รวม ธรรมะสั้นๆ เข้าใจง่าย ของครูบาอาจารย์สายหลวงปู่มั่น - พระป่าธรรมยุติ etc.

จะนั่งหัวแถวหรือหางแถวก็ไม่แปลก เหมือนเพชรนิลจินดา
จะวางไว้ที่ไหนก็มีราคาเท่าเดิม และจะได้เป็นการลดทิฐิมานะให้น้อยลงไปด้วย

...หลวงพ่อชา สุภทฺโท

 

"..หมากัดขาเรา เราอย่าไปกัดขาหมาตอบ
ถ้าไปกัดคงน่าเกลียดจริงๆ
หมากัดขาเราก็รักษาแผลไป ไม่ต้องไปกัดขาหมาตอบ

เช่นเดียวกัน ถ้ามีคนอื่นตำหนิเรา เราอย่าไปตำหนิเขาตอบ
ใครทำให้เราโกรธ เราอย่าหลงไปโกรธเขาตอบ
ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก.."

หลวงปู่ท่อน ญาณธโร

 

"..ชีวิตนี้เกิดมาเพื่อการต่อสู้
ไหนๆ เกิดมาเพื่อสู้แล้ว จงสู้มันไปจนกว่าจะถึงที่สุด
เราสู้สิ่งอื่นคนอื่นไม่สำคัญเท่ากับสู้ตัวเราเอง.."

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

 

(ภาพคู่บ่าว สาว เพิ่งขับรถออกจากพิธีแต่งงาน แล้วเกิดประสบอุบัติเหตุกระทันหัน และเจ้าสาวเสียชีวิต)
​

ความรักเป็นความร้าย ความรักเป็นสิ่งทารุณ และเป็นเครื่องทำลายความสุขของปวงชน
ทุกคนต้องการความสมหวังในชีวิตรัก แต่ความรักไม่เคยให้ความสมหวังแก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความต้องการ

ยิ่งความรักที่ฉาบทาด้วยความเสน่ห์หาด้วยแล้ว ก็เป็นพิษแก่จิตใจ ทำให้ทุรณทุราย ดิ้นรน ไม่รู้จักจบสิ้น
ความสุขที่เกิดจากความรักนั้น เหมือนความสบายของคนป่วย ที่ได้กินของแสลง

“เธอทั้งหลายอย่าพอในใจความรักเลย”

เมื่อหัวใจยึดไว้ด้วยความรัก หัวใจนั้น จะสร้างความหวังขึ้นอย่างเจิดจ้า แต่เมื่อทุกครั้งที่เราหวัง ความผิดหวังก็จะรอเราอยู่…

พุทธพจน์

 

การสร้างความดี เป็นการใช้หนี้กรรม
เราควรชดใช้ให้หมดไปในชาตินี้
ดีกว่าไปใช้หนี้บวกดอก ในเมืองนรกเป็นร้อยปี...

"พระธรรมสิงหบุราจารย์ หลวงพ่อจรัญ ฐิตธัมโม"

 

ธรรมโอวาทสำหรับ "บัณฑิตใหม่"

"..จะเอาเฉพาะปริญญา เฉพาะความเป็นบัณฑิตมาหากิน มันไม่ได้
ต้องเอาสติปัญญา เอาความสามารถ เอาความขยันขันแข็ง
ที่มีอยู่ในเรา อันนี้ต่างหาก เอาอันนี้ไปทำมาหากิน
คำว่าวิชาความรู้ บัณฑิต หรือปริญญา อันนั้นเป็นเพียงแค่ส่วนประกอบ
ถ้าหากว่าคุณภาพไม่มีในเราเสียเลยแล้ว ปริญญาก็ไม่มีส่วนช่วย
ต้องเอาความสามารถ เอาคุณธรรมศีลธรรมที่มีอยู่ในเราไปทำมาหากิน.."

หลวงปู่แบน ธนากโร
วัดดอยธรรมเจดีย์ สกลนคร

 

"อย่าทำเวลาให้เสียเปล่า อย่ากินน้ำรอมื้อเฒ่า อย่ากินข้าวรอมื้อตาย"

หลวงปู่สาย เขมธัมโม
วัดป่าพรหมวิหาร อ โนนสัง จ หนองบัวลำภู

 

รูลึกหรือว่าแขนสั้น

คำสอนของพระ ตรง ง่าย แต่ยากกับคนที่จะปฏิบัติ
เพราะรู้ไม่ถึง เหมือนกับรู คนตั้งร้อยพันคนโทษว่ารูมันลึก
เพราะล้วงไปไม่ถึง ที่จะว่าแขนของตนสั้นไม่ค่อยมี

พระพุทธเจ้าท่านทรงสอนไม่ให้ทำบาปทั้งปวง
เราข้ามไปพากันทำบุญ แต่ไม่พากันละบาป ก็เท่ากับว่ารูมันลึก
ที่จะว่าแขนของตนสั้นนั้นไม่มี

หลวงพ่อชา สุภัทโท

 

“เรื่องสติจึงยกให้เป็นอันดับหนึ่งในการประกอบความเพียร
จะเป็นที่ธรรมดาก็ตาม เป็นเวลาที่เดินจงกลมนั่งสมาธิก็ตาม
สตินี้เป็นสำคัญมากที่เดียว ถ้าขาดสติเมื่อไร่ ก็ขาดความเพียร
ถ้าสติติดแนบกันอยู่ และความเพียรก็ก้าวเดิน นี่สำคัญให้จำเอาไว้ทุกคน
ตั้งสติไม่ใช่ตั้งธรรมดานะ ผู้ที่จะเร่งรัดให้ถึงมรรคถึงผลจริงๆ
สติกับจิตนี่ไม่จากกันละ ขาดเมื่อไร่ก็เป็นว่าขาดความพากความเพียร

เข้าสู่ความสงบ ไม่ค่อยฟุ้นซ่านรำคาญ
ตั้งสติจับตลอดเวลาก็สงบไปเรื่อยๆ ต่อจากนั้นสติก็เป็นสมาธิ
มีความสงบเย็นภายในตัวเอง แต่ไม่ลดละทางด้านสติ
ให้จับติดๆ ตลอดเวลา แล้วจิตใจก็ค่อยสงบเข้าไปๆ
ต่อไปจิตก็เป็นสมาธิ คือความแน่นหนามั่นคงของจิต”

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน

 

เราเป็นลูกตถาคต ธรรมเป็นประเภทเดียวกันที่สังหารกิเลส เอามาสังหารกิเลสซิ
มันจะอยู่ที่ไหนก็อยู่ในหัวใจเรา สังหารไปด้วยจิตตภาวนา

....หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน

 

ทุกชีวิตเกิดมาเพียงเพื่อจะเกิดแล้วก้ตายลงไป หลายคนใช้ชีวิตเพียงเพื่อตัวเองไปวันๆ
แต่จะมีสักกี่คน ที่จะคิดทำเพื่อคนอื่น อย่างน้อยเพียงเพื่อสักวันนึง
โลกจะได้จารึกจดจำในความดีของเรา

...หลวงปู่ขาว อนาลโย

 

"พระพุทธเจ้าว่า...

..ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า มีใจถึงพร้อม มีใจเป็นใหญ่ มีใจประเสริฐสุด ครั้นทรมานใจดีแล้ว ฝึกฝนดีแล้ว อบรมดีแล้ว มีใจประเสริฐสุด ถ้าไม่ทรมาน ไม่ฝึกฝนอบรม อันนี้มันก็ทำพิษ เผาอยู่ทั้งกลางวันกลางคืน มันเป็นเพราะใจนี่แหละ ใจไม่ดี ใจไม่รู้เท่า ใจโง่..

"มนสาเจ ปทุฏฺเฐน"
..ใจอันมีโทษประทุษร้ายมันอยู่แล้ว เพราะราคะ โทสะ โมหะ ประทุษร้ายอยู่ ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีความสุขสบาย มีแต่ความเดือดร้อนเผาผลาญ

..ท่านเปรียบไว้ เหมือนโคที่เข็นภาระอันหนักไปอยู่ ใจไม่ดีแล้ว ผู้ไม่ฝึกฝนอบรมใจของตนแล้ว ทำไปตามความพอใจ ความชอบใจ ใจเศร้าหมองไม่มีความสุข ยืนเดินนั่งนอน ก็ไม่มีความสุข..

..ใจที่อบรมดีแล้ว ฝึกฝนทรมานดีแล้ว ไปอยู่ที่ไหนก็มีความสุข พูดอยู่ก็เป็นสุข ยืน เดิน นั่ง นอน ทำอะไรอยู่ ก็เป็นสุข ไม่มีความเดือดร้อน

"มนสาเจ ปสนฺเนน"
..บุคคลผู้ฝึกฝนอบรมจิตใจของตนให้ดีแล้ว จิตผ่องใสแล้ว แม้จะพูดอยู่ก็ตาม ทำอยู่ก็ตาม ไปที่ไหนก็ตาม ความสุขย่อมติดตามไปอยู่ทุกอิริยาบถ.."

หลวงปู่ขาว อนาลโย

 

มัวแต่คิดจะต่อต้านผู้อื่น
ทำไมไม่คิดต่อต้านกิเลสตัวเอง
เอาชนะกิเลสตัวเอง
ทำอย่างไร...ความโลภมันจึงจะเบาบางลง
ทำอย่างไร...ความโกรธมันจึงจะเบาบางลง
ทำอย่างไรความหลงมัน...จึงจะเบาบางลงไป
นี่คือ...หน้าที่ของเราโดยตรง


หลวงปู่ท่อน ญาณธโร
วัดศรีอภัยวัน อ.เมือง จ.เลย

 

การให้ธรรมะเป็นทาน ย่อมชนะการให้ทั้งปวง สาธุ สาธุ สาธุ
เกิดชาติหน้าจะมีปัญญาดี ฉลาด

 

เมื่อจิตเป็นสมาธิแล้ว ใจจะสงบ ไม่โศกเศร้า มีความสุข เปรียบเสมือนโอสถทิพย์ เป็นยาวิเศษ อีกทั้งการรักษาโรคอีกวิธี คือ การน้อมระลึกถึงพระรัตนตรัย เป็นพุทธโอสถ ธรรมโอสถ สังฆโอสถ รักษาโรคได้อย่างน่าอัศจรรย์การเกิดในครั้งนี้ เป็นการมาใช้ชาติ ทว่าอย่ามาใช้ชาติเพียงอย่างเดียว ควรฉวยอริยทรัพย์ คือ การให้ทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา ให้เป็นทรัพย์ติดตัวทุกภพทุกชาติ

โอวาทหลวงพ่อวิริยังค์ สิรินธโร วัดธรรมมงคล

 

เรื่องเล่าปัญญาจากหมาขี้เรือน


ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่ง เพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอก ยังไม่ทันทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียก่อน เพื่อเห็นแก่แม่..บัณฑิตใหม่หมาดจากเมืองนอกจึงบวชอย่างเสียไม่ได้ เมื่อบวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯแห่งหนึ่งเสร็จแล้ว ผู้เป็นแม่จึงพาไปฝากให้จำพรรษาอยู่กับ พระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่งที่วัดป่าแถวภาคอีสาน พระหนุ่มการศึกษาสูงมาจากตระกูลผู้ดี มีแต่ความสุขสบายเมื่อมาอยู่วัดป่า กว่าจะปรับตัวได้จึงใช้เวลานานเป็นแรมเดือน แต่ก็นั่นแหละกว่าจะ'นิ่ง' ก็ทำเอาพระร่วมวัดหลายรูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตามๆกัน ปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อยหน่ายจนนึกระอาก็เพราะ พระใหม่มีนิสัยชอบจับผิดและชอบอวดรู้ ยกหู ชูหางตัวเองอยู่เป็นประจำ



วันแรกที่มาอยู่วัดป่าก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่า ไม่ได้รับการศึกษาสูงเหมือนอย่างตน ออกบิณฑบาตได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลง เห็นที่วัดใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดแทนไฟฟ้า ก็วิพากษ์วิจารณ์เสียเป็นการใหญ่หาว่า ล้าสมัยไม่รู้จักใช้เทคโนโลยี ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์เย็นก็บ่นว่า ท่านรองเจ้าอาวาสทำวัตรนานเหลือเกิน กว่าจะสิ้นสุดยุติได้ก็นั่งจนขาเป็นเหน็บชา ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำเข้าบ้าง ก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไปที ล้างไปบ่นไปประเภทตูจบปริญญาโทมาจากเมือง นอกต้องมาเข้าเวรล้างห้องน้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้

โอ้ชีวิต!ความสำรวยหยิบโหย่งทำให้พระใหม่ไม่พอใจสิ่งนั้นสิ่งนี้ ถือดีว่าตัวเองมีชาติตระกูลสูง มีการศึกษาสูงกว่าใครในวัดนั้น ผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้านชวนเจริญศรัทธากว่าพระรูปไหนทั้งหมด มองตัวเองเปรียบกับพระรูปอื่นแล้วช่างรู้สึกว่า ตัวเองเหนือกว่าทุกประตู นึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจกลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่ ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทินนับถอยหลัง รอวันสึกด้วยใจจดจ่อ



อยู่มาได้พักใหญ่พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็สังเกตเห็นว่า ท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งนี้ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ซ้ำนานๆครั้งจะออกมาให้โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง วันๆไม่เห็นท่านทำอะไรเอาแต่กวาดใบไม้ เก็บขยะ ซักผ้าเอง (เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอน การบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาสเป็นคนจัดการไปเสียทุกอย่าง



เห็นแล้วเลยนึกร้อนวิชาเสนอให้ปรับโน่นลดนี่สารพัดที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้า ท่าล้าสมัย รวมทั้งให้เสนอให้วัดใช้ไฟฟ้าแทนตะเกียงด้วย อีกข้อหนึ่งเพราะตนเห็นว่ายุคสมัยก้าวไกลมามากแล้ว ไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลังเขาให้คนอื่นเขาดูถูก



อีกหนึ่งในข้อวิจารณ์จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้น พระใหม่เสนอให้หลวงพ่อเจ้าอาวาส มีปฏิสัมพันธ์กับพระลูกวัดให้มากขึ้นกว่านี้ สอนให้มากขึ้นเทศน์ให้มากขึ้น และแนะนำว่าคนระดับผู้บริหารไม่ควรจะทำงาน อย่างการซักจีวรเองเป็นต้นด้วยตนเอง ควรจะกระจายอำนาจมอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า เย็นวันนั้นเป็นวันพระสิบห้าค่ำ



หลวงพ่อเจ้าอาวาสมานั่งทำวัตรที่โบสถ์ธรรมชาติกลางลานทราด้วย ท่านไม่ลืมที่จะหยิบข้อเสนอแนะจากพระใหม่มาอ่าน ให้พระหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายฟัง แต่ท่านไม่บอกว่าพระรูปไหนเป็นคนเขียน



อ่านจบแล้วหลวงพ่อก็ยิ้มอย่างมีเมตตาพลางหยิบไมโครโฟนขึ้นมา แล้วชี้ให้ภิกษุหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลาย ดูหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง ที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่งใต้ต้นอโศกที่อยู่ใกล้ๆ



"เธอทั้งหลายเห็นหมาขี้เรือนตัวนั้นหรือไม่ เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อนคันไปทั้งตัว ฉันเห็นมันวิ่งวุ่นไปมาทั้งวัน เดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้น เดี๋ยวก็ย้ายมานอนตรงนี้อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นานเพราะมันคัน แต่พวกเธอรู้ไหม เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันไปนอนที่ไหน มันก็นึกด่าสถานที่นั้นอยู่ในใจหาว่า แต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรกสิ้นดี”



“คิดอย่างนี้แล้วมันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเองนอนแล้วจะไม่คัน แต่หาเท่าไหร่มันก็หาไม่พบสักที เลยต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้ง วันเจ้าหมาโง่ตัวนั้นมันหารู้สักนิดไม่ว่า เจ้าสาเหตุแห่งอาการคันนั้น หาใช่เกิดจากสถานที่เหล่านั้นแต่อย่างใดไม่ แต่สาเหตุแห่งอาการคันอยู่ที่โรคของตัวมันเองนั่นต่างหาก"



พูดจบแล้วหลวงพ่อก็วางไมโครโฟนลงเป็นสัญญาณให้รู้ว่า ได้เวลาภาวนาหลังการทำวัตรสวดมนต์เย็นแล้ว



ขณะที่ทุกรูปนั่งหลับตาภาวนาอย่างสงบนั้น ในใจของพระใหม่กลับร้อนเร่าผิดปกตินอกสงบแต่ในวุ่นวาย นึกอย่างไรก็มองเห็นตัวเองไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อนที่หลวงพ่อชี้ให้ดู ยิ่งนั่งสมาธินานๆ ยิ่งคันคะเยอในหัวใจทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาพระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากคนพูดมากกลายเป็นคนพูดน้อย จากคนที่หยิ่งยโสกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน จากคนที่ชอบจับผิดคนอื่นกลายเป็นคนที่หันมาจับผิดตัวเอง



แม้เมื่อออกพรรษาแล้วโยมแม่มาขอให้ลาสิกขาเพื่อกลับไปสืบต่อธุรกิจจากครอบ ครัว ท่านก็ยังไม่ยอมสึก "อาตมาเป็นหมาขี้เรื้อนขออยู่รักษาโรค จนกว่าจะหายคันกับครูบาอาจารย์ที่นี่อีกสักหนึ่งพรรษา"

โยมแม่ได้ฟังแล้วก็ได้แต่ยกมืออนุโมทนาสาธุการกราบลาพระลูกชาย แล้วก็เดินออกจากวัดไปขึ้นรถพลางนึกถามตัวเองอยู่ในใจว่าคำว่า "หมาขี้เรื้อน" ของพระลูกชายหมายความว่าอย่างไรกันแน่

หลวงพ่อชา สุภัทโท

 

อย่าเพลินแสวงหา จนลืมหัวใจตัวเอง

"หัวใจที่ไม่เคยคุ้มครองตัวเอง หัวใจที่เสาะแสวงหาแต่สิ่งภายนอกทั้งหมด หาแต่เงินทองข้าวของ ทรัพย์สมบัติมาต่างๆ นานา จนลืมตัวเองไป ลืมที่จะคุ้มครองรักษาตัวเองเสีย ปล่อยให้หัวใจที่ควรจะถูกรักษานี่แหละ ไปเป็นอย่างอื่นเสียหมด วันนึงคืนนึง หาแต่สิ่งนู้นสิ่งนี้ ! หาแต่สิ่งบำรุงบำเรอทางร่างกาย ทางยศฐาบรรดาศักดิ์ ทางวัตถุข้าวของ ก็เอาใจดวงนี้แหละไปหานั่น พอเอาใจดวงนี้ไปทำงานอย่างอื่น มันก็คุ้มครองตัวเองไม่ได้ !

เวลาประสบเหตุการณ์อะไรต่างๆ เข้า เหตุการณ์ที่มันมากระทบกระเทือนต่างๆ เข้านี่ ทำให้ใจดวงดีๆ อยู่นั้น เป็นบ้าขึ้นมาทันที ! นั่นท่านทั้งหลายดูเอานะหัวใจตัวเอง ถ้าไม่คุ้มครองแล้วมันจะเป็นสภาพแบบนั้น ถ้าใช้หัวใจดวงนี้ทุ่มเทไปเพื่อสิ่งต่างๆ ทุ่มเทแต่ภายนอกจากตัวเอง ไม่ย้อนเข้ามาเพื่อรักษาตัวเอง คือรักษาใจ ไม่รักษาร่างกายถ่ายเดียว !"

ท่านพระอาจารย์วันชัย วิจิตโต

 

ยา

เปรียบเหมือนหมอยายื่นขวดยาให้คนไข้
ข้างนอกขวดเขาเขียนบอกสรรพคุณของยาไว้ว่าแก้โรคชนิดนั้น ๆ
ส่วนตัวยาแก้โรคนั้นอยู่ข้างในขวด
คนไข้มัวอ่านสรรพคุณของยาที่ติดไว้ข้างนอกขวด
อ่านไปตั้งร้อยครั้ง พันครั้ง
คนไข้ผู้นั้นจะต้องตายเปล่าโดยไม่ได้รับประโยชน์จากตัวยานั้นเลย
แล้วเขาจะมาตีโพยตีพายว่าหมอไม่ดี
ยาไม่มีสรรพคุณ แก้โรคไม่ได้
ทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่เคยเปิดจุดขวดกินยานั้นเลย

หลวงพ่อชา สุภัทโท

 

ความสงบ

ตราบใดที่เรามาทำความสงบให้เรื่องต่างๆ บรรเทาเบาบางไปจากใจได้
ก็ย่อมทำอารมณของเราให้เป็นไปใน "กัมมัฏฐาน" คือฝั่งแต่ "พุทธานุสสติ"
เป็นเบื้องต้นจนถึง "สังฆานุสสติ" เป็นปริโยสานไว้ในจิตใจ

....ท่านพ่อลี ธมฺมธโร

 

ขณะนี้ป่าธรรมชาติจะหายไป แต่มีป่ามนุษย์เข้ามาแทนที่ ต้นไม้ในป่าต่างต้นต่างเจริญเติบโต แสวงหาอาหารเลี้ยงต้น ใบ ดอก ผลของมัน เอง ไม่แก่งแย่งเบียดเบียนกัน แต่มนุษย์ก็มีทางดำเนินเลี้ยงชีวิตตรงกันข้ามกับต้นไม้ในป่า

...หลวงปู่แหวน สุจิณโณ