ไม่เคยปฎิบัติธรรมแค่จิตใจดี vs ปฎิบัติธรรมแต่จิตใจไม่บริสุทธิ์ ใครได้กรรมดีมากกว่า?

คนที่ไม่เคยปฏิบัติธรรม แต่มีจิตใจดี กับคนที่ปฏิบัติธรรมแต่จิตใจไม่บริสุทธิ์ ใครจะได้รับกรรมดีมากกว่า


ตอบ

การปฏิบัตินั้นไม่ใช่เข้าวัด ใส่บาตร ฟังเทศน์ ทำวัตรสวดมนต์เท่านั้น ปฏิบัติที่แท้จริงนั้นคือ การพูด การคิด การกระทำ ให้อยู่ในทำนองคลองธรรม สำหรับบางคนไม่เคยเห็นพระ แต่การพูด การคิด การกระทำ แล้วมีโทษน้อยๆ ก็เป็นการปฏิบัติธรรมอยู่ จิตใจบริสุทธิ์นั่นแหละกรรมดี

ใจเป็นใหญ่ ใจเป็นหัวหน้า
เมื่อใจดี ใจบริสุทธิ์
พูดก็ดี ทำก็ดี ดีไปหมด มีความสุข

ในความเป็นชาวพุทธ ต้องมีสัมมาทิฐิ ความเห็นชอบ เชื่อหลักวัฏฏสงสารมีจริง เชื่อหลักกฎแห่งกรรม เชื่อหลักอริยสัจ 4

บางคนที่เข้าวัดปฏิบัติธรรมอยู่เป็นประจำ แต่ยังใจร้อน เข้าใจหลักธรรมดีพอสมควร และพยายามปฏิบัติธรรมอยู่ แต่สติปัญญาที่จะคุ้มครองอารมณ์ก็ยังไม่เพียงพอ เลยกระทบคนอื่น รู้สึกตัวอยู่ว่าผิด พยายามแก้ไขอยู่ ถ้าไม่ได้ปฏิบัติคงจะแย่กว่านี้มาก บุคคลประเภทนี้ควรแก่การยกย่อง กำลังพัฒนาตน ก้าวหน้าไปเรื่อยๆ แต่คนอื่นอาจจะมองไม่เห็น เพราะกระทบอารมณ์และกำลังถูกดูหมิ่น ดูถูก นินทา อยู่

บางคนตั้งแต่กำเนิดมีนิสัยเรียบร้อย ใจเย็น ใจดี อยู่ในสังคมสิ่งแวดล้อมดี ไม่ค่อยกระทบกับใคร ไม่ได้ศึกษาธรรม ก็เหมือนรักษาศีลอยู่ แม้แต่สัตว์เดรัจฉานบางตัวก็เหมือนกัน เช่น หมา นิสัยดี ว่าง่าย สอนง่าย เรียบร้อย น่ารัก

มีนิทานอยู่เรื่องหนึ่ง สมัยก่อน มีคุณนายผู้ดีคนหนึ่ง นิสัยดี ใจดี ใจมีเมตตา ใครมีทุกข์ลำบาก ก็ช่วยเหลือทุกคน ชาวบ้านต่างก็ชม สรรเสริญว่า คุณนายใจดี วันหนึ่งสามีเสียชีวิตไป เด็กรับใช้นึกสงสัยขึ้นมาว่า นายของเราเป็นคนดีจริงหรือเปล่า เลยลองดู ไม่เชื่อฟัง และด่านาย คุณนายใจดีแสดงอาการโกรธ โมโห เลยเข้าใจว่า คุณนายทำตัวเป็นคนดี ใจดีได้เมื่ออยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดี มีเงินมีทองมากมาย สามีรัก ใครๆ ก็เอาใจดูแล ชื่นชม สรรเสริญ

เราจะรู้จักตัวเองได้เมื่อเสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์ ทำใจได้ดีจึงจะเป็นคนดีจริง ถ้าพูดถึงตามหลักทั่วๆ ไปแล้ว การปฏิบัติธรรมเป็นประจำดีกว่า เพราะการฟังธรรมตามกาล การสนทนาธรรมตามกาล เป็นมงคลอันยิ่งใหญ่ เพราะมีโอกาสที่จะมีความเห็นถูกต้อง มีโอกาสที่จะอบรมสัมมาทิฏฐิ กิเลสหรืออารมณ์ร้อนเป็นคนละเรื่องกัน

สรุปแล้ว คนที่ไม่ปฏิบัติ แต่ใจดีแล้ว ก็น่ายินดีอนุโมทนา คนที่ชอบเข้าวัด ฟังเทศน์ ปฏิบัติ ก็เป็นสิ่งที่น่าอนุโมทนา น่าสรรเสริญทั้ง 2 ฝ่าย

ธรรมเป็นสิ่งอัศจรรย์ มหาโจรองคุลีมาลฆ่าคนถึง 999 คน ยังสามารถกลับใจเป็นดี เป็นพระอรหันต์ได้ เป็นสุดยอดคนดี เพราะอาศัยธรรมะ

พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า การปรารภความเพียรเพียงราตรีเดียวมีค่ามากกว่ามีชีวิต 100 ปีแต่ปราศจากความเพียร คนที่เห็นธรรม 1 นาที มีค่ามากกว่าคนอายุ 100 ปีแต่ไม่เห็นธรรม

จาก
หนังสืิิอ ปัญหา 108 (2)
พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก

 

ใจนี้แหละเป็นที่เกิดของธรรม
ใจนี้แหละเป็นผู้สร้างบุญ
ใจนี้แหละเป็นผู้สร้างบาป
ใจนี้แหละเป็นผู้นำพาไปสวรรค์
ใจนี้แหละเป็นผู้นำพาไปนรก
ใจนี้แหละเป็นผู้นำพาไปสู่วิมุติ

 

ดีก็ช่าง ไม่ดีก็ช่าง รู้จักช่างบ้างก็ดี ดีก็ไม่ยึด ไม่ดีก็ไม่ยึดติด ช่างเถอะ

 

ปฏิบัติธรรม(ของจริง ทำจริง) จิตใจก็จะดีค่ะ

หากทำเพียงเปลือกนอก เดินจงกรมไปงั้นๆ ไม่กำหนด นั่งสมาธิไปงั้นๆ ไม่กำหนด ทำเพียงให้ผู้อื่นเห็นเปลือกนอกว่าปฏิบัติธรรม ผลคือ ปฏิบัติธรรมแต่จิตใจไม่บริสุทธิ์

หรือเรียกอีกอย่าง ว่า ผู้นั่นไม่ได้ปฏิบัติธรรมเลย เสียมากกว่า


การปฏิบัติธรรม ไม่ได้เป็นตัวชี้วัด ว่า บุคคลนั้น จิตใจดีหรือไม่ดี

ผลของการปฏิบัติ จะชี้วัด บุคคลนั้นมากกว่า


หากเราเห็นใครปฏิบัติธรรม แล้วพฤติกรรมเขาเป็นไปในทางที่ดีขึ้น แสดงว่า เขาปฏิบัติจริง

หากใครปฏิบัติแล้ว พฤติกรรมยังแย่ (ในสายตาเรา) แสดงว่า เขาไม่ได้อะไรเลยจากการปฏิบัติธรรม

 

ปฏิบัติธรรมทำให้ใจดีหมดครับ
จิตใจไม่ดีเเสดงว่าไม่ได้ปฏิบัติธรรม
อย่าหลงประเด็น

 

เห็นด้วยคับ :boo:

 

อีกหนึ่งเสียงค่ะ คำตอบตรงใจมาก

 

คนเรานานาจิตตัง คนปฏิบัติธรรมมีหลายประเภทที่ปฏิบัติจริงๆมีน้อยมาก คะบางคนไปปฏิบัติธรรมเพื่อไปขายสินค้า ไปปฏิบัติธรรมเพื่ออยากจะรู้จักคนมากมีเพือ่นเยอะ ไปปฏิบัติเพื่ออยากหาลูกค้า ไปปฏิบัติธรรมอยากให้คนรู้จักมากๆได้พูดได้คุยกัน มีหลายหลากเวลาปฏิบัติบวชเนกขัมมะ อยู่วัดนอนวัดแย่งกันใช้ห้องน้ำ แย่งกันเวลารับประทานอาหาร เวลานอนคุยกันนินทาคนนั้นคนนี้สารพัด แต่ส่วนน้อยมากมาปฏิบัติธรรมเพื่อพัฒนาจิตให้มีคุณธรรมให้มีจิตใจดีงามพัฒนาจิตให้สูงขึ้น มาฟังธรรมเดินจงกรม นั่งสมาธิ มาลดวิบากกรรม ตั้งใจทำตั้งใจปฏิบัติ บางคนต้องขนเสื้อผ้ากลับบ้านทั้งคืนทะเลาะกันแย่งที่นอนกันก็มี นานาจิตตังจริงๆ การปฏิบัติธรรมถ้าหากตั้งใจทำจริงๆก็พบเห็นของจริงๆ ได้จริงรับสิ่งที่ดีจริงๆ คะ การปฏิบัติธรรมต้องมีความอดทนต้องสู้กับกิเลสต้องสู้กับทุกขเวทนามากคะต้องเอาชนะให้ถึงจะผ่าน มันอยู่ที่ตัวเราเองทั้งนั้นคะบุญรักษานะคะ

 

เป็นบทความที่ดีค่ะ เห็นด้วยกับคุณเจ้าของกระทู้นะคะ สำหรับดิฉัน การปฏิบัติธรรมเป็นไปเพื่อการพ้นจากทุกข์ เป็นไปเพื่อการกำจัดกิเลส แต่ที่ยังทำได้เพียงเสี้ยวกระผีกนึง เป็นเพราะใจเรายังเป็นทาสของกิเลส ยังชุ่มไปด้วยกิเลส ยังเผลอขาดสติอยู่เป็นนิจ ยังอบรมใจตนไม่ได้ดี และยังแพ้ใจตนเองอยู่เสมอ ดังนั้นการปรารภความเพียร น่าจะเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งของผู้ปฏิบัติ ที่เน้นมรรค ผล นิพพาน คือต้องสม่ำเสมอ อย่าิ้ทิ้งธรรม เพราะปฏิบัติธรรม ธรรมก็ย่อมรักษาผู้ปฏิบัติ สำหรับการดำเนินของผู้อื่นนี้ไม่ทราบจริงๆ ค่ะ เพราะไม่สามารถ ล่วงรู้ใจใครได้ ปฏิบัติธรรมควรโจทย์โทษตนเอง มองดูตนเองไว้ก่อนเสมอเป็นดีที่สุด