ไม่เคยฝึกมโนมยิทธิ แต่สิ่งที่ตัวเองสื่อได้ คล้ายๆจะมาทางด้านนี้

บันทึกการทำสมาธิวันที่ 23 พ.ค. 52

วันนี้เป็นวันพระ ก่อนทำสมาธิก็อธิฐานจิตว่าวันนี้ขอให้ได้พบกับพระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ เนื่องจากอยากรู้ว่ามีจำนวนเท่าใด พอจิตเป็นสมาธิดีก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อดิฉัน ก็เลยไปตามเสียงเรียกนั้น แป๊ปเดียวก็มาอยู่ต่อหน้าสมเด็จองค์ปฐม วันนี้ท่านทรงจีวรแบบพระ ไม่ได้ทรงเครื่องกษัตริย์เหมือนครั้งก่อนที่พบ ท่านมีพระวรกายสูงใหญ่มากเหมือนพระพุทธรูปองค์ใหญ่ๆ ทรงประทับนั่งอยู่บนเก้าอี้ (ไม่ได้นั่งขัดสมาธิ) ท่านนั่งเป็นประธานอยู่ตรงกลาง ส่วนสองฝั่งด้านซ้ายและด้านขวาของพระองค์ มีพระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ และพระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ นั่งขัดสมาธิอยู่เต็มไปหมดไกลสุดลูกหูลูกตา นับจำนวนไม่ได้ จากนั้นดิฉันก็ได้กราบนมัสการสมเด็จองค์ปฐมแล้วก็พระพุทธเจ้าและพระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆพระองค์

ดิฉัน - นมัสการสมเด็จองค์ปฐมค่ะ แล้วก็นมัสการพระพุทธเจ้าและพระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ด้วยค่ะ

สมเด็จ - เจริญพร พบกันอีกเป็นครั้งที่สอง

ดิฉัน - ค่ะ แต่ครั้งนี้พระองค์ทำไมถึงมีร่างกายใหญ่โตกว่าองค์อื่นๆละคะ ครั้งก่อนที่เห็นท่านก็รูปร่างธรรมดาๆเอง

สมเด็จ - ก็จะได้ทำให้เจ้าจำได้ไงละ

ดิฉัน - ต้องจำได้อยู่แล้วค่ะ ก็พระองค์นั่งเป็นประธานอยู่ตรงกลางระหว่างองค์อื่นๆ จะเป็นใครไปไม่ได้หรอกค่ะ

สมเด็จ - แล้วเจ้าจำพระอาจารย์ของเจ้าได้ไหม

ดิฉัน - พระอาจารย์นี่หมายถึงองค์พระสมณโคดมใช่ไหมเจ้าคะ

สมเด็จ - ใช่

ดิฉัน - โอย...เหมือนกันหมดเลย จำไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ

สมเด็จ - ลองกำหนดจิตดูซิ

ดิฉันก็เลยลองกำหนดจิตว่า ขอให้ดิฉันทราบได้ว่าในจำนวนพระพุทธเจ้าที่นั่งอยู่ทั้งหมดนี้ องค์ไหนคือพระสมณโคดม จากนั้นดิฉ้นก็มองสำรวจไปทั้งฝั่งซ้ายและขวา ทันใดนั้นเกิดมหัศจรรย์ขึ้น เพราะว่าองค์พระสมณโคดมกลับเปล่งฉัพพรรณรังสีสว่างเรืองขึ้นมามากกว่าองค์อื่นๆ นั่งรวมอยู่ในกลุ่มทางฝั่งขวาของสมเด็จท่าน ดิฉันเห็นดังนั้นก็ยิ้มออก แล้วตรงเข้าไปกราบท่าน

สมเด็จ - ใช้ได้....แล้วเรื่องการปฎิบัติเป็นยังไงบ้าง

ดิฉัน - ก็ไปเรื่อยๆค่ะ ปฎิบัติบ้าง ขี้เกียจบ้าง แล้วก็รู้สึกว่ายังโง่อีกมาก

สมเด็จ - อย่าขี้เกียจ พยายามปฎิบัติให้สม่ำเสมอ

ดิฉัน - ก็พยายามจะทำให้ได้ทุกวันค่ะ บางวันก็นอนทำสมาธิเพราะมันเหนื่อย

สมเด็จ - ไม่เป็นไร จะนั่ง จะนอน อย่างไหนก็ได้ แล้วแต่เจ้าสะดวก แต่ขอให้ปฎิบัติ

ดิฉัน - ค่ะ ..... เอ่อ...สมเด็จเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หรือ ว่าเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้ากันแน่คะ เพราะมีบางคนบอกว่าท่านเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า แต่ดิฉันว่าท่านเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็เลยงงๆสับสนน่ะค่ะ

สมเด็จ - เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะเราสั่งสอนคนอื่นให้พ้นทุกข์ตามอย่างเราเหมือนกัน

ดิฉัน - อ๋อค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ

ดิฉัน - เดี๋ยวนี้มีคนฝึกมโนมยิทธิกันได้เยอะไหมเจ้าคะ

สมเด็จ - ไม่มาก ส่วนใหญ่ยังมีกิเลสกันเยอะอยู่ ศีลห้ารักษากันไม่ค่อยได้ อย่างน้อยก็ขาดไปข้อนึง ไม่ครบก็ฝึกไม่ได้แล้ว สมัยนี้มีสิ่งยั่วยุมากมาย ทำให้คนละกิเลสยาก ศีลห้าเลยไม่ครบ....แล้วพวกอุปทานก็มีมากเช่นกัน อุปทานกันซะเยอะ พวกที่ได้จริงๆมีน้อย

ดิฉัน - เจ้าค่ะ

สมเด็จ - เจ้าน่ะได้โสดาบันแล้วนะ พยายามทรงความดีนี้ไว้ตลอดไป

ดิฉัน (ตกใจนิดหน่อย) - จริงๆเหรอคะ ลูกว่าลูกก็ยังมีความรู้สึกในเรื่อง รัก โลภ โกรธ หลง อยู่เลยค่ะ เหมือนคนธรรมดาๆทั่วๆไป

สมเด็จ - ใช่ เจ้ายังมีความรัก มีความโกรธ มีความอยากได้เหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่ในความอยากนั้นก็จำกัดด้วยศีลห้าที่เจ้ามี โกรธก็ละไว้ได้ ไม่ได้คิดอยากได้ของคนอื่น เจ้าตั้งมั่นอยู่ในศีล อันนี้คืออารมณ์ของโสดาบันนั่นเอง พยายามปฎิบัติต่อไปเพื่อให้ข้ามขั้นขึ้นไปเรื่อยๆ

ดิฉัน - โห...สงสัยจะยากค่ะ ขอคงไว้แค่โสดาบันก่อนดีกว่ามังคะ

สมเด็จ - ทำไมละ จะพอใจอยู่แค่โสดาบันเรอะ

ดิฉัน - ขึ้นสูงขึ้นไปต้องปฎิบัติหนัก ต้องละได้หลายๆอย่าง ซึ่งตอนนี้ลูกยังมีภาระต้องเลี้ยงดูลูกแล้วก็พ่อแม่อีก ก็อยากจะทำให้ทุกคนอยู่ดีก่อน รู้ทั้งรู้นะคะว่าไม่ให้ห่วงอะไร แต่ว่ามันก็ยังทำยากอยู่ ถ้าทุกอย่างมันลงตัว ก็อาจจะปฎิบัติได้มากขึ้นค่ะ

สมเด็จ - ก็แล้วแต่เจ้า แต่ก็ขอให้ทรงอารมณ์ของโสดาบันไปให้ได้ตลอด อย่าได้เผลอผิดพลาดไปเชียว แล้วก็ต้องปฎิบัติอย่างสม่ำเสมอ ไม่งั้นญาณเธอจะเสื่อมได้ อีกอย่างก็พยายามชวนคนให้ถือศีล สนใจธรรมมะ ให้ธรรมมะเป็นทานดีกว่าทานทั้งปวง

ดิฉัน - ลูกก็พยายามเท่าที่จะทำได้นะเจ้าคะ ที่ไปเขียนเล่าประสบการณ์ต่างๆนี่ ก็ยังกลัวว่าบางคนจะหาว่าโม้ เลอะเทอะ บางครั้งก็อยากหยุดเขียนแล้วเหมือนกันค่ะ

สมเด็จ - เจ้าไปเขียนถูกห้อง ถูกที่ ถูกเวลาก็ไม่มีปัญหาหรอก ใช่..ที่ทุกคนมีความคิดเห็นไม่เหมือนกัน แต่ถ้าอยู่ในกลุ่มคนที่มีความคิดแบบเดียวกันก็จะคุยกันได้ง่าย การที่เจ้าไปเขียนเล่าประสบการณ์ เจ้าก็ไม่ได้บังคับให้ใครเชื่อ ไม่ได้ยุยงส่งเสริมอะไร ไม่ได้ว่ากล่าวใคร อยู่ที่คนอ่านว่าจะใช้ปัญญาพิจารณาว่าสมควรเชื่อหรือไม่เชื่อ และจะสามารถค้นพบหนทางแห่งการดับทุกข์หรือไม่ มันอยู่ที่เขาไม่ได้อยู่ที่เจ้า

ดิฉัน - เจ้าค่ะ

สมเด็จ - เจ้าจะต้องคอยช่วยเหลือผู้อื่นด้วย หากว่ามีคนมาขอความช่วยเหลือก็อย่าบ่ายเบี่ยง

ดิฉัน - อ้าว.....แต่ทุกวันนี้ที่มีคนมาขอคำแนะนำหรือขอให้ช่วยเหลือ ลูกก็ช่วยนะคะ แต่ว่าบางอย่างลูกก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เพราะลูกไม่เคยถูกสอนโดยอาจารย์ใดๆ แล้วก็ไม่เคยไปฝึกที่ไหนๆ ก็เลยไม่ค่อยรู้เรื่องวิธีการ แล้วลูกก็ไม่ได้เก่งอะไร ยังต้องฝึกอีกเยอะ ลูกก็จะสอนเขาจากประสบการณ์ของลูกเองเท่านั้น

สมเด็จ - อันนั้นถูกต้องแล้ว เจ้าต้องสอนเขาจากประสบการณ์ของตัวเจ้าเองไม่ใช่จากตำรา การสอนจากประสบการณ์จริงจะดีกว่าตำรามากนัก สอนเท่าที่เจ้าจะสอนได้ ช่วยเหลือเท่าที่เจ้าจะช่วยเหลือได้ นอกนั้นก็ขึ้นอยู่กับบุญบารมีของคนอื่นว่าจะทำได้แค่ไหน

ดิฉัน - เจ้าค่ะ

สมเด็จ - เดี๋ยวก่อนกลับอย่าลืมแวะไปที่วิมานของเจ้าด้วย บริวารเจ้าก็เพิ่มมากขึ้น วิมานก็ใหญ่ขึ้น ครั้งสุดท้ายที่เจ้าไปเห็นเมื่อไหร่ เป็นยังไง

ดิฉัน - ครั้งสุดท้ายที่ไปก็หลายอาทิตย์แล้วค่ะ แต่ก็เห็นว่ามีบริวารเกิดขึ้นแล้วก็วิมานใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

สมเด็จ - นั่นเกิดจากการที่เจ้าทำบุญ ทำความดี ทุกครั้งที่เจ้าทำก็จะทำให้วิมานของเจ้าเปลี่ยนแปลงไป เจ้าลองไปดูได้จากวิมานถึงบุญที่เจ้าทำ เพราะมันจะไปปรากฎกับวิมานของเจ้า

ดิฉัน - ค่ะ...งั้นเดี๋ยวลูกขอลากลับก่อนนะคะ...นมัสการลาสมเด็จองค์ปฐม แล้วก็พระพุทธเจ้าและพระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ค่ะ

ทั้งหมด - เจริญพร

ดิฉันเลยแวะไปดูวิมานของตัวเองตามที่สมเด็จท่านสั่ง เนื่องเพราะไม่ได้ไปมานานแล้ว พอไปถึง โอ้โฮ...มีศาลากลางน้ำโผล่ขึ้นมาอีกละ สระบัวสวยงามเชียว วิมานก็ใหญ่คล้ายวังเข้าไปทุกที (อะไรจะขนาดนั้น) บริวารอีกเยอะแยะ ก็ทักทายอยู่ครู่หนึ่ง ก็กลับลงมาหาหลวงพ่อที่โบสถ์ เสร็จแล้วแผ่ส่วนกุศลแล้วออกจากสมาธิ

 

"สมเด็จ - ใช่ เจ้ายังมีความรัก มีความโกรธ มีความอยากได้เหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่ในความอยากนั้นก็จำกัดด้วยศีลห้าที่เจ้ามี โกรธก็ละไว้ได้ ไม่ได้คิดอยากได้ของคนอื่น เจ้าตั้งมั่นอยู่ในศีล อันนี้คืออารมณ์ของโสดาบันนั่นเอง พยายามปฎิบัติต่อไปเพื่อให้ข้ามขั้นขึ้นไปเรื่อยๆ" อ้างอิงข้อความค่ะ
เป็นอะไรที่โดนใจมากๆเลยค่ะ ฝากกราบนมัสการพระศาสดาด้วยนะค่ะ
อืม...เป็นอย่างที่เข้าใจอยู่คนเดียวจริงๆ
อนุโมทนาสาธุค่ะ

 

ตอนที่ไม่สบายปวดหลังมาก ทำอย่างไรก็ไม่หาย ต่อมาฝันว่า เดินเข้าในวิหารตรีมุข ที่วัดบรมวงศ์ อยุธยา สมเด็จพระศรีพัชรินทราฯท่านเสด็จลงมาจับศรีษะท่านว่าคาถาสักครู่ตัวเราสั่นและรู้สึกในฝันว่าปิติมาก เมื่อตื่นมาอาการปวดหลังก็หายไปค่ะ ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์นี้มีเพื่อนนำภาพพระบรมฉายาลักษณ์ที่คู่กับเสด็จพ่อรัชกาลที่5 มาให้ค่ะ เล่าแล้วนะค่ะ คุณ Me, myself อยากอ่านประสบการณ์จากท่านอื่นๆบ้างค่ะ (แหม..แอบอ่านเงียบเลยน้า)

 

กราบนมัสการสมเด็จองค์ปฐม พุทธเจ้าทุกๆพระองค์ และพระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ด้วยครับ สาธุ

 

ยังไงดีต้องเล่าแล้วล่ะค่ะ วันนี้พี่ชายคนเดิมโทรมาหาตอนหัวค่ำคุยแปลกจากที่เคยคุยกัน ตามประสาพี่น้องมานาน หมายถึงเรื่องที่คุยเปลี่ยนไป พี่ชายบอกว่า เลยไปทำธุระที่ลำปางมาแต่ยังพักอยู่ที่สุโขทัย ปรกติคุยเรื่องธรรมะหรือทางบุญพี่ชายจะรีบตัดบทไปคุยเรื่องอื่น (มาตลอดหลายปี) แต่วันนี้พี่ชายกลับเล่าเรื่องที่เราเองก็คิดไม่ถึงว่าพี่ชายจะทำคือ เขาบอกว่าวันก่อนเขาหิวมากหิวแบบกินอะไรก็ไม่หายหิว (อาการโหยมากว่าอันนี้เราคิดเองค่ะ) เขาว่าเป็นอยู่หลายวันไม่หายก็เลยรำคาญตัวเอง(ที่สำคัญเปลืองตังค์ซื้อของกินยังไงก็ไม่โดน)พี่ชายเลยคิดว่า จะลองทำบุญแล้วกรวดน้ำให้ตัวเอง เขาแปลกใจมากที่อาการ หิวกินไม่รู้จักอิ่มมันหายไป ที่เล่านี้ ออกแนวเรื่องส่วนตัวและครอบครัวไปหน่อยนะค่ะ ต้องขออภัยด้วยค่ะ ที่เราคิดได้ตอนนี้(ยาวหน่อยนะค่ะ) คือตอนก่อนที่พี่ชายคนนี้จะมาเกิดเขามีพี่ชายอีกคนค่ะ แต่พอคลอดก็ตาย เมื่อแม่ท้องพี่ชายคนนี้ เป็นเรื่องที่แปลกมาก และลือกันทั้งตำบล เพราะพี่ชายแปลกผิดปรกติจากคนทั่วไปคือ เครื่องในตับ,ไตมันแลบออกมานอกท้องค่ะ มองเห็นเครื่องในตั้งหลายอย่าง เขาว่ากันว่า จะไม่รอดอีกแล้ว แม่จึงยกให้คนที่อยู่คนละตำบล เขาเป็นหมอยารักษาแผนโบราณคะ เขาเอาพี่ชายไปรักษาจนหายเป็นปรกติ แต่รอบๆท้องของพี่ชายก็ยังมีแผลเป็นเหมือนรอยขยุมๆติดกัน รอดตายราวปาฏิหาริย์ ยังมีต่อค่ะ

 

ตอนนี้ท่าน Me myself ก็ได้ไปช่วยดิฉันด้วยอยู่อีกกระทู้ไงล่ะคะ ฮาๆ

 

พี่ชายเขาเคยประสบอุบัติเหตุตอนอายุ 30 กว่ารถบัสฝ่าไฟแดงข้ามมาชนมอเตอร์ไซด์พี่ชายที่ติดไฟแดงอีกฝั่ง (สภาพไม่น่ารอด)ที่มีเรื่องขำๆคือลุงคนที่มานอนเตียงที่ติดกับพี่ชายเขาเล่าเหตุการณ์ตอนที่พี่ชายโดนรถชนแบบเห็นภาพพจน์เลย แต่เมื่อฟังแล้วพี่ชายจึงถามวันเกิดเหตุพร้อมสถานที่ปรากฏว่า พี่ชายเลยขำและบอกลุงคนนั้นว่า ก็ผมนี่แหละ !
ลุงคนนั้น ร้องอ้าวเลย เพราะเขาบอกว่าโห...ผมก็อยู่ในเหตุการณ์ ดูสภาพแล้ว ไม่น่ารอดชนปังใหญ่แล้วกลิ้งไปอยู่ใต้ท้องรถบัส แหมยังมานอนคุยกับผมได้ 555
ช่วงที่ทราบข่าวเรื่องพี่ชายประสบอุบัติเหตุกระดูกหักหลายที่ ต้องดามเหล็กรวมทั้งหลังด้วย
ช่วงนั้น เรา2คนกับพี่สาวก็ช่วยกันสวดมนต์ทำบุญอุทิศช่วยพี่ชายอยู่เสมอเราสวดชินบัญชรเป็นหลักอย่างสม่ำเสมอ พี่ชายก็อาการดีขึ้นทุกวัน และเมื่อถามถึงว่า เจ็บแผลมากไหม พี่ชายก็เล่า" มันแปลกนะ คนอื่นที่อยู่เตียงข้างๆเขาอาการไม่หนักเท่าพี่ทำไมมันคร่ำครวญกันจังว่ะ แต่พี่ไม่ค่อยเจ็บกลางคืนก็หลับสบายดี แปลกจัง "
ตอนนั้นก็ยังไม่บอกพี่ชายถึงเรื่องนี้หรอกค่ะ มาบอกเขาตอนเขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว
และให้บทชินบัญชรไว้สวดก็บอกเขาว่า "พี่พยายามสวดนะ อานุภาพมีมาก" แต่หลังจากนั้นลองถามดูพี่ชายก็ไม่ได้สวดหรอกค่ะ เขาก็ไปรักษาที่รพ.ปรกติ ต่อมา ขาข้างนึง(จำไม่ได้ว่าข้างไหน) มันลีบลงทุกวัน และเขาก็เดินไม่ได้ เราก็เลยพาพี่ชายไปรักษากับหมอพระ ที่วัดวังน้ำวน วิธีที่รักษาคือพระจะให้คนป่วยนั่งบนกระดานแล้วพระท่านจะว่าคาถาและเคาะไม้ไปด้วย มีน้ำมันให้นวด และมียาหม้อมาให้กินด้วยค่ะ พี่ชายดีขึ้นทุกวัน จนหายเป็นปรกติ
ไม่มีร่องรอยของคนเคยขาลีบเดินไม่ได้เลยค่ะ เฮ้อ เล่ายังเหนื่อย คนอ่านก็คงเหนื่อยเหมือนกัน ยังมีต่อค่ะ คราวนี้ก็ใกล้เข้าเรื่องปัจจุบันแล้ว (อย่าเพิ่งโพสมาต่อว่ากันนะค่ะ อิ อิ )

 

ตามที่ได้อ่านเรื่องราวของคุณสงบระงับ
คุณฝันดีมากๆเลยนะคะ ดิฉันเองก็เคยฝันลักษณะนี้ ย่อมเกิดความอิ่มเอิบใจอย่างมากค่ะ

ความฝันที่เกี่ยวข้องกับองค์พระปิยะมหาราช มีอยู่บ้างเหมือนกัน
จะเล่าทั้งหมดก็ยืดยาวสำหรับคืนนี้ ขอ highlight ก่่อนละกัน
เป็นฝันที่ดิฉันประทับใจ ตราตรึงใจมาก

คืนนั้นเป็นคืนก่อนวันเกิดครบอายุ 25 ปีของดิฉัน
คืนนั้นตัวเองขาดวินัย นอนหลับทั้งที่ยังไม่ได้ปิดไฟ เกิดจากความขี้เกียจ
ดิฉันฝันเห็นองค์ ร.5 พระองค์ท่านประทับอยู่ในห้องหนึ่ง ไม่ใหญ่นัก

ตอนแรก ดิฉันได้ยินแต่พระสุรเสียงก่อน ในใจนึกว่า
"เออ คราวนี้เราโชคดีแฮะ คราวก่อนๆเห็นแต่องค์ ไม่ได้ยินเสียง"
มองไปข้างหน้าเห็นเป็นประตูไม้ฉลุลาย เริ่มเห็นองค์เล็กน้อย
ไปๆมาๆ ดิฉันมาหมอบตรงหน้าพระพักตร์อีกแล้ว (เราต้องแหงนหน้ามองท่าน)

ฝันมีสีนะคะ ความรู้สึกตอนนั้น ท่านทรงฉลององค์สีเหลือง ชุดทหาร
ท่านไม่ได้ทอดพระเนตรที่เราโดยตรง ได้ยินท่านตรัสว่า
"ราชการที่สิงค์โปร์เป็นยังไงบ้าง"..............

ตกใจจนตื่น และดีใจมากๆค่ะ ถึงแม้ว่าในรัชสมัยท่าน สิงคโปร์จะยังไม่ใช่ประเทศก็ตาม

 

ที่เล่ามาทั้งหมดก็จะบอกว่ายังไงเสีย เสียพี่ชายก็ยังไม่สามารถไปทางบุญได้ เพราะชักนำชี้นำอย่างไรตลอดหลายปีมานี้เขาก็ไม่มาทางบุญเลยค่ะ ทั้งที่เขานะจะเอะใจจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขาตั้งหลายครั้ง แต่เมื่อหมดหนทาง เราเป็นคนมีความพยายามสูง หลวงพ่อตำหนิอยู่เสมอว่า ชอบเก็บเอาความทุกข์ของคนอื่นมาเป็นของตัวเอง ฮ่าฮ่า เดี๋ยวนี้คิดได้ เลิกแระ ก็เลยเอาว่ะ ลองวิธีแปลกๆบ้างก็บังเอิญไปเจอรูปพี่ชายตอนบวชพระ เลยนำรูปของพี่ชายฝากไว้ที่เจ้าองค์เจ้าแม่กวนอิมในห้องพระ เวลาจะสวดมนต์นั่งสมาธิ ก็กำหนดจิตเอาว่า ของให้จิตวิญญาณของพี่ชาย เทวดาประจำตัวของพี่ชาย มาร่วมสวดมนต์นั่งสมาธิด้วยกันเลย ตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องอุปทานนะค่ะ เพราะพี่ชายเขาจะโทรมาหาบ่อยขึ้น เหมือนเขามีความหวังมีกำลังใจมากขึ้น วิธีการคุยของเขาก็เปลี่ยนไป ที่เปลี่ยนมาก จนดูแปลกก็วันนี้แหละค่ะ เปลี่ยนไปจริงๆ เป็นครั้งแรกที่เขาพูดว่า "พี่รู้แล้วว่า พี่เกิดมาใช้กรรมจริงๆ"และพูดถึงเหตุการณ์ตอนที่เขาเกิดด้วยและยังมีอีกหลายเรื่องค่ะ ที่เขาเริ่มคิดได้ และเข้าใจเรื่องบุญกรรมมันออกมาจากคำพูดที่เขาคุยในวันนี้ ขอบคุณที่อ่านจนจบ อนุโมทนาบุญกับผู้อ่านทุกท่านค่ะ

 

กระทู้ไหนเอ๋ย จาตามปายอ่าน

 

ค่ะ คงมีสัญญาเก่าที่ยังพอจำได้บ้างล่ะค่ะ ถึงได้ฝันขนาดนี้ เราเองก็มีเรื่องคล้ายๆอย่างนี้ อยู่หลายครั้ง แต่เรื่องที่สำคัญก็คือเสด็จพ่อรัชกาลที่5 ท่านไม่ยอมให้เราเสียเลือดเลยค่ะ(ถ้ายังท่านไม่อนุญาต)คราวหน้าจะเล่าให้ฟัง วันนี้เล่าเรื่องพี่ชายเสียเมื่อยเลย อนุโมทนาบุญค่ะ

 

ขอบพระคุณค่ะที่ท่านสนใจ เซิญทางนี้เลย

http://palungjit.org/threads/ขออนุญาตถามเกี่ยวกับอารมณ์ของมโนฯ.188878/

 

สวัสดดีครับ กัลยาณมิตร ทุกๆ ท่าน

วันนี้เพิ่งมีโอกาสเข้าอ่านกระทู้ครับ
เห็นว่าเรามี สมาชิกเข้ามาอ่าน และแสดงความคิดเห็นมากขึ้น

ขออนุญาติ ท่านเจ้าของกระทู้ ยินดีตอนรับท่านอื่นๆ ด้วยน่ะครับ

สวัสดีครับทุกๆท่าน

 

สวัสดีครับ คุญสงบระงับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
เราคงได้รู้จักกัน และคงได้สนทนาธรรมกันมา

เลยได้มาสนทนาธรรมกันต่อครับ

เห็นด้วยครับ (๕๕๕๕)

 

สวัสดีครับ คุณ Me, myself

เห็นด้วยครับ ว่าอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น พอดีเพลงที่ฟัง ผมชอบมากเพลงหนึ่ง และได้ฟังตั้งแต่ใส่กางเกงนักเรียนขาสั้น ที่สำคัญไม่ได้ฟังมานานมากแล้ว
ได้มาฟังอีกครั้งจาก เสียงของคุณอรวี สัจจานนท์ ผมก็เปิดไป เปิดมา
(แล้วก็นึกในใจว่า เพราะจัง และ นึกถึงสถานที่ไปเที่ยว)

แล้วพอมาอ่านเรื่องของคุณ Me, myself ก็นึกว่า อ้าว เพิ่งร้องเพลงถึงท่านพ่อขุนเม็งรายอยู่เลย

แต่ถ้าอ่านข้อความของคุณ สงบระงับ เรื่องความบังเอิญไม่มีในโลก
สงสัยจะไม่บังเอิญแล้วละครับ ฮา ฮา

คงต้องไปกราบท่านอีกครั้งครับเพื่อ เป็นสิริมงคลครับ
(ผมอยู่ไกลครับ มีโอกาสเมื่อไหร่จะไปกราบแน่นอน ครับ)

ผมก็เคารพนับถือกษัตริย์ทุกๆพระองค์ครับ ก็อย่างที่เล่าให้ฟังครับ ว่า ผมเองยัง มืดสนิท ยาวตลอด (แล้วก็บุญยังน้อยอยู่ ๕๕๕๕)

ก็เลยไม่เคยได้ กราบถวายพระพร พระองค์ใดเลยครับ (๕๕๕๕)

บุญรักษาครับ

 

๕๕๕๕๕๕

 

สาธุ สาธุ สาธุ โมทนาบุญ ด้วยครับ คุณ classic songs

ดีจังเลยครับ

 

โมทนาบุญ สาธุ สาธุ สาธุ ด้วยคนครับ คุณ สงบระงับ

ขออนุญาตร่วมโมทนาบุญ ไปเรื่อยๆนะครับ

บุญรักษาครับ