ข้อความจาก กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)(ปิดกระทู้)

ยินดีต้อนรับน้องสันโดษกับน้องไล้ เข้าร่วมงานกับเขากะลาอย่างเป็นทางการค่ะ ทุกคนเมื่อถึงเวลาจะรู้หน้าที่ของตัวเอง

 

ยินดีต้อนรับคุณสันโดษและน้องไล้ เข้าสู่กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา) อย่างเป็นทางการเช่นเดียวกันครับ

ได้อ่านและติดตามผลงานของคุณสันโดษมาโดยตลอด รับรู้เรื่องราวต่างๆที่แสดงออกของคุณสันโดษมาอย่างต่อเนื่อง ใครจะว่ากล่าวอย่างไรก็ช่าง แต่เรารับรู้ครับว่าคุณสันโดษปล่อยจิตให้อยู่กับปัจจุบัน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนถูกกำหนดไว้แล้ว มันเป็นของมันเช่นนั้นเอง เมื่อสิ้นสงสัย และตอบคำถามให้กับตัวเองได้ ก็ถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องมาเข้าฉากแสดงละครร่วมกัน

ขออนุโมทนา..........

 

เมื่อวานกำลังดูดีวีดีที่ส่งให้พี่จอยช่วยแปลแล้วน่าสนใจมาก^^

๕๕๕ บนโลกไม่ได้มีแค่พวกเรา^-^

วันๆก็ทำอะไรไม่ค่อยจะได้ ถึงอยากทำก็ไม่ได้ทำ เพราะมันไม่ให้ทำจริงๆ -*-

ตอนนี้ชินไปแล้วกับการที่ไม่ต้องคุมตัวเอง Que sera ~^^

แต่ยังกังวลเรื่องคนรอบตัวนิดหน่อย

บางคนที่เข้าใจก็เข้าใจไปสินะ ^_______^

คนที่ไม่รุ็ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่อยากเจอ ก็ต้องทำใจเข้าไว้ เวลาผ่านเหตุการณ์ก็ต้องผ่านไป

ทำให้ได้คือ อดทนรอให้มันผ่านไปซะที^-^

 

มาต้อนรับคุณสันโดษและน้องไล้ ด้วยคนครับ

 

เด็กใหม่อยู่ด้วยคนครับ......ผมได้รับสัญาณทางโทรจิตเช่นกัน..ตอนนี้สื่อสารกันอยู่..ครับ..เป็นมา ราวๆ..2-3..ปีแล้วครับ..เค้าบอกว่าให้เราตามหาคน..จำนวนหนึ่งที่จะมาช่วยเราในการดูแลผู้ที่อยู่รอด..หลังจาก..เสียง..แตร..ดัง..แล้ว...

 

คุณสันโดษและคุณไลท์คุณอิงซี่ก็ใช่ครับ

 

จากสาร...ผมรู้ว่าคนที่จะรอดต้องมีศีลธรรมเท่านั้น

 

เรื่องเล่าของนิมิตฝัน​

​

นิมิตฝันนี้ผมได้รับรู้มาจาก ผู้ปฏิบัติธรรมท่านหนึ่งซึ่งผมไม่ขอเอ่ยนามนะครับ เป็นเรื่องของความฝันเกี่ยวกับภัยพิบัติทางธรรมชาติ ที่อาจจะเกิดขึ้นในเร็วๆ นี้ ผมจึงขออนุญาตนำเนี้อความในฝันนั้นมาเล่าให้ท่านผู้ที่อ่านกระทู้นี้ได้รับฟัง เรื่องของความฝันมีดังนี้ครับ ​

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑​

เรื่องสุบินนิมิตของผมนั้น จริง ๆ แล้ว ก็ไม่ต่างจากไปจากนวนิยายชวนฝันทั้งหลายหรอกครับ เพราะเป็นเพียงแค่ภาพที่เห็นจากความฝัน มิใช่สมาธินิมิตจริง ๆ ดังนั้นเรื่องราวที่เกิดจากความฝันของผม ขอคุณเกษมฟังเป็นนิทาน นะครับ​

ก่อนอื่นขอเล่าถึงเหตุแห่งสุบินนิมิตก่อนครับ.....คือเวลานอน ผมนอนทำสมาธิแล้วก็ก้าวลงสู่ความหลับ ซึ่งบางครั้งก็ฝัน บางครั้งก็ไม่ฝันครับ...ความฝันที่เกิดต่อจากจิตสงบแล้วก้าวลงสู่ความหลับ...จึงเป็นสุบินนิมิต (ซึ่งก็คือความฝันอยู่ดีครับ) บางครั้ง หากผมอยากเห็น ผมก็อธิษฐาน หรือตั้งใจอยากเห็นอย่างแรง แล้วค่อยนอนครับ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะฝันเห็นทันทีหลังจากอธิษฐานนะครับ จะฝันเห็นอย่างนั้นก็ต่อเมื่อ จิตของผมคลายจากความอยากนั้นแล้ว คืนต่อ ๆ มา ไม่คืนใดก็คืนหนึ่ง เมื่อเหตุปัจจัยพร้อม ก็จะฝันเห็นเองครับ...เช่นเคยอธิษฐานขอเห็น นาค นารีผล รุกขเทวดา เป็นต้น​

คร่าว ๆ คือ ฝันเห็นช่วงเกิดภัยพิบัติ ทั้งจากคน ทั้งจากธรรมชาติครับ เช่น ​

- ฝันเห็นความหนาวมาก หนาวระดับน้ำแข็งเกาะต้นไม้(เกิดหลังใช้อาวุธร้าย), ​

- ฝันเห็นน้ำท่วมใหญ่สูงระดับตึกสิบสองชั้น บ้าง น้ำท่วมหลากไหลนองเต็มทุกพื้นที่ที่ไม่สูง บ้าง (ฝนตกหนักนาน), ​

- ฝันเห็นความร้อน แล้ง ไม่มีอาหารจะกิน คนเป็นกินคนตาย..คนที่ไม่ตายก็ถูกฆ่าเป็นอาหาร...(ในกลุ่มคนบาปเอง จะรวมกลุ่มกันเองแล้วกินกันเอง...กลุ่มผู้มีศีล ถือศีลอดอาหารยอมตาย ไม่ยอมกินใครก็มี)...ทั้งเห็นเขาเอาแขนคนขาคน ซี่โครงคน มาแขวนแลกข้าวของ ตามข้างทาง...​

- ฝันเห็นแผ่นดินไหว, ตึกถล่ม, บ้านทรุดหายไปในดิน, คนที่อยู่ชายหาดหายไปกับน้ำ, เห็นลำแสงจากฟ้าฟาดลงพื้น จนดินแยก น้ำทะเลล้นกระแทกตึกถล่มไล่ทะลายล้มเป็นทิวแถว​

- ฝันเห็นสงครามหลายครั้ง ทั้งทหารไล่ยิงคนตามภาคพื้นบ้าง ทั้งเครื่องบินบินเต็มท้องฟ้าทิ้งระเบิดสังหารบ้าง​

- ฝันเห็นแดนเร้นภัยต่าง ๆ ​

ฝันเห็นเจดีย์ทองอันสวยงามสูงเสียดฟ้า เห็นวิหารเจดีย์ที่จมอยู่ใต้น้ำ เห็นทำเลเมืองใหม่ (เปิดตามองภาพจากอากาศ) เห็นสถานที่มุรธาภิเษกที่มีอยู่แต่ผีบังไว้หรืออยู่อีกมิติหนึ่ง ซึ่งมีหุ่นพยนต์ยักษ์รักษาไว้อยู่ แสดงว่าของทั้งหลายปัจจุบันโดยมากมีอยู่ มีเกิดขึ้นแล้ว แต่เทวดาปิดบังไว้อยู่........เป็นต้น​

นับตั้งแต่ช่วงก่อนปี ค.ศ. 2000 ผมมักจะฝันเห็นสถานที่แปลก ๆ ฝันเห็นเจ้าลัทธิต่าง ๆ เช่นพวกเข้าทรง รวมถึงสำนักพระศรีอาริย์ทั้งหลาย ฝันเห็นพระที่เป็นมิจฉาทิฏฐินำพาคนไปสู่มิจฉาทิฏฐิดุจตน ฝันเห็นพระเกิดความโลภครอบงำ..เป็นต้น แล้วในฝันนั้น ๆ ตนเอง เข้าไปพยายามขัดขวาง แต่ก็สู้ไม่ค่อยได้ หลาย ๆ ครั้งในฝันต้องนั่งสมาธิเอาตัวรอดและก็รอดได้ทุกครั้ง และหลาย ๆ ครั้งในฝันก็ตั้งจิตอธิษฐานขอบำเพ็ญตนเพื่อเป็นคนหนึ่งที่จะสะสางชำระและรักษาพุทธศาสนาให้ผุดผ่อง​

ผมเองเข้าใจว่า ภัยพิบัติใหญ่ จะเกิดขึ้นแน่นอน และตอนนี้ก็กำลังคืบคลานรุกเข้ามาเรื่อย ๆ และผมก็เข้าใจว่า คงมีผู้คนอีกมากมายคิดคล้าย ๆ ผม อยากให้โลกสงบสุข อยากให้โลกมีแต่คนดี ๆ มีเมตตา มีมุทิตา ไม่โลภ ไม่เอาเปรียบผู้อื่น ไม่รังแกกันและกัน

ซึ่งก่อนนี้ ด้วยเมตตาธรรม และกรุณาธรรม ผมคิดจะช่วยผู้อื่นโดยเฉพาะเหล่าญาติสนิทมิตรสหายให้รอดจากภัยพิบัติต่าง ๆ ด้วยอิทธิฤทธิ์ของตน จึงพยายามบำเพ็ญตนเพื่อให้สามารถทำได้ดังนั้น แต่ต่อมากลับมองเห็นการช่วยเหลือแบบนั้น เป็นวิธีการไม่ชอบธรรม เนื่องเพราะว่า คนเราจะอยู่จะตาย ก็ด้วยกรรมของตนบริโภคกรรมของตนเท่านั้น สัตว์ทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม

นั่นคือ หากเราช่วยผู้คนที่มีศีลไม่ดีงามพอ มีคุณธรรมไม่งามพอ ให้รอดชีวิตจนเป็นชาวประชาแห่งเมืองใหม่แล้ว ผู้คนเหล่านั้น จักอยู่ลำบากเอง เพราะธรรมตนไม่เหมาะสมกับธรรมของคนส่วนใหญ่ เปรียบเสมือนให้คนไม่ชอบเข้าวัดฟังธรรมไปอยู่ในวัดฟังธรรมทั้งวัน เขาย่อมทนอยู่ไม่ได้ ฉะนั้น นี่อย่างหนึ่ง จักอยู่สร้างความลำบากให้คนดีคนอื่น เพราะธรรรมชาติของตนเป็นคนไม่ค่อยดีอยู่ก่อนแล้ว นี่อย่างหนึ่ง ผู้คนเหล่านี้ จักสร้างความปั่นป่วนให้เมืองใหม่ได้

แต่หาก กรรมของตนของตน เป็นผู้จำแนก คัดสรร จัดสรรแล้ว กลุ่มของสรรพสัตว์ จะเกิดการแบ่งอย่างชัดเจน คนที่รอดชีวิตก็จะรอดได้ด้วยกรรมของตนเองเป็นปัจจัย คนที่มีศีลดีงามจริง ๆ มีคุณธรรมดีงามจริง ๆ มีทิฏฐิตรงจริง ๆ มีศรัทธาเดียวกันจริง ๆ จะได้อยู่ในเมืองใหม่ เมืองที่เหลือแต่คนดี ๆ จึงจะมีแต่ความสงบสุขสมเป็นเมืองในอดุมคติได้

เมื่อเห็นดังนี้ จิตจึงก้าวเข้าสู่อุเบกขาธรรม ปล่อยให้คนทั้งหลายสร้างตนเอง บำเพ็ญทางรอดเอง ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ...ผู้ใดได้ยินได้ฟังเรื่องราว เกิดความตื่นตัว มิใช่ตื่นตูม แล้วใคร่รู้ทางรอด วิธีการดำเนินชีวิตเพื่อความเป็นผู้รอด ผู้นั้น ก็จักขวายขวายเอง เมื่อรู้วิธีดำเนินตนแล้ว พยายามดำเนินตนตามแนวทางนั้น ๆ จริง ๆ จนคุณธรรม ศีลธรรมซึมเข้าจิตใจเป็นอันดีแล้ว เขาจักรอดเอง ด้วยคุณธรรมของเขาเอง

แม้แต่ตัวผมเอง หากมีคุณธรรม ศีลธรรมดีไม่พอ ก็ไม่รอดเหมือนกัน ดังนั้น จึงสำนึกในใจเสมอว่า ต้องประพฤติตัว บำเพ็ญตน ในคุณธรรม ศีลธรรม อันนั้นเหมือนกัน

อากาศรองรับได้แต่เฉพาะของเบากว่าหรือคู่ควร สิ่งที่หนักกว่าอากาศ หรือไม่คู่ควร ย่อมอยู่บนอากาศไม่ได้ น้ำปรับตัวเองเป็นไอน้ำ จึงอยู่บนอากาศได้ ไอน้ำเมื่อรวมตัวกันเป็นหยดน้ำ ย่อมร่วงหล่นลงภาคพื้น

เท่านี้ก่อนนะครับ...ขอบคุณครับ

 

หลังจากได้สันโดษดูดีวีดี เกี่ยวกับ จักรวาลถึงมนุษย์โลก ที่คุณเทพบุตรชาวดินส่งมาให้

เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ส่วนตัวที่ต้องการเเชร์กับทุกคนค่ะ

(ถ้าเป็นภาษาเขากะลาคงต้องเรียกว่าระบบบังคับให้พิมพ์ - -*)

จริงๆเเล้วสันโดษเหมือนคนที่ถูกบังคับร่างตั้งเเต่เด็กจนถึงปัจจุบัน

ไม่เหมือนคนธรรมดา เพราะรู้ตัวนะคะว่าร่างตัวเองถูกบังคับจริงๆ ไม่ใช่คำเปรียบเปรย

เพราะสันโดษปฏิเสธเเละฝืนตัวไม่รับฟังเเละพูดกับตัวเองอยู่เสมอว่า

ฉันชื่อนี้นะ อายุเท่านี้ มีพ่อมีเเม่มีน้อง มีการมีงาน ฉัน คือ มนุษย์ เเละพูดซ้ำๆย้ำ้ๆอย่างนี้ตลอดเวลา

เเต่ไม่ว่าจะพูดยังไงสันโดษก็ยังคงเป็นอย่างที่เห็น

เมื่อก่อนไม่กล้าเล่าให้คนอื่นฟัง เพราะขนาดไม่เล่า เเต่คนอื่นเห็นเราพูดคนเดียว

เเละไม่หลับไม่นอนเดินทางไปตามสถานที่ต่างๆเพื่อทำพิธีต่างๆคนเดียว

เหมือนกับว่า สันโดษรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรเสมอ

เเต่สันโดษไม่เคยรู้เรื่องเลยสักอย่างเลยค่ะว่าทำไปเพื่ออะไร

น้องชายชอบคิดว่าสันโดษโดนของ ครอบครัวก็คิดว่าเรามีความผิดปกติทางสมอง

เเต่สำหรับสันโดษเอง สันโดษรู้ตัวนะคะเเละก็มีสติตลอดเวลา

รู้ว่า ตัวด้วยค่ะ ว่าเรากำลังทำอะไรที่เเตกต่างมนุษย์คนอื่นๆ

ถึงขนาดที่ทำอะไรน่าอับอาย เเละ เสี่ยงต่อกฎหมายเเละศีลธรรมมาก

เเต่เราไม่ว่ายังไงจะสวดมนต์ ไหว้พระ ปฏิบัติธรรมก็ยังคงไม่สามารถบังคับร่างได้

เหมือนกับเราเป็นเพียงยานพาหนะของสิ่งมีชีวิตบางอย่างควบคุมเราอยู่

เเต่สันโดษก็เชื่อว่า อะไรก็ตามที่ควบคุมร่างกายสันโดษ คือ สิ่งที่ดีงาม

เพราะอย่างที่เห็นกระทู้ต่างๆที่สันโดษตอบคำถามให้กับหลายๆคนได้หายสงสัยนั้นเองค่ะ

ความรู้ทุกอย่างที่สันโดษมี ณ ปัจจุบัน คือ อะไรสันโดษไม่ทราบ

คนบางกลุ่มอาจจเรียกว่า บุญเก่า หรือ พรจากสวรรค์ หรือ เทคโลยีจากมนุษย์ต่างดาว

ไม่มีใครสามารถตอบได้อย่างมั่นใจเป็นเเน่ เเม้เเต่คนที่รู้จักกับมนุษย์ต่างดาว

ก็คงยังมีความสงสัยในดวงดาวที่พวกเขาเกิด

ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตในดวงดาวโลก หรือ ดวงดาวใดๆในระบบกาเเล็คซี่

หากเราเป็นหนึ่งกับทุกสรรพสิ่ง เราจะเห็นเองว่า จักรวาล คือ คำตอบของตัวท่านเอง

ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่คุณยังคงยึดติดความเป็นมนุษย์

คุณก็สามารถสื่อสารกับมนุษย์ได้เพียงเท่านั้น

เเต่เมื่อไรที่คุณปล่อยใจให้ว่าง เปิดใจให้กว้าง ยอมรับฟังสิ่งต่างๆใกล้ๆตัว

ไม่ว่าจะเป็น พ่อ เเม่ พี่ น้อง หรือ สัตว์เลี้ยงในบ้าน คุณก็สามารถสื่อสารกับทุกสรรพสิ่งได้

รู้ว่า คนที่เรารู้จักกำลังทุกข์ กำลังสุข กำลังหิว กำลังอิ่มด้วย ภาษากาย

การสื่อสารกับดวงดาวอื่นก็ไม่ได้ต่างกัน

เพียงเเต่คนที่ถูกเลือกเกิดจากคนที่ไม่ยึดติดสิ่งใดเลย เเม้เเต่ชีวิตของตนเอง

 

ขอให้พี่ ๆ ทุก ๆ ท่าน และแขกที่มาเยี่ยมเยียนบ้านเขากะลาแห่งนี้

มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง มีทุกข์น้อยๆ สุขมาก ๆ
สำเร็จวิชาตัวเบากันทุก ๆ ท่านนะคะ;43

 

เมื่อกลางปี 2007 สันโดษคุยกับมนุษย์ต่างดาวกลุ่มนึง

เขาบอกว่า เทคโนโลยีต่างๆของเขาไม่เหมือนกับมนุษย์โลก

เพราะพวกเขาไม่จำเป็นต้องผ่า ไม่จำเป็นต้องมาเจอด้วยร่างกาย

เเต่พวกเขาก็สามารถสื่อสารผ่านทางจิตได้

ก็เหมือนกับที่ชาวเขากะลาเห็นสัญญาณต่างๆนั้นเองค่ะ

สันโดษโดนทดสอบหนักมากกว่าปัจจุบันมาก

เพราะต้องออกไปเดินรอบกรุงเทพ สภาพเหมือนคนบ้า

ไม่มีเงินไม่มีทอง ไม่มีเเม้เเต่รองเท้า

มีเงินอยู่ในกระเป๋าก็เอาออกมาทิ้งข้างทาง

ตอนนั้นเงินประมาณ 8 พันบาท เอาทิ้งไว้ข้างถนนเลยนะคะ

หลังจากนั้นก็เดินพูดคนเดียว พูดว่าจะมาล้างโลกทำลายโลก

เดินอยู่เเถวไหนสันโดษจำไม่ได้ รู้ว่าเริ่มต้นจากหมอชิต

เเล้วเดินไปๆมาๆอยู่เเถว รพ.พญาไท เเถบอานุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ

หรือ มักกะสันไม่ทราบเหมือนกัน เเต่เป็นการเดินเเบบเหนื่อยมาก

ทั้งเหนื่อยทั้งล้า ทั้งหิว น้ำก็ไม่มีกิน เพราะว่าเขา (เสียงในหัว)

เขาบอกว่าน้ำหมดโลกเเล้ว น้ำมีเเต่น้ำเน่า โลกไม่เหลือน้ำสะอาดให้ดื่มอีกเเล้ว

สันโดษได้มีโอกาสกินน้ำคลองที่สะอาด เเละ น้ำคลองที่สกปรกด้วยตัวเอง

เขาบอกว่าให้กินข้างบนๆ เพราะน้ำข้างบนสะอาดเเละกินได้ปลอดภัย

ตอนนั้นสันโดษรู้สึกว่าน้ำอร่อยที่สุดกว่าที่เคยดื่มมาทั้งชีวิต

เพราะตอนนั้นเราไม่รู้อีกเเล้วว่าจะไปไหน

ตอนนั้นความคิดในสมองหลอกต่อว่า สันโดษอยู่โลกอื่นที่ไม่ใช่โลกมนุษย์

สันโดษโดนจิตหลอกตลอด เเต่ท่องคำเดียวว่า อยู่กับปัจจุบันเพียงเท่านั้นในการเอาตัวรอด

เพราะเราไม่เหลืออะไรอีกเเล้วที่มีคือ สติ เเละสันโดษก็เชื่อในบุญบารมีของตัวเองที่ีมีว่า

เราทำบุญมากพอ ตอนนี้ใช้หนี้กรรมให้พอเมื่อถึงเวลาเราจะปลอดภัยเอง

 

สวัสดี ปีใหม่ค่ะ ;k07มีความสุขทุกคนนะค่ะ(f)
เจริญในธรรม และทุกๆด้านที่หวัง;aa28

 

เเต่จุดประสงค์ที่สันโดษเดิน ที่ไม่ได้เล่าให้ใครฟังคือ ........

เสียงในหัวให้สันโดษเดินไปนครนายก เพราะที่ๆปลอดภัย คือ ภูเขาที่นั้น

ในความคิดสันโดษ คิดถึงเขาใหญ่ เเละ มีเพื่อนๆเเต่งชุดขาวรอสันโดษอยู่

ไม่ได้รู้จักเขากะลาหรอกค่ะ เพิ่งรู้จักจากในเว็บพลังจิต

เเต่ไม่เคยเอาเก็บมาคิดว่าเป็น ภูเขาที่เสียงในหัวให้ขึ้นไปหลบภัยพิบัติ

เเต่สันโดษเดินไปเท่าไรก็หลงอยู่ในกรุงเทพ ไม่สามารถออกไปไหนได้

เดินไปเลียบถนนสี่เลนไปเรื่อยๆ เเต่เดินไปเรื่อยๆ ก็กลับเข้ามาในเมืองตลอด

ตอนนั้นก็เลยไม่สามารถที่จะไปถึงภูเขาเเห่งนั้นได้

เเต่สุดท้าย สันโดษก็ได้กลับมาเหมือนเดิมได้

โดยที่เสียงในหัวบอกกับสันโดษว่า โชคชะตาสามารถช่วยสันโดษได้

เขาจะช่วยสันโดษเอง ตอนนั้น สันโดษถูกเเท็กซี่พามาส่งที่โรงพัก

เเล้วพี่ที่ทำงานก็มารับตัว เข้าไปอยู่ใน โรงพยาบาลอยู่ 2-3 วันค่ะ

ทั้งๆที่เข้าออก โรงพยาบาลเเละโรงพักอยู่หลายรอบ

ในช่วงที่เดินหนีภัยพิบัติในจินตนาการของตัวเอง

เเต่เขาก็บอกว่าไม่สามารถติดต่อญาติได้

เเต่พอเสียงในหัวบอกว่าจบ ก็ได้เจอเจ้านายเก่ามารับตัวทันที

 

อยากทราบว่า ท่านหมายเลข 8 นี่คือท่านใดเหรอครับ

 

28 ธันวาคม พ.ศ. 2311 (ค.ศ. 1768) - สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ปราบดาภิเษกเป็นพระมหากษัตริย์ไทยขณะมีพระชนมายุ 34 พรรษา และทรงตั้งกรุงธนบุรีเป็นราชธานี

 

เก็บตกภาพบรรยากาศ ณ พุทธธรรมสถานผาซ่อนแก้ว อ.เขาค้อ เมื่อวันที่ 6-12-52 ซึ่งทางกลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)ได้เดินทางไปเยี่ยมชม

 

ผนังเจดีย์และเสาประดับด้วยหินสีและถ้วยชามเบญจรงค์ สวยงามมาก

 

ที่พักสำหรับผู้ที่มาปฎิบัติธรรมภาวนา
ท่านที่สนใจสามารถดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ www.phasornkaew.org