ตายไม่กลัว กลัวเจ็บครับ มีกรรมฐานกองไหนแก้อาการกลัวเจ็บได้มั้ยครับ55555

เจ็บผมไม่ค่อยกลัว แต่ทนเจ็บกับทนปวดนี้ซิ เรื่องใหญ่ ผมทนไม่ไหว

 

เจ็บทางกายไม่เป็นไร อย่าให้ใจเจ็บไปด้วย
็ถ้าใจอ่อนแอละจบ
กรรมฐานกองใหนก็ไม่ขึ้น
อานาปาช่วยได้ แต่ต้องวสีแล้วนะครับ
ดีที่สุดคือ กายไม่เที่ยง จิตไม่เที่ยง จบได้ถึงที่สุด

 

เขาไม่ได้ล้อเล่นครับ เขา บอกผมว่า ให้ตัดร่างกาย ครับ เขาให้ธรรมมะครับ อนุโมทนา กับทุกคำตอบและความ คิดเห็นครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ถ้าทรงฌาน4 ได้ตลอดเวลา เรื่องเจ็บนี่เรื่องเล็กครับ

 

เข้าฌาณสี่อาณาปานสติไปเลยครับ

 

หลวงปู่แหวน สุจินโณครับ

๑๔๒. จำพรรษาที่วัดป่าบ้านปง อ.แม่แตง
หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ ได้ท่องธุดงค์และจำพรรษาอยู่ทางภาคเหนือหลายแห่ง ต่อเนื่องกัน เป็นเวลาหลายปี โดยไม่ได้ไปที่ภาคอื่นอีกเลย เพราะอากาศในภาคเหนือ ถูกกับอัธยาศัย และถูกกับธาตุขันธ์ ของท่าน ที่เรียกว่า เป็นสัปปายะสำหรับท่าน
ในปี พ.ศ.๒๔๘๙ หลวงปู่แหวน พักจำพรรษาอยู่องค์เดียวที่วัดป่าบ้านปง (ปัจจุบันคือ วัดอรัญญวิเวก) ตำบลอินทขิล อำเภอแม่แตง เชียงใหม่
ในพรรษานั้น หลวงปู่ เกิดอาพาธเนื่องจากแผลที่ขาอักเสบ ได้รับความทรมานมาก ไปบิณฑบาตไม่ได้ ภิกษุสามเณรอื่นก็ไม่มี ช่วงนั้นเป็นช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สองใหม่ๆ เกิดภาวะข้าวยากหมากแพง ชาวบ้านก็ไม่ได้มาดูแลเอาใจใส่หลวงปู่
ช่วงนั้น หลวงปู่หนู สุจิตฺโต (ชาวจังหวัดยโสธร) พักจำพรรษาอยู่ที่ดอยแม่ปั๋ง อำเภอพร้าว อยู่ห่างจากที่หลวงปู่แหวนอยู่มากกว่า ๕๐ กม ได้เกิดนิมิตในขณะนั่งภาวนาในเวลากลางคืน เห็นหลวงปู่แหวนนอนอยู่บนพื้นดิน
เมื่อออกจากสมาธิ หลวงปู่หนู จึงนำนิมิตมาใคร่ครวญดู แน่ใจว่าคงมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น กับหลวงปู่แหวนอย่างแน่นอน เมื่อฉันเช้าเสร็จ หลวงปู่หนู ก็รีบเดินทางไปวัดป่าบ้านปงทันที
หลวงปู่หนูพบว่า หลวงปู่แหวนกำลังอาพาธหนักด้วยแผลอักเสบ จึงให้ชาวบ้านไปตามหมอมา ชื่อ หมอจี้ อดีตเคยเป็นทหารเสนารักษ์
หมอมาถึงประมาณ ๕ โมงเย็น (๑๗.๐๐ น.) ก็บอกว่าต้องผ่าตัดแผลหลวงปู่อย่างไม่รอช้า โดยตัดเอาเนื้อตายออกให้หมด
การผ่าไม่มีการฉีดยาชา หรือใช้ยาระงับความปวดแต่อย่างใด
ก่อนลงมือผ่าแผล หลวงปู่หนู ได้ขอโอกาสท่านว่า “ตอนนี้หมอเขาจะผ่าเอาความเจ็บปวดออก ผ่าเอาโรคร้ายออก เขาไม่ได้ผ่าท่านอาจารย์นะ เขาผ่าดิน น้ำ ลม ไฟ ต่างหาก”
หลวงปู่พุดคำเดียวว่า “เออ” แล้วท่านก็กำหนดจิตเข้าสู่สมาธิทันที
หมอลงมือตัดเนื้อบริเวณปากแผลออกจนหมด ใช้เวลาเกือบ ๑ ชั่วโมง หลวงปู่คงนอนสงบ นิ่งเหมือนคนนอนหลับ ไม่มีอาการเคลื่อนไหวใดๆ
เมื่อหมอทำการผ่าตัด เย็บบาดแผล และพันผ้าเสร็จแล้ว หลังจากนั้นอีกสัก ๕ นาฑี หลวงปู่จึงออกจากสมาธิ ลืมตาขึ้น
หลวงปู่หนู ถามว่า “พระอาจารย์เจ็บไหม”
หลวงปู่พูดว่า “พอสมควร”
ไม่มียาแก้ปวดใดๆ ถวายหลวงปู่เลย เพราะช่วงหลังสงคราม ในถิ่นห่างไกลเช่นนั้น ไม่ต้องพูดถึงหยูกยากัน
รุ่งขึ้นอีกวัน หมอจี้ ก็มาล้างแผลให้ หลวงปู่พูดว่า “วันนี้เบาๆ หน่อยนะ เมื่อวานนี้มือหนัก ไปหน่อย" แล้วท่านก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ท่านยังคงอยู่สงบเย็นตามปกติ เว้นไว้แต่ยังลุกเดินไม่ได้ เท่านั้น
หลวงปู่หนู อยู่เฝ้าพยาบาล ๗ วัน ท่านต้องกลับดอยแม่ปั๋งตามพระวินัย เพราะอยู่ในช่วงเข้าพรรษา ก่อนกลับได้กำชับชาวบ้าน ให้ดูแลอย่าทอดทิ้งหลวงปู่เหมือนที่ผ่านมา
หลวงปู่อาพาธอยู่นาน จนถึงเดือนเมษายน ปีต่อมา ( ร่วม ๑๐ เดือน) อาการเจ็บปวดบาดแผล จึงทุเลาลงมาก แต่แผลยังไม่หายสนิท ยังเดินไปไหนไกลๆ ไม่ได้

 

อ้าวววววววววววว เวรเเล้วงัย

ขอประทานโทษเป็นอย่างสูงเลยค๊าาา พี่ หมู เอ๊ยยยยยยย พี่ หมี

น้องมิทราบจิง จิง

โทษทีเจ๊าค๊าาาาาาาาาาาาาาา

 

คงเคยได้ยิน "เรื่อง อรหันต์ปากเสือ"
งั้นเอานิทานที่เล่าให้ฟัง มาโพสให้อ่านดีกว่า ^^

และก็บางส่วนจาก "อรรถกถา ขัชชนิยสูตร"
"ว่าด้วยสิ่งที่ถูกขันธ์ ๕ เคี้ยวกิน"