เรียนถาม

จริงหรือไม่ครับคนฆ่าตัวตายการทําบุญอุทิศส่วนกุลไปให้จะไม่ได้รับ ต้องใช้วิปัสสนากัมฐานเท่านั้นเพราะเหตไร และการทําบุญอุทิศส่วนกุศลจําเป็นหรือต้องกรวดน้ำเสมอ และเรามีโอกาศรู้ไม๊ครับว่าเค้าได้รับบุญกุศลนั้นแล้ว

 

เรื่อง ฆ่าตัวตายนี่ อายุขัยยังไม่ครบ วิญญาณก็ยังเวียนว่ายอยู่นานมาก
เรื่องของเวลานี่ ชาก็ไม่แม่นต้องขออภัยเพราะเวลาแต่ละภพภูมิไม่เหมือนกัน
เห็นว่า มีแต่อริยะญาติจึงจะแผ่บุญให้พ้นจากวิบากกรรมตรงนั้นได้ หลังจากนั้นก็ว่าไปตามแรงบุญแรงกรรมของตัวเขาหากอยู่นรกนี้ก็ต้องอริยะญาติเช่นกันค่ะ

หากกระกูลนั้นๆไม่มีอริยะเลยก็รอนานแสนนาน เป็นวิญญาณเร่รอนไปจนครบอายุขัย พอตกนรกอีกก็ตกนานเช่นกันค่ะจนกว่าจะครบกำหนดโทษ

 

ช่วงนี้ ติดภาระกิจทางโลก เลยไม่ได้ไปวัด เลยสอบถามพระปฏิบัติให้ไม่ได้ แต่จะวิเคราะห์เอง...
(ตั้งตัวเป็นอาจารย์)
ศีลข้อ1 การฆ่าสัตว์บาป คนก็เป็นสัตว์ จึงบาป(หนัก)ตกนรก คล้ายมีโลภะ โทสะ โมหะ แล้วไปฆ่าคนฆ่าสัตว์อื่นๆ แต่นี่ ถึงขีดสุด ดันฆ่าได้แม้แต่ตนเอง จิตแบบนี้ น่าจะบาปหนักเป็นทวีคูณ
เพราะตัวตรงข้าม คือ ตัวอุทิศ ตัวอภัยทาน...เช่นอุทิศชีวิตให้ศาสนา อุทิศชีวิตให้ผู้มีพระคุณ เช่นฝ่ากองไฟไปช่วยแม่แบบไม่กลัวตาย อย่างนี้เป็นด้านบุญ แต่ตัวเองดันตายก็น่าจะได้บุญในความกตัญญูไปเต็มๆ
แต่ถ้าอุทิศชีวิตให้ชาติ เช่นกำระเบิดวิ่งเข้าหาศัตรู ตายตกไปตามกัน อย่างนี้ ไม่ใช่บุญ แต่บาป ไปฆ่าคนตายด้วย ฆ่าตนเองด้วย
สรุปแล้วจิตสุดท้าย ถ้าโน้มไปทางกุศลกรรม ก็เป็นบุญ ถ้าโน้มไปทางอกุศล ก็บาป...ซึ่งจะตรวจให้ละเอียดยากมากๆ เพราะเราจะถูกสมมุติบัญญัติทางโลก เป็นตัวครอบงำความคิด
ดังนั้นผู้รู้หลายๆคนจึงเห็นตรงกันว่าการฆ่าตัวตายเป็นบาปแท้แน่นอน...เพราะจิตมีกิเลศอยู่เต็มๆ ส่วนจะหนักแค่ไหน ไม่มีใครทราบ....นอกจากพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ แต่คุณจะไปกราบเรียนถามท่านได้ที่ไหน....ยิ่งในปัจจุบัน....คุณก็ไม่รู้ว่าพระองค์ไหน ได้เป็นพระอริยะสงฆ์แล้ว และเป็นถึงขั้นใด...ก็ได้แต่เดากันถ้วนทุกตัวคน ไม่มีใครรู้จริงได้เลย เพราะบางที คุณเห็นครูบาอาจารย์แสดงฤทธ์ต่างๆได้ คุณก็เหมาว่าท่านเป็นอรหันต์ แต่ความจริงไม่ใช่ บางที แค่โสดาบัน ท่านยังไม่ได้เลย...เป็นเพียงฤทธิ์ทางโลกีย์เท่านั้น
ส่วนทำบุญต้องใช้วิปัสสนากรรมฐานเท่านั้นจึงจะถึงนั้น...."ไม่เข้าใจ"ว่าหมายถึงอะไร....
เพราะการปฏิบัติสมถะหรือวิปัสสนากรรมฐาน40ต่างๆนั้น เพื่อ ลด ละ เลิก กิเลศ ไม่ใช่การอุทิศ อีกอย่าง การทำบุญ ไม่จำเป็นต้องกรวดน้ำ ขอเพียงตั้งจิตให้แน่วแน่ ก็สามารถถึงผู้ตายได้ แต่ก็ต้องเป็นผู้ตายนั้นๆ อยู่ในภพภูมิที่สามารถรับบุญได้เท่านั้น หากเขา คนหรือสัตว์หรือเทวดา ไปเกิดภพภูมิที่รับไม่ได้ เช่นไปเป็นสัตว์เดียรัจฉาน เขาก็รับไม่ได้ เช่นเป็นควาย เขากินหญ้า ไม่ใช่กินบุญที่ให้เขา แต่บุญนั้น ก็ตกแก่ผู้ทำเอง ย้อนไปอีกนิด หากผู้ทำบุญ ได้ฝึกปฏิบัติ สมถะหรือวิปัสสนากรรมฐาน ก็ยิ่งทำให้จิตนิ่งกว่าคนทั่วไปที่ไม่เคยปฏิบัติ อย่างนี้ สามารถอุทิศบุญให้ถึงได้ดีกว่าแน่นอน แต่ต้องเป็นกรณีเขารับได้เท่านั้น แต่ถ้าหากเขารับไม่ได้ เช่น เป็นควาย ให้จิตนิ่งอย่างไรก็ไม่มีวันถึง...นะจ๊ะ (ฮา)

 

คุณNARKA ผมติดใจตรงอุทิศชีวิตให้ชาติ แล้วบอกว่า กำระเบิดเข้าหาศัตรู ตกตายตามกัน สรุปมันยังไงกัน แล้วถ้าเดินๆไปเหยียบระเบิดตาย หรือปะทะข้าศึกแล้วโดนยิงตาย ก็ตกนรกหรือครับ แล้วบรรพบุรุษ หรือวีรกษัตริย์ วีรชน นักรบสมัยก่อน นี่ตกนรกหมดเลยมั้ยครับ ไอตัวอย่างของคุณเค้าเรียกพลีชีพครับ แต่ก็เสมือนกับว่าทำเพื่อชาติด้วย คือยังไงกูก็ตายมึงตายด้วย กูไม่ตายฟรี ขอความชัดเจนหน่อยครับ เป็นความเห็นส่วนตัวหรือฟังจากครูบาอาจารย์ท่านใดมา
ปล.แต่ผมเห็นด้วยเรื่องจิตก่อนตายนะครับ แต่ในกรณีอย่างนี้ก็สงสัยเหมือนกัน

 

เรื่องที่ ๙๓
ลูกชายแทงตัวเองตายถึง ๗ แผล มาบอกให้แม่ทำบุญอุทิศส่วนกุศลออกชื่อเขาโดยเฉพาะคนเดียว​

จาก หนังสือ ตายแล้วไม่สูญ...แล้วไปไหน


"..มีผู้หญิงคนหนึ่งมาเล่าให้ฟังว่า ลูกชายแทงตัวเองตายถึง ๗ แผล คิดไม่ออกว่าทำไมไม่เจ็บ อาตมาก็ตอบให้ผู้หญิงคนนี้ฟังว่า ตามธรรมดาอย่าว่าแต่มีดพกแทงเข้าไปเลย แค่เข็มจิ้มเข้าไปก็ไม่ไหวแล้ว หมดแรงที่จะแทงถึง ๗ แผล เราก็นึกว่าถึงวาระเขาแล้วก็แล้วกัน ความจริงคนนี้ลักษณะเขาเป็นคนดี ต้องถือว่าเป็นกฎของกรรมเดิมเข้ามาสนอง เรื่องโกรธเคืองใคร น้อยใจใครขนาดที่จะฆ่าตัวตายนั้น เขาบอกว่าไม่มี เขาทำภาพให้ดู เขาเป็นคนดี ไม่ใช่คนกินเหล้าเมายาหยำเปจนไร้สติ กินก็กินบ้างเป็นของธรรมดา ตามปกติแล้วเป็นคนเฉยๆ ไม่พูดมาก

แม่ตอบว่า "ใช่ค่ะ พูดแต่พูดไม่มาก" ถ้าไม่เมาพูดกับใครก็ยิ้มแย้มแจ่มใสดี ไม่ใช่คนเกกมะเหรกเกเร และก็เขาก็บอกว่า "มันเป็นกฎของกรรม ที่ผมแทงตัวเองนี่ ผมนึกว่าผมแทงข้าศึก แทงศัตรู" เขาทำท่าให้ดูไม่ต้องไปดูที่ไหน เขายืนอยู่ข้างแม่เขา
อาตมาก็เลยถามว่า "จะเอาอะไร"

อานิสงส์ของการถวายสังฆทาน
​

เขาก็บอกว่า ขอพระพุทธรูปหน้าตักกว้าง ๔ นิ้วหรือ ๕ นิ้วก็ได้ ๑ องค์ จะเป็นพระพุทธรูปโลหะหรือพระพุทธรูปปั้นก็ได้ ผ้าไตร ๑ ไตร อาหารตามสมควร ขอนํ้าดื่มสัก ๑ ขวด จะเป็นนํ้าดื่มธรรมดาหรือจะเป็นนํ้าเป๊ปซี่โคล่าอะไรก็ได้
ถวายเป็นสังฆทาน และให้อุทิศส่วนกุศลเจาะจงออกชื่อเขาตรงๆ เลย ให้เฉพาะเขาคนเดียว เขาจะได้รับเต็มที่และเขาจะมีความสุข เพราะอานิสงส์มีดังนี้คือ

การถวายพระพุทธรูป ถ้าเป็นเทวดาจะมีรัศมีกายสว่างมาก
การถวายผ้าไตรจีวร ได้เครื่องประดับอันเป็นทิพย์
การถวายอาหาร ทำให้มีร่างกายเป็นทิพย์

การที่ขอนํ้า ๑ ขวดนั้น จะได้บริบูรณ์ ไม่อย่างนั้นจะไม่มีนํ้ากิน และนํ้านี้มีอานิสงส์จะได้สระโบกขรณี เทวดามักจะถือเอาสระโบกขรณีเป็นจุดเด่น ถ้าวิมานไหนไม่มีสระโบกขรณี จะถือว่าวิมานนั้นด้อยกว่าเขา


http://tamroiphrabuddhabat.com/home.php


.

 

การฆ่าตัวตาย ตอนจะฆ่ามีโทสะ ตอนนี้ไปนรกค่ะ

ภพทั้ง ๗ ที่เป็นทางไปของมนุษย์มีดังนี้
๑.นิพพาน เป็นที่ไปของผู้หมดกิเลส
๒.พรหม เป็นที่ไปของผู้ทรงฌาน ฝึกกสิณเป็นทางได้ฌาน
๓.เทวดา เป็นที่ไปของผู้มีหิริโอตัปปะ
๔.มนุษย์ เป็นที่ไปของผู้มีศีล ๕ บริสุทธิ์
๕.สัตว์เดรัจฉาน เป็นที่ไปของผู้มีโมหะ
๖.เปรต อสูรกาย เป็นที่ไปของผู้มีโลภะ
๗.นรกภูมิ ภพนี้ เป็นที่ไปของผู้ที่ตายด้วยโทสะ

 

เปรตบางชนิด ก็อนุโมทนาบุญได้ เราไม่รู้หรอกว่าเขาได้หรือไม่
ก็ทำไปบ่อย ๆ ก็แล้วกัน

ดิฉันก็ฝากบุญไว้กับเทวดา ว่านท่านส่งต่อให้ วานเทวดาทำบุญท่านคงไม่ว่าอะไรหรอก

 

อยู่ที่ว่าอยู่ภพไหน ภพกลางถึงง่าย ถ้านรกลึกถึงยาก ขอบารมีพุทธองค์นำพาผลบุญไปให้ จะถึงทุกภพ อยู่ไหนก็ถึง พุทธองค์ท่านรู้ทุกอย่างว่าวิญญาณนั้นอยู่ไหนภพไหนแสงของพุทธอค์นรกลึกแค่ไหนก็ไปถึง ถ้าเราศรัทธาในตัวพุทธองค์จริงท่านจะคอยช้วยเหลือจุนเจือเราแน่

 

คุณอาสโตเรียส
พอดีแวะมา...อย่าซีเรียส ก็บอกแล้วไงว่า ตั้งตัวเป็นอาจารย์(เถื่อน)
เรื่อง จิต เรื่อง กรรม นี้ ถ้าเอาหนอนตำรามาพูด ก็วุ่น...เถียงกันไปมา.....
ผมจึงนิยม สอบถาม ครูบาอาจารย์ ที่ท่านเคยเดินป่า เดินดงมาแล้ว เป็น "หลัก"
เพราะพระที่เดินป่าธุดงค์ ถ้าไม่มีศีลบริสุทธิ์ ตายเกือบทุกรายไป...
และเมื่อท่านออกจากป่า ญานกำลังแรงสุดๆ ฌานสมาบัติเข้าออก รวดเร็ว...ถามปุ๊บ...ตอบปั๊บ...ได้ในไม่กี่วินาที.....
ทหาร มีจิตโลภ....เพราะหวงแผ่นดิน ไปฆ่าเขา นรก แต่ถ้าถูกฆ่า จิตโลภ ก็ส่งลงนรกเหมือนกัน....(หรือเบากว่า ไปเป็นสัตว์ฯลฯ)
...พระราชา ฆ่าคนเป็นว่าเล่น จิตโทสะ นรกที่เดียว
ส่วนใครที่มีจิต หลง โมหะ....ไปฆ่าเขา ก็นรกสถานเดียว....
...แต่ถ้าจิต ไม่ รัก โลภ โกรธ หลง ที่ทำให้ไปฆ่าเขา ก็ เบาลงไป
เช่นไปเป็น สัตว์ เป็น เปรต อสุรกาย ทำนองนี้
สรุปว่าจิต ไม่ว่าจะคงฝังอยู่ หรือ เป็น จิตสุดท้าย ที่มี รัก โลภ โกรธหลงแล้ว
ถ้าฆ่าเขาตาย นรก ถ้าไม่ฆ่า ก็ว่ากันไปในภพภูมิที่เบากว่า...ฉะนี้แล......ฮา