ช่วยลูกอกตัญญูคนนี้ด้วยครับ

ผมไม่ทราบว่าทำไมผมถึงชอบอารมณ์เสียใส่พ่อกับแม่บ่อยมาก มักจะขึ้นเสียงใส่ท่านตลอด บางทีก็ควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่ บางครั้งที่ท่านพูดเพราะหวังดี เพราะย้ำหลายๆรอบ ผมก็รำคาญมาก ซึ่งปกติผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับคนอื่นเลยนอกจากคนในครอบครัว(เหวี่ยงน้องชายบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นพ่อกับแม่)

ตอนที่ทำผมไม่รู้ตัวนะครับ อาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่พอเหตุการณ์ผ่านไป ผมมักจะสำนึกผิดในภายหลังเสมอ แต่ก็ไม่ได้กลับไปขอโทษท่าน ทั้งที่ใจจริงแล้วผมรักท่านมาก ทุกวันที่ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงานก็เพื่อพ่อแม่ทั้งนั้น เป็นทุกข์มากเลยครับ คุยกันดีๆได้ไม่นานเลย พักหลังที่เรียนมหาลัย พอผมแยกมาอยู่หอแล้วรู้สึกดีขึ้นบ้าง อาจจะเป็นเพราะไม่ค่อยได้เจอกัน พอนานๆครั้งได้เจอก้รู้สึกมีค่ามาก แต่ก็ไม่นานครับ มีเรื่องให้อารมณ์เสียใส่ท่านตลอด ไม่รู้จริงๆว่าเพราะอะไร เป็นมาได้ตั้งแต่จำความแล้วครับ บางทีผมยังรู้สึกผิดเลยที่ชอบตัวเก่ง เหนือทุกคนในบ้าน

จนผมได้มีโอกาสได้ชมละครย้อนหลังเรื่อง กาษานาคา ที่นุ่น วรนุชเล่นเป็น วาดจันทร์(ซึ่งชาติที่แล้วเกิดเป็นนาค) ซึ่งบางครั้งก็จะมีอารมณ์เสียใส่บุพการีเวลาไม่ได้ดั่งใจ บางครั้งก็ถึงขั้นลงไม้ลงมือบ้าง เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่จะมาสำนึกผิดในตอนหลังเสมอ... ผมดูละครเรื่องนี้แล้วนึกถึงตัวเองเลยครับ ผมค่อนข้างเชื่อเรื่องอดีตชาติครับ ไม่ทราบว่าชาติที่แล้วผมกับพ่อแม่เคยทำกรรมแบบไหนมา ทำไมชาตินี้เราต้องมาเป็นแบบนี้ ใจจริงผมไม่อยากโทษปัจจัยอย่างอื่นนะครับ ลึกๆก็โทษที่จิตใจตัวเองด้วย ว่าทำไมเป็นคนแบบนี้ ตายไปต้องตกนรกแน่ๆ ผมอยากทำดีกับพ่อแม่ซักครั้งครับ มีครั้งหนึ่งผมทำงานพิเศษเสร็จ กะว่าจะพาพ่อกับแม่และน้องชายออกไปทานข้าวนอกบ้าน โดยที่ผมจะเลี้ยงเอง แต่ก็ดันมีเรื่องซะก่อน คือพ่อกับแม่ทะเลาะกัน(ท่านทะเลาะกันแทบจะเป็นกิจวัตรเลยครับ) ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวครับ หลายครั้งมากแล้วผมแค่อยากให้เรามีความสุขกันพร้อมหน้าพร้อมตา ปราศจากเสียงครึกโครมจากการทะเลาะ

หากท่านใดพอจะรู้สาเหตุ ช่วยบอกผมด้วยนะครับจะด่าว่าตักเตือนยังไงก็ได้ ผมจะทำทุกวิถีทางให้ทุกอย่างดีขึ้น ทุกวันนี้ผมพยายามสวดมนต์แล้วแผ่เมตตาจิต ให้พวกเรามีความสุขสงบร่วมกัยแบบครอบครัวอื่นๆบ้าง หวังว่าคงจะเข้าใจนะครับ กับคนที่รักกันมาก แต่กลับเข้ากันไม่ได้

ขออนุโมทนาล่วงหน้าครับ

 

ขออโหสิกรรมพ่อแม่ซะครับ ยังไงก็บาปน่ะแหละ บาปหนักด้วย ถ้าไม่กล้าอโหสิก็ บวช ถือโอกาสตอนบวชล้างเท้าขออโหสิกรรมพ่อแม่ บวชปฏิบัติธรรมซัก 15 วัน ถ้ามีเวลาว่างนะ 15 วันไม่มากหรอก เทียบกับเวลาที่คุณต้องไปใช้กรรมในนรกจากกรรมที่ำทำกับพ่อแม่น่ะ ตอนนี้คุณยังมีโอกาสนะ เมื่อสายไปแล้วจะแก้ไขอะไรไม่ได้เลย ผมขอเตือน ขอให้เลือกทางที่ถูกนะ

 

เท่าที่อ่านจากกระทู้ ท่านก็เป็นคนดีครับ มีจิตสำนึกมีหิริโอตัปปะ แต่ก็มีโทสะจริตและโมหะเข้ามาปรุงแต่ง

ถ้าจะแก้ ต้องเริ่มที่ตัวเราที่ใจเรา เมื่อเริ่มโกรธ ให้เริ่มนับตัวเลข หรือนึกคำว่า พุทโธ พุทโธ ท่องก็แล้ว นึกก็แล้ว ก็ยังดับไม่ได้ ก็ก้มกราบแทบเท้าท่านเลย อย่าอาย อย่าอาย และอย่าอาย

ตอนวัยรุ่นผมก็เป็นเหมือนท่าน ทำมาหากินอะไรก็ลำบากเพราะวิบากกรรมที่ทำกับบิดามารดา ตอนนี้สำนึกมากๆ ปากเริ่มหนัก ไม่เบาเหมือนเมื่อก่อน มีโอกาสก็นำพวงมาลัยไปกราบ สงกรานต์นี้ตั้งใจไปกราบแทบเท้าท่านเหมือนเช่นเคยครับ

ขอให้ท่านสำเร็จตามที่ใจปรารถนานะครับ อย่าลืม ปากหนัก ใจหนัก(แน่น)

 

เป็นเรื่องปกติของวัยรุ่น..แต่..อยากให้เมื่อเราคิดได้ เข้าไปขอโทษท่านเถอะครับ นี่พ่อเรา นี่แม่เรา คนที่คอยหาข้าวหาน้ำให้เรากินตอนเราเด็กๆ ถ้าอยากจะรู้ซึ้งมากๆมองตั้งแต่คนท้อง คนที่มีลูกเล็กๆต้องดูแล แล้วเราจะรู้ว่า พ่อแม่เราก็เคยทำอย่างนั้นกะเรามาเหมือนกัน มันเป็นเรื่องที่ผมคิดว่ายิ่งใหญ่ การที่จะเลี้ยงใครสักคนให้เติบโต ผมยังกลัวทำไม่ได้เลย บางที..ถ้าคุณทำตัวใหม่ การเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่อาจจะเกิดขึ้น..พ่อแม่อาจจะไม่ทะเลาะกันอีกก็ได้ ทำเถอะครับ สงกรานต์นี้..ทำความดี อย่าอาย..อยากมีความเจริญในชีวิต พวงมาลัยกราบเท้าท่าน ล้างเท้าท่าน..นะ อย่าลืมว่า..ทำอย่างไรได้ผลอย่างนั้น ถ้าเราเป็นลูกอย่างไร ลูกเราก็จะเป็นแบบนั้น เห็นมาเยอะแล้วครับ

 

ที่คิดได้ ก็ถือได้ว่าคุณยังมีความสำนึกที่ดีอยู่ ลองลดทิฐิของตัวเองลง ทำใจให้ทันเมื่อได้ยินเสียงที่คุณคิดว่ามันผิดหูตัวเอง หรือไม่ก็เมื่อได้ยินให้รับไว้อย่างสงบ อาจจะยากสำหรับคนที่ไม่เคยฝึก แต่ถ้าทำบ่อยๆ ก็จะทำได้ในที่สุด ถ้าทำได้แล้วไปขอขมาท่านเสีย สำหรับเรื่องที่ท่านทั้งสองทะเลาะกัน ก็อย่าเข้าไปยุ่ง เอาไว้ให้ทุกคนใจเย็นลงแล้ว ลองมานั่งคุยกันทั้งครอบครัวดู หาทางออกกัน คงจะดีขึ้น แต่ยังไงคุณก็ต้องระงับอารมณ์ของตนเองให้ได้เสียก่อน พ่อแม่ถือเป็นพระในบ้าน ยังไงในใจท่านยังมีลูกเป็นที่รักอยู่แล้วล่ะ

 

ท่าน TanaDream ที่เคารพ

sun dog ก็เคยเป็นอย่างที่ท่านเป็น เข้าใจความอึดอัดทรมานที่ท่านมี โดยเหตุผลถึงพระคุณบิดามารดาแล้ว ไม่มีข้อกังขาใดๆ แต่ความรู้สึกที่เกิด เป็นสิ่งที่ปฏิเสธได้ยาก

สาเหตุ ที่ท่านปะทะกับบุพการีนั้น มีมากมายเหลือเกิน หากต้องกล่าวถึงอดีตชาติแล้ว อาจเกิดแนวคิดว่า ตัวท่านเองมีวิบาก บิดามารดาก็มีวิบาก การปะทะกันทางวาจาใจเช่นนี้เป็นเรื่องอันสมควรแก่เหตุ สำหรับกรณีนี้แล้ว การสืบสาวถึงสาเหตุในลักษณะนี้ อาจไม่ได้ช่วยแก้ไขปัญหาใดๆ ท่านอาจพบว่า ที่ต้องปะทะกัน มันสมควรแล้ว แต่ในความสำนึกตนจริงๆจากก้นบึ้งของหัวใจ ท่านต้องการแก้ไขปัญหา ท่านไม่ต้องการปะทะกับบุพการี ไม่ว่าในอดีตจะมีบุพกรรมอย่างไร ในขณะนี้ เดี๋ยวนี้ สิ่งที่ท่านต้องการคือ "เลิกปะทะ" ใช่หรือไม่

หากใช่ การสืบสาวสาเหตุ ของการปะทะ จึงไม่ต้องไปย้อนอดีตชาติ
เอาขณะนี้ เดี๋ยวนี้เลย ว่าอะไรทำให้ท่าน "เอ่ยวาจา" ที่ตนเองต้องเสียใจภายหลัง ออกไป ?
หากสิ่งนั้นเป็น "ความโกรธ" ให้ท่านถามตนเองต่อ ว่าท่าน "เอ่ยวาจา" แบบนี้ใส่เพื่อน ครู หัวหน้างาน แฟน คนบ้า คนไม่รู้จัก ฯลฯ ทุกคนที่โกรธหรือไม่ ?
หากไม่ใช่ แสดงว่าสาเหตุของการปะทะทางวาจาไม่ใช่ "ความโกรธ" เสียแล้ว

สำหรับตัว sun dog เอง วินาทีที่โกรธ ตนไม่รู้หรอกว่าโกรธใคร แต่ตนทนไม่ได้ ที่ต้องแบกรับความโกรธนั้นไว้ ในใจ โดยไม่ระบาย สิ่งที่สะดวกที่สุด ก็คือโยนความโกรธใส่คนตรงหน้า หากโยนไม่ได้ ด้วยความเกรงใจ ด้วยความหวาดกลัวในอำนาจ ด้วยความสงสาร ฯลฯ ตนก็มักเก็บไว้ แล้วหาโอกาสโยนใส่ผู้อื่นต่อไปเมื่อมีจังหวะ โดยที่ตนเองไม่รู้ตัว

สาเหตุการปะทะทางวาจา กับบุพการีของ sun dog จึงไม่ใช่ความโกรธ แต่เป็นการ "ขาดความอดทน" ต่ออารมณ์โกรธที่เผาไหม้ใจ
ตนเองจึงต้องฝึกความอดทน
ในการฝึกความอดทน ต้องอาศัย "สติ" นำหน้า
ปิดปากตัวเองไว้ ก่อนระบายความโกรธออกไปให้ใคร โดยไม่รู้ตัว
ความโกรธ ที่สะสมในใจตนนั้น sun dog จะนำมาพิจารณา สะสาง ด้วยตนเองในภายหลัง เมื่ออยู่ในสภาพพร้อมจัดการ ทำซ้ำไปซ้ำมา บ่อยๆเข้าก็สามารถจัดการได้เลยขณะเกิด

การปรับปรุงนิสัยตนเอง ในเบื้องต้นนั้น "ความอดทน" สำคัญมาก สำคัญไม่แพ้ สติ ปัญญา เมตตา ฯลฯ เลย เรามักหาทางจัดการ กับความเร่าร้อนภายในใจ อย่างรวดเร็ว โดยไม่เจริญขันติ(ความอดทน) เช่น ใช้สติเปลี่ยนอารมณ์ทันที ฯลฯ ซึ่งอาจได้ผลเป็นความเบา อย่างรวดเร็ว แต่เรา จะยังมีนิสัยเสียๆ อยู่อย่างเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแต่ "หนี" เก่งขึ้นเท่านั้น

ท่าน TanaDream รู้ผิดชอบชั่วดีอยู่แล้ว คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องความเหมาะสมใดๆ ขอเพียงใช้สติฝึกความอดทน ให้เพิ่มขึ้นอีกสักนิด ก็จะค่อยๆเห็นทางแก้ไข และสาเหตุเบื้องลึก ของการปะทะกันทางวาจา ด้วยตนเอง มันจะลึกลงเรื่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ตามสภาวะของตัวท่านเอง

 

ความ "เข้าใจ" ในหลักการ เช่น พระคุณที่พ่อแม่มีต่อลูก นั้น เกิดขึ้นได้
แต่มันอาจไม่เต็มที่ หากเราไม่ "เข้าถึง" มัน

การ "เข้าถึง" ของคน บางคน เป็นไปด้วย "หลักการ" ชี้นำ
แต่การ "เข้าถึง" ของคน อีกหลายคน ก็เป็นไปด้วย "ความรู้สึก" ชี้นำ

สำหรับคนส่วนใหญ่
บิดามารดา เป็นผู้ที่เราสัมผัสท่าน ด้วย "ความรู้สึก" มาตั้งแต่เกิด
"หลักการ" นั้น เรามาเรียนรู้ ภายหลัง จากที่ตนฟังภาษารู้เรื่อง และพูดได้แล้ว
เราจึงมีแนวโน้ม ที่จะรับความรู้สึก และแสดงความรู้สึก กับบิดามารดา โดยไม่ผ่านหลักการใดๆ
หากในวัยเด็ก เรามีนิสัย โยนความโกรธให้ท่าน
เมื่อโตขึ้น เราก็มีแนวโน้ม จะแสดงออกแบบเดิม ต่อไป
การแก้นิสัย ย่อมเจ็บปวด และขัดเคือง เป็นธรรมดา
เพราะเรา กำลังดัด กิ่งก้าน สังขารของเรา ให้ทอดยาวไปยังทาง ที่เราตั้งใจก้าวเดิน

การดัด กิ่งไม้ ต้องค่อยๆทำ ดัด แรงไปก็หัก
การดัดนิสัย ก็เป็นเฉกเช่นเดียวกัน

การดัดกิ่งไม้ เราต้องยอมรับ ว่ามันชี้ผิดทาง
แต่ต้องไม่รังเกียจ ที่จะสัมผัสกิ่งที่ผิดทางนั้น อย่างเข้าใจ และอ่อนโยน
เพื่อค่อยๆออกแรงดัด ให้มันเปลี่ยนทิศ อย่างช้าๆ
การดัดนิสัย ก็เป็นเฉกเช่นเดียวกัน

หลักการ อันถูกต้อง
เมื่อนำเข้ามา ยัดเยียดให้ กับตนเอง
โดยปฏิเสธ ความรู้สึกต่อต้าน ที่ตนมี
ไม่ได้ช่วย ทำให้ตนเอง รู้สึก ถูกต้อง ได้เลย

กิ่งไม้ ที่ดัดได้ ต้องมีความเหนียว และยืดหยุ่น ในระดับที่เหมาะสม
นิสัย ที่ดัดได้ ก็ต้องมีความอดทน และสติ ในระดับที่ควรแก่งาน

เราโกรธ มันไม่ดี เราก็ต้องยอมรับ
แต่หากเรา ปฏิเสธความโกรธ ที่มันเกิดขึ้นแล้ว
ว่าน่ารังเกียจ ไม่น่าให้อภัย ต้องประหารเสียให้สิ้น
จะยิ่งทำ ให้เรา โกรธตนเอง มากขึ้น
โกรธทั้งผู้อื่น และโกรธทั้งตนเอง
หันหน้าไปทางใด ก็มีแต่ความโกรธ
สติ และความอดทน เราก็ยังมีน้อย
กิ่งไม้ อาจหักได้

ยอมรับ ตนเอง เมื่อโกรธ
สติ อยู่ที่ริมฝีปาก ก่อนเปล่งวาจา
อดทน ต่อความเจ็บปวด ทั้งกายใจ
ศรัทธา ในการก้าวเท้า ไปยังหนทาง ที่ตนเลือกเอง

 

ขอบพระคุณทุกท่านจริงๆครับ

 

ผม อ่านๆ ดู แล้ว...ผม ว่า

ตัวคุณ เป็นคน อัตตาสูง จัด..หมายความว่า คุณ มีความเชื่อมั่นตัวเองสูงมาก แบบว่า กู เก่ง อยู่คนเดียว และ เมื่อ อยู่ กับครอบครัว จะ แสดง ตัวตนที่ชัดเจน แบบว่า พวก คนในบ้านไม่มีใครเก่งเกิน กู แต่เวลาอยู่กับคนอื่นจะ ไม่เป็นเพราะว่า คนอื่นไม่มี อภัยให้ คุณ ได้่เหมือนคนในครอบครัว คุณจึงไม่เกรงใจคนในครอบครัว..แต่เกรงใจ คนนอกครอบครัว เพราะ จิตใต้สำนึกคุณ รู้ว่า ครอบครัวจะให้อภัยคุณได้เสมอ...

ยิ่งกับ พ่อ แม่ คุณเอง คุณยิ่งไม่เกรงใจใหญ่ เพราะท่าน พร้อมให้อภัยคุณ หาก คุณ ทำผิด..ก็ เลย เกิด อาการ อย่างที่คุณเล่ามา...ลองพ่อ แม่ พูด ผิดหู หน่อย คุณ จะ วีน แตก ทันที

หนทางแก้ใข ยังพอมีครับ....
ต้องฝึก สติ ครับ...การ ข่มอารมณ์ แบบที่ใครๆ แนะนำ ยังไม่ใช่ทางออก แท้ๆ ครับการนับ 1-100 หรือ แม้แต่การ ให้คอยคิด ตาม เวลาโกรธ มันไม่ได้ผลจริงหรอกครับ...เพราะ สิ่งที่คุณ เป็น อยู่ตอนนี้ มันฝังรากลึกลงในใจ แล้ว....

คุณ ต้อง ฝึก สติ แบบจริงจังแล้ว....เป็นการ ลด อัตตา ตัวตน ให้ได้
การฝึก สติ แท้ๆ..ให้คุณ หัด ดุ สภาวะ อารมณ์ ตัวคุณเอง..บ่อยๆ
เช่น เมื่อ โกรธ ให้รู้ทัน ว่าใจโกรธ อยาก กิน อยาก ดู อะไรๆ ก็ รู้ทันไป ว่าอยากหรือชอบ ไม่ชอบอะไร ก็ ให้รู้ทันไป ว่า ชอบ หรือไม่ชอบ หัด ไปครับ

เวลา ทำงาน หงุดหงิด หรือ เวลา ใจ หงุดหงิดอะไร ก็ให้รู้ทันไปว่า ใจกำลังหงุดหงิด
รู้ อะไรๆ แล้ว ปล่อย ทันที แค่ รู้ พอ............อัตตา คุณจะลดลงแน่ๆ
และเมื่อ อัตตาลดลง ตัวตน คุณ เริ่ม ลดลง คุณจะ สำนึก ผิดชอบ ชั่ว ดีได้เอง
ลองดูนะครับ ใช้เวลาไม่นานแน่ รีบทำนะครับ..เพื่อ ตัวคุณเอง

คนที่ กตัญญู ต่อ บุพพการี นั้น ได้ คุณธรรมเบื้องต้น ครับ ที่ จะได้เกิด เ้ป็น มนุษย์ใหม่ หาก ตายไป และยังไม่ได้ พระนิพพาน แต่ใครก็ ตาม ที่ อกตัญญู ตายไป มี อบายภูมิ รองรับ สถานเดียว... นรก เปรต อสุรกาย และ สัตว์ เดรัจฉานเท่านั้นครับ

เอาใจช่วยนะครับ หัด เจริญ สติไว้ครับ ดี แน่ๆๆ

 

อาการแบบนี้
มักเกิดกับลูก ที่

1 เรียนเก่ง
2 หาเงินเก่ง
3 พ่อ แม่ ตามใจ

ทำให้เกิด หลงตัวเอง มาก ครับ

ผมเคยมีคนรู้จัก
เป็นแบบนี้แหละ ครับ
คือ เป็นคนหาเงิน เลี้ยงพ่อ แม่
และ ทำงานดี เงินเดือนสูง

พอ เกิดอุบัติเหตุ
ต้อง ออกจากงาน
มาค้าขาย
อาการที่เคย ตวาด ดุ ว่าพ่อ แม่
หายไปเลย ครับ

เพราะ
ตัวเอง
ไม่ใช่ เสาหลักที่ ขาดไม่ได้

 

คงไม่จำเป็นต้องหาสาเหตุนะครับ

เชื่อว่าเพราะสิ่งแวดล้อมต่างๆ มากมายทั้งชีวิตคุณที่ผ่านมาทั้งหมด จึงหลอมรวมเป็นตัวคุณในวันนี้ ทั้งที่เราระลึกได้และระลึกไม่ได้

ลองดูนะครับหมั่นคิดเสมอว่า
เราอาจจะตายจากกันภายในวันนี้หรือพรุ่งนี้


ลองคิดว่าถ้าพรุ่งนี้เราจะต้องตาย
วันนี้เราจะทำอะไรให้คนในครอบครัวและคนรอบๆข้าง นะครับ

บางเรื่องที่เราเคยอายไม่กล้าทำ อาจจะกล้าทำขึ้นมาได้
บางเรื่องที่เราไม่เคยยอมก็จะทำใจยอมได้

และต่อไปจากนี้เราจะทำดีต่อคนที่อยู่รอบตัวเราให้ดีที่สุด มีเมตตาต่อคนและสัตว์ให้ได้มากที่สุดครับ

ส่วนเรื่องที่ผ่านมาที่เห็นว่าไม่ดี ก็ให้คิด โดยตัดสินใจว่า จะไม่ทำอีกครับ
อาจจะไม่สามารถแก้ไขได้ภายในระยะเวลาอันสั้น แต่ก็ค่อยๆทำไปครับ

อนุโมทนาครับ

 

สงกรานต์นี้ถือขันน้ำอบน้ำหอม ไว้ไหว้ท่าน ขอขมาและอโหสิกรรมต่อท่าน แล้วพาท่านไปทำบุญดูครับ ใช้หลักอดกลั้น อดทนไว้บ้าง หากต้องเผชิญกับคำพูด และกริยาที่แสดงออกครับ ท่าน คิดและแสดงความเห็นมานี้ถือว่าดีแล้ว แต่หากดีสุด ตามที่ผมฝากไว้ครับ
ขอให้เจริญในธรรม และมีเมตตา
ข้าพเจ้าเกิดมาต้องตาย ชีวิตไม่่เที่ยง ความตายเป็นของเที่ยง นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง
โมทนาสาธุ ครับ

 

ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งนะครับ ทุกคำตอบนับว่าเป้นการช่วยเหลือครั้งยิ่งใหญ่ที่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรให้ดีขึ้นได้

ขอให้ผลบุญหนุนนำทุกท่านให้พบแต่ความสุขครับ

 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ ให้ครอบครัวของคุณมีความสุขเร็ว ๆ นะคะ เราเองก็เจอปัญหาแบบนี้เหมือนกันทั้งที่มีทุกอย่าง มีเงิน มีพ่อ แม่ ลูก มีหลาน แต่...ไม่ค่อยมีความสุขเลย คุยกันได้ไม่นานทั้งที่พวกเรารักกัน ส่วนใหญ่จะมีปัญหากับแม่ เคยมีคนบอกว่าแม่ลูกไม่ถูกกันมาแต่ชาติปางก่อน อยากหลุดพ้นเหมือนกันแหละ