อิทธิฤทธิ์ "เจ้าพ่อปราสาทหินพิมาย" จาก ประสบการณ์จริง

ทำใหมหายไปเลยค่ะ เป็นคนพิมายค่ะ รออ่านอยู่

 

มีกำหนดจะเดินทางไปประเทศอินเดีย เพื่อกราบไหว้ปูชนียสถานที่สำคัญทางพุทธศาสนา กับกลุ่มเพื่อนๆ คงไปด้วยไม่ได้ คุณแม่กับซ้อจึงกำหนดวันทำบุญให้ตรงกับวันที่ผู้เขียนเดินทางกลับถึงเมืองไทย
เมื่อครบกำหนดกลับประเทศไทย วันที่กลับถึงกรุเทพฯ ก็เป็นเช้าของวันที่ชาวพิมายเริ่มพิธีทำบุญกัน ผู้เขียนกลับถึงบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเสร็จก็ให้หลานขับรถเดินทางไปพิมายทันที พอไปถึงพิมายแล้วต้องบอกว่าอลังการจริงๆ ในตัวปราสาทมองไปทางไหนก็เห็นแต่จีวรของพระสงฆ์เหลืองอร่ามไปหมด ผู้คนมีทั้งผู้เฒ่า หนุ่มสาว มาร่วมพิธีมากมายเห็นแล้วทำให้ปลื้มปิติมาก ผู้เขียนได้ตรงเข้าไปทำความเคารพคุณแม่กับซ้อที่เป็นประธานจัดงาน รู้สึกคุณแม่จะดีใจมากที่ผู้เขียนมาร่วมงานได้ทัน
พอเสร็จพิธีทางศาสนาชาวพิมายได้ทำพิธีถวายเครื่องเซ่นไหว้ เริ่มขบวนแห่จากตลาดไปที่ตัวปราสาทหินพิมาย เด็กหนุ่มสาวแต่งชุดโบราณสวยงามมาก ทำให้บรรยากาศย้อนยุครู้สึกขลังอย่างประหลาด ปี่กลองดังก้องกังวาลไปทั่ว ขบวนธงปลิวไสวเดินไปหยุดที่ตัวปราสาทและช่วยกันจัดเครื่องเซ่นสังเวย มีหัวหมู เป็ด ไก่ จำนวนอย่างละร้อยแปด เหล้าอาหารหวานคาวพร้อม เด็กสาวใส่ชุดทราวดีเริ่มรำฟ้อน ชาวต่างชาติที่มาเที่ยวชมตัวปราสาทพิมายต่างหยุดดูการฟ้อนรำและพิธีเซ่นไหว้อย่างสนใจ พากันซักถามว่าพวกเราทำอะไรกัน พอเข้าใจก็ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันมากมาย คุณแม่กับซ้อรู้สึกจะปลื้มใจมากบอกกับผู้เขียนว่า ทางพิมายไม่เคยจัดพิธีให้กับวิญญาณที่สิงสถิตย์ในปราสาทแห่งนี้และนี่เป็นครั้งแรก ขณะที่พิธีกรกำลังบรรยายอยู่นั้น ผู้เขียนเกิดมองเห็นวิญญาณขึ้นมาอีก พวกเขาบอกกันอีกว่าพวกเราทำพิธีชักช้า รอไม่ไหวเขาเลยรินเหล้ากินกันเอง ผู้เขียนกระซิบบอกกับคุณแม่ว่า
“พวกวิญญาณเขารินเหล้ากินกันเองแล้ว”


ยังมีต่อ จะโพสต์จนจบครับ

 

รอติดตามบ้านเก่าครับ อิอิ สนามเด็กเล่นเก่าเลยปราสาทหินพิมาย

 

ผู้คนที่อยู่ข้างหลังได้ยินผู้เขียนบอกกับคุณแม่อย่างนั้น ต่างก็ได้กลิ่นเหล้าฉุนกึกไปตามๆ กัน พอเห็นพวกวิญญาณกินกันแล้วผู้เขียนก็ถือว่าพิธีจบจึงได้เอ่ยปากลากลับ รู้สึกคุณแม่กับซ้อยังไม่อยากให้กลับ อยากให้อยู่ถึงกลางคืนที่ยังมีมหรสพอีกหลายอย่าง แต่ผู้เขียนรู้สึกเพลียจากการเดินทางกลับจากอินเดีย เพราะตลอดการเดินทางที่อยู่บนเครื่องบินไม่ได้หลับเลยจึงรู้สึกง่วงนอนอยากพักผ่อน
หลังจากนั้น เท่าที่ผู้เขียนทราบปีต่อๆ มาชาวพิมายก็จัดพิธีเช่นนี้อีก ซ้อได้โทรมาชวนแต่ผู้เขียนไม่ได้ไปร่วมพิธีอีกเลย สำหรับความศักดิ์สิทธ์ของเจ้าพ่อพิมาย ในส่วนตัวไม่รู้ว่าคนอื่นๆเห็นเป็นยังไง แต่กับซ้อลูกสะใภ้คนโตของคุณแม่ได้ประสบพบกับตนเองมากมาย จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ซ้อให้ความเคารพนับถือเจ้าพ่อมาก ไม่ว่าจะอธิฐานขอสิ่งใดส่วนมากจะพบกับความสำเร็จ หลังสุดนี้ซ้อป่วยเป็นโรคไตต้องถ่ายเลือดเป็นประจำหมดค่ารักษามากมาย ซ้อได้ขอให้ท่านช่วยให้หายจากโรคร้ายนี้ ต่อมาซ้อก็ได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนไตและหายขาดจากโรคนี้ซึ่งนับว่าซ้อเป็นคนที่โชคดีมาก ซ้อเคยบอกผู้เขียนว่า
“ใครจะว่าเขาบ้าก็ช่างเขานับถือของเขา บ้าแล้วยิ่งรวยขึ้นก็ช่างมันเถอะ ขออะไรก็ได้ทุกอย่าง”
นี้คือเหตุการณ์ความเป็นจริงที่ได้ประสบพบมา และเล่าสู่กันฟังเรื่องเจ้าพ่อพิมายจะเผาตลาดก็มีเพียงเท่านี้