จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ

อดเห็นหน้าคุณสูญเลย ไม่น่ารีบเปลี่ยน ดูไม่ทัน:boo:

 

พี่อ้อม

========================
คุยกันทุกวันทางFB แถมบางทีก็โทรคุยกันต่อ ตะี้กี้นี้มาแวปๆๆเดียวเอง สงสัยจะทําเหมือนน้องพอใจอีกละนี่ Wonder woman ไม่ได้ร้องเพลงให้ฟังนานแล้วนะคะ

 

ของผมผ่าออกมามี110เม็ด ตอนที่พยาบาลเอามาให้ โอ้โห มันเกือบเต็มถุงน้ำดีพอดี สีก็สวยจริงๆครับ (สวยประหารเป็นแบบนี้เอง )ตอนนี้ทานอะไรก็สบาย ไม่มีปวดอีกแล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งเห็นความไม่ดีของการเกิด ความไม่ดีของการมีร่างกาย ข้างนอกดูดี ข้างในมีแต่สิ่งสกปรกมากขึ้นครับ
ว่าแต่แม่ต้อย(ขอยืมคำคนข้างกระทู้มาครับ)สบายดีไหมครับ

 

ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 6 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 4 คน ) [ แนะนำเรื่องเด่น ]
supatorn, watjojoj
----------------------------------------------
คุณLinda ลงมาเถอะ Virginia เป็นอย่างไรบ้างคะ?ทนได้ไหม?หรือกําลังทําของหวานแบบน้องจุ๋ม(f)

 

สบายดีตามประสาสวค่ะ วันนี้ท่านภูไม่อยู่ เลยขอคุยกันสนุกๆแบบเพื่อนบ้านที่ตกนอกชานหน่อย

 

สงสัยคงเลิกทานของมันๆซิคะ?แล้วเก็บไว้หรือเปล่าก้อนหินน่ะ

 

ของมันยังทานปรกติครับ แต่น้อยลง วันนั้นลองหมูปิ้งเข้าไป ก็มีอาการแน่นๆท้อง แต่ไม่มากครับ
ก้อนหินนั้นผมเก็บเอาไว้บ้านครับ ไม่แน่ใจว่าแม่ทิ้งไปหรือยัง จริงๆน่าจะเก็บไว้เป็นอนุสรณ์เล่นๆเหมือนกันนะครับ ฮิิๆๆๆๆ เพราะเกิดมาก็ไม่คิดว่าจะได้เข้าไปนอนในโรงพยาบาล มีสายระโยงระยางมั่วไปหมด
ยังไงก็ขอให้ทางฝั่งโน้นดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ได้ข่าวอากาศแปรปรวนน่าดู ยังไงก็รักษาอารมณ์อย่าให้แปรปรวนเหมือนอากาศนะครับ

 

ความไม่ดีของการมีร่างกาย

 

ขอบพระคุณค่ะคุณวัท อารมณ์ไม่เปลี่ยนแปลงแน่นอนค่ะ ทําICU มานาน ต่อสู้ได้ค่ะ เฉยมากเลย ครั้งสุดท้ายมี40 เตียง มีทุกอย่างเลย ตั้งแต่หัวถึงเท้า วันๆได้ยินแต่เสียงแห่งความเจ็บปวดทรมาน (ที่พูดได้นะ แต่โดยมากจะพูดไม่ได้)ทางใบหน้าท่าทาง

*Illinoisที่นี่ก็สวยงามไปคนละแบบ เหมือนนํ้าตาลทรายขาวโปรยมาจากฟ้าเป็นประกายระยิบระยับหลังจากปุยนุ่น ดูแล้วสะอาดไปหมด

น้องอ้อมไปน้องแตนมาhp_day

 

วันนี้คุยกันนะคะ พวกเราไม่ค่อยมีโอกาสคุยกันเลย ต่างมาต่างโพสแล้วก็ไป ไม่เหมือนสมัยก่อนที่จะมี ไส้ไก่.
ท่านUnclegee สบายดีนะคะ ?

วันนี้วันไต่ถามข่าวคราว_Friend_

คุณหมออุษาวดี เป็นอย่างไรบ้าง ?คิดถึงและเอาใจช่วยค่ะ ขอให้ผ่านอุปสรรคทุกๆอย่างไปด้วยดีค่ะ คิดถึงทุกวันเลย

 

พวกเราที่ไม่ค่อยจะมาให้ครูเห็นสงสัยกลัวโดนว่าใช่ไหม?คะ(เป็นเหมือนกันนะ) "สติๆๆๆ อย่าตกฌาน" เลยแค่ผ่านมาอ่านกระทู้แบบแอบอยู่ตรงประตู ใครมีเรื่องเดือดร้อนก็เล่าสู่กันฟังได้นะคะ สองหัวดีกว่าหัวเดียว และอีกอย่างจะได้เอา"ใจ"ช่วย ซึ่งตรงนี้สําคัญมากเลยนะคะ อีเมลก็มีกันแล้ว;aa2

 

ทำไม่ต้องฝึกกายและจิต ทำไมต้องเจริญสติ และสมาธิ ทำไมต้องทรงฌาณสมถะและวิปัสสนาญาณ ก็ด้วยสิ่งเหล่านี้เป็นคือการชำระจิตให้สะอาดบริสุทธิ์ การที่จะรักษาสิ่งเหล่านี้ไว้ได้ ก็คือการที่เราต้องกระทำสิ่งเหล่านี้เป็นนิจ เป็นปกติ เป็นนิสัย เป็นสันดาร

เมื่อจิตทรงไว้ซึ่งสิ่งเหล่านี้แล้วและทำอย่างต่อเนื่องเป็นนิจแล้ว ปัญญาในวิปัสสนาย่อมเกิด

อันความบริสุทธิ์ของจิตนั้นไม่มีวิธีใดทำให้จิตสะอาดบริสุทธิ์ได้ดีที่สุดเท่าการวิปัสสนาคือสะอาดและบริสุทธิ์ด้วยปัญญาครับ สาธุ

ท่านทั้งหลายทำสิ่งเหล่านี้ให้เป็นปกติหรือยัง ท่านเข้าถึงความสะอาดบริสุทธิ์ของจิตท่านเองบ้างหรือยังครับ สาธุ

 

ผู้ไม่เข้า ไม่ออก แต่เป็นผู้อาศัยอยู่สถานะเดียวคืออาศัยอยู่ในวิหารธรรม
ผู้นั้นย่อมเป็นสุข โดยธรรม มีความสุขเบื้องต้น และมีนิพพานเป็นเบื้องปลาย
เพราะให้ลองมองเข้าไปให้ลึกในสุดของวิหารธรรม เราก็จะพบแดนนิพพานอันเป็นที่สุดครับ

 

จิตสรรพสัตว์ยากแท้หยั่งถึง ดูอะไรไม่ว่าแต่ถ้าดูจิตต้องดูให้นานๆ ขนาดจิตตนเองดูมานานยังตามไม่ทัน กิเลสเลย แล้วจิตคนอื่น อย่าไปคิดเลยครับ

พึงไม่ประมาทในจิตตนและจิตผู้อื่นครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

หนังสือ : ระฆังเบิกบาน
เรื่องโดย : ว.วชิรเมธี
เรื่องราวระหว่างเณรน้อย กับ ระฆัง
เณรน้อยผู้ทำหน้าที่เคาะระฆังในทุกเช้า

ทุกๆเช้า ทุกๆวัน
เสียงระฆังดังก้องกังวานไกล

เสียงไก่ขัน
พระอาทิตย์สาดแสง
และผู้คนจิตใจเบิกบาน

จนวันหนึ่งระฆังเบื่อแล้วกับการส่งเสียงก้องกังวาน

“เณรน้อย หยุดเคาะระฆังเถอะ”

เณรน้อยหยุดเคาะระฆัง
แล้วโลกรอบตัวก็พลันหม่นสลด
ไก่ไม่ขัน พระอาทิตย์ไม่สาดแสงแรงจ้า
ผู้คนจิตใจห่อเหี่ยว

ในที่สุดระฆังก็ขอร้องให้เณรน้อยเคาะระฆังอีกครั้ง
แล้วความเบิกบานก็กลับคืนมา


................................


เรื่องราวชวนคิดจากคำบอกเล่าของท่าน ว.วชิรเมธี
บวกกับภาพอันน่ารักสดใสจากฝีมือการทำภาพประกอบของครูชีวัน วิสาสะ
ทำให้เนื้อเรื่องอันเรียบง่าย กลายเป็นเรื่องชวนคิดและน่าตรึกตรองตาม
****************

ในห้องผมมีระฆังอันเล็กๆที่ผมซื้อมาจากร้านขายของเก่า
ผมวางไว้บนโต๊ะทำงาน
ชอบเคาะระฆังเล็กๆนี้ ให้เสียงมันดัง “แก๊ง”

เหมือนเราได้เรียก “สติ” ให้กลับมาสู่ “ปัจจุบันขณะ”

บ่อยครั้งเพียงใดที่คนเรานั่งอ่านหนังสือพร้อมกับเปิดทีวีไปด้วย
บางคนเปิดคอมพิวเตอร์ ฟังเพลง แถมยังพูดคุยกับเพื่อนพร้อมกัน 5 คน

โลกแห่งความเร่งร้อน บีบอัดให้เราคิดแล้วพูด พูดแล้วทำ โดยมิอาจผ่อนพัก
หลายครั้งในชีวิต ผมคิดว่าเราไม่ได้เดินไปตามจังหวะของโลกเลย
หากแต่รีบเร่ง และพยายามมุ่งไปสู่โลกแห่งความเร็ว

แล้วเรากลับพบว่า เราใช้ชีวิตเหมือนกับหนูถีบจักร
ที่วิ่งวนอยู่กับที่และไม่อาจพบช่วงเวลานิ่งๆที่ทำให้ใจเราสงบเงียบได้เลย

เราแทบหาเวลาในชีวิตเพื่อ “นิ่ง” และ “ฟังเสียงพูดของตัวเอง” ไม่ได้เลย

เราเอาแต่โทรศัพท์พูดคุยกันนานเป็นชั่วโมง เพื่อจบลงตรงความว่างเปล่าและได้ทำอะไรฆ่าเวลาบ้าง

เราคุยออนไลน์กับเพื่อนพร้อมกัน 5 คน
แล้วมันก็จบลงแบบ “ไม่มีอะไรค้างคาใจให้จดจำ”
แค่ได้ทำอะไรเพลินๆ แก้เบื่อ แก้เซ็งไปวันวัน

เราทุกคนมี “ระฆัง” ในใจ
แต่เราไม่เคย “หยุด”
เพื่อเคาะระฆัง เรียก “สติ” ให้กลับมาสู่ปัจจุบันขณะเลย
“ระฆังเบิกบาน”

สอนอะไรผม.....
หนังสือเล่มบางเล่มนี้สอนให้รู้จักหน้าที่
ใครมีหน้าที่อะไรก็ทำไป ทำให้ดีที่สุด

ระฆังมีคุณค่า
ก็ต่อเมื่อมันได้ถูกเคาะตี

ระฆังที่ไร้เสียงดังกังวานจะมีค่าอันใด
ชีวิตที่ไร้ค่า คือ ชีวิตที่ถูกใช้โดยไม่เห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่
ชีวิตที่มีคุณค่า มิใช่ระฆังที่เอาแต่ส่งเสียงดังเพื่อตัวเอง
หากแต่แบ่งปันเสียงก้องกังวานอันไพเราะเสนาะหูให้กับสิ่งรอบข้าง ให้กับคนรอบตัวด้วยต่างหาก
จึงจะเรียกว่า เป็นชีวิตที่มีคุณค่าอย่างแท้จริง.
**************************
แสดงกระทู้ - ระฆังเบิกบาน ท่าน ว.วชิรเมธี • ลานธรรมจักร

 

๒๘๔. ตราบใดบุรุษยังตัดความกำหนัด
ต่ออิสตรีแม้นิดหน่อยยังไม่ขาด
ตราบนั้น เขาก็ยังคงมีจิตผูกพันอยู่ในภพ
เหมือนลุกโคยังไม่หย่านมติดแม่โคแจฉะนั้น

พระพุทธพจน์ หมวด ๑๖ - ๒๐

 

พี่ต้อยคะ....(f) อ้อมไม่ได้เป็น wonder woman แบบ คุณพี่พอใจหรอกค่ะ อ้อมก็แค่เข้ามาอ่านธรรมะของคุณครูทุกท่านนะค่ะ บางท่านก็รู้จักอ้อม บางท่านก็ไม่รู้จักอ้อม แต่ไม่เป็นไร อ้อมขอสวัสดีคุณครูทุกท่านนะคะ เราลูกพ่อเดียวกันซะอย่าง แต่ อ้อมมาแว๊ป ๆ แล้วก็ไป ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อ่าน เพราะอ่านบางทีก็ไม่เข้าใจ เพราะมันยากเกินกว่าที่อ้อมจะเข้าใจค่ะ แต่พี่ต้อยน่ารักนะคะ เฝ้ากระทู้นี้แทน ท่านภู ท่านภูทราบคงดีใจนะคะ (ping)(good)

 

สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดค่ะ คุณน้องหนู พี่ปรเมศกล่าวคำอวยพรที่สวยงามไพเราะเปี่ยมไปด้วยพลังเมตตามหาศาล
พี่ไม่ถนัดพูด ขอส่งมอบเค็กแทนคำอวยพรทั้งหลายทั้งปวงค่ะ

 

หา พี่ต้อยชวนลินดาลงไปไหนคะ พี่ต้อยสบายดีนะคะ

 

ขอแนะนำตามที่ท่านพ่อภูเคยกล่าวไว้คือ จงไม่ประมาทในฌาณและญาณ
เพราะฌาณและญาณ เสื่อมได้เสมอ แต่ฌาณและญาณของพระอรหันต์ไม่เสื่อม
เหตุที่ไม่เสื่อม เพราะท่านไม่มีกิเลสแล้ว การรู้ การเห็นจึงเป็นเรื่องธรรมดาของมัน
ท่านไม่สนใจในสิ่งที่รู้ที่เห็นที่ได้ที่มี เพราะจิตเป็นอิสระแล้ว ไม่ยึดติด

การรู้การเห็นต้องไม่ไปอยากรู้อยากเห็น ให้จิตมันเห็นของมันเอง นิมิตเกิดขึ้นเอง
นิมิตที่ไม่ปรุงแต่งโดยมากจะเป็นความจริงสัจจริง แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่จริงเพราะจิตยังไม่บริสุทธิ์พอ

เรื่องอนาคตังสญาณมีพระอริยะหลายรูป เช่นหลวงพ่อเขียน หลวงพ่อเนื่อง หลวงปู่ศุข หลวงพ่อทอง หลวงพ่อปาน หลวงพ่อฤาษี อีกมากมาย แต่ญาณที่ว่าอาจจะเป็นเรื่องในอนาคตที่ต่างเรื่องกัน ขึ้นอยู่กับธรรมชาติของจิตพระอรหันต์หรือพระโพธิสัตว์เหล่านั้น

สรุปโดยมากอภิญญาทั้งหลายย่อมทรงตัวอยู่ได้ก็ด้วยผู้มีกิเลสน้อย ประพฤติพรหมจรรย์ ส่วนมากจะเป็นพระอนาคามี พระโพธิสัตว์ ผู้บำเพ็ญบารมีมากมาก ที่ห่างไกลกิเลส
และพระอรหันต์ผู้ไกลจากกิเลสแล้วครับ

ถ้าคุณอยากได้อภิญญาทางจิต ต้องฝึกจิต ต้องถือศีลให้บริบูรณ์ และผ่านไปให้ได้ถึงพระอนาคามี อยู่ในพรหมจรรย์ เรื่องกามละวางได้หมด ไม่มีเพศ ไม่มีคนสัตว์ มีเพียงธาตุขันธ์ นามรูป

ถ้าคุณยังละเกิเลสได้น้อย ก็ไปไม่ถึงครับ ถ้าไปได้ถึง คุณต้องละกิเลสได้มากแล้ว เรื่องอภิญญาก็ไม่ใช่สาระที่คุณอยากได้อีกต่อไปเพราะ คุณย่อมบรรลุธรรมขั้นสูง อันเป็นสภาวะที่เกิดปัญญาว่าว่า ควรมีชีวิตอยู่อย่างไร วางกายและจิตอย่างไร การหลุดพ้นไกลจากกิเลสต้องเดินต่อไปอย่างไร ให้ถึงที่สุดแห่งนิพพานครับ

สุดท้ายอภิญญาของผู้เจริญผู้เป็นพระอริยะแล้วนั้น จึงเป็นแค่เพียงเรื่องเด็กๆที่ไม่ควรจะนำมาใส่ใจอะไรสนใจอะไรมากนักครับ สาธุ