ฆ่ามด แมลง ยุง และสัตว์เล็ก ๆ จะเป็นบาป และผิดศีลไหม

ได้ดู วีซีดี ของหลวงพ่อเกษมแล้ว ท่านบอกว่า
ชาวบ้านนำ้ก้อ เคยเทน้ำ้ถล่มรังมดมาในอดีต
เจ้ากรรมนายเวรเลยตามทวงหนี้ โดยถูกอุทกภัย และดินถล่มใส่
ทำให้ดิฉันกลัวว่า ฆ่าไปแล้ว
จะเป็นบาป และผิดศีล

 

สิ่งใดเป็น การเบียดเบียน สัตว์โลก ก็ บาปหมดและครับ
ทำสิ่งใด ก็ได้สิ่งนั้น ลองคิดดู ถ้าวันหนึ่ง คุณไปเกิด เป็น
มด แล้ว มีครอบครัว พ่อมด แม่มด ลูกมด วันหนึ่ง มีมนุษย์
เอา น้ำ ไปสาด ฆ่ามัน ไล่ที่มัน แล้ว ลูกๆๆมดตาย ถ้าในตอนนั้น
คุณเป็นพ่อ มด ลูกคุณถูก ฆ่า ตาย ถูกน้ำสัด ไปต่อหน้า คุณจะรู้สึก
อย่างไร ต่อ คนที่ มา ฆ่าครอบครัว คุณ ก็ลองคิดดูแล้วกันนะครับ

สัตว์ ทุกตัว ก็ เป็น มนุษย์ หมดและครับ เพียงแต่ ทำ บาป
กรรม ไว้มาก จึงต้องไปเกิดเป็น แบบนั้น

 

สมมติว่าเคยฆ่ามดฆ่ายุง ฆ่าแมลงสาป ไว้เยอะ
ผลกรรมที่เราจะได้รับนั้นรุนแรง ถึงขั้น ชาวบ้านนำ้ก้อด้วยหรือเปล่า
ดูมันสยองจริง ๆ ลองยกตัวอย่างมาให้เห็นชัด ๆ ก็จะดี
ปล.เพราะตัวเองเคยทำไว้เยอะเหมือกัน รู้อย่างนี้แล้วต่อไปจะไม่ทำอีก

 

อ่านบทความนี้ดูนะคะ แต่ก็มีวิธีทำให้โทษหนักเบาขึ้นค่ะ ลองอ่านดู แต่ถึงอย่างไร บาปกรรมก็ยังคงมีนะคะ แต่ทำให้เบาลงเท่านั้น

http://www.geocities.com/lumduanastro/story32.htm

 

บาปสิ สัตว์ไม่ว่าจะตัวเล็กหรือตัวใหญ่ก็มีชีวิต มีวิญญาณ รักตัวกลัวตายทั้งนั้น... ยกเว้นเสียแต่เราไปเผอิญทำร้ายหรือเผอิญไปเหยียบเขาโดยไม่เจตนาเท่านั้นแหละ...

 

ผมได้รับมาเต็ม ๆ ครับ เพราะตอนเด็กผมชอบเผารังมด

ตอนเด็ก ๆ ประมาณ ป 2-3 ผม ชอบเอาพลุ ไปเผารังมดในโรงเรียน พอโตขึ้นประมาณ ม 1-2 ก็ได้รับกรรมอย่างสาหัส ร่างกายตามข้อบวมหมดทุกข้อ ขาลีบเหมือนคนเป็นโปริโอ ปวดตามเนื้อตามตัวไปหมด ไปหาหมอทุกแบบมาทั่ว ทุกคนก็ยอมแพ้บอกว่ารักษาไม่ได้ ป่วยเกือบ 3 ปี แต่ที่น่าเสียใจที่สุดก็คือ ผมเป็นนักกีฬาฟุตบอลโรงเรียนชื่อดัง เป็นศูนย์หน้าและแข่งนัดแรก ก็เป็นคนยิงประตูแรกจนชนะ กำลังดัง ตัวสูง เท่ที่สุด....หลังวันนั้น อยู่ดี ๆ ก็เป็นเลย ที่บอกก็เพราะจะได้รู้ว่า กรรมชั่วหนัก ๆ มันจะมาตอนที่เรากำลังมีความสุขที่สุด เหมือนมาทำลายเรา ผมกลับกลายเป็นคนพิการตัวลีบผอมต้องใช้ไม้เท้าเดิน ก้าวแต่ละก้าวเจ็บไปหมด ทายาและกินยาแก้ปวดทุก ๆ วัน ไปเรียนก็อายเพื่อน ๆ มาก เป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดของเด็กวัยรุ่น

จนวันหนึ่ง เกิดเห็นและเข้าใจว่าเป็นกรรมที่เราฆ่ามดขึ้นมาในจิต ก็เลยไปนั่งร้องไห้อยู่หน้าพระพุทธที่บ้าน เพราะตอนนั้นอยากตายมาก ๆ ก็เลย บอกไปว่า ข้าพเจ้าเข้าใจและสำนึกในกรรมที่ได้ทำ ขอเจ้ากรรมนายเวรที่เป็นมดเหล่านั้นถ้าต้องการให้ต้องรับกรรมที่ทำ และไม่อโหสิกรรม ก็ให้มาเอาชิวิตไปเลยดีกว่าให้ตายใน 3 วัน 7 วัน ตั้งแต่บัดนี้เวลานี้เป็นต้นไป

หลังจากวันสารภาพบาป นั้นแล้วประมาณ 1 อาทิตย์ ก็มี ยายแก่อายุ 80 ปี มานวดแม่ผม ครั้งละ 100 แม่ก็เลยให้ผมนวด ใจผมไม่เชื่อหมอคนไหนอีกแล้ว (รอให้ตายอย่างเดียว) แต่ก็ลองดู ปารกฏว่า นวดแล้วดีขึ้นครับ ก็เลย นวดทุกสัปดาห์ ประมาณ หกเดือน ผมก็ดีขึ้นมาก แล้วก็กลับไป เล่นบอลให้กลับโรงเรียนอีกครั้ง ใน ม. 4 ในตำแหน่ง ปีกขวา ครับ ซึงไม่น่าเป็นไปได้เพื่อนก็งงครับ จากคนพิการกลับมาเป็นนักวิ่งนักฟุตบอลได้

นี่คือทำให้ผมศึกษาพระพุทธศาสนาโดยเฉพาะเรื่องกรรมเป็นอย่างแรก .... จนเป็นผมทุกวันนี้ และผมก็เชื่อว่าพวกเค้า ปล่อยให้ผมอยู่ปฏิบัติธรรมดีกว่า ก็ขอฝากเป็นข้อคิดไว้ให้ทุกคนก็แล้วกันว่า กรรมเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องทำความเข้าใจให้ดีแต่การสำนึกในบาปกรรมนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับการแก้ไขกรรมถ้าไม่สำนึกและไม่ละอายหรือเกรงกลัวต่อบาป ก็ไม่มีใครที่จะแก้กรรมได้หรอก .... ถ้าผมไม่สำนึกในวันนั้นผมก็คงตายไป

คุณเชื่อมั้ยว่าทุกว้นนี้ถ้าผมเผลอฆ่ามดหรือฆ่าสัตว์เล็ก เมื่อไหร่ ผมจะเจ็บที่ข้อต่าง ๆ บางทีเดินแทบไม่ได้ เหมือนมันมีแผลกรรมอยู่ ......... เหมือนเป็นคำเตือน แต่ผมไม่ฆ่าสัตว์โดยตั้งใจมาตั้งแต่วันที่ผมสำนึกได้ ก็เกือบ 25 ปีแล้ว ครับ

คงเป็นข้อมูลให้กับคนถามได้นะครับ ..... ระวังกรรมหนักจะมาตอนที่เราดีมาก ๆ หรือ แย่มาก ๆ อย่าประมาท ขอให้โชคดี

 

แล้วถ้ายุงมันมากัดเราไม่เลิกอ่า ทำไงดี

 

aonwit01<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_270573", true); </SCRIPT> แล้วถ้ายุงมันมากัดเราไม่เลิกอ่า ทำไงดี

งันเราก็ต้องไร่กัดมันมั่ง มันจะได้บินหนีเรา คิคิ

 

บาปกรรมเล็กๆน้อยก็มีผล เช่นเรื่องของดาบสที่ถูกกรรมที่แกล้งแมลงวันตามมาส่งผล ดังในอรรถกถาต่อไปนี้
พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน ทรงปรารภภิกษุผู้กระสันรูปหนึ่ง จึงตรัสเรื่องนี้มีคำเริ่มต้นว่า สตฺตาหเมวาหํ ดังนี้ ส่วนเนื้อเรื่องจักมีแจ้งในกุสราชชาดก.
พระศาสดาตรัสถามภิกษุนั้นว่า ดูก่อนภิกษุ ได้ยินว่าเธอกระสันจริงหรือ ? เมื่อภิกษุนั้นกราบทูลว่า จริงพระเจ้าข้า ดังนี้ จึงตรัสว่า ดูก่อนภิกษุ เมื่อครั้งพระพุทธเจ้ายังไม่เกิดขึ้น โบราณกบัณฑิตได้บวชในลัทธินอกพุทธศาสนา ไม่มีความยินดี ยังประพฤติพรหมจรรย์อยู่ได้กว่า ๕๐ ปี ไม่แสดงความที่ตนกระสันให้ปรากฏแก่ใครๆ เพราะกลัวหิริโอตตัปปะจะทำลายเธอบวชในศาสนาที่จะนำออกจากทุกข์เห็นปานนี้ ตั้งอยู่เฉพาะพระพักตร์ของพระพุทธเจ้าผู้เป็นครูเช่นเรา เหตุไรจึงทำความกระสันให้ปรากฏในท่ามกลางบริษัท ๔ เหตุไรจึงไม่รักษาหิริโอตตัปปะของตนไว้ แล้วทรงนำเอาเรื่องในอดีตมาสาธก ดังต่อไปนี้:-
ในอดีตกาล พระราชาทรงพระนามว่า โกสัมพิกะ ครองราชสมบัติอยู่ในพระนครโกสัมพีแคว้นวังสะ ครั้งนั้น ณ นิคมแห่งหนึ่งมีพราหมณ์สองคนมีสมบัติคนละ ๘๐ โกฏิ เป็นสหายรักกันเห็นโทษในกามคุณ ให้ทานเป็นการใหญ่ แล้วทั้ง ๒ ก็ละกาม ทั้งๆ ที่มหาชนกำลังร้องไห้คร่ำครวญอยู่ ได้ออกไปสร้างอาศรมบวชอยู่ในถิ่นหิมพานต์เที่ยวแสวงหาเผือกมันผลไม้เลี้ยงชีพอยู่ ๕ ปี ยังไม่สามารถทำฌานให้เกิดขึ้นได้ ครั้นล่วงไป ๕๐ ปี เพื่อต้องการจะเสพรสเค็มรสเปรี้ยวจึงเที่ยวไปตามชนบทถึงแคว้นกาสี. ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งในแคว้นกาสี
นั้น ท่านทีปายนดาบสมีสหายคฤหัสถ์อยู่คนหนึ่ง ชื่อมัณฑัพยะ ทั้งสองดาบสได้ไปเยี่ยมเขา เขาเห็นสองดาบสนั้นแล้วก็มีความยินดี สร้างบรรณศาลาถวายแล้วบำรุงด้วยปัจจัย ๔ สองดาบสอยู่ที่นั้น ๓,๔ พรรษา แล้วลานายมัณฑัพยะ เที่ยวจาริกไปถึงเมืองพาราณสี อาศัยอยู่ในอธิมุตติกสุสาน ทีปายนดาบสอยู่ ณ ที่นั้นพอควรแก่อัธยาศัยแล้ว ก็กลับไปสู่สำนักสหายนั้นอีก แต่มัณฑัพยะดาบสยังอยู่ที่ป่าช้านั้นเอง.
อยู่มาวันหนึ่ง โจรคนหนึ่งขโมยของภายในเมือง ถือเอาทรัพย์ออกไป เมื่อเจ้าของเรือนและเจ้าหน้าที่ตื่นขึ้นรู้ว่าขโมย ก็พากันตามจับจึงหนีออกทางท่อน้ำ รีบวิ่งเข้าป่าช้าทิ้งห่อทรัพย์ไว้ที่ประตูบรรณศาลาแห่งพระดาบสแล้วหนีไป พวกมนุษย์ที่ตามจับเห็นห่อทรัพย์เข้าจึงคุกความว่า ไอ้ชฎิลร้าย กลางคืนเจ้าเที่ยวขโมยเขา กลางวันทำถือเพศดาบสอยู่ ทุบตีแล้วจับตัวนำส่งพระราชา พระราชาไม่ทรงพิจารณาก่อนรับสั่งให้ราชบุรุษเอาตัวไปเสียบหลาวเสีย พวกราชบุรุษนำตัวไปเสียบหลาวไม้ตะเคียนที่ป่าช้านั้น เสียบหลาวไม่เข้า จึงเปลี่ยนเอาหลาวไม้สะเดาเสียบก็ไม่เข้าอีก เอาหลาวเหล็กเสียบก็ไม่เข้า ดาบสจึงใคร่ครวญดูบุพกรรมของตน ลำดับนั้น ท่านก็เกิดญาณเครื่องระลึกชาติได้ ใช้
ญาณนั้นใคร่ครวญดูก็ได้รู้แล้ว ถามว่า ก็อะไรเป็นบุพกรรมของท่านตอบว่า การเอาหนามไม้ทองหลางเสียบแมลงวัน เป็นบุพกรรมของท่าน นัยว่า ในภพก่อนท่านเกิดเป็นบุตรนายช่างไม้ ไปถากไม้กับบิดา จับแมลงวันมาตัวหนึ่งแล้วเอาหนามไม้ทองหลางมาเสียบ บาปกรรมนั้นเองมาถึงเข้า ท่านรู้ตัวว่า ไม่อาจพ้นบาปกรรมนี้ได้ จึงได้กล่าวกะราชบุรุษว่า ถ้าท่านต้องการจะเอาหลาวเสียบเราจงเอาหลาวไม้ทองหลาง พวกราชบุรุษก็กระทำตามเสียบเข้าแล้วก็วางคนซุ่มรักษาอยู่แล้วหลีกไป พวกที่ซุ่มรักษาอยู่ได้คอยดูผู้ที่จะมาหาดาบส.
ครั้งนั้น ทีปายนดาบสคิดว่า เราไม่ได้พบสหายนานแล้ว จึงมาสำนักของท่านมัณฑัพยะดาบส ได้ฟังข่าวในระหว่างทางในวันนั้นเองว่ามัณฑัพยะดาบสถูกหลาวเสียบ ก็ไป ณ ที่นั้นแล้วยืนอยู่ ณ ส่วนข้างหนึ่งถามว่า เพื่อน! ท่านได้ทำผิดอย่างไรหรือ ? เมื่อดาบสนั้นตอบว่า เราไม่ได้ทำผิด จึงถามว่า ท่านอาจจะรักษาใจตนไม่ให้มีความขุ่นเคืองได้หรือไม่ ? มัณฑัพยะดาบสตอบว่า เพื่อน! ผู้ที่จับเรามาส่งพระราชาเรามิได้มีใจขุ่นเคืองเลย ทีปายนดาบสกล่าวว่า เมื่อเป็นเช่นนั้นร่มเงาของผู้มีศีลเช่นท่านเป็นความสุขสำหรับเรา แล้วเข้าไปนั่งพิงหลาวอยู่ หยาดโลหิตที่ออกจากตัวมัณฑัพยะดาบสก็หยดลงต้องทีปายน
ดาบส หยาดโลหิตเหล่านั้นหยดลงที่สรีระอันมีสีดุจทอง แห้งดำไปทั้งตัวตั้งแต่นั้นมา ท่านจึงได้นามเติมต้นว่ากัณหทิปายนะ ท่านนั่งพิงหลาวนั้นเองตลอดคืนยังรุ่ง วันรุ่งขึ้นพวกคนรักษาจึงไปกราบทูลเหตุการณ์นั้นแด่พระราชา พระราชาทรงพระดำริว่า เรื่องนี้เราทำลงไปโดยไม่พิจารณา จึงรีบเสด็จไปที่นั้น แล้วตรัสถามทีปายนดาบสว่า ดูก่อนบรรพชิต เหตุไรท่านจึงนั่งพิงหลาวอยู่ ? ทีปายนดาบสตอบว่า มหาบพิตร อาตมภาพนั่งรักษาดาบสนี้อยู่ ก็มหาบพิตรทรงทราบแล้วหรือว่าดาบสนี้ทำผิดหรือไม่ได้ทำผิด จึงได้ลงพระราชอาญาอย่างนี้
พระราชาตรัสบอกว่าลงโทษไปโดยไม่พิจารณา พระดาบสจึงกล่าวแก่พระราชาว่ามหาบพิตร ธรรมดาพระราชาควรจะพิจารณาก่อนแล้วจึงกระทำดังนี้
แล้วแสดงธรรมว่า คฤหัสถ์ผู้บริโภคกาม ถ้าเป็นคนเกียจคร้านแล้ว
ไม่ดีดังนี้เป็นต้น
พระราชาทรงทราบว่า มัณฑัพยะดาบสไม่มีความผิดจึงรับสั่งให้ถอนหลาวออก พวกราชบุรุษไม่สามารถจะถอนหลาวออกได้ มัณฑัพยะดาบสทูลพระราชาว่า มหาบพิตร อาตมภาพถึงความพินาศย่อยยับอย่างนี้ก็ด้วยอำนาจกรรมที่ได้ทำไว้แต่ปางก่อน ไม่มีใครอาจถอนหลาวออกจากตัวอาตมภาพได้ ถ้าพระองค์มีพระราชประสงค์จะพระราชทานชีวิตแก่อาตมภาพไซร้ ก็จงโปรดให้เอาเลื่อยมาตัดหลาวนี้ให้เสมอหนังพระราชารับสั่งให้กระทำตามนั้น ภายในร่างกายได้มีหลาวอยู่ภายในเรื่อยมา.
(อรรถกถาเล่ม 59 พระสุตตันปิฎกเล่ม ขุททกนิกาย ชาดก ภาค 1)

 

ไม่ว่าจะสัตว์เล็กสัตว์น้อย จะผิดศีล หรือ จะบาปหรือไม่นั้น
ทุกอย่างถือเป็นกรรม
กรรม คือ การกระทำ

ทางพุทธศาสนา ผิดศีล ถือว่าบาป ...หรือไม่ก็ได้
จะบาปไหม อยู่ที่เจตนาในการกระทำ

เช่นเจตนาในการโกหกพ่อเลี้ยงในครั้งนี้ เพื่อแอบไปดูแลพ่อแท้ๆที่ป่วยอยู่
หรือโกหกแม่ว่ากำลังสบายดี ทั้งๆที่ไม่สบายเพียงนิดหน่อยเพื่อให้แม่ไม่เป็นห่วง ... ถ้าว่ากันตามศีลข้อมุสา มันก็ผิดเต็มๆ...แต่ถ้าว่ากันตามเหตุผลทางศีลธรรมในใจแล้วเหมือนกับพูดกันคนละเรื่อง

ถ้ากินยาถ่ายพยาธิ เป็นเหตุให้ตัวพยาธินั้นต้องสูญชีวิต
ถามว่าบาปไหม ...เจตนาของคุณคือขับมันออกไปจากร่างกายเพื่อสุขภาพร่างกาย เพราะฉะนั้นไม่บาป ... แต่...มันยังคงเป็นกรรม หรือการกระทำ ซึ่งแรงกรรมนั้นส่งผลต่อได้แน่นอน แม้ว่าจะไม่บาปไม่ผิดศีลก็ตาม... ถ้าพูดแบบนี้ก็เหมือนกับมันดูไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย จะทำอะไรก็เป็นเวรเป็นกรรมไปเสียหมด

เหมือนคุณได้กระทำการต่อยกำแพง...ซึ่งไม่ผิดศีลไม่บาป แต่การกระทำ หรือแรงกรรมตัวนี้ก็ยังส่งผล reaction กลับมาด้วยกฎข้อที่3ของนิวตันให้คุณได้เจ็บตัว

สรุป
การตบยุงและฆ่าสัตว์สัตว์เล็กๆโดยทั่วไปที่มีสาเหตุมาจากเพราะความรำคาญหรือจะอะไรก็แล้วแต่นั้นอาจจะ ผิดศีล บาป หรือไม่บาป มันก็ยังเป็นเวรเป็นกรรมกันต่อไป ตราบใดที่จิตนั้นยังเกิดเป็นเดรัจฉานไม่สามารถอโหสิกรรมให้ได้ ในเวลาคุณปฏิบัติสมาธิหรือกรรมฐาน อาจมีการถูกรบกวนจากสิ่งเหล่านี้ ซึ่งเป็นตัวเป็นๆมาก่อกวน หรืออาจจะคันยิบๆโดยไม่มีสาเหตุก็ได้ เพราะฉะนั้นเวลาถูกรบกวนจากสัตว์เหล่านี้ ถ้าไม่หนักหนาจนเกินไปที่จะปล่อยวางและไว้ชีวิต ก็แผ่เมตตา+อโหสิกรรมให้เขาด้วย มิเช่นนั้น เวรกรรมต่อเนื่องของเขาจะเป็นเหตุมาให้เราจำเป็นต้องฆ่าเขาซักวัน ... เวรกรรม ยังคงทำงานต่อไปได้ตลอดกาลไม่รู้จบ หากไม่มีฝ่ายใดมีจิตเมตตาอโหสิกรรมและให้อภัยด้วยความรักความ'เข้าใจ' พระเยซูเบี่ยงเป้าไปนิด


... ขออภัยที่ตอบไม่ตรงคำถามและนอกเรื่องเยอะครับ

 

ผมว่าตรงดีนะ

 

ขึ้นอยู่กับจิต ที่เจตนาค่ะ ถ้าเจตนาจะฆ่า ก็บาปค่ะ แต่อย่าคิดมากค่ะ ขอให้เพียงคุณอย่าคิดมาก อยู่กับปัจจุบันจะดีกว่านะค่ะ

 

การตัดสินว่าการกระทำนั้นบาปหรือไม่ คือ.........
รู้ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต
มีจิตคิดจะฆ่า
สัตว์นั้นได้ตายลง
บาป 100 % ครับ

 

งั้นคงบาปแน่เลย เพราะเมื่อมันกัดผมปุ๊บ ผมจะ
1. finding
2. target
3. concentration
4. hit
แล้วมันก็จะแบนคามือผม
บาปหนอ บาปหนอ เลิกทำดีกว่า

 

มีประสบการณ์เล่าให้ฟังค่ะ

สมัยเด็ก ๆ คงประมาณ 10-11 ขวบนี่แหละ คุณพ่อพาไปเที่ยวทะเล แล้วแวะนอนพักที่วัดเขาเต่า (ถ้าจำไม่ผิด) พอตอนจะอาบน้ำ ในห้องน้ำมีมดเพียบ คงเป็นแสน ๆ ล้าน ๆ ตัวได้ ไอ้เราก็ ... ตักน้ำราดไล่มด พรวด ๆ ๆ

ต่อมาอายุสัก 14-15 รู้สึกเป็นภูมิแพ้ คัดจมูก เป็นหวัดตลอดปี ทรมานมากโดยเฉพาะเวลานอน หาหมอยาหยอดจมูกก็ไม่หาย เป็น 5-6 ปี เกือบจะเป็นไซนัส (แบบที่ต้องเอาเข็มเจาะรักษา)...

ตอนอายุ 20 ไปบวชชีพราหมณ์ครั้งแรก แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวร แล้ววันหนึ่งก็นึกถึงมดได้ซะงั้น ว่าเขาทรมานสำลักน้ำตายเพราะเรา เราจึงทรมานเหมือนเขา ภาพชัดเจนติดตายังกะเกิดเมื่อวาน... นี่แหละกรรมฆ่ามดโดยความไร้เดียงสา

แต่ตอนนี้หายแล้วค่ะ เขาอโหสิให้แล้ว แต่ต้องระวังตัวเสมอไม่ให้เผลอทำร้ายสัตว์ใด ๆ ได้อีก

 

เราฆ่าเพราะความเมามันไปเยอะเหมือนกันนะ นึกถึงผลกรรมแล้วสยองแฮะ

 

กำลังจะฆ่าปลวกกินบ้านอะครับ ไม่ทำก็ไม่ได้บ้านพังหมดแล้ว ก็กลุ้มใจอยู่
เพิ่งเจอมันอยุ่ในลังหนังสือกินหนังสือผมจนเป็นเนื้อเดียวกันหมดเลย จะฆ่าก็สงสาร
เลยยกเอาไปทิ้งทั้งลัง ไม่ได้ฆ่า แต่ตัวที่เหลือที่อยู่ในบ้าน ผมว่าจะแผ่เมตตา
อฐิฐานจิต ให้เขาหนีไปก่อนให้เวลาซัก 3 วัน ถ้าเขาไม่ไปสงสัยเป็นกรรมของเขา

 

..."กรรม...สำเร็จผลได้ด้วย...เจตนา"...

 

ขอแชร์ด้วยคนค่ะ....เป็นประสบการณ์จริงของคนในครอบครัว
คนแรก...คุณพ่อ ในตอนที่บ้านเรายังทำไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ ชั้นล่างเป็นไม้ซึ่งไม่ได้ลาดปูนโดยรอบ ทำให้มดแดงไฟมาทำรังเพียบ และลูกสาวของพ่อทั้งสองก็เป็นคนแพ้มดอย่างมาก หากโดนกัดก็พุพอง บวมแดง พ่อจึงจัดการต้นเหตุโดยใช้กระดาษหนังสือพิมพ์จุดไฟเผาไล่ที่ มาเมื่อไหร่จุดเมื่อนั้น หากไม่ใช้ไฟก็ใช้น้ำมันก๊าดราดไปที่รัง......แต่ตามจริงพ่อเป็นคนใจบุญนะคะทำบุญเป็นประจำ ขนาดนั้นกรรมก็ยังตามคือ ทุกก่อนหน้าหนาวจุมีลมพัดมาก่อนใช่ไหม คุณพ่อจะมีผื่นคันตามตัว สากระคายไปหมด ใช้ยาอะไรทาก็ไม่หาย เพียงแค่ทุเลา เป็นอยู่ทุกปีหน้าหนาว จนกระทั่งพ่อบวชเป็นภิกษุ เราก็กังวลว่าท่านจะคันก็เลยซื้อยาให้หลายขนานเลย โดยปกติก็ซื้อให้ประจำอยู่แล้ว ปรากฎว่าท่านบอกว่าเดี๋ยวนี้ไม่เป็นแล้วเพราะว่าไม่ได้ไปเผาเขาแล้ว และตลอดเวลาที่พ่อบวช 4 - 5 ปี พ่อนั่งสมาธิเจริญภาวนาตลอด จึงทำให้ผลกรรมนั้นเบาบางลงได้
คนที่สอง....น้องสาว เนื่องจากเป็นคนแพ้มดมาก มากกว่าเราอีก หากเห็นมดไต่ตามผนังบ้านก็จะใช้ไบก้อนฉีดเพื่อป้องกันไม่ให้มดขึ้นบ้านเสียก่อน เค้าก็จะป็นภูมิแพ้ตลอดหายใจไม่ออก เป็นหอบเยอะมาก และที่ทราบว่าเจ้ากรรมนายเวรเป็นมดเพราะช่วงหลังเขาไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวัน แรกๆ นั่งไม่ค่อยได้เลยเพราะจะมีมดมากัดตลอด ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่ที่เห็นกับตาคือเขานั่งสมาธิบนที่นอน ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีมดนะที่ห้องเค้าน่ะ แต่ว่าเมื่อไหร่ที่นั่งสมาธิไม่รู้ว่ามดตัวเล็กๆ มาจากไหนเยอะแยะ ต้องคอยกวาดออกไป แต่ปัจจุบันเค้ารู้แล้วก็ไม่ฆ่าละ กวาดออกไปอย่างเบาๆ
นี่ก็เป็นประสบการณ์นึงที่ชี้ให้เห็นว่าถึงเค้าจะตัวเล็ก แต่ก็มีจิตใจนะ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เหมือนกับเรานี่แหละ เพราะฉะนั้นก็ต้องไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกันนะจ๊ะ....สาธุ

 

มดเดินยั๊วเยี๊ยะในบ้านทุกวันเลย....จัดการมันทุกวัน...บาปทุกวันเลยนะเนี๊ยะ...
ส่วนยุงก็เอาไม้ช็อตไฟฟ้าตีมันทุกวัน..วันหลายสิบตัว......