รู้สึกเบื่อชีวิตเหมือนอยู่ไปวันๆอยากระบาย

ประมาณว่าชีวิต เรียบๆ ง่ายๆ ซ้ำๆ งานที่ทำก็ง่ายและว่างเกินไป แต่ก็ไม่อยากเปลี่ยนงาน มีความขัดแย้งในใจ คู่ครองก็ดีมาก ลูกก็ดี ไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน

แต่มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เรามีความรู้สึกดีมากๆ แต่มันก็เป็นอดีตที่ผ่านไปแล้ว และไม่มีทางจะเกิดขึ้นอีก รู้ดีด้วยเหตุผล แต่ความรู้สึกมันบอกว่าไม่มีอะไรมาทดแทนได้ ก็เลยคิดอะไรไม่ออก ช่วงนี้ก็เลยเหมือนอยู่ไปวันๆ บอกไม่ถูกเลย
คิดไม่ออกแล้ว เดี๋ยวค่อยมาต่อ ขอบคุณนะที่เข้ามาอ่าน

ไม่รู้จะไปปรึกษาจิตแพทย์ดีไหม แต่ไม่กล้าเข้าวัด เพราะมีภาระทางบ้านเขาไม่เห็นด้วยและไม่รู้จักใคร

 

หาวันว่างๆพาลูกกะสามีไปเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศบ้างครับ เที่ยวเมืองไทย กระจายรายได้

 

ใช่เลย ผ่านวัดก็พากันเข้าไปแวะเที่ยวได้ อย่าเน้นเรื่องวัดแค่แวะเที่ยวเฉยๆก่อน แล้วอะไรดีๆมันก็จะค่อยๆเผยตัวเองออกมาครับ ตามกลไก บางครั้งผมก็เป็นบ่อยๆ แต่ไม่ใช่สบายใจอย่างคุณหรอก ไปวัดทำบุญก็สบายใจกลับมาทุกครั้ง วัดแถวชายทะเลก็มีหลายวัด ภาคตะวันออกก็วัดเขาสุกิม ไม่เชิงทำบุญแต่เหมือนสถานที่ท่องเที่ยว วัดญาณสังวรารามที่ชลบุรีก็ใกล้พัทยา วัดตะเคียนทอง ก็อยู่แถวเพ ระยอง ข้ามไปเที่ยวเกาะเสม็ดก็ได้ ลองดูอย่าคิดมาก คนบางคนว่างมากก็ฟุ้งซ่านไปเรื่อย

 

ลองพากันไปปฏิบัติธรรม ความสุขจากความสงบ และเมื่อเห็นตัวเอง น่าจะเข้าใจชีวิต และปล่อยวางมากขึ้นครับ คำสอนในพุทธศาสนาช่วยได้แน่นอน ไม่มากก็น้อย เลือกเอาสถานปฏิบัติธรรมที่สอนดีๆ มีมากมาย

 

ความรู้สึกแบบนี้เลยที่น่าจะเรียกว่ามีบารมีจะเต็มเกินพอหาทางออก แต่อะไรคือใช่ คุณกำลังจะหาทาง และดำเนินไป ขอบารมีพระพุทธองค์นำทาง สาธุๆๆๆ

 

แนะนำลองไปอ่านหนังสือเรื่อง "เอ็นเนียแกรม ศาสตร์เพื่อความเข้าใจตนเองและผู้อื่น" ของเฮเลน พาล์มเมอร์ แปลโดยคุณวาจาสิทธิ์ ลอเสรีวานิช ดูค่ะ แต่ปัจจุบันตามร้านหนังสือไม่มีแล้ว ต้องสั่งซื้อเอาค่ะ

เป็นหนังสือแนวจิตวิทยาที่แบ่งคนออกเป็น 9 ประเภท ซึ่งการที่คนแต่ละประเภทมีพฤติกรรม ความคิด เหตุผล ฯลฯ ต่างกันนั้นสืบเนื่องมาจากเหตุผลหลายอย่าง เช่น ประสบการณ์ในวัยเด็กแตกต่างกัน วิธีจัดการกับสถานการณ์เหล่านั้นแตกต่างกัน เป็นต้น เมื่ออ่านแล้วจะเข้าใจว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ จะได้แก้ไขตัวเราได้อย่างตรงจุดค่ะ แต่จุดประสงค์ของหนังสือไม่ได้ต้องการให้ยึดว่าฉันเป็นคนประเภทนี้ ฉันถึงมีพฤติกรรมแบบนี้ คุณต้องเข้าใจฉัน แบบนี้ไม่ใช่ค่ะ พูดง่าย ๆ ว่าไม่ได้ต้องการให้ยึดเป็นอัตตา แต่ให้รู้ว่าทำไมฉันถึงทำตัวแบบนี้ แล้วต้นตอสาเหตุมาจากอะไร ฉันควรแก้อย่างไร ลองไปหาอ่านดูนะคะ ^^

 

คุณไม่ต้องไปปรึกษาจิตแพทย์หรอกครับ การที่คุณรู้ตัวว่าทุกข์ยังไงแล้วมาตั้งคำถาม แปลว่าคุณไม่ได้ป่วยทางจิตขนาดนั้นครับ แต่ผมว่าชีวิตคุณมันราบเรียบเกินไปเพราะคุณเลือกที่จะเป็นแบบนั้นเอง ในใจของคุณลึก ๆ ก็เลือกที่จะไม่เปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเอง เลือกที่จะเป็นแบบเดิมที่เคยเป็น

วันหนึ่งเมื่อความลำบากชนิดพลิกหน้ามือเป็นหลังมือมาเยือน คงทำให้คุณหายเบื่อได้ครับ

 

เมื่อไม่พอใจในสิ่งดีที่ตนมีอยู่ ย่อมทุรนทุรายเพื่อได้สิ่งที่ไม่มีหรือมีไม่ได้ ..ความทะยานอยากในสิ่งที่เกินฐานะหรือเกินขอบเขตที่ดีงามของศีลธรรม ย่อมเผาผลาญตนให้ทุรนทุราย และหดหู่ได้เพราะไม่สมหวัง..

หากท่านจขกท สามารถเห็นค่าของสิ่งดีๆที่ตนมีอยู่ได้ตามความเป็นจริง ไม่เอาใจไปแขวนไว้กับอารมณ์หนึ่งในอดีตที่จบไปแล้วราวฝันที่หายไปหลังจากตื่น ท่านจะพบว่า ชีวิตแต่ละวันของท่านมีความหมายมีเป้าหมายหลายอย่างที่ท่านควรทำให้ลุล่วงสำเร็จ ..

ชีวิตอันแสนดีของท่านนั้น เป็นความใฝ่ฝันของคนจำนวนมากเกินครึ่งบนโลกนี้.. ไฉนท่านจึงทำเหมือนถูกจองจำลงโทษเสียเล่า..?..ท่านควรจะโทษใครดี..ที่ทำท่านให้เข้าถึงทุกข์ระทมขมขื่นได้เห็นปานนี้..?

 

เข้าวัดแบบไม่รู้จักใคร..... ก็ดีซิค่ะ แบบนั้น ถึงจะสงบจิตสงบใจได้

อาจทำให้คิดอะไรดีๆขึ้นมาก็ได้น่ะค่ะ

 

ลองไปเยี่ยมสถานสงเคราะห์คนพิการ หรือสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าดูไหม
ลองไปดูว่าพวกเขาอยู่กันยังไง หรือขาดเหลืออะไรที่เราพอจะหยิบยื่นให้ได้
บางทีสิ่งธรรมดาๆในชีวิตของเรา อาจเป็นสิ่งพิเศษที่สุดที่ใครบางคนอาจต้องการอยู่ก็ได้

 

ข้อความของคุณ ddman ทำให้เรานึกถึงเพื่อนคนนึง ที่เลิกคบไปแล้ว เพราะเธอทุกข์มาก เราพยายามตอบคำถามเดิมๆ ของเธอทุกวัน ปีกว่า ๆ จนต้องบอก ไม่ไหวแล้ว
รวยมาก (คิดว่าอาจจะรวยที่สุดในจังหวัดก็ได้) ลูกก็โตเรียนสูงมาก เที่ยวตปท.บ่อย ๆ
แต่ทุกครั้งที่เธอเที่ยว/ใช้เงิน เธอกลับบอก ว่าไม่มีความสุขเลย เพราะใจมัวแต่คิดคนอื่น

เธอบอกว่า เหมือนถูกจองจำ

เหตุผลทุกอย่างที่ทำให้เธอทุกข์ เหมือนที่คุณ ddman กล่าวไว้ทั้งสิ้นเลยค่ะ

 

ธรรมของท่านนั้นแจ่มแจ้งดีแล้ว
สาธุในธรรมค่ะ

 

เรื่องของ "ความคิด"

คิดมาก = เครียด
คิดน้อย = โง่
คิดไปเอง = เจ็บ
คิดฟุ้งซ่าน = บ้า
คิดลึก = ทะลึ่ง
คิดถึง = ทรมาน
คิดในใจ = ใครจะไปรู้
คิดนอกใจ = แก..ตาย !!!

แวะเข้ามาโพสขำขำค่ะ เผื่อจะยิ้มออกได้บ้างหนะคร่าาา

 

ขอบคุณนะคะ ที่มาตอบเป็นคนแรกเลย เที่ยวเมืองไทยก็ดีแต่ช่วงนี้อากาศร้อนมาก

ค่ะ คิดเหมือนกัน

ขอบคุณค่ะที่ให้ข้อมูล มันจะฟุ้งซ่านเวลาว่างๆจริงๆ ค่ะ

เห็นด้วยค่ะ ความสุขจากความสงบ การเข้าถึงสัจจะธรรม

สาธุ ค่ะ (ขอให้เจริญในธรรม เช่นกันค่ะ)

ขอบคุณค่ะ ลองไปหาในgoogle แล้วน่าสนใจเหมือนกัน

จริงค่ะ อ่านแล้วขำเลย ยอมรับว่าเวลามีปัญหาอะไรให้แก้ ความคิดฟุ้งซ่านน้อยลงเพราะใจจะจดจ่อกับสิ่งที่ทำ

ค่ะ ท่านddman ยอมรับทุกประการ ต้องโทษตัวเอง ความคิดมันคอยแต่จะทำร้ายตัวเอง ฟุ้งซ่าน ต้องฝึกฝนตนเอง ให้รู้ตัวอยู่กับปัจจุบันให้มากใช่ไหมคะ

ขอบคุณนะคะ

ค่ะ คิดอยู่เหมือนกันแต่ยังไม่มีโอกาสทำเลยค่ะ

ค่ะ ยิ้มบ้างแล้วค่ะ บางทีความคิดมันก็มาเป็นพักๆ เหมือนพายุที่พัดผ่าน
คิดถึงมากก็ทรมาณมาก ชอบคิดในใจบ่อยๆ คิดนอกใจนี่น่ากลัวนะคะ

และขอขอบคุณ พระคุณเจ้าที่กรุณาให้คำแนะนำทาง PMด้วยค่ะ

 

ชีวิตคุณเกิดมาแบบนี้ถือว่าโชคดีกว่าคนอื่นอีกมากมายในโลกใบนี้ โชคดีแล้วให้ทำบุญต่อไป อย่าตั้งชีวิตอยู่ในความประมาท แล้วชีวิตจะพบกับความสุขที่แท้จริงของการอยู่โลกมนุษย์ นั้นคือ การให้

 

คุณโชคดีกว่า คนอื่น หลายล้านเท่า คุณต้องการอะไรอีกครับ คุณหันมามองคนข้างหลังบางซิ บางคน ไม่มีบ้านอยู่ บางคนไม่มีข้าวกิน บางคนตกงานเครียด บางคนทะเลาะกับแฟนสุขภาพจิตเสีย บางคนไร้ญาติ ขาดมิตร เหตุไฉนคุณไม่พอใจในสิ่งที่ตนมีครับ....

 

ลองฝึกจิตดูไหมคะ เกิดมาชาติหนึ่ง อย่าให้เสียชาติไปเปล่าๆปลี้ๆอีกหนึ่งชาติ จิตนี้หนาหากไม่ฝึกมันก็วิ่งเจี๊ยวจ๊าวทั้งวัน เป็นลิงทะโมน จิตฝึกยากแต่ต้องฝึก ฝึกให้จิตมีที่อยู่เป็นที่เป็นทาง อยู๋กับสิ่งดีๆ สนใจ ลองเข้าไปศึกษาดูก่อนในกระทู้นี้ค่ะ

ลองอ่านดูก่อนตั้งแต่หน้าหนึ่งถึงหน้ายี่สิบกว่าๆ หากมีข้อสงสัยสอบถามได้ค่ะ...ด้วยความปรารถนาดี
http://palungjit.org/threads/จิตพร้อม-รับภัยพิบัติ.334019/

 

เห็นด้วยครับว่า
การให้ นั้นเป็นการทำให้เราได้เห็นคุณค่าที่มีอยู่ในตนเอง ไปพร้อมๆกับการเรียนรู้และเห็นคุณค่าของผู้อื่น
ลองแสวงหาโอกาสให้ตนเองได้มีประสบการณ์ที่เป็นประโยชน์
ที่อาจจะเปลี่ยนแปลงทัศนคติ เปลี่ยนแปลงทั้งชีวิตของตนเองและผู้อื่นให้ดีขึ้นได้ดูนะครับ
แล้วเราจะไม่รู้สึกว่ากำลังมีชีวิตอย่างทิ้งๆขว้างๆอยู่ไปเพียงวันๆ อีกต่อไป

 

ทาน ศีล ภาวนา

พระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ
​

ทาน คือ เครื่องแสดงน้ำใจของมนุษย์ผู้มีจิตใจสูง มีเมตตาจิตต่อเพื่อนมนุษย์และสัตว์ด้วยการให้ การเสียสละแบ่งปัน มากน้อยตามกำลังของวัตถุเครื่องสงเคราะห์ที่มีอยู่ จะเป็นวัตถุทาน ธรรมทาน หรือวิทยาทาน เพื่อสงเคราะห์ผู้อื่นโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆ นอกจากกุศล คือ ความดีที่ได้จากทานนั้น เป็นสิ่งตอบแทนที่เจ้าของทานได้รับอยู่โดยดีเท่านั้น อภัยทานควรให้แก่กัน เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งผิดพลาดหรือล่วงเกิน
คนที่มีทานย่อมเป็นผู้สง่างาม และเด่นในปวงชน เป็นที่รักและเคารพในหมู่ชน จะตกอยู่ทิศทางใดไม่อดอยากขาดแคลน จะมีสิ่งหรือผู้อุปถัมภ์จนได้ ไม่อับจนทนทุกข์ ผู้มีทานประดับตนย่อมไม่เป็นคนล้าสมัย บุคคลทุกชั้นไม่รังเกียจ
ผู้ที่มีทานย่อมเป็นผู้อบอุ่น หนุนโลกให้ชุ่มเย็น การเสียสละจึงเป็นเครื่องค้ำจุนโลก การสงเคราะห์กันทำให้โลกมีความหมายตลอดไป ไม่เป็นโลกที่ไร้ชาติขาดกระเจิง เหลือแต่ซาก แผ่นดินไม่แห้งแล้งแข่งกับทุกข์ตลอดไป

ศีล คือ รั้วกั้นความเบียดเบียนและการทำลายสมบัติร่างกายและจิตของกันและกัน ศีล คือ พืชแห่งความดีอันยอดเยี่ยมที่ควรมีประจำชาติมนุษย์ ไม่ปล่อยให้สูญหายไป เพราะมนุษย์ที่ไม่มีศีลเป็นรั้วกั้น เป็นเครื่องประดับตัว จะไม่มีที่ให้ซุกหัวนอนหลับสนิทได้โดยปลอดภัย แม้โลกเจริญด้วยวัตถุจนกองสูงกว่าพระอาทิตย์ แต่ความเร่าร้อนแผดเผาจะทวียิ่งกว่าพระอาทิตย์ ถ้ามัวแต่คิดว่าวัตถุมีค่ามากกว่าศีลธรรม ศีลธรรมเป็นเพียงสมบัติของมนุษย์ พระพุทธเจ้าทรงค้นพบและนำมาประดับโลก ที่กำลังมืดมิดให้สว่างไสว ร่มเย็นด้วนอำนาจศีลธรรมเป็นเครื่องปัดเป่า
ความคิดของมนุษย์ผู้มีกิเลสผลิตอะไรออกมาทำให้โลกร้อนจะบรรลัยอยู่แล้ว ยิ่งปล่อยให้ความคิดไปตามอำนาจโดยไม่มีศีลธรรมช่วยเป็นยาชะโลมไว้บ้าง จะผลิตยักษ์ใหญ่ทรงพิษขึ้นมากว้านกินมนุษย์ จนไม่มีอะไรเหลืออยู่ ความคิดของคนสิ้นกิเลสที่ทรงคุณอย่างสูง คือพระพุทธเจ้า มีผลให้โลกได้รับความร่มเย็บซาบซึ้ง กับความคิดที่เป็นกิเลสมีผลให้ตนเองและผู้อื่นได้รับความเดือดร้อนจนคาดไม่ถึง ผิดกันอยู่มาก ควรหาทางแก้ไข ผ่อนหนักให้เป็นเบาลงบ้าง ก่อนจะหมดทางแก้ไข ศีลจึงเป็นเหมือนยาปราบโรค ทั้งโรคระบาดและเรื้อรัง


ภาวนา คือ การอบรมใจให้ฉลาดเที่ยงตรงต่อเหตุผลอรรถธรรม รู้จักวิธีปฎิบัติต่อตนเองและสิ่งทั้งหลาย ยึดการภาวนาเป็นรั้วกั้นความคิดฟุ้งซ่านของใจ ให้อยู่ในเหตุผลอันเป็นทางแห่งความสงบสุข ใจที่ยังไม่ได้รับการอบรมจากภาวนา จึงเปรียบเหมือนสัตว์ ที่ยังมิได้รับการฝึกหัด จึงยังมีได้รับประโยชน์จากมันเท่าที่ควร
ใจจึงควรได้รับการอบรมให้รู้เรื่องของตัว จะเป็นผู้ควรแก่งานทั้งหลาย ทั้งส่วนเล็กและส่วนใหญ่ ทั้งภายนอกและภายใน ผู้ที่มีภาวนาเป็นหลักใจ จะทำอะไรชอบใช้ความคิดก่อนเสมอ ไม่เสี่ยงและไม่เกิดความเสียหายแก่ตนและผู้เกี่ยวข้อง
การภาวนาจึงเป็นงานเพื่อผลในปัจจุบันและอนาคต การงานทุกชนิดที่ทำด้วยใจของผู้ที่มีภาวนา จะสำเร็จด้วยความเรียบร้อย ทำด้วยความใคร่ครวญ เล็งถึงผลประโยชน์ที่ได้รับ เป็นผู้มีหลักมีเหตุมีผล ถือหลักความถูกต้องเป็นเข็มทิศทางเดินของกาย วาจา ใจ ไม่เปิดช่องให้ความอยากอันไม่มีขอบเขตเข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะความอยากดั้งเดิมเป็นไปตามอำนาจของกิเลสตัญหา ซึ่งไม่เคยสนใจต่อความผิด ถูกชั่วดี จะเอาโทษมันก็ไม่ได้ ยอมให้เสียไปอย่างน่าเสียดาย ถ้าไม่มีสติรำลึกบ้างเลยแล้ว ของเก่าก็เสียไป ของใหม่ก็จมไปด้วย ไม่มีวันฟื้นตัว การภาวนาจึงเป็นเครื่องหักล้างความไม่มีเหตุผลของตนได้ดี วิธีภาวนานั้นลำบากอยู่บ้าง เพราะเป็นวิธีบังคับใจ โดยวิธีสังเกตตัวเอง สังเกตจิตที่อยู่ไม่เป็นสุข ด้วยความมีสติ รู้ถึงความเคลือนไหวของจิต โดยมีธรรมบทใดบทหนึ่งเป็นคำบริกรรม เพื่อเป็นยารักษาจิตให้ทรงตัวอยู่ได้ด้วยความสงบสุขในขณะภาวนา

ทาน ศีล ภาวนา พระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ


ทาน ศีล ภาวนา บันไดสามขั้น พื้นฐานการเป็นมนุษย์

 

เพราะมีอวิชาเป็นปัจจัย จึงเป็นเหตุให้ต้องมาเกิด
เมื่อเกิดมาแล้วทำไงได้ ต้องว่ากันไปคือต้องมีเบื่อ บ้างทุกข้ สุขบ้างสตว์โลกมันเป็นเช่นนั้นเอง ตถตา
ยังดีท่ีได้อัตภาพมนุษย์ ตั้งหน้าปฏิบัติ ศีล สมาธิ ปัญญา ไปเพื่อจะได้ไม่ต้องมาเกิด ไม่เกิดก็ไม่ต้องเผชิญความเบื่อ