ทำไม บุญ กุศล หรือ บุญ และ บาป ทั้งของเราและผู้อื่น จึงเป็น อนัตตา คับ

ทำไม บุญ กุศล หรือ บุญ และ บาป ทั้งของเราและผู้อื่น ทั้งของสัตว์อื่นๆ จึง เป็น อนัตตา คับ

 

ไม่ใช่ไม่มีอะไร แต่หมายถึงไม่เป็นตัวตน คือไม่มีรูปร่างที่แน่นอน ไม่คงที่ เป็นอนิจจัง บอกแบบนี้ เข้าใจง่าย.......ตีความหมายกันผิดไปหมดว่า ไม่มีอะไร อย่าลืม สสารและพลังงานเป็นสิ่งเดียวกัน ที่บอกว่าไม่มีอะไร มันก็มีพลังงานไง แต่มองไม่เห็น

 

อนัตตา ไม่ได้แปลว่าไม่มี แต่หมายถึงว่างจากตัวตน ที่ไม่มีอะไรให้ยึดถือครับ
สำหรับเรื่องนี้ ผมขออ้างอิงจาก มหาไวปุลยสูตรให้ฟังสักนิดหน่อยนะครับ

"ดูก่อนกุลบุตร อันอวิชชานี้ หาได้มีรูปร่างที่แท้จริงไม่
ดุจบุคคลผู้อยู่ในความฝัน ที่เวลาฝันย่อมมีอยู่
ตราบเมื่อตื่นขึ้นจึงรู้ว่าไม่ใช่ความจริง ดุจบรรดาบุปผาในอากาศ
ที่ดับสิ้นไปในความว่างนั่นเอง อันไม่อาจกล่าวกำหนดไปว่าดับสิ้นยังที่ใด
ด้วยเหตุไฉนนั่นหรือ ก็เพราะไร้ซึ่งสถานที่ให้เกิดขึ้น สรรพสัตว์ทั้งหลายก็ด้วย
ความไม่ได้เกิดขึ้นนี้ ลวงให้เห็นว่าเกิดดับ เหตุนี้จึงชื่อว่า สังสารวัฏชาติมรณะ"

อธิบาย ในที่นี้ ถ้าเราแทนคำว่าอวิชชา ด้วยคำว่ารูป ขันธ์ ธาตุ ก็จะได้ความที่เหมือนกัน
นั่นเพราะว่า ทุกสิ่ง มันว่างจากตัวตน เป็นเพียงแค่สิ่งที่เราเข้าใจไปว่ามันมี เราจึงละเลยสัจจะที่แฝงอยู่เบื้องหลัง สิ่งนี้คือมายา ในมหายานมักเปรียบกับดอกไม้ในอากาศ เขาของกระต่าย วิมานในอากาศ ซึ่งไม่มีอยู่ เหมือนเราหลับและฝันไป ทุกอย่างในฝันมันแค่เหมือนจริง ผู้ที่ตื่นขึ้นแล้วเท่านั้น ถึงจะแยกแยะมันออก

เมื่อธาตุทั้งสี่ เป็นอนัตตา ขันธ์ อายตนะ ก็เป็นอนัตตา เมื่อไม่มีผู้กระทำ แล้วจะมีการกระทำได้อย่างไร และเมื่อไม่มีการกระทำ กรรมก็ไม่เกิด ผู้นั้นก็บันลุ การหลงเชื่อในมายาภาพ ทำให้เราเขื่อว่าอัตตาปรากฏมี กรรมดีกรรมชั่วปรากฏมี จึงเวียนว่ายตายเกิดกันไม่สิ้นจากตัณหา อุปาทาน และอวิชชา
ซึ่งตรงนี้เราต้องตีสัจจะให้แตก และตื่นขึ้นจากมายาภาพเหล่านั้น

สรุปคือ สัพเพธัมมา อนัตตา ครับ

 

ที่เป็นอนัตตาก็เพราะ เราไม่สามารถบังคับให้เป็นตามที่เราต้องการได้
เช่น บังคับว่า บุญเอ๋ย อย่าหมดไปนะ หรือบังคับว่า บุญเอ๋ยจงหมดไปซะ ดังนี้เป็นต้นไม่ได้ จึงเป็นอนัตตา
บาป บุญ เป็นต้น ทั้งของเรา ทั้งของคนอื่นก็เหมือนกัน คือเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ทั้งนั้น
นิพพาน เท่านั้น ไม่หมดไป ได้แล้วได้เลย ไม่หายไปไหน เป็นของเฉพาะตน แต่มีอานุภาพส่งผลให้สัตว์โลกทั้งหลายร่มเย็นด้วย
นอกจากนิพพานแล้ว เป็นอนัตตาทั้งหมด ครับผม

สัพพะปาปัสสะ อะกะระณัง
ต้องงดทำบาป ทุกชนิด ทั้งกาย วาจา ใจ
กุสสะลัสสูปะสัมปะทา ควรทำบุญเยอะ ๆ ด้วยการวาจาใจที่เป็นกุศล เพื่อจะได้เป็นสะพานไปสู่เมืองนิพพาน ที่ไม่มีอะไรทำลายได้
สะจิตตะปริโยทะปะนัง ควรชำระจิตใจ ให้บริสุทธิ์จากเครื่องเศร้าหมองทั้งหลาย คือ ละทั้งบาป ทั้งบุญ ให้เหลือแต่จิตที่บริสุทธิ์ ใส ๆ เหมือนน้ำที่ผ่านการกรองแล้ว สะอาดแล้ว ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ไม่มีรสชาติใด ๆ เลย ดื่มแล้วได้ประโยชน์ที่เป็นบรมสุข (คือนิพพาน)
เมื่อนิพพานแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องการบุญอีกแล้ว แต่ก็ยังบำเพ็ญประโยชน์ต่อไป เช่นพระพุทธองค์ทรงกระทำนั่นแล พระองค์ทำไปเพราะเพื่ออนุเคราะหฺสัตว์โลกอย่างพวกเรา ด้วยพระเมตตาธรรม หรือพรหมวิหารธรรม อย่างไม่มีประมาณ คือนับไม่ได้ เท่านั้น

 

อนัตตา = ไม่ใช่ตัวตน (ไม่ได้แปลว่าไม่มี)
หมายถึงในแง่ปรมัตถ์แล้วไม่ใช่ของใคร ไม่มีใครเป็นเจ้าของ ไปบังคับบัญชาให้เป็นไปตามใจเราไม่ได้ เป็นเพียงธาตุที่ปรุงแต่งประกอบขึ้นเป็นรูปกาย เป็นความรู้สึก ความรับรู้ ด้วยประสาทสัมผัส ที่เรียกว่าขันธห้า
ดังบาลีที่ว่า สัพเพ ธัมมา อนัตตา
การทำบุญก็เป็นการปรุงแต่งจิตด้วยกุศล(อโลภะ อโทสะ อโมหะ)การทำบาปก็เป็นการปรุงจิตด้วยอกุศล(โลภะ โทสะ โมหะ)
ท้ายสุดของทุกสิ่งคือละตัวตนของเราทั้งที่เป็นอกุศลและกุศล
ซึ่งต้องใช้ปัญญาพิจารณาโดยถ่องแท้ที่เรียกว่าวิปัสสนา่ คือการตามดูรู้เห็นสิ่งต่างๆ คือตัวเรา สัตว์ และสภาพแวดล้อมรอบตัวเรา ตามความเป็นจริง คือ อนิจจัง ทุกขัง และอนัตตาของสิ่งต่างๆ
คำสอนในพระพุทธศาสนาในการภาวนาจะตอกย้ำให้ละความยึดมั่น ความเป็นเรา ของเราออกให้หมด

 

บุญบาปเป็นอนัตตาเพราะว่ามัน เกิดขึ้น ตั้งอยุ่ และดับไป ครับ
พอเราทำบุญหรือบาป มันก็เกิดขึ้นในดวงจิตของเรารอเวลาให้ผล แต่เมื่อส่งผลหมดสิ้นแล้วมันก็ดับไป บุญบาปจึงมีการแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา

 

ก็เพราะมันเป็นไปตามเหตุปัจจัย...

 

เมื่อยังมีเหตุและปัจจัยบุญและบาปก้อย่อมยังมีอยู่.....(เกิดขื้น)
เมื่อกระทํายังเหตุและปัจจัยให้เกิดขื้นอยู่บุญและบาปก้อย่อมเกิดมีอยู่.....(แปรปรวน)
เมื่อหมดเหตุแห่งกระทํายังเหตุและปัจจัยให้เกิดขื้นแล้วทั้งบุญและบาปย่อมดับไป.....(อนัตตา)
ย่อมเหลือแต่จิตที่หลุดพ้นเหนือบุญและบาปเปรียบดังไฟที่หมดเชื้ออีกต่อไป

 

เรื่องอนัตตาไม่รู้ รู้แต่ว่ามันมาเเล้วมันก็ไป

ที่เคยได้ยินน่าจะเหมือน พระอาทิตย์ที่ขึ้น แล้ว ก็ตกจะไปให้มันมีสภาพอย่างนี้อย่างนั้นไม่ได้ (cry)

เคยได้ยินครูอาจารย์ท่านหนึ่งบอก"มันเป็นเช่นนั้นเอง" yimm

 

เข้าใจว่า "บุญหรือบาปเป็นข้อสรุปผลของการกระทำนั้นๆว่าเกิดประโยชน์แก่ตนหรือไม่เกิดประโยชน์ต่อผู้อื่นหรือไม่ เป็นโทษแก่ตนเองหรือไม่ เป็นโทษแก่ผู้อื่นหรือไม่ มากน้อยเพียงใด"

 

อนันตา เหมือน อากาศ เหมือนลม สัมผัสได้ว่ามีอยู่ แต่หาเจอหน้าตามันไม่