
ความเจ็บปวดไม่หลุดไม่พ้น รู้สึกหมดหวังท้อแท้ เคยคิดหรือไม่ว่าถ้าเราตายบ้างคน
ที่เค้ารักเราเค้าจะเป็นอย่างไรรู้สึกแบบเดียวกับเราหรือไม่ ถ้าคนที่คุณรักเค้ากลับมา
บอกคุณได้เค้าคงพยายามจะบอกแบบเดียวกับที่ผมพูดคือ อย่าเสียใจหยุดเถอะให้
ใช้ชีวิตในโลกนี้ต่อไปอย่างไม่หมดหวัง เค้าตายไปแล้วทำให้คนที่อยู่ข้างหลังทุกข์
เค้าก็คงไม่อยากตายแต่เค้าเลือกไม่ได้ที่จะต้องตายก่อน ถ้ารักเค้าคุณก็ควรคิดถึงเค้า
แล้วมีความสุขทุกครั้งไป อย่างน้อยเค้าได้เกิดมาเป็นลูกเกิดมาเคียงข้างคุณ คนตาย
ไปแล้วคงมีทุกข์ไม่น้อยกว่าคุณถ้าเค้าเห็นคุณท้อแท้สิ้นหวัง ถ้าคุณมีความสุขได้เค้า
คงจากไปอย่างเป็นสุข

 

มีแต่ทุกข์ทั้งนั้นเลยนะคะ ทุกข์กับการเกิด ทุกข์กับการแก่ ทุกข์กับการเจ็บ และทุกข์กับการตาย เข้ามาในพลังจิต ก็เห็นมีแต่ทุกข์

ใยไม่นำทุกข์ต่างๆ เหล่านั้น มาพิจารณาให้เห็นธรรมล่ะคะ มัวแต่พิไรรำพันไม่เกิดประโยชน์อันใดเลย ใคร่ครวญไปก็เท่านั้น เพราะมันเป็นสิ่งที่ห้ามไ่ม่ได้ ควบคุมให้เป็นไปตามความต้องการไม่ได้

ดิฉันเองผ่านเรื่องราว เกิด แก่ เจ็บ ตาย ของคนอันเป็นที่รักมาแล้วค่ะ แต่เพราะสติตัวเดียวที่มันทำให้ก้าวผ่านช่วงเวลาต่างๆ เหล่านั้นมาได้ โดยไม่อาลัยใยดี ได้มองเห็นว่าสิ่งต่างๆ เหล่านั้น มันคือธรรมชาิติ ทุกคนหลีกหนียังไงก็ไม่พ้น เวลาที่เหลืออยู่นี้ควรทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เรายังต้องดำเินินต่อไป หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลสำหรับชีวิต หันมองไปข้างหน้าจะดีกว่าค่ะ มองว่าเราจะเดินต่อไปอย่างไร ใช้ชีวิตอย่างไรให้เกิดประโยชน์สูงสุดจนกว่าเวลาแห่งความตายจะมาถึง มีเพียงหนึ่งชีวิตนี้เท่านั้นที่เราต้องประคับประคองให้ก้าวเดินต่อไป

สลัดความอาลัยนั้นออกไปให้้ได้ ลุกขึ้นยืนด้วยความเข้มแข็งและก้าวไปข้างหน้าด้วยใจที่มั่นคง ไม่หวั่นไหวกับสมมติ ยังมีอะไรอีกมากมายในโลกนี้ให้เราได้เรียนรู้ให้คุ้มค่ากับการได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา

อดีต...คือสิ่งที่ล่วงลับไปแล้ว แก้ไขไม่ได้
อนาคต...คือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ไม่สามารถกำหนดให้เป็นไปได้
ปัจจุบันขณะ...ต่างหากที่ควรคำนึงและพิจารณาใตร่ตรอง