(คำถาม) ข้าพเจ้าปรารถนาบรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณเป็นพระพุทธเจ้า

ปรารถนาบรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณ​

ในค่ำของวันหนึ่งข้าพเจ้าได้ออกไปข้างนอกและได้เลี้ยงอาหารให้สุนัขข้างถนน และนึกถึง สัตว์ที่ความจะหิวโหยและทุกข์ทรมานที่สุดมากกว่าสุนัขหลายเท่า นั้นก็อาจจะเป็นพวก เปรต สัมภเวสี ข้าพเจ้าคิดว่าเขาน่าสงสารกว่าสุนัข พวกเขาทนทรมาน ต้องกินของพวก.....น้ำหนอง ศพ อุจจาระ
ต้องมาใช้กรรมทรมานอย่างนี้น่าสงสารมากครับ



ข้าพเจ้าแค่คิดก็ทรมานแทนแล้ว สุนัขก็ต้องกินของเหลือๆจากมานุษย์ น่าสงสาร
คนที่ให้ของดีๆก็ดีไปแต่บางคนวางยาเบื่อ ทำหลายๆอย่าง กับสุนัขทั้งๆที่มันทำแค่เรื่องเล็กน้อย มันมาอุจจาระหน้าบ้านก็เอายาเบื่อไปวางใส่มัน อะไรอะไรก็ยาเบื่อ
เห่าเสียงดังก็ จะเอาปืนมายิง ถ้าเป็นคุณเปิดเพลงเสียงดังและคุบอกว่ามันเป็นความสุข และสุนัขเห่าถ้ามันเป็นความสุขของมันบ้างละ คุณเปิดเพลงเสียงดังแล้วมีใครมาวางยาเบื่อคุณหรือเอาปืนมายินคุณ คุณคงไม่ดีใจใช่ไหม สุนัขก็เหมือน กัน
ถ้ามีคนเอาของเหลือๆ เศษอาหารเศษกระดูกมาให้คุณทาน คุณคงไม่ดีใจเป็นแน่
แต่ในกรณีที่คุณไม่หิว แต่มันหิวมาก จนไม่เลือกกินเลย

ข้าพเจ้าสงสารทั้งคน ทั้ง สุนัข คนก็ไม่มีจิตเมตตา (เฉพาะบางคนนะไม่ได้ว่าใคร)
สุนัขก็ไม่ได้ทำอะไรหนักหนา แถมสุนัขยังไม่ได้ทำลายทัพยากร ไม่ได้สร้างบ้านใหญ่โต ไม่เหมือนกะมนุษย์ และไม่ใช่ที่มนุษย์ทำแค่นี้กะสุนัขนะ ยังมีอีกมากมายที่ข้าพเจ้าได้เหน มา พวกอมนุษย์ ก็น่าสงสารไปตามๆกัน

สิ่งที่ผมต้องการคือให้พวกที่ข้าพเจ้าได้กล่าวมา อยู่เป็นสุขไม่เบียดเบียนกัน อย่ากให้ที่อยู่ภพภูมิที่ไม่ดีก็ขอให้ไปอยูที่ดีกว่า ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

หลังจากคืนวันนั้นได้ทบทวน อยู่หลายคลั้ง จนแทบจะปวดหัว แต่มีความคิดที่ไม่อาจเอื้อม คือ เป็นพระพุทธเจ้า ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ ถึงอยากจะเป็นพระพุทธเจ้าขึ้นมา ผมกลัวว่าถ้าไปบอกใครคงคิดว่าผมบ้าไปแล้วจึงบอกเฉพาะคนในกลุ่มเพื่อนๆพี่ๆ
ผมไม่รู้จะทำอย่างไรจึงจะบำเพ็ญเป็นพุทธเจ้าได้ ? จึงมาโพสถาม

คำถาม ?
1.ข้าพเจ้าได้อ่านหนังสือพระพุทธเจ้า10ชาติ แต่จะลองทำตาม ก็ดูว่ายากเกินไปอีก ทั้งให้หมดทุกอย่าง ทำตัวเป็นใบ้ ทำหลายๆอย่างที่ข้าพเจ้าไม่อาจทำได้เลย
แถมข้าพเจ้าไม่รู้อีกด้วยว่าเคยได้รับคำพยากรณ์ไหม กลัวว่าบำเพ็ญไป 1ชาติและ
กลัวว่าชาติต่อไปจะล้มเลิกความตั้งใจ กลัวว่าที่ทำไปจะสูญเปล่า แล้วข้าพเจ้าควรทำอย่างไรดี ?

2.มีคําอธิษฐานจิต ขอบำเพ็ญเป็นพระพุทธเจ้าไหม การบำเพ็ญ บารมี10 ยากมากๆ คงไม่ได้ทำชาติเดียวเสร็จเป็นแน่แท้ ถ้าเอาไปทำตอนแก่ จะได้ไหม กลัวว่าบารมี ขาตินี้จะไม่เต็ม ไม่ส่งผมให้บำเพ็ญต่อในชาติหน้า แล้วผมควรทำอย่างไรดี?

3.ผมอยากจะรู้ว่ามีวิธีที่จะ บอกได้ไหมว่าใครได้รับคำพยากรณ์จากพุทธเจ้า
หรือวิธีสังเกตุบ้างไหม ?

4.ผมกลัวว่าผมจะไปไม่รอด ตอนนี้สมาธิก็ไม่ค่อยแข็ง ศีลก็ขาดๆเกินๆ ไม่รู้ว่าจะรอดไหม แล้วผมควรทำอย่างไรดีครับ

ข้าพเจ้าทำจะทำเพื่อผู้อื่นหาได้ทำเพื่อตนเองไม่

ใครเห็นว่าผมดูหมิ่นศาสนา ก็เชิญว่าได้ตามสบายครับ

ถ้าผิดพลาดประการใดขออภัย

 

ผมคิดว่าทุกคนปรารถนาได้ แต่อยู่ที่การปฏิบัติ การปฏิบัติใช่ว่าทุกคนจะทำได้ ตัวเองยังไม่ได้ปฏิบัติ แต่มาสนคนอื่น แย่จริงๆ

 

ผู้ที่มาจากพุทธภูมิ ปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้านั้น ผู้นั้นจะทราบด้วยตนเอง ว่าจะต้องบำเพ็ญเพียรบารมีทศใด เขาจะไม่มาถามคนนั้นคนนี้ว่าต้องทำอย่างไร ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะปรารถนาตามที่ตนเองอธิษฐานไว้ได้
แต่ดวงจิตที่จะต้องมาตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นสวรรค์ได้กำหนดไว้แล้ว ส่วนดวงจิตที่ไม่ใช่สวรรค์กำหนดมาก็ต้องลาพุทธภูมิทุกดวง
โมทนา

 

เหตุผลในการตั้งใจ หาเจอหรือยังครับ

หรือที่เรียกว่าแรงบันดาลใจ

ผมเชื่อว่าถ้าเราปรารถนาดี อยากจะทำความดี อยากทำให้ผู้อื่นได้สิ่งที่ดี

วิธีการเราจะรู้เองว่าเราพร้อมที่จะทำได้ระดับไหน และจะทำอะไรต่อไปในปัจจุบันและอนาคต

กำลังใจลดลง ให้ย้อนกลับไปหาว่าเราปรารถนาเพราะอะไร แล้วให้ดึงกำลังใจนั้นขึ้นมา

กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ ที่จะช่วยให้เราฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ได้ สู้ๆ ครับ

 

สาธุการด้วยครับ ผมตั้งจิตลาพุทธภูมิแล้ว เพื่อขอให้ถึงพร้อมธรรมในสาวกภูมิ

 

อิอิ มีแอบ ด้วยเหรอครับ
ไม่ว่าหรอกครับ ยินดีมากเลย ...........
สาธุ กราบโมทนากับ ท่านจขกท. และท่านอนันตชิน ด้วยนะครับ

 

สาธุ กราบอนุโมทนาด้วยครับ

 

กำลังใจเป็นหลักครับแต่จิตที่ปรารถนาจะตามไปทุกภพชาติจนรู้ตัวเอง

 

สาธุ กราบอนุโมทนาด้วยนะครับ
แล้วท่านอนันตชินละครับ ชอบ

แบบไหน ​

??????

 

ท้องมหาสมุทรกว้างใหญ่มองไปไม่เห็นฝั่ง....แต่ก็ใช่จะไม่มีฝั่ง...สาธุ?

 

สำหรับผมแล้วเพียงแค่คิดว่าจะต้องกลับมาเกิดใหม่อีก กลับมาเริ่มต้นวงจรเดิมๆอีกก็รู้สึกว่าเบื่อเต็มที ไม่อยากมีมันอีก " ชีวิตนั้นเป็นของลำบาก ชีวิตนั้นเป็นของน้อย ชีวิตนั้นเป็นประกอบด้วยทุข์ " นิพพานที่เดียวที่ปลอดภัยอยากไปจะตาย แต่คนที่ทุกข์ยังมีอีกเยอะ บุคคลที่เป็นที่รักของเรายังมีอีกเยอะถึงไม่ใช่ญาติ แต่ก็เหมือนเป็นสายเลือดเดียวกัน เราร่วมเกิดร่วมตายด้วยกันทั้งสิ้น และขอให้ทุกๆชีวิตที่เป็นที่รักของผมมีความสุข " จงมุ่งตรงไปนิพพานเถิด วัฏฏะสงสารมีภัยมากมายเหนือประมาณ "

 

"ขอ100บาท"

 

*** ตรัสรู้ ****

นิสัยสันดานตน
ตัดได้ ก็รู้ได้เอง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

กำลังใจ หรือบารมีค่อย ๆ สะสมไป ไม่ใช่บรรลุกันวันนี้ ถ้าเราไม่เลิกต้องถึงแน่นอน ใช้เมตตาเป็นพิ้นฐาน เป็นกำลังใจ ไม่ต้องไปสนเรื่องเวลา

 

เดินไปทีละก้าวด้วยใจที่มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว ตอกย้ำความปรารถนานี้ไว้ตลอดเวลา ค่อยๆเรียนรู้ค่อยๆทำไปเรื่อยๆทีละนิดละน้อย เหมือนเก็บกรวดก้อนเล็กๆโยนลงไปในทะเล ไม่มีทางเร่งรัดหรือสำเร็จได้ในเร็ววัน แสวงหาความรู้แนวทางปฏิบัติจากผู้ร่วมแนวทางเดียวกัน หรือจากผู้ทรงความรู้ทั้งหลาย บางครั้งเมื่อหาใครไม่ได้ที่จะแนะนำให้ความรู้ ลองถามตัวเองเรียนรู้จากตัวเองลองผิดลองถูกเอาเอง หนทางสายนี้ตนเท่านั้นที่ช่วยตนได้ อย่างที่ผมรู้ว่าปรารถนาสิ่งนี้เมื่อถึงเวลาจะรู้ได้เอง แนวทางปฏิบัติคำตอบต่างๆก็ผุดขึ้นมาเองบ้างเรียนรู้จากรอบตัวบ้าง ผมรู้ว่าปรารถนาแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก เวลาไหว้พระจะอธิฐานขอเป็นพระมหาโพธิสัตว์ช่วยเหลือสรรพสัตว์ทั้งหลายให้พ้นทุกข์ ทั้งที่ยังไม่เข้าใจความหมายของพระโพธิสัตว์แต่ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร รู้แต่เพียงว่าสิ่งเหล่านี้ออกมาจากข้างในจิต และทุกวันนี้ยังหาผู้ชี้แนวทางหรือเพื่อนที่ร่วมทางเดินในแบบที่พูดคุยกันตัวต่อตัวไม่ได้ มาเจอเวปนี้เมื่อสักปีกว่าๆ ถึงรู้ว่าที่เราอธิฐานอยู่ทุกวันคืออะไร ขอความรู้ความคิดเห็นจากท่านทั้งหลายในเวปนี้เพื่อเพิ่มความรู้ที่มีเพื่อหนทางที่เดิน แต่ส่วนใหญ่ทำจากความรู้สึกของจิตมากกว่า เดินต่อไปนะครับ ด้วยยังมีชีวิตอีกมากมายที่ยังอยู่ในความทุกข์แสวงหาหนทางสรรพสัตว์ทั้งหลายให้ได้พ้นทุกข์ ความลำบากของเราความทุกข์ทรมานที่ได้รับเมื่อเปรียบกับทุกข์ทั้งหลายของสรรพสัตว์ ทุกข์ของเรามันช่างน้อยนิดเหลือเกิน

 

อ่านเเล้วทำให้มีใจสู้ ขอบคุณมาก สาธุๆๆ โดนทุกข้อ

 

สาธุครับ คุณมีจิตเป็นมหากุศลอยากช่วยสรรพสัตว์ให้พ้นทุกข์ ก็ชื่อว่าเป็นพระโพธสัตว์แล้ว

สิ่งที่คุณคิดและท้อ ผมก็เคยเป็นเหมือนคุณทุกประการครับ คำถามที่คูณถาม ผมก็เคยถามตนเองมาแล้ว ไม่ใช่ว่าจะมาสั่งสอน แต่ขอแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันนะครับ

ตอนแรกที่ผมตั้งจิตปรารถนาฐานะอันเยี่ยมยอด แรกๆก็หึกเหิมดี แต่พออ่านตำรับตำรามีแต่สิ่งที่ตัดทอนกำลังใจ ทำให้นึกแต่อุปสรรคทั้งหนทางที่ยาวไกลและอุปสรรคที่ขวางกั้น อีกทั้งผู้เขียนธรรมะเหล่านั้นมักแนะไปในทางให้ลาพุทธภูมิซะ กำลังใจก็แทบสิ้นสูญเพราะใจไปติดอยู่ที่อุปสรรคแทนที่จะไปยึดกับความสำเร็จ แน่นอนว่าใครก็ตามหากใจคิดแต่อุปสรรคแล้ว อย่าว่าแต่จะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเลย แม้แต่ประกอบอาชีพการงานใดๆก็ต้องล้มเหลวอย่างแน่นอน

แต่โชคดีที่ได้คำชี้แนะจากท่านผู้รู้ ท่านแนะให้อย่าไปคิดไกลเกินกำลังของเรา ให้คิดในวิสัยที่เราทำได้ คือให้คิดแบบวันต่อวัน สร้างบารมีแบบวันต่อวัน รักษาศีลไปวันต่อวัน ให้การสร้างบารมีในวันนี้มีความสุขก็พอแล้ว ให้ปลื้มในบุญทุกวัน ตั้งเป้าหมายและอธิษฐานไปวันต่อวัน เมื่อคิดเปรียบเทียบระหว่างวันเดียวกับ 80 อสงไขยแล้ว การทำความดีแค่วันเดียวนี่เรื่องขี้ผง ใครๆก็ทำได้
พอลองสร้างบารมีแบบวันต่อวันก็ทำได้ ก็แค่วันเดียวเอง ทำวันนี้ให้ดีที่สุดเอาแค่วันเดียวคือวันนี้เท่านั้น วันพรุ่งนี้ก็เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้ ไว้ถึงวันพรุ่งนี้ก็ค่อยคิดใหม่ทำใหม่เอาให้ดีกว่าเดิม พอนำวิธีคิดแบบนี้ไปปฏิบัติบ่อยๆเข้าก็รู้สึกว่าที่ว่ายากมันไม่ยากอีกแล้ว ก็แค่สร้างความดีในวันนี้ให้ดีที่สุด เพียงแค่นี้เอง เลยสบายๆ ไม่กดดันตัวเองอีก จะบรรลุเป้าหมายเมื่อไรก็เมื่อนั้น ไม่เครียด หนทางจะยาวไกลอีกถึง 80 อสงไขย ก็รู้สึกว่าไม่ไกลอีกเลย ความรู้สึกภายในบอกว่า หนทางที่ยาวไกลแค่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหาอีกแล้ว ถ้าวันนี้เราไม่เลิกทำความดีซะอย่าง ความสำเร็จก็ต้องเกิดขึ้นแน่นอน ความท้อไม่มีเพราะทุกวันมีความสุขในการสร้างบารมีอยู่แล้ว ถ้าใครปรารถนาพุทธภูมิ แล้วท้อกับหนทางที่ยาวไกลก็ลองคิดแบบนี้ดูอาจช่วยได้<!-- google_ad_section_end --> เอาแค่วันเดียวคือวันนี้ ทำได้ไหม

 

คิดดีทำดีแล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้ครับ ทางน่ะมีฝั่งก็มีใกล้ไกลไม่รู้แต่อย่าหยุดเดินเท่านั้นแหละครับ

 

คุณ Kodyhusky ครับ
เท่าที่อ่าน ก็รู้สึกว่าท่านเป็นคนที่มีเมตตาอยู่แล้วเป็นพื้นฐาน และมีความกรุณาในหมู่สัตว์ ก็เป็นคุณธรรมพื้นฐานของการบำเพ็ญบารมี ที่จริงแล้วการตั้งใจที่จะเป็นพระพุทธเจ้านั้น ตั้งใจได้ ไม่ยากครับที่จริงไม่ยากครับ แต่ว่า ที่สำคัญคือต้องอึด เพราะต้องใช้เวลานานเท่านั้นเอง แต่ก็อย่าไปคิดว่า เพิ่งจะตั้งความหวังแล้วคิดว่าจะทำไหวเหรอ อย่าไปคิด
คิดอย่างเดียวครับว่า เราจะทำอะไร ตั้งใจทำอะไรเพื่ออะไร มีเป้าหมายที่ชัดเจน ก็เพียงพอต่อการทำอะไรต่ออะไรแล้วครับ
ที่สำคัญคือกำลังใจครับ แล้วก็เรียนรู้ไปเรื่อยๆ ทีละนิดทีละหน่อย เดี๋ยวก็จะเต็มเองครับ เวลา 20 อสงไขย 40 อสงไขย 80 อสงไขย นั้นไม่นานหรอกครับ
หากว่ากำลังใจเข้มแข็ง
แต่ที่จริงก็ตั้งใจไว้ก่อน หากว่าบารมีใกล้เต็มแล้วเนี่ย มันก็จะเกิดภาวะญาณการรู้ทางสู่นิพพานเองครับ ไม่ต้องห่วง
ก็เป็นกำลังใจครับ (อาจจะไม่ได้ตอบคำถาม แต่ว่าเป็นการชี้แนวทางกับการให้กำลังใจครับ)

 

คุณ Kodyhuskyและคุณ ถิ่นธรรมขออนุโมทนากับท่านทั้งสองและขอเป็นกำลังใจให้นะท้อได้แต่อย่าถอยนะเดินหน้าต่อไปด้วยใจที่เข้มแข็งอดทนเพราะหนทางที่จะต้องฝ่าฟันนั้นรับรองไม่ง่ายแน่นอน สาธุ สาธุ สาธุ