คืนอุบาทว์

"เฮียเม้ง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากบางโพ

กระบวนคนโดนผีหลอกด้วยกันแล้ว ผมเชื่อว่าตัวเองไม่ได้น้อยหน้าใครเด็ดขาด พูดแล้วก็จะหาว่าคุยนะครับ แต่ผมน่ะโดนผีหลอกมาตั้งแต่เด็กยันหนุ่ม เรียกว่านับครั้งไม่ถ้วนก็แล้วกัน สงสัยว่าตัวเองอาจจะประสาทไวอย่างที่เขาเรียกว่าซิกธ์เซนส์นั่นละมั้ง?

ผมเป็นเด็กซอยไสวสุวรรณ บางโพนี่เองครับ สมัยก่อนยังห่างไกลจากความเจริญเอาการ ถนนหนทางยังเป็นดินลูกรัง หน้าฝนเฉอะแฉะอย่าบอกใคร ตอนบ่ายจะมีแผงขายขนม ผลไม้ ส้มตำ ไก่ย่าง หนุ่มๆ สาวๆ เดินจีบกันน่าอิจฉาชะมัด

ตอนที่ผมจำความได้น่ะ นอกจากพ่อแม่กับพวกพี่ๆ แล้ว ผมยังเคยเห็นคนแปลกหน้าทุกเพศทุกวัยเข้ามาเดินคึ่กๆ อยู่ในบ้าน บางคนก็มาเล่นกับผม หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันสนุกไป..เล่าให้แม่ฟังก็ถูกหาว่าเพ้อเจ้อตามประสาเด็ก แต่ผมน่ะรู้แน่แก่ใจว่าโดนผีหลอก!

เมื่อผมเรียนหนังสือที่โรงเรียนแถวบางซ่อน ตอนเย็นๆ ลงรถเมล์สีโกโก้เข้าซอยบ้าน...นอกจากคนทั่วๆ ไปในย่านนั้นแล้ว ผมยังเห็นพวกที่เคยเข้าไปเดินพลุกพล่านในบ้านสมัยก่อน...พอผมหันไปมองเขาก็ยักคิ้วหล
ิ่วตาให้

จะว่ากลัวก็ไม่เชิง เพราะเคยคุ้นหน้ากันมาก่อนหลายปี

พอเริ่มแตกเนื้อหนุ่มยิ่งสนุกใหญ่ เพราะคนที่ตายในซอยเห็นๆ ที่ยังฝังอยู่ก็มี เผาจี่ไปแล้วก็มี มาเดินลอยหน้าผ่านบ้านผมเป็นสายเชียว ส่วนมากตอนเย็นๆ ใกล้จะพลบค่ำ ...จะว่าตาฝาดก็เห็นนับครั้งไม่ถ้วน

ไอ้โย่ง-ขี้เมาจนผอมโกรก สูงโย่งสมชื่อ เพื่อนผมที่อยู่บ้านซอยเดียวกันก็เล่าว่า มันเคยเห็นผีที่มันไปเผามาแท้ๆ เดินปร๋อไปปร๋อมาในซอยตอนค่ำๆตั้งหลายคน ...เอ๊ย! หลายตัว

เห็นไหมล่ะครับ ว่าผมเห็นผีจริงๆ ไม่ใช่ตาฝาด หรืออุปาทานไปเอง!

เราพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ หาว่าขี้โม้ไปโน่น...แต่มีครั้งหนึ่งที่คนในซอยยอมซูฮกให้ คือผียายเผื่อนที่เพิ่งเผาไปหยกๆ ตอนเย็น พอตกค่ำแกออกมาเดินให้คนเห็นตั้งครึ่งค่อนซอยแน่ะ

วันนั้นผมนั่งซดเหล้าอยู่กับตากรี ลุงหนุ่ย เจ้าโย่งอยู่หน้าร้านกาแฟ เสียงผู้หญิงร้องวี้ดว้ายดังระงม เราหันไปเห็นร่างยายเผื่อนนุ่งผ้าลาย สวมเสื้อคอกระเช้าสีขาวแก่...แม้ว่าจะเป็นภาพจางๆ ดูโปร่งใส แต่ก็เห็นว่าเดินเอ้อระเหย หันมาเอียงคอยิ้มกับพวกเราเหมือนสาวรุ่นๆ ก่อนจะละลายหายไปต่อหน้าในบัดดล

ตากรีหงายหลังตึงลงไปคลุกฝุ่น ลุงหนุ่ยกำลังยกแก้วจะเทเหล้าเข้าปากกลับชะงักกึกเหมือนหนังขาด มือสั่นพั่บๆ จนเหล้าหกเลอะเทอะเสื้อผ้าหมดแก้ว ร้องแต่ เฮ้ย...โฮ้ย...ฮ้าย...เหมือนสติสตังแตกกระเจิง

มีไอ้โย่งกับผมเท่านั้นที่หันมองสบตากันแล้วกลืนน้ำลาย ไอ้โย่งถอนใจเฮือก...นั่นไง กูบอกแล้วไม่เชื่อว่าซอยเราผีดุจะตายชัก!

ถึงแม้ผมจะเคยโดนผีหลอกมาแค่ไหน ชินชายังไงก็ตามเถอะเอ้า! แต่แล้วคืนหนึ่งผมก็ต้องเจอะเจอกับคืนมหาโหด เขย่าขวัญสั่นประสาท สุดสยองจนแทบจะช็อกตายคาที่ไปเลย

วันนั้น ผมไปหาเพื่อนที่วงศ์สว่างตอนบ่าย บ้านอยู่ใกล้อู่รถเมล์ศิริมิตร ไม่ต้องบอกก็ได้นะครับว่าตั้งวงเหล้ากันครึกครื้นแค่ไหน พูดคุยสนุกเฮฮาไร้สาระ พอชักมึนๆ ก็ขอตัวกลับ แต่คนนั้นฉุด คนนี้รั้ง แหม...ไอ้ผมก็คนใจอ่อนซะด้วยเลยพลอยติดลมไปง่ายๆ

บังเอิญเหลือบไปเห็นรถเมล์คันสุดท้ายสตาร์ตเครื่อง ผมต้องเผ่นละครับ งานนี้! ย่านนั้นอย่าฝันหาแท็กซี่ซะให้ยาก ถ้าพลาดรถเมล์คันนั้นมีหวังต้องค้างบ้านเพื่อน...วันรุ่งขึ้นกลับบ้านมีหวังโดนพ่อด่
าหูตูบแน่

จนกระทั่งมาถึงจดหมายที่ปากซอยไสวสุวรรณ!

อากาศยามดึกเย็นยะเยือก ผมจ้ำอ้าวเข้าซอยที่ไม่มีฝุ่นฟุ้งเหมือนตอนกลางวัน หมูหมาเห่าหอนตามปกติ ไฟถนนก็ยังไม่มี แต่โชคดีที่เดือนหงายกระจ่างฟ้า บ้านเรือนที่หนาตาขึ้นก็ดับไฟนอนกันหมดสิ้นแล้ว ...ยอมรับว่าเปลี่ยวน่าดูสำหรับคนแปลกหน้า แต่ผมย่ำมาตั้งแต่เด็กจนโตเลยไม่หวั่นอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าคนหรือผี

อ้าว? ใครเดินโย่งๆ อยู่ข้างหน้า ...แค่เห็นด้านหลังก็จำไอ้โย่งได้แล้ว ผมร้องไปว่ารอด้วยโว้ย มันหันขวับมามองแล้วยิ้มกว้าง บอกว่า...กูกำลังเสียวสันหลังอยู่พอดี!

พอเดินไปทันกันผมก็เล่าว่าเกือบพลาดรถเที่ยวสุดท้าย ไอ้โย่งบอกว่าไม่รู้เป็นไง คืนนี้กูเกิดกลัวผีหลอกขึ้นมา...เดี๋ยวเจอยายเผื่อนเดินยิ้มแต้เข้ามามีหวังกูวิ่งหื
ดจับแน่ๆ เลยว่ะ

ผมกระเดือกน้ำลายเหลียวซ้ายแลขวาด้วยความหวาดระแวง ...เออ! ทำไมเกิดนึกกลัวขึ้นมาก็ไม่รู้ ...หมาเจ้ากรรมก็โก่งคอหอนไม่หยุดหย่อน...พอดีถึงบ้านไอ้โย่งก่อน มันหันมาถามว่าจะให้เดินไปส่งไหม? ผมส่ายหน้า บอกเพื่อนให้เข้าบ้านเถอะ พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน

ไอ้โย่งย่นคิ้วก่อนพยักหน้าช้าๆ เลี้ยวขวาไปทางกอกล้วยหน้าบ้าน...ก่อนจะจางหายไปต่อหน้าต่อตา ผมร้องเฮ้ย! ตกใจสุดขีดจนออกวิ่งเตลิดไม่คิดชีวิต ...ถึงบ้านแล้วถึงรู้ข่าวว่า มันขาดใจตายคาวงเหล้าเมื่อตอนค่ำนั่นเอง! บรื๋ออออ....

 

ใช่ๆ

ผีมีจริง

ไม่เคยเจอแต่เชื่อ

 

555555555

 

จิตดิ้นรน กลับกลอก ป้องกันยาก ห้ามยาก
คนมีปัญญาสามารถทำให้ตรงได้
เหมือนช่างศรดัดลูกศร
พุทธวจนะ

 

แต่ยังดีที่มาแบบไม่น่ากลัว

 

คุยกันซะรู้เรื่องเลย ดีนะ ไม่ได้ให้ไปส่ง

 

เหอๆ

 

ชอยนี้เมี่อตอนป้าเป็นเด็ก เพี่อนป้าก็อยู่ที่นันเเต่ก่อนชาวบ้านเขาเรียกกันว่า ..ชอย อีเตี้ย..เพราะ ไสวสุวรรณ เป้นภรรยา จอมพล ประภาส เธอตัวเตี้ย พอหลัง ๑๔ ตค ชาวบ้านเลยเรียกว่า ชอย อีเตียกันคะ