"๒๑ ปี วัดดอยแม่ปั๋ง" สิ้นหลวงปู่แหวน ฤา...ทุกอย่างจะสูญสิ้น

<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width=567 border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top>"๒๑ ปี วัดดอยแม่ปั๋ง" สิ้นหลวงปู่แหวน ฤา...ทุกอย่างจะสูญสิ้น</TD></TR><TR><TD class=Text_Story vAlign=top><!-- --> "อดีตก็เป็นทำเมา อนาคตก็เป็นทำเมา จิตดิ่งอยู่ในปัจจุบัน รู้อยู่ในปัจจุบัน ละอยู่ในปัจจุบันนี้จึงเป็นพุทโธ เป็นธัมโม ปัจจุบันก็พอแล้ว อดีตและอนาคตไม่ต้องคำนึงถึง เกิด แก่ เจ็บ ตาย วัน คืน เดือน ปี สิ้นไป หมดไป อายุเราก็หมดไป สิ้นไป หมั่นบำเพ็ญจิต บำเพ็ญทาน รักษาศีล ภาวนาต่อไป"


นี่เป็นส่วนหนึ่งของธรรมโอวาท หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ วัดดอยแม่ปั๋ง อ.พร้าว จ.เชียงใหม่ ซึ่งมรณภาพเมื่อวันอังคารที่ ๒ กรกฎาคม ๒๕๒๘ และธรรมโอวาทนี้ก็เป็นจริงอย่างที่หลวงปู่เคยแสดงไว้
ในช่วงที่ หลวงปู่แหวน พระอาจารย์ชื่อดังยังมีชีวิต พลังศรัทธาความเลื่อมใสของพุทธศาสนิกชนที่แห่แหนเข้าพบมีไม่ขาดสาย ทำให้ความเจริญรุ่งเรืองส่งถึงวัด แต่ภายหลังที่หลวงปู่แหวนละสังขารไปแล้ว ตั้งแต่ปี ๒๕๒๘ เป็นต้นมาวัดที่เคยเนืองแน่นไปด้วยประชาชนจากทั่วสารทิศ ปัจจุบันแตกต่างราวฟ้ากับเหว ทุกวันนี้แต่ละวันมีคนมาทำบุญอย่างบางตา แทบจะนับหัวได้ ร้านรวงที่เคยได้รับอานิสงส์ก็ทยอยปิดกิจการกันเป็นทิวแถว
วัดดอยแม่ปั๋ง มีพื้นที่ทั้งหมดกว่า ๕๐๐ ไร่ กินเนื้อที่ดอยแม่ปั๋งทั้งหมด มีพระภิกษุและสามเณรจำวัดอยู่จำนวน ๑๓ รูป เดิมรายได้หลักของวัดมาจากเงินบริจาคของชาวบ้าน ซึ่งในช่วงที่หลวงปู่แหวนยังมีชีวิต ไม่มีการขัดสนแต่อย่างใด เนื่องจากมีประชาชนนำเงินมาบริจาคเป็นจำนวนมาก แต่ภายหลังหลวงปู่แหวนมรณภาพแล้ว ประชาชนที่มีความศรัทธาเริ่มลดน้อยลงไปทุกที
ทั้งนี้ จะสังเกตได้จากพิธีทำบุญครบรอบวันมรณภาพของหลวงปู่ ซึ่งจะจัดขึ้นในวันที่ ๑ กรกฎาคม ของทุกปีมีประชาชนเดินทางมาร่วมในพิธีลดน้อยลงเรื่อยๆ ล่าสุดที่ผ่านมา มีประชาชนมาร่วมในพิธีไม่ถึง ๒๐๐ คนเท่านั้น ทำให้รายได้ที่มาจากเงินบริจาคลดน้อยลงไปตามจำนวนของประชาชนที่เดินทางมาทำบุญ
พระครูธรรมธรฐานุตโม เจ้าอาวาสวัดดอยแม่ปั๋ง รูปปัจจุบัน กล่าวว่า ในช่วงที่หลวงปู่แหวนยังมีชีวิตอยู่ ทุกวันบริเวณวัดจะเต็มไปด้วยประชาชนที่เดินทางมาจากทั่วทุกสารทิศ โดยเฉพาะในวันสำคัญทางศาสนาจะมีประชาชนเดินทางมารอเพื่อต้องการจะทำบุญตั้งแต่เช้าตรู่ ทำให้พื้นที่ทั่วบริเวณวัดดอยแม่ปั๋งเต็มไปด้วยประชาชนที่มีความศรัทธาในตัวหลวงปู่แหวน และต้องการที่จะมาทำบุญเดินทางมาที่วัดอย่างไม่ขาดสาย มีร้านขายสินค้าเกิดขึ้นมากมายภายในวัด สร้างรายได้ให้ชาวบ้านในพื้นที่เป็นกอบเป็นกำ ถือเป็นยุคที่วัดมีความเจริญมากที่สุดยุคหนึ่ง
นอกจากจำนวนประชาชนที่เดินทางเข้ามาในวัดแห่งนี้เป็นจำนวนมากแล้ว เงินบริจาคที่ทางวัดได้รับก็เป็นจำนวนมากตามไปด้วย รายได้จากพลังศรัทธา ความเลื่อมใสในตัวของหลวงปู่แหวนของประชาชนถูกนำมาพัฒนาวัดดอยแม่ปั๋งแห่งนี้อย่างต่อเนื่อง มีกุฏิและศาลามากมายเกิดขึ้นภายในบริเวณวัด
อย่างไรก็ตาม นับตั้งแต่หลวงปู่แหวนมรณภาพ พุทธศาสนิกชนก็เริ่มหดหาย โดยเฉพาะปัจจุบันมีประชาชนเดินทางมาทำบุญที่วัดอย่างบางตา เมื่อเทียบกับอดีต ยอมรับว่าสาเหตุส่วนหนึ่งมาจากปัญหาเศรษฐกิจในประเทศตกต่ำ ราคาน้ำมันปรับตัวสูงขึ้น ทำให้ประชาชนหันมาประหยัดมากขึ้น
ที่สำคัญ อาจจะมาจากประชาชนต้องการมาทำบุญและนมัสการหลวงปู่แหวน แต่เมื่อท่านมรณภาพทำให้ลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ
"ที่ผ่านมายอมรับว่า เงินบริจาคที่วัดได้รับจากประชาชนที่มาทำบุญมีไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือน โดยแต่ละเดือนวัดมียอดค่าใช้จ่ายภายในวัดสูงถึง ๔-๕ หมื่นบาท ทำให้จำเป็นที่จะต้องนำเงินบริจาคที่เหลือในช่วงที่หลวงปู่แหวนยังมีชีวิตอยู่มาใช้แทน ทั้งที่เงินส่วนนี้จำเป็นที่จะต้องเก็บไว้เพื่อทำการบูรณะวัด ในส่วนที่มีความทรุดโทรมเนื่องจากกาลเวลา" เจ้าอาวาสวัดดอยแม่ปั๋งกล่าว พร้อมกับบอกด้วยว่า
ทุกวันนี้วัดมีรายได้หลักมาจากเงินที่ประชาชนมาทำบุญกราบไหว้หลวงปู่แหวนบริจาคให้กับทางวัด ในแต่ละเดือนวัดมีรายได้จากการบริจาคเพียงไม่กี่พันบาท ซึ่งไม่เพียงพอต่อค่าใช้จ่ายทั่วไปภายในวัด และขณะนี้ทางวัดมีความจำเป็นที่จะต้องบูรณะซ่อมแซมวัด เนื่องจากกระเบื้องหลังคาอุโบสถเกิดผุพังตามกาลเวลา จำเป็นที่จะต้องมีการบูรณะโดยด่วนแต่ติดปัญหาที่ทางวัดไม่สามารถจะดำเนินการได้ เพราะขาดแคลนเงินทุนที่ใช้ในการบูรณะ
"อยากวอนขอผู้ใจบุญที่มีจิตศรัทธาช่วยบริจาคเงินที่ใช้ในการซ่อมแซมหลังคาอุโบสถในครั้งนี้ หากตอนนี้หลวงปู่แหวนยังมีชีวิตอยู่คงจะไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาเงินมาบริจาคในการซ่อมแซมบูรณะวัดให้คงอยู่ต่อไป ทุกวันนี้ทางวัดได้แต่เพียงทำการซ่อมแซมในส่วนที่สามารถทำได้เท่านั้น และโดยหวังว่า สักวันหนึ่งวัดจะกลับมาเจริญเหมือนเช่นดังอดีตอีกครั้ง" พระครูธรรมธรกล่าว
ด้านนางเหรียญ ทิพยานะ อายุ ๖๕ ปี แม่ค้าขายดอกไม้ภายในวัดดอยแม่ปั๋ง กล่าวว่า ตอนที่หลวงปู่แหวนยังมีชีวิตอยู่ขณะนั้น ตนเป็นคนขายอาหารที่ใช้ในการใส่บาตรพระ ซึ่งช่วงนั้นจะขายดีมาก แต่ละวันจะมีประชาชนเดินทางมาทำบุญที่วัดจำนวนมาก ตั้งแต่หน้าประตูปากทางเข้าวัดดอยแม่ปั๋งซึ่งมีระยะทางยาวกว่า ๓๐๐ เมตร เต็มไปด้วยรถยนต์ของประชาชนที่เดินทางมาทำบุญที่หลั่งไหลเดินทางเข้ามาจากทั่วทุกสารทิศ ในช่วงนั้นจะค้าขายดีทำให้ชาวบ้านมีรายได้จากการขายสินค้าให้กับผู้มาทำบุญอย่างมากมาย ภายหลังสิ้นบุญหลวงปู่แหวนเพียงไม่กี่ปี ทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ประชาชนเดินทางมาทำบุญที่วัดลดน้อยลงไปเรื่อยๆ การทำบุญในพิธีครบรอบวันที่หลวงปู่แหวนมรณภาพจากเดิมที่มีประชาชนหลั่งไหลเข้ามาร่วมพิธีเป็นจำนวนมาก กลับเหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้น สินค้าที่เคยขายดี ทุกวันนี้ในบางวันถึงกับขายไม่ได้เลยก็มี ทุกวันนี้ตนมีรายได้จากการขายดอกไม้เฉลี่ยแล้วอยู่ที่ประมาณวันละ ๕๐ บาทเท่านั้น
</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

ความจริงดอยแม่ปั๋งมีสับปายะที่ดีมาก แต่ห่างไกลจากตัวเมืองไปมาก
ลำบากญาติโยมที่มีจิตศรัทธา ประชาชนรอบวัดไม่มีกำลังปัจจัย
ไม่มีเกจิอาจารย์ดังมาจำพรรษา ทุกอย่างจึงโรยราไปอย่างน่าเสียดาย
เข้าสู่ไตรลักษณ์ ตามเดิม

 

นั่นสิครับ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป มีแน่นอน

 

Changing!!!!!

Everything is changing...

It 's under the law of Nature..

 

เคยได้ไปกราบเมื่อ 27 ปีที่ผ่านมาตอนนั้นหลวงปู่แหวนท่านอายุมากแล้ว ที่ดอยแม่ปั๋งคนเยอะมาก อากาศก็หนาว ของกินก็เยอะมาก ตอนนั้นเรายังเด็กตัดผมสั้น(ทรงกะลาครอบ)วิ่งขึ้นวิ่งลงระหว่างวัดกับร้านค้าเราจำได้ตอนหน้าวัดกับร้านขายของจะเป็นเนินสูงแต่วิ่งไม่เหนื่อยเลย ความเป็นเด็ก พ่อเป็นคนเดินท่อน้ำในวัด ท่านเมตตาจึงก็ได้เข้าไปกราบท่านที่กุฎิ ความทรงจำตอนนั้นยังแจ่มชัดอยู่เหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานเป็นความทรงจำที่ไม่เคยลืมเลยจริงๆ

 

ขออนุโมทนาสาธุ กับคุณguawn
ขอขอบคุณที่ช่วยย้ำเตือนความทรงจำเกี่ยวกับหลวงปู่แหวน สุจิณโณ และวัดดอยแม่ปั๋ง
ท่านผู้มีจิตศรัทธาและเลื่อมใสในหลวงปู่แหวน ท่านใดสามารถเป็นหัวเรือใหญ่พอจะช่วยวัดดอยแม่ปั๋งได้ ช่วยบอกบุญด้วย ยินดีในอนุโมทนาบุญ

 

เรียนทุกท่านที่เคารพศรัทธาหลวงปู่แหวน...
ผมเป็นผู้หนึ่งที่เคารพศรัทธาในองค์หลวงปู่แหวน...ผมเคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อน
และเพื่อนที่รักในธรรมในพุทธะได้ฟังหลายคน...ว่า...ผมเป็นพูทธได้อย่างไร? ..กล่าวคือผมได้ไปเชียงใหม่ครั้งแรก
เมื่อปี พ.ศ.2520 (เปล่าครับ-ไม่ได้ขึ้นไปกราบหลวงปู่แหวนหรอกครับ เพราะตอนนั้น
ยังเป็นชาวพุทธแต่เพียงนามเป็นชาวพุทธแค่ปากบอกว่าเป็นพุทธ-ใจนั้นว่างเปล่า)
(...ตอนเด็กเรียนหนังสือในโรงเรียนฝรั่งที่พยายามส่งเสริมศาสนาของฝรั่ง)
....ตอนไปเชียงใหม่ได้พบคนเชียงใหม่หลายคนและคนต่างถิ่นที่ทำงานในเชียงใหม่
เค้าหลายคนห้อยพระในคอเป็นเหรียญหลวงปู่แหวน และผมถามเค้าว่าห้อย
เหรียญอะไร
เค้าตอบว่าพี่ไม่รู้จักหลวงปู่แหวนเหรอ...ทำไมไม่รู้จัก...ท่านศักดิ์สิทธิ์นะ
....ผมจึงได้มีโอกาสเช่าเหรียญหลวงปู่จากวัดบางวัดในเชียงใหม่เมื่อ 30 ปีที่แล้ว
....และเริ่มศึกษาประวัติของหลวงปู่โดยมีเหรียญและพระเครื่องเป็นสื่อนำ
....ผมเริ่มสนใจธรรมะ และเริ่มปฎิบัติบ้าง
....หลวงปู่เป็นองค์จูงนำผมได้พบแสงสว่าง พบธรรมะแห่งองค์ศาสดาเอกของโลก
ได้ปฎิบัติดีบ้าง ทำเลวน้อยลงมาก
....พระเครื่อง-วัตถุมงคลจึงเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจและดึงชาวพุทธเข้าวัดได้บ้าง
และชาวพุทธธรรมดา ๆ หลายคนยังได้ปฎิบัติธรรมบ้าง ได้ปฎิญานตนเป็น
พุทธมามกะที่แท้จริงบ้าง
....สาธุ ขอน้อมบูชาหลวงปู่แหวนทั้งกายและใจ

 

เรื่องอาจารย์หนู เป็นอย่างไร