ยิ่งคิดมากยิ่งไม่สำเร็จ

ในความคิดเห็นส่วนตัว ทุกคนที่ปฏิบัติสมาธิที่อยู่ในบอร์ดนี้ เหมือนมีความกังวล เครียด เร่งรีบ เพื่อต้องการให้สำเร็จโดยเร็ว ผมเองทำสมาธิมาประมาณ 10 ปี ไม่เจริญไม่ก้าวหน้าเลย แต่เพียง 1 วัน ผมเริ่มรู้ด้วยตัวเองว่าเราเหมาะกับสมาธิแบบไหน หลายคนบอกผมว่าตอนนี้ผมเป็นแบบ สมถสมาธิอยู่ครับ ( ตอนนี้ผมกล้าพูดว่านิ่งมากครับ นิ่งจนว่างเปล่าไม่ภาวนา จนบางครั้งแทบเรียกว่าเหมือนไม่หายใจเลย ) เริ่มต้นยากแต่ถ้าสตาร์ทได้แล้วทุกอย่างผมว่าง่ายหมดครับ ไม่ต้องสนใจว่านั่งแล้วจะเป็นยังไงครับ ผมว่าเวลาเรานั่งสมาธิเราจะรู้ด้วยตัวของเราเองครับ

 

ของฝนเวลานั่งสมาธิ มันไม่นิ่งมาก แต่ก็ไม่ฟุ้งมาก มันเรื่อยๆน่ะคะ อย่างนี้ดีหรือเปล่าคะ

 

ดีครับ ที่นิ่งได้เร็ว

แต่อย่าลืมนะครับ เราไม่ได้มาภาวนาเพื่อให้เข้าไปสู่ความนิ่ง ใช้ความนิ่งเป็นสรณะ
เราไม่มี สุญญตานุสติกรรมฐาน สุญญตานุสติปัสสนา ในหมวดกรรมฐาน 40 กอง

ดังนั้น สภาวะว่างจึงไม่ใช่สภาวะผลที่ต้องการ เราจะต้องเผิกความว่างนั้นมาดูอีก

อย่างในพระสูตรมหาสติปัฏฐานสูตร หรือ คีรีมานธสูตร ช่วงที่ล่วงเข้าสู่อากาสาวิญญจนะ
(ความว่างอย่างหนึ่ง) แล้วออกมาอยู่กับความว่างๆ(วิบาก) หากพิจารณาความว่างที่
ปรากฏ ก็จะพบว่ายังไม่ว่างจริง จิตจะเกิดการเดินฌาณต่อไป อากิญจัญญตนะ แล้ว
ไปเรื่อยๆ เป็นเนวสัญญาวิญญตนะ และไปเรื่อยๆ อีก ซึ่งแต่ละฌาณนั้นจะมีแต่ความว่าง
เป็นผลปรากฏทั้งตอนเข้าสู่ฌาณ และตอนออกจากฌาณ

พระพุทธองค์จึงให้ดูว่า มันเปลี่ยนจากว่างอย่างหนึ่ง ไปสู่ความว่างอีกอย่างหนึ่ง ถ้า
ยกความว่างมาดูได้ว่ามันต่างกัน ไม่เหมือนกัน ทั้งๆที่มันว่างสุดๆ แบบนี้จะเรียกว่า
ทำวิปัสสนา เพราะเอาความว่างมาดูโดยปริเฉทวิเศษลักษณะของมัน ทำให้เห็น
ธรรมคู่ได้ พอเห็นธรรมคู่จากความว่างๆได้ ก็จะเดินวิปัสสนากรรมฐาน กลับมา
ทำ สติปัฏฐาน ซึ่งอยู่ในหมวดกรรมฐาน 40 ทำแบบนี้ก็จะไม่ออกไปนอกแนวทาง
การศึกษา

ตอนที่จิตไปมีความว่าง ทั้งขณะปฏิบัติ หรือ ขณะรับวิบาก(หยุดปฏิบัติแล้ว) แต่
ความว่าง ความสงบยังส่งผล ตรงนี้ถ้า จขกท ไม่ต้องการเดินเข้าไปในอรูปฌาณ
ซึ่งจะทำให้เนิ่นช้า(เพราะความว่างๆ มันสังเกตยากว่ามีอุปาทิอะไรหลงเหลือให้เป็น
วิเศษลักษณะที่จะจำแนกความว่างได้) ก็ให้ดู วิภวตัณหา ตัวนี้จะเป็นตัวผลักดัน
ให้จิตหยิบองค์ธรรมขึ้นมาแล้วเผลอไปทำอรูปฌาณ ถ้ารู้ทัน วิภวตัณหา ความไม่
ชอบใจ ไม่อยากเป็น ไม่อยากกลับมามี มาอยู่กับโลก ก็จะไม่เผลอทำอรูปฌาณ

แล้วทำอย่างไรถึงจะวิปัสสนาต่อได้ ทั้งๆที่ มันว่างแล้ว มันสุขแล้ว

ก็ต้องยก ธรรมคู่มาดู ก็จะเห็นว่า มันมีว่างๆ ที่คุณสัมผัสได้แล้ว กลับ การกลับ
มาอยู่กับโลกวุ่น ดูสภาวะธรรมทั้งสองว่าจิตมันไหลไปเสพอยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่
ครองภพความว่างเพื่อพัก ก็ออกมาอยู่กับโลกวุ่นๆ เมื่อพิจรณาธรรมคู่นี้เนืองๆ
จนจิตจำสภาวะการไหลไปไหลมาระหว่างสองสภาวะนี้ได้ ตอนที่รู้สึก ตอนนั้น
คือเห็นธรรมหนึ่ง แต่จะสั้นๆ อยู่ตรงกลาง และอยู่ที่การรู้ ไม่ใช่การครองภพ

เพราะเรื่องของภพ เป็นเรื่องของโลก รูป-นาม

* * * *

แยกรูปถอดนาม : คือการแยกจิตออกจากรูป เสร็จแล้วจะไปอยู่กับนาม(สุญญตา)
ก็ต้องถอดความว่างนั้นอีก จึงจะพอดี เห็นส่วนที่ไม่มีอะไรไปครอบครอง ไม่ใช่
การไป ไม่ใช่การมา ไม่ใช่เมือง ไม่ใช่บุรี

 

ชอบคุณนิวรณ์ ตอบกระทู้มาก สามารถอธิบายให้คนเข้าใจได้ลเอียดดี อนุโมทนาค่ะ

 

ตอนแรกๆอาจไม่สงบ หลังจะดีไปเอง

 

เป็นเหมือนกันค่ะนั่งสมาธิมานานหลายสิบปีแต่ก็ไม่นิ่งสงบ
มีบางครั้ง บางวันก็นิ่งนาน บางวันก็ไม่นิ่งเลย
เปลี่ยนคำบริกรรมมาหลายอย่างแล้ว
จะต้องฝึกอย่างไรดีจึงจะสงบ

 

อยากฝึกมโนมยิทธิดูบ้างเผื่อจะเข้ากับตัวเอง ถ้าท่านใดกรุณาติดต่อที่ 0897164921