หากไม่อยากเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียก็อย่าผูกพันกับใครเลย

มีใครคิดแบบนี้บ้างไหมครับ

ที่เราต้องสูญเสียคนที่สำคัญไปแล้วต้องเสียใจ ทนไม่ได้ แต่ถ้าหากว่าเราไม่อยากเจอกับสิ่งเหล่านี้อีก ก็อย่าผูกพันกับใคร อย่าไปสร้างความสัมพันธ์ให้ผูกพันมาก ไม่งั้นจะรู้สึกว่าผูกพันแล้วจะเสียใจมากถ้าต้องสูญเสียสิ่งเหล่านั้นไป

จริงๆนี่เป็นธรรมะปกติที่สอนมา แต่คนเราทำได้ยากสินะ เช่นบอกให้คุณอย่ารู้สึกผูกพัน กับพ่อแม่ คนรัก ถึงเค้าจะจากไปก็จะได้ไม่ต้องเสียใจมาก

เพราะเดิมทีความรู้สึกผูกพัน หรือความรักพ่อแม่ คนรัก เป็นสิ่งสมมุติเท่านั้นเอง เป็นสิ่งที่เราคิดขึ้นมาเอง ก่อตัวมาเอง เดิมทีจิตเราไม่มีสิ่งเหล่านี้

 

มุ่งพิจารณาเข้าหากฏธรรมดา
ดั่งพิจารณาตาม บทสังเวคปริกิตตนปาฐะ

 

เช่น ธรรมะข้อหนึ่ง ของหลวงปู่ชา สุภัทโท ท่านเปรียบไว้ว่า เหมืนเราไปยึดหางหมานะลองดูว่ามันจะแว้งกัดเราไหม เช่นเดียวกับเรายึดติดผูกพันกับ คน สัตว์ สิ่งของฯลฯ เมื่อใดทุกข์เมื่อนั้น ใครวางได้คนนั้นใกล้นิพพานล่ะ เพราะรู้จักวางเป็น แต่ถ้าใครยังฝึกยึดติดถือว่ายังต้องหลงทางอยู่...;aa2

 

การตาย คือการเปลี่ยนภพภูมิ... ก็เท่านั้น...

 

จริง บางทีก็คิดเหมือนกันว่าทำไมต้องเกิดมาอายุก็ไม่ถึงร้อยปี ไม่รู้จะเกิดมาทำไม อีกไม่กี่ปีเดี๋ยวก็ตายแล้ว ใครไม่เคยสูญเสียคนที่เรารักไปกับการตายไม่รู้หรอกว่า ช่วยให้ตัดกิเลสได้เร็วไม่น้อย จากแต่ก่อนชอบไปเดินห้าง ไปดูหนัง ไปเทียวต่างจังวัด นอนโรงแรมหรูๆ พอกลางคืนก็ลงไปนั่งฟังเพลง ดื่ม ทานอาหาร แต่เดี๋ยวนี้ที่เหล่านั้นอย่าว่าแต่ให้ไปเลย แค่พูดชื่อสถานที่ขึ้นมาก็น้ำตาตกแล้ว เพราะมันเป็นสถานที่ทำให้ยิ่งนึกถึงคนรักผู้ตายจากไป จะไปเที่ยวก็มีแต่เศร้าเพราะไม่มีเขาไปด้วยแล้ว เดี๋ยวนี้เลยชอบไปวัดมากกว่า สบายใจดี เวลาเห็นพระพุทธรูปก็เหมือนเครื่องเตือนสติว่า อย่าคิดถึงคนตายเลย เพราะเดี๋ยวเราก็ตายเหมือนกัน

 

ยึดเมื่อใด ก็ทุกข์เมื่อนั้น เพราะทุกอย่างอยู่ภายใต้พระไตรลักษณ์ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่ตัวตน การอยู่ร่วมรวมกัน ก็ย่อมเป็นธรรมดาที่ต้องรักและผูกพัน แต่ก็รักและผูกพันอยู่บนพื้นฐานของธรรมะ เข้าใจว่าสิ่งทั้งปวง จะต้องจากต้องพรากจากเราไป ไม่วันใดก็วันหนึ่ง ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเราเสมอไป ขนาดใจเรา ยังยากบังคับบัญชา แล้วประสาอะไรกับใจคนอื่น เมื่อใดที่ใจเราเป้นทุกข์สังเกตให้ดีจะเห็นว่าใจเรามันยืดส่งออกไปยึดติดกับคนอื่น อยากที่จะให้เป้นอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่อยากให้เจ็บ ไม่อยากให้ตาย ไม่อยากให้หนีจากเรา ไม่อยากให้พลัดพลาก ซึ่งที่ความต้องการของเรามันขัดกับธรรมชาติธรรมดา สัจธรรมของโลก เมื่อนั้นทุกข์ย่อมเกิดขึ้น หน้าที่สำคัญของเราคือระวังรักษาใจให้ดี สุขก็อยู่ตรงนี้(เห็นถูกตามสัจธรรม)ทุกข์ก็อยู่ตรงนี้(เห็นผิด ไปจากสภาวะธรรม) ตรงที่ใจ......ใจอันเป็นมหาเหตุของการเกิด การตาย และใจอันสามารถชำระซักฟอกให้ใสสะอาด พ้นทุกข์ได้

 

...เพราะมีชาติเป็นปัจจัย ชรามรณะโสกะปริเทวะทุกขะ
โทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้นครบถ้วน :

...ภิกษุ ท. ! ความพลัดพรากจากสิ่งเป็ นที่รักเป็ นทุกข์ เป็นอย่างไรเล่า ?
ภิกษุ ท. ! ในโลกนี้ อารมณ์คือรูป เสียง กลิ่น รส โผฎฐัพพะเหล่านั้น อัน
เป็นที่น่าปรารถนารักใคร่พอใจ ของผู้ใด หรือว่าชนเหล่าใดเป็นผู้หวังประโยชน์
หวังความเกื้อกูล หวังความผาสุก หวังความเกษมจากเครื่องผูกรัดต่อเขาคือมารดา
บิดา พี่น้องชาย พี่น้องหญิง มิตร อมาตย์ ญาติสาโลหิตก็ตาม, การที่ไม่ได้
ไปร่วม การที่ไม่ได้มาร่วม การไม่ได้หยุดอยู่ร่วม ไม่ได้ปะปนกับด้วยอารมณ์
หรือบุคคลเหล่านั้น, นี้เราเรียกว่า ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รักเป็นทุกข์....

 

อย่าทุกข์ทรมานจากความรักจนเกินเหตุ เพราะเมื่อเวลาผ่านพ้นไปนานๆเข้า คุณจะมองว่าขำขำ จนลืมไปในที่สุด ลองเลิกคิดว่าเป็นเจ้าของ แต่ให้มองว่าเป็นผู้ที่ผ่านมาและกำลังจะไปต่อ และเขาหรือเธอที่คุณรักก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน จะรู้สึกเบากว่าเยอะ มีสติกับความรักให้มากๆ เพราะคุณกำลังถูกครอบงำอยู่จนอาจจะถึงขั้นตกเป็นทาสเลยก็ได้ ทาสคือผู้รับคำสั่งโดยไร้การบิดพริ้ว มันก็ไม่ต่างจากการโดนสะกดจิตนั่นแหล่ะ เพราะคุณก็ไม่เป็นตัวของคุณเองเหมือนกัน และก็มีบ่อยครั้งที่บางคนใช้ความรักเป็นเครื่องมือในการควบคุมคน
เพราะมันง่ายในการควบคุมมากกว่าวิธีอื่นๆ คือสั่งอะไรมันก็ทำ พูดอะไรมันก็เชื่อ ไม่ต้องไปสรรหาเหตุผลนานาประการเพื่ออ้างให้เหนื่อย ใช้ให้ไปตายก็ยังไปเลย ง่ายจริงๆ

 

ไม่ให้ผูกพัน ก็คงจะยาก เราเกิดมาได้เพราะความผูกพันนั่นแหละ

แต่เราจะเปลี่ยนความผูกพันที่มีอยู่ให้เป็นธรรมะได้อย่างไร

ให้เป็นธรรมะผูกพัน ให้เป็นกัลยาณมิตรต่อกัน

แล้วจะรู้ว่า เห็นทุกข์แล้วได้สุข เป็นอย่างไร

ขออนุโมทนาบุญกับทุกๆท่านด้วยครับ