ประสบการณ์ ธรรมะ พระเครื่อง หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ วัดสะแก จ.อยุธยา

พิธีการสร้างพระกลางลาน



หลวงปู่สี พินทสุวัณโณ

มีอยู่คราวหนึ่ง ทางวัดสะแกประสงค์จะสร้างพระโดยการทำพิธีกันที่กลางลานวัด โดยมี หลวงปู่สี พินทสุวัณโณ เป็นประธานในการทำพิธีพุทธาภิเษกพร้อมด้วยคณาจารย์อีกหลายท่าน อาทิ หลวงพ่ออั้น วัดพระญาติ เป็นต้น หลวงปู่สี ท่านเป็นคณาจารย์ซึ่งมีพลังจิตสูง แต่ในการศึกษาเบื้องแรกของท่านจะทำไปในลักษณะของทางพราหมณ์ เนื่องจากการร่ำเรียนของท่าน ท่านคิดว่าพรหม นั้นน่าจะเป็นอมตะสูงสุด

หลวงพ่อดู่ท่านเล่าว่า "เราก็มาคำนึงว่าของที่ออกไปให้ญาติโยมบูชานี้ต้องให้ดีจริง มิเช่นนั้นจะมีผลเสียกับวัดสะแก"

คือเจตนาของท่านเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของวัดสะแกในฐานะที่หลวงพ่ออาศัยอยู่ที่วัดสะแกด้วย ดังนั้นท่านจึงคิดวิธีที่จะช่วยเหลือพิธีครั้งนี้ ท่านเล่าว่า "ฉันก็ตั้งจิตอธิษฐานให้สายไฟที่ออกไปจากกุฎินี้เป็นสายสิญจน์ เพราะสมัยก่อนกุฎิของฉันเป็นศูนย์รวมจ่ายไฟออกไปยังที่ต่างๆในวัด"

เมื่อพิธีพุทธาภิเษกผ่านไปอีกวันหนึ่ง หลวงปู่สีเดินมาที่หน้ากุฎิหลวงพ่อดู่ แล้วท่านพูดขึ้นว่า "ยวง ไปถามหลวงปู่ทวดทีว่า ใครเอาอะไรไปครอบให้พระของข้า" (ยวงมีศักดิ์เป็นหลานของหลวงพ่อดู่)

หลวงพ่อจึงยกมือขึ้นไหว้หลวงปู่สีแล้วกล่าวขึ้นว่า "หลวงพี่ครับ ผมเองเป็นคนเอาวิมานแก้วพระพุทธเจ้าไปครอบให้"



หลวงปู่สีไม่พูดอะไรแล้วจึงเดินกลับกุฎิ หลวงพ่อดู่บอกว่า "ผู้ที่เขามีความรู้แล้วเขามาเห็นในสิ่งที่เราอธิษฐานลงไป เขาย่อมที่จะมีไหวพริบที่จะศึกษาต่อไป" แสดงว่านักปราชญ์ย่อมที่จะศึกษาจากผู้ที่มีคุณธรรมสูงกว่า

และผู้เขียนจึงเรียนถามว่า "หลวงปู่สีได้ศึกษาจากไหนมาศึกษาจากหลวงพ่อหรืออย่างไร" ท่านบอกว่า "ท่านก็ศึกษาจาก(พระ)ที่ท่านอธิษฐานไปให้นั้นเอง"

ตั้งแต่นั้นมาหลวงปู่สีได้บอกกับคณะศิษย์ของท่านว่า "ให้ปฎิบัติตามอาจารย์ดู่ เพราะท่านดำเนินมาถูกทางแล้ว รู้วิธีการ" หลวงปู่สีนับเป็นเกจิอาจารย์อีกรูปหนึ่งที่เป็นลูกศิษย์ของ หลวงพ่อกลั่น

เมื่อพิธีพุทธาภิเษกเรียบร้อยแล้ว หลวงปู่สี ต้องมาศึกษาพระอีกครั้งหนึ่งว่าการปลุกเสกมีสิ่งใดขาดตกบกพร่องตรงไหนหรือไม่ จะได้พิจารณาแก้ไข เมื่อมาทราบสิ่งที่ท่านเองไม่เคยศึกษามาก่อน จึงเกิดความสงสัย และเพื่อให้แน่ใจยิ่งขึ้น ท่านจึงมาถามที่กุฎิหลวงพ่อโดยตรง แต่มีข้อชวนให้สะกิดใจว่า ทำไมหลวงปู่สี จึงมีความแน่ใจอย่างมากว่าหลวงพ่อเป็นผู้ช่วยทำ คงจะเป็นเพราะบารมีที่ท่านอธิษฐานให้นั้น มีหลวงพ่อดู่อยู่ในวัตถุมงคลด้วยแน่นอน

หลวงพ่อดู่ท่านเล่าต่ออีกว่า "เมื่อบวชมาก็มีหลวงปู่สีกับฉันเท่านั้นที่ภาวนา องค์อื่นๆไม่ได้ทำเวลาฉันจะภาวนาต้องแอบไปทำในโบสถ์กลัวคนจะเห็น ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนมาล้อฉันเลยว่ากำลังทำเสน่ห์อยู่หรือไง สมัยก่อนครูบาอาจารย์ก็หายากเย็น เมื่อเรานำผลการปฎิบัติไปเล่าให้อุปัชฌาย์ฟัง ท่านก็พูดอยู่อย่างเดียวว่า บุญ นิมนต์ทำต่อเถิด" ไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้เลย

ผู้เขียนเลยเรียนถามว่า "สงสัยหลวงปู่กลั่นคงมีอนาคตังสญาณล่วงรู้ล่วงหน้าว่าหลวงพ่อคงจะพบวิธีการปฎิบัติต่อไปในภายภาคหน้าด้วยตัวเองกระมังครับ ท่านเลยไม่สอนอะไรมาก" หลวงพ่อยิ้มแล้วไม่ตอบว่ากระไร

จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผู้เขียนไปนมัสการหลวงพ่อ ท่านได้พูดว่า "หลวงปู่สีท่านเป็นชั้นอาจารย์ ข้าจะไปสอนพระสังฆราชได้อย่างไร ก็ต้องให้หลวงปู่ทวดท่านสอน แต่เป็นการสอนทางใน คนที่เขาเก่งเมื่อเขารู้ว่ายังมีการปฎิบัติที่สูงกว่านี้ ท่านก็ศึกษาจากพระที่ท่านทำ ถ้าคนเราลองมีทิฐิว่าข้าแน่ ก็จะไม่เจอของดี"

ในสมัยที่หลวงปู่สีท่านยังมีชีวิตอยู่ ในแต่ละปีก่อนเข้าพรรษาหลวงปู่ท่านจะไปทำวัตร คือการไปถวายเครื่องสักการะบูชา จวบจนกระทั่งหลวงปู่มรณภาพ ซึ่งการมรณภาพของท่านก็เป็นไปอย่างอาจหาญ โดยท่านบอกว่า เขาเอาเราแน่แล้ว ว่าแล้วท่านก็นั่งสมาธิดับสังขาร แสดงถึงการปฎิบัติของท่านที่ทำมาโดยตลอด ทำให้ท่านไม่หวาดกลัวกับอันตรายใดๆทั้งสิ้น

จากหนังสือ กายสิทธิ์ 2 โดย อาจารย์ศุภรัตน์ แสงจันทร์

 

พระกลางลาน

(ภาพจาก คุณ ทองดี ขออนุญาตินำมาให้ญาติธรรมชมกันเพื่อจะได้ทราบถึงรูปลักษณะนะครับ -/\-)

ข้อมูลเพิ่มเติมจากเวปสวนขลังครับ :

พระกลางลาน อีกหนึ่งพระขลังของหลวงปู่สีและหลวงปู่ดู่ วัดสะแก<!--colorc--><!--/colorc-->


<!--coloro:#8b0000--><!--/coloro-->เหรียญ เปิดโลก เอ่ยชื่อนี้ผมว่าทุกท่านคงจะรู้จักันเป็นแน่แท้ อันเกิดจากรูปลักษณ์ภายนอกหนึ่ง พิธีกรรมหนึ่ง และที่สำคัญค่านิยมที่พุ่งพรวด ที่สำคัญของปลอมก็มีกุรุสๆเช่นกัน แต่ยังมีพระเครื่องรุ่นหนึ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ ไม่แพ้พิธีเปิดโลกแน่นอน และที่สำคัญน่าจะเป็น "คลัง" พลังจิตของวัดสะแกเลยด้วยซ้ำ

"พระกลางลาน" หรือ "พระพุทธไตรรัตนะมหาจัตตุดมนพรัตน์ศรีสัมฤทธิ์"<!--colorc--><!--/colorc-->

<!--coloro:#8b0000--><!--/coloro-->เนื่องด้วยลป.สีท่านประสงค์ที่จะหาทุนเพื่อบูรณะวัดคาน หาม อ.อุทัย จ.พระนครศรีอยุธยา ซึ่งเป็นวัดแถวบ้านเกิดของท่าน จึงได้จัดสร้างพระกลางลานขึ้นในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2509 เป็นแบบพระเทหล่อโบราณ จำนวนการสร้างทั้งสิ้นประมาณ 550 องค์ ออกให้ทำบุญองค์ละ 200 บาท และ มีใบอนุโมทนาแนบไปพร้อมกับองค์พระด้วยครับ
<!--colorc--><!--/colorc-->
<!--coloro:#8b0000--><!--/coloro-->ในเรื่องของการออกแบบนั้นได้นายช่างเกษม มงคลเจริญ ซึ่งเป็นช่างชั้นครูที่มีชื่อเสียงมากในสมัยนั้นเป็นผู้แกะแม่พิมพ์ถวาย ส่วนตัวพุทธศิลป์ได้รับอิทธิพลมาจากพระบูชาสมัยสุโขทัย จึงทำให้องค์พระนั้นอ่อนช้อยและงดงามมาก มีคุณลุงสำเภา คมสัน (น.ต.สำเภา คมสัน ในสมัยนั้น) เป็นผู้ดูแลการจัดสร้าง

ในส่วนของตัวมวลสารเท่าที่ทราบ ลป.สีท่านได้จารแผ่นชนวนบรรจุอักขระยันต์จำนวนมาก ตะกรุดและแผ่นยันต์เก่าของอาจารย์เฮง ไพรวัล พระบูชาเก่าแก่ที่แตกหักชำรุดเสียหายจำนวนมาก ตลอดจนทองคำ เงิน ทองเหลือง ฯลฯ ตามแต่ที่ลูกศิษย์ลูกหาที่ศรัทธาจะนำมาร่วมในพิธี มาเทหล่อคละเคล้าเป็นเนื้อเดียวกัน เมื่อเทหล่อเรียบร้อยแล้วจึงจำมาแต่งองค์พระอีกทอดหนึ่ง<!--colorc--><!--/colorc-->

<!--coloro:#8b0000--><!--/coloro-->ในเรื่องของพิธีกรรมการสร้างนั้น ลป.สี ท่านเป็นประธานในการทำพิธีพุทธาภิเษก โดยนิมนต์พระเกจิอาจารย์ผู้ทรงวิทยาคุณและเป็นศิษย์ร่วมอุปัชฌาย์เดียวกับ ท่านคือ ลพ.กลั่น วัดพระญาติฯ มาร่วมพิธี อาทิ ลป.ใหญ่ วัดสะแก ลพ.อั้น วัดพระญาติฯ หลังจากเสร็จพิธีปลุกเสกหมู่แล้ว ลป.สี ท่านได้นำพระชุดนี้เข้าไปเก็บในกุฎิและปลุกเสกต่ออีก 1 พรรษา แล้วจึงนำออกให้บูชา ในส่วนของพระนามเต็มของพระกลางลานนั้นจริง ๆ แล้วลป.สี ท่านได้เตรียมพระนามไว้จำนวนหนึ่ง ซึ่งทุกพระนามล้วนไพเราะและมากไปด้วยความหมาย แต่สุดท้ายท่านให้คุณลุงสำเภา คมสัน เป็นผู้เลือกจึงได้พระนามอย่างเป็นทางการว่า "พระพุทธไตรรัตนะมหาจัตตุดมนพรัตน์ศรีสัมฤทธิ์" <!--colorc--><!--/colorc-->

<!--coloro:#8b0000--><!--/coloro-->อีกประเด็นหนึ่งที่จะไม่ลืมกล่าวเสียมิได้คือ พระกลางลานนั้นนอกจากลป.สี และเหล่าพระเกจิอาจารย์ร่วมอุปัชฌาย์ตามที่กล่าวแล้วข้างต้นจะเป็นผู้ปลุก เสกแล้ว ยังมีอีกท่านหนึ่งที่ไม่ได้นั่งร่วมปรกในพิธี แต่ได้อธิษฐานจิตโดยอาราธนาเอาวิมานแก้วพระพุทธเจ้าไปครอบพระกลางลานนั่นก็ คือลป.ดู่ พรหมปัญโญ ด้วยความตั้งใจที่จะให้พระกลางลานนั้นมีความศักดิ์สิทธิ์มากยิ่งขึ้น เพื่อไม่ให้เสียชื่อวัดสะแก เพราะท่านก็อาศัยอยู่ที่นี่เหมือนกัน ซึ่งในวันต่อมาลป.สีท่านได้เดินทางไปที่กุฎิของลป.ดู่ พร้อมทั้งสอบถามจนได้ความจริง <!--colorc--><!--/colorc-->

<!--coloro:#8b0000--><!--/coloro-->แต่จากข้อมูล ของคุณสุธันย์ สุนทรเสวี ซึ่งเป็นผู้ที่อยุ่ในพิธีนั้นด้วย ยืนยันว่าหลวงปู่ดู่ เป็น 1 ใน 4 องค์ ที่นั่งปรกคุมธาตุ ในพิธีเททองพระกลางลาน อย่างแน่นอน อีก 3 องค์ ประกอบด้วย หลวงปู่สี, หลวงปู่ใหญ่ และหลวงพ่ออั้น วัดพระญาติค การที่หลวงปู่สี นำพระกลางลาน ที่เททองและตัดชนวนออกแล้วไปตรวจสอบรังสีจิตที่ปรากฎในพระกลางลาน และพบวิมานแก้วครอบอยู่ ได้ไปสอบถามจากหลวงปู่ดู่ครับ จึงไดรับการยืนยันจากปากของหลวงปู่ดู่เองว่าหลวงปู่เป็นผู้อธิษฐานจิตอัญเชิญมา

 

สมมุติและวิมุติ



ในวันสิ้นปีเมื่อหลายปีก่อน ผู้เขียนได้มาค้างคืนอยู่ปฏิบัติที่วัดสะแก และได้มีโอกาสเรียนถามปัญหาการปฏิบัติกับหลวงปู่เรื่อง นิมิตจริง - นิมิตรปลอม ที่เกิดขึ้นจริงภายในจากการภาวนา

ท่านตอบให้สรุปได้ใจความว่า

ต้องสมมุติขึ้นก่อนจึงจะเป็นวิมุติได้ เช่น การทำอสุภะหรือกสิณ ต้องอาศัยสัญญาและสังขารน้อมนึกเป็นนิมิตขึ้น ในขั้นนี้ไม่ควรสงสัยว่านิมิตนั้นเป็นของจริงหรือของปลอม มาจากภายนอกหรือออกมาจากจิต เพราะเราจะอาศัยสมมุติตัวนี้ทำประโยชน์ คือยังจิตให้เป็นสมาธิแน่วแน่ขึ้น แต่ก็อย่าสำคัญมั่นหมายว่าตนรู้เห็นแล้ว ดีวิเศษแล้ว

การน้อมจิตตั้งนิมิตเป็นองค์พระ เป็นสิ่งที่ดีไม่ผิด เป็นศุภนิมิตคือนิมิตที่ดี เมื่อเห็นองค์พระ ให้ตั้งสติคุมเข้าไปตรงๆ (ไม่ปรุงแต่ง หรืออยากโน้นนี้) ไม่ออกซ้าย ไม่ออกขวา ทำความเลื่อมใสเข้า เดินจิตให้แน่วแน่ สติละเอียดเข้า ต่อไปก็จะสามารถแยกแยะหรือพิจารณานิมิตให้เป็นไตรลักษณ์ จนเกิดปัญญาสามารถจะก้าวสู่วิมุติได้

"ก็เหมือนแกเรียนหนังสือทางโลกแหละ มาถึงทุกวันนี้ได้ ครูเขาก็ต้องหัดหลอกให้แกเขียนหนังสือ หัดให้แกอ่านโน่นนี่ มันถึงจะได้ดีในบั้นปลาย นี่ข้าเปรียบเทียบแบบโลกให้ฟัง"

กล่าวโดยสรุป คือ ท่านสอนให้ ใช้ประโยชน์จากนิมิต ไม่ใช่ให้หลงนิมิต สอนให้ใช้แสงสว่าง ไม่ใช่ให้ติดแสงสว่างหรือติดสมาธิ.

 

หลักพุทธศาสนา



เล่ากันว่ามีโยมท่านหนึ่ง ไปนมัสการพระเถระองค์หนึ่งอยู่เป็นประจำ และในวันหนึ่ง ได้ถามปัญหาธรรมกับท่านว่า

"หลักของพระพุทธศาสนาคืออะไร?"

พระเถระตอบว่า
"ละความชั่ว ทำความดี ทำจิตของตนให้ผ่องแผ้ว"

โยมท่านนั้นได้ฟังแล้วพูดว่า
"อย่างนี้เด็ก ๗ ขวบก็รู้"

พระเถระท่านตอบว่า
"แต่ผู้ใหญ่อายุ ๘๐ ก็ยังปฏิบัติไม่ได้"

อย่างนี้กระมังที่ผู้เขียนเคยได้ยินหลวงปู่ดู่พูดเสมอว่า

"ของจริง ต้องหมั่นทำ"

พระพุทธศาสนานั้น ถ้าปราศจากการน้อมนำเข้าไปไว้ในใจแล้ว การ "ถือ" พุทธศาสนาก็ไม่มีความหมายแต่อย่างใด

 

พระเก่าของหลวงปู่



สำหรับพระเครื่องแล้ว พระสมเด็จวัดระฆังฯ เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่นักเลงพระว่า เป็นของหายากและมีราคาแพง ใครได้ไว้บูชานับเป็นมงคลอย่างยิ่ง

หลวงปู่ได้สอนว่า การนับถือพระเช่นนี้เป็นสิ่งที่ดี แต่เป็นดีภายนอกมิใช่ดีภายใน ท่านบอกว่า

"ให้หาพระเก่าให้พบ นี่ซิ ของแท้ ของดีจริง"

ผู้เขียนเรียนถามท่านว่า "พระเก่า" หมายความว่าอย่างไร

ท่านว่า

"ก็หมายถึงพระพุทธเจ้าน่ะซิ นั่น ท่านเป็นพระเก่า พระโบราณ พระองค์แรกที่สุด"

 

พระพิมพ์ต่างๆของหลวงปู่ดู่

 

พระพิมพ์ต่างๆของหลวงปู่ดู่ 2

 

พระพิมพ์ต่างๆของหลวงปู่ดู่ 3

 

พระพิมพ์ต่างๆของหลวงปู่ดู่ 4





*ที่นำมาให้ชมล้วนเป็นพระหลักๆของหลวงปู่ ยังมีพระเนื้อผงอีกมากมายที่ไม่มีภาพในหนังสือครับผม

 

ธรรมะในโรงพยาบาล



โรงพยาบาลเป็นสถานที่บำบัดทุกข์ของมนุษย์เราอย่างน้อย ๓ ประการ ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้ในพระสูตรสำคัญหลายเรื่องคือ

ชาติทุกข์ - ความเดือดร้อนเวลาเกิด

ชราทุกข์ - ความเดือดร้อนเมื่อความแก่มาถึง

พยาธิทุกข์ - ความเดือดร้อนในยามเจ็บไข้ได้ป่วย

หลวงปู่เคยบอกกับผู้เขียนว่า ที่โรงพยาบาลนั่นแหละ มีของดีเยอะ เป็นเหมือนโรงเรียน เวลาไปอย่าลืมดูตัวเกิด แก่ เจ็บ ตาย อยู่ในนั้นหมด

"ดูข้างนอกแล้วย้อนมาดูตัวเรา เหมือนกันไหม"

 

ได้ข่าวว่าถ้ากลับมาคงจะไม่เป็นเวปบอร์ดเหมือนเดิมแล้วครับ มีแต่ข่าวสารและธรรมะให้อ่านอย่างเดียวครับ (แย่เลย)

 

ทรรศนะต่างกัน



เกี่ยวกับการอยู่ร่วมกันในวงของผู้ปฏิบัติธรรม หลวงปู่ท่านได้ให้โอวาทเตือนผู้ปฏิบัติไว้ว่า

"การมาอยู่ด้วยกัน ปฏิบัติด้วยกันมากเข้า ย่อมมีเรื่องกระทบกระทั่งกันเป็นธรรมดา ตราบใดที่ยังเป็นปุถุชนคนธรรมดาอยู่ ทิฐิความเห็นย่อมต่างกัน ขอให้เอาแต่ส่วนดีมาสนับสนุนกัน อย่าเอาเลวมาอวดกัน"

การปรามาสพระก็ดี การพูดจาจ้วงจาบในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ หรือท่านที่มีศีล มีธรรมก็ดี จะเป็นกรรมติดตัวเราและขัดขวางการปฏิบัติธรรมในภายหน้า

ดังนั้น หากเห็นใครทำความดี ก็ควรอนุโมทนายินดีด้วย แม้ต่างวัด ต่างสำนัก หรือแบบปฏิบัติต่างกันก็ตาม

ไม่มีใครผิดหรอก เพราะจุดมุ่งหมายต่างก็เป็นไป เพื่อความพ้นทุกข์เช่นกัน เพียงแต่เราจะทำให้ดี ดียิ่ง ดีที่สุดเท่านั้น ขอให้ถามตัวเราเองเสียก่อนว่า

"แล้วเราละ ถึงที่สุดแล้วหรือยัง?"