โดยส่วนตัว เพื่อน ๆ ได้เตรียมพร้อมรับภัยพิบัติอย่างเป็นรูปธรรมกันอย่างไรบ้างคะ

ในการเตรียมตัวรับภัยพิบัติที่อาจเกิดขึ้นกับกรุงเทพฯ อยากทราบว่าเพื่อน ๆ ในห้องนี้ได้มีการเตรียมพร้อมเรื่องที่อยู่อาศัย อาหาร และอื่น ๆ กันอย่างไรบ้าง ขอทราบเพื่อดูว่าการเตรียมการของดิฉันขาดตกบกพร่องอะไรหรือเปล่า และจะได้เป็นแนวทางให้ผู้ที่ยังไม่ได้เตรียมการด้วยค่ะ

สำหรับดิฉันตอนนี้จะแพ็คเสื้อผ้าและเครื่องใช้ใส่กระเป๋าเดินทางพร้อมอพยพได้ทันที 1 กระเป๋า มีอาหารและของใช้จำเป็นเก็บไว้อีก 1 ลัง รถจะเติมน้ำมันเต็มไว้เสมอ สิ่งที่กำลังจะทำต่อไปคือหาซื้อที่ดินแถวปากช่องหรือวังน้ำเขียวสักแปลงไว้หลบภัย และอาจซื้อแพยางกับเสื้อชูชีพเก็บไว้เผื่อจำเป็น

ดู ๆ แล้วก็เหมือนกระต่ายตื่นตูม เพราะอาจไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยก็ได้ เพราะการทำนายผิดพลาดมาหลายครั้งแล้ว ทุกครั้งไม่ค่อยเชื่อเลยและไม่เคยเตรียมการด้วย แต่ปีนี้มีสัญญาณภัยธรรมชาติบอกเหตุหลายอย่างแล้ว รู้สึกกลัวจะเป็นจริง เลยคิดว่าเตรียมตัวไว้ก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร

ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นและคำแนะนำค่ะ

 

รายการดูดีมากค่ะ
แนะนำซื้อเต้นท์จะได้มีที่นอน
ถ้าจะให้ดีมีเตาแก๊สขนาดเล็กหรือเตาปิคนิค พร้อมหม้อสักใบนะคะ

 

ชื่นชมจากใจค่ะ ..และเห็นด้วยกับสิ่งที่พี่ไก่แนะนำเพิ่ม

หรือเพิ่มเติม พวกอุปกรณ์กันหนาว ผ้าห่ม อุปกรณ์ให้แสงสว่าง อุปกรณ์สื่อสารสำรอง

และที่สำคัญอย่างยิ่งอีกเรื่องหนึ่ง คือ ... การที่เราเริ่มมีอุปกรณ์ต่างๆมากมายขึ้น ขอให้จดจำให้ได้ว่า แต่ละชิ้นแต่ละอย่างนั้น เก็บไว้ที่ไหนอย่างไร เวลาฉุกเฉินจะได้คว้ามาใช้ประโยชน์ได้ทันท่วงที ค่ะ

 

อย่าลืมทำบุญอธิษฐานไว้บ้างนะครับ ทำบุญก็เช่น ปล่อยปลา ที่เขาจะนำไปฆ่า หรือไถ่ชีวิตโคกระบือ อันนี้เพื่อป้องกันการตายก่อนอายุขัย ควรทำเรื่อยๆที่มีโอกาสครับ ทำบุญใส่บาตร ทำสังฆทานด้วยสิ่งของจำเป็นและยารักษาโรค แล้วอธิษฐานขอให้ผลบุญนี้ช่วยเรายามที่เกิดเหตุเภทภัยต่างๆ เราจะได้ไม่ลำบากในเรื่องข้าวปลาอาหาร และยารักษาโรค แล้วหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ติดตัวไว้เพื่อคุ้มครองตนเอง หมั่นฝึกสมาธิ ฝึกสติ พิจารณาปล่อยวางสิ่งต่างๆให้มากขึ้น
จะได้ไม่ทุกข์ใจมาก ถ้าเกิดภัยขึ้นมาให้นึกถึงบุญนี้และขอพรพระพุทธเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยเหลือและคุ้มครอง
แล้วทุกอย่างจะดีเองครับ อย่าลืมรักษาศีล 5 ให้ดีๆด้วยนะครับ

สำหรับเรื่องการเตรียมตัวด้านสิ่งของเครื่องใช้ ก็ค่อยๆจัดหาเอาตามกำลังและความเหมาะสมครับ เดี๋ยวคงมีท่านอื่นมาเพิ่มเติมอีก

 

ไม่ได้ เตรียม อะไร เลยคะ ที่ทำ ทุกวันนี้ คือ มี สติ ณ ปัจจุบัน

และ ประพฤติตน ให้ อยู่ ใน ศีลธรรมอันดี ไม่ทำให้ผู้อื่น และ ตนเอง ต้องลำบาก และ ทุกข์ใจ

เพราะ อดีตกรรม จะ กำหนด ปัจจุบันกรรม

ส่วน ปัจจุบันกรรม จะ กำหนด อนาคตกรรม

หาก เรา เตรียมพร้อม เพราะ เรา หวาดระเเวง ทั้งชีวิต มัน คง เป็น เรื่อง ที่หน้า เสียดาย ชาติที่เราเกิด

เเละ จะทำให้เรา เป็นคนที่มี จิตใจ หวาดระแวงตลอดไป ไม่ต้องกลัวไปหรอกคะ เมื่อถึงคราว เจ็บ ป่วย หรือ ตาย

ทุกคน ก็ ต้อง เป็นไปตามกรรม ภัยพิบัติ เกิด ขึ้นเเล้ว จริง แต่ ไม่เกิด กับพวกเรา เพราะ ...

เว็บนี้ คือ เว็บธรรมะ ดังนั้น การเข้ามาอ่านธรรม ฟังธรรม และ แบ่งปันธรรม

คือ บุญเเละบารมี ที่ คุ้มภัยเราอยู่ ดังนั้น คนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ แน่นอนคะ

อย่ากลัวกันไปเลย คะ ชีวิต ของเรา ไม่มีอะไรต้องวิตก จริตนะคะ

ทุกอย่างอยู่ที่ใจ แม้นเกิดขึ้นจริง เราก็ ต้องนิ่งมากพอ เพื่อ ที่เราสามารถช่วยเหลือผู้อื่นได้

คนมีบุญนะคะ ช่วย ตัวเองให้ รอดจากภัยพิบัติได้ แต่ ถ้าเราสะสมบุญมากพอ จนเป็น บารมี เรา จะช่วยผู้อื่นได้นะคะ

เลือกเอานะคะ ว่าจะอยู่ แบบหวาดระแหวง หรือ จะ อยู่ เพื่อ ปฏิบัติตนตามเเนวทางของ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

เมื่อภัยพิบัติเกิด ขึ้นจริง อย่างมากก็แค่ตาย หากเราไม่นิพพานชาตินี้ สิ่งที่เราเอาไปได้ มีอย่างเดียว คือ

บุญ และ บาป ติดตามเราไป ตลอดกาลคะ

 

นอกจากเตรียมตัว อุปกรณ์จำเป็นมีด ไฟฉาย เชือก,etc+อาหารแห้งและยารักษาโรคแล้ว
แก็ส วอ เรือลำเล็ก(ถ้าบ้านติดนำ้)และอื่นที่คิดได้ครับ
ผมเห็นด้วยสิ่งที่จำเป็นที่สุดคือการเตรียมจิต เตรียมใจ
เร่งทำทานประจำทุกวัน ชำระศีลห้าอย่างน้อยให้บริสุทธิ์ บำเพ็ญภาวนา(อย่างใดอย่างหนึ่งในกรรมฐาน40 เช่นรู้ลมหายใจเข้าออก จับภาพพระให้ผ่องใส)ทุกลมหายใจ
+พิจารณาให้เห็นความเป็นจริง(ปัญญา) ความตายที่ย่างก้าวเข้ามาตลอด สรรพสิ่งทุกอย่างในโลกล้วนมีแต่
ความทุกข์สุดประมาณ ไม่เที่ยง สลายอยู่เสมอ จับนิพพานเป็นอารมณ์,ที่ไปทุกลมหายใจ ,มีพระรัตนไตรเป็นที่พึ่ง
ส่องสว่าง เตรียมให้พร้อมรู้เท่าทันความจริงทุกลมหายใจครับ เกิดอะไรนำ้ท่วม
แผ่นดินไหวกี่แห่ง เราก็สบายสุดๆ ไม่หวั่นไหว
(||)โมทนาทุกท่านในสัมมาทิฐฐิ สมาธิ ปัญญาด้วยครับ

 

เขียนแล้ว กลับโพสต์ไม่ได้

เราคุยกัน เพื่อความไม่ประมาท ไม่ใช่เพราะกลัว
อาคารไหนไม่มีเครื่องดับเพลิง บอกว่าถ้าไฟไหม้ก็ช่างมัน ถือว่าไม่รับผิดชอบต่อตนเองและส่วนรวม
กฏหมายยังไม่อนุญาตให้เปิดใช้งานเลยค่ะ

อาหารนิด ยาหน่อย เชือก ไฟฉาย เทียนไข น้ำมันเต็มรถเสมอ ฟังข่าวทุกวัน เป็นเบสิก
ถ้ารอด ได้หายใจ ได้ทำความดี เพื่อตนและเพื่อคนอื่น เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวัน
ก็คุ้มค่า

 

แพ็คของที่จำเป็นในกล่องพลาสติกขนาดจัมโบ ที่หาซื้อได้ตามห้างสรรพสินค้า จดรายการไว้ด้วยเพื่อตรวจว่าขาดสิ่งใดบ้าง ค่อยสะสมไปเรื่อยๆ เช่น แบบของคุณ zz เอาเสื้อผ้าที่เก่ามาซักรีดเก็บแพ็คไว้ หรือของผมจะเก็บของทีคิดจำเป็นต้องใช้ในยามฉุกเฉิน แต่ตอนนี้ไม่ต้องการใช้ เป็นอุปกรณ์สำรอง เช่น เสื้อกันหนาว ผ้าห่ม รองเท้าผ้าใบ จานชาม มีดเดินป่า เชือก ไฟฉาย เต็นท์ ผ้าพลาสติกและเสื้อกันฝน เวชภัณฑ์ที่เก็บได้นาน พวกสำลี ผ้าพันแผล ด่างทับทิม ไว้ในกล่องพลาสติก ส่วนในเป้หลังจะเป็นของที่เตรียมพร้อมและนำไปใช้ในการไปออกทริปต่างๆกับคณะพลังจิต หรือใช้ในชีวิตประจำวัน แต่จะจัดหาทดแทนให้มีไว้ตลอดเวลา

 

มีเอาไว้อุ่นใจกว่าไม่ได้เตรียมครับ

เตรียมใจ อันดับหนึ่ง

เตรียมตัว อันดับสอง

เตรียมของอันดับสาม

เตรียมใจ ก็คือ เริ่มปฏิบัติธรรมฝึกสมาธิ ทำกุศล มหากุศลทำความดีเอาไว้ให้เป็นปกติ

เตรียมตัว ก็คือเริ่มออกกำลังกาย ฝึกลมปราณ ฝึกทานอาหารให้มีประโยชน์ หาข้อมูลความรู้ เรื่องการดำรงชีพ วางแผน วางเส้นทางการเดินทาง

เตรียมของ เราก็ค่อยๆเตรียมตั้งแต่ เป้ฉุกเฉิน ของสำหรับใช้ดำรงชีพ หากภัยมีความรุนแรง

เอาง่ายๆ มาทำเช็คลิสต์ของตนเองกันครับว่า เรา มีอะไรในมือบ้าง และ เตรียมอะไรไปแล้วบ้าง เราต้องการอะไรที่เรารู้สึกว่าจำเป็นในการดำรงชีพบ้างครับ


ว่าแต่มีท่านใดที่ยังไม่ได้ ดีวีดี Man V.S. Wild บ้าง เป็นสารคดีการเอาชีวิตรอดใน สถานการณ์ต่างๆครับ

ดูแล้วช่วยได้เยอะเลยครับว่า ที่จริงเราต้องการเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้นเอง

 

อยากให้คนที่สิ้นหวังในการมีชีวิตอยู่ หรือคิดฆ่าตัวตาย...เข้ามาอ่านกระทู้แถวนี้จังเลยค่ะ

จะได้รู้ว่า...ขณะที่อยากปลิดชีวิตตัวเองนั้น ...มีคนอีกหลายๆคนกำลังทำทุกวิถีทางเพื่อการอยู่รอด...ชีวิตช่างเป็นสิ่งมีค่า... การได้มีเวลาอยู่ต่อในโลกแม้เพียงวันเดียวช่างมีความหมายเหลือเกิน...เหตุผลเพราะ
...อยู่เพื่อภาระหน้าที่...อยู่เพื่ออุดมการณ์อันยิ่งใหญ่...อยู่เพื่อคนที่ตนเองรักและผูกพัน ..หรือมีคนที่ต้องห่วงใยดูแล...สารพัดเหตุผลของการมีชีวิตอยู่...

.... สุขสงบใด...จะเท่าใจปราศจากเครื่องร้อยรัดผูกพัน...เป็นไม่มีอีกแล้ว...และคุณค่าของการมีชีวิต คือ การรู้ว่าเกิดมาเพื่อสิ่งใด
...เกิดมาเพื่อเรียนรู้แล้วปล่อยวาง...
ยิ่งมีเวลาเหลือในโลกมาก ...ก็ยิ่งได้เรียนรู้มาก...ยิ่งมีโอกาสละวางมากขึ้น..
...บอกตามตรงว่า...เริ่มปลงจริงๆแล้วล่ะ ...

หมายเหตุ :
- สิ่งของที่ตระเตรียมไว้ อย่าลืมนำมาหมุนเวียนใช้ เปลี่ยนใหม่ทุก 3-6 เดือน นะคะเพราะบางอย่างมีอายุการใช้งาน เวลาต้องใช้งานจริงมันจะเสื่อมสภาพได้
- มี "นกหวีด" ติดตัวไว้ก็ดีนะคะ หากติดอยู่ใต้ซากตึก หรือติดอยู่ใต้สิ่งกีดขวาง แล้วไม่มีแรงร้องขอความช่วยเหลือ จะได้เป่านกหวีด เพื่อให้หน่วยกู้ภัยได้ยินเสียง นะคะ

 

กำลังคิดว่าจะเตรียมพวก อาหารแห้ง กับเชื้อเพลิง ไว้สำรองบ้างนิดหน่อย แต่ไม่คิดจะย้ายหนีไปที่ไหนค่ะ เพราะคิดว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ถ้าถึงเวลาตาย ก็ต้องตาย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ช่วงนี้ก็เร่งสะสมบุญกุศล ปฏิบัติให้มาก เพราะตายไปจะได้ไม่เสียใจ ว่าชาตินี้เกิดมาเสียเปล่า ไม่ได้สร้างบุญกุศลให้มากเท่าที่ต้องการเลย

ส่วนตัวคิดว่า การเตรียมใจ การมีสติ สำคัญที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องพร้อมรับสภาพ เพราะถ้าใจไม่พร้อม ถึงรอดไปได้ คงไปได้แต่ตัว อาจถึงเสียสติ หากต้องพลัดพรากจากบุคคลอันเป็นที่รัก

 

ตอนนี้ก็เตรียมใจเป็นอันดับแรกค่ะ พยายามใส่บาตรทุกวันอาทิตย์และชวนคนในครอบครัวใส่บาตรด้วยกัน (เนื่องจากทำงานสัปดาห์หนึ่งหยุดวันอาทิตย์วันเดียว ส่วนวันทำงานช่วงเช้าเป็นชั่วโมงเร่งด่วนค่ะ เตรียมอาหารไม่ทัน) ซึ่งเมื่อก่อนยอมรับว่าน้อยครั้งที่จะใส่บาตรพระ แต่จะทำบุญอย่างอื่นมากกว่าค่ะ แล้วตอนนี้ก็ทยอยเตรียมเวชภัณฑ์ และอาหารแห้งแล้วค่ะ ส่วนของจำเป็นอย่างอื่นก็ทยอยๆ ค่ะ (ขนาดบางคนในครอบครัวยังว่าเราเพี้ยนไปแล้วเลย) แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรค่ะ เพราะเราเตรียมใจไว้แล้วว่าจะโดนว่า ถือว่าเตรียมและเตือนแล้วค่ะ

 

อย่าลืมนะครับจิตผูกพันกับกาย ถ้ากายลำบากจิตจะแจ่มใส ละวางได้ดีเหมือนตอนยังอยู่สบายๆอย่างทุกวันนี้ในการดำเนินชีวิตปกติหรือไม่ ลองไปอยู่ในสถานะการณ์ที่ลำบากสุดๆจริงๆ แล้วลองว่าจิตใจยังละวางได้หรือไม่ ถ้าคิดว่ายังไม่ได้เตรียมของไว้เล็กน้อยเพื่อเมื่อถึงเวลาถ้ามีเหตุเกิดยังช่วยยืดเวลาทำใจในเหตุการณ์จริง เพื่อให้จิตละวางได้น่าจะดีกว่านะครับ สำหรับผมพยายามเตรียมจิตครับ แต่ต้องยอมรับความจริงว่า ถ้าเกิดเหตุขึ้นกายลำบากเจียนตาย ครอบครัวบาดเจ็บหิวจนทนไม่ได้ จิตอาจตกได้แน่นอนครับ ต้องยอมรับตามจริงตามสภาวะแต่ละคน ลองถามในใจจริงๆนะครับว่าเตรียมจิตใจได้จริงๆหรือไม่ไม่ใช่คิดๆเอาเองว่าได้ แต่ถ้าท่านใดทำได้ผมก็โมทนาครับ แต่อย่างน้อยถ้ามีเตรียมไว้เราไม่ใช้ก็แบ่งให้คนอื่นใช้ก็ยังได้นะครับ ............ อือม์ ........ คิดมากไปหรือนะเรา : )

 

วันที่15ที่ผ่านมาจัดงานคล้ายวันเกิด
โดยการนิมนต์พระมาแสดงพระธรรมเทศนา
และสวดพระอภิธรรมและสวดมาติกาบังสกุลตายบังสกุลเป็นด้วย
และถวายภัตตาหารเพลแด่พระสงฆ์9รูป
ไม่ได้คิดเรื่องสะเดาะเคราะห์ต่อชะตา
แต่มุ่งให้เป็นอนุสสติต่อตนและญาติตลอดจนบริวาร
พระท่านก็เทศได้สอดคล้องกับความตั้งใจของเรา
ที่จะให้ญาติและบริวารได้เข้าใจว่าการเกิดแก่เจ็บตายเป็นธรรมดาโลก
วันนั้นปลื้มใจมากภาวะจิตดีมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เพราะได้ทราบว่าหลายคนเข้าใจในความเป็นจริง
ที่เราอยากบอกกับเขาแต่พูดเองไม่เป็นอาศัยพระท่านเทศน์ให้แทน

 

เตรียมเสบียง น้ำดื่ม และน้ำประปา 8 ถังไว้กระจายไปแต่ละห้อง ถังแก๊สกระปุ๊กลุ๊ก 7 kg. ของก็เตรียมนิดๆ หน่อยๆ ครับ ตอนนี้งบจำกัดก็เตรียมรับมือภัยพิบัติอยู่ที่บ้านก่อน เมื่อการเงินฟื้นตัวก็จะเตรียมเพิ่มเติมครับ

ตอนนี้ งบน้อยก็เลยทำใจอยู่กับวันนี้ให้ดีที่สุด ทำหน้าที่ของเราในฐานะหัวหน้าครอบครัวที่บ้าน เป็นลูกที่ดีต่อคุณพ่อ คุณแม่ พยายามไม่เถียงท่านแล้ว ( ถ้าไม่จำเป็น และทำใจได้ ถ้าทำใจไม่ได้ก็เถียงแบบเบาๆ และพยายามเปลี่ยนประเด็นในการคุยกับท่าน และไม่ยึดถือโกรธ เพราะไม่รู้ว่าภัยจะมาเมื่อไหร่ ตายวัน ตายพรุ่งก็ไม่รู้ จะไม่สะสมบาป ) เป็นเพื่อที่ดีกับทุกคนที่เราไม่รังเกียจ หลีกเลี่ยงคนที่เราไม่ชอบมาก ๆ (วางอุเบกขา ) ใจจะได้ไม่ขุ่นมัว ให้ทานบ่อยๆ ถึงแม้จะเป็นทานเล็กๆ น้อย ๆ ตามงบประมาณ และสุดท้ายก็สวดมนต์ทุกวัน ( เกือบทุกวัน ) อธิษฐานจิตทุกวัน

ผมเริ่มสวดมนต์ทุกวันตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว กับสวดกับครอบครัวตั้งแต่ปีใหม่ปีนี้ ก็รู้สึกแปลกดีแรก ๆ ก็อธิษฐานขอแต่ให้ครอบครัวเรามีความสุข มีการงานมั่นคง มีโชคมีลาภ แล้วจึงค่อยขอให้สังคม ประเทศชาติ ร่มเย็นเป็นสุข แต่สวดไปสวดมา เดี๋ยวนี้ ขอให้โลกนี้สงบสุข ขอให้ชาวทิพย์ทั้งหลายดูแลโลกนี้ ประเทศนี้ และสัตวโลกให้พ้นทุกข์ ขอให้ภัยพิบัติจงไม่เกิด หรือขอให้เกิดแบบเบา บางที่สุด ให้สัตว์โลกพ้นจากความทุกข์ทรมาน แล้วจึงขอให้เราและครอบครัวเป็นสุข มีโชคมีลาภ ( เพราะไม่รู้ว่าเรามีโชคมีลาภ แต่สังคม โลกวิบัติแล้วเราจะอยู่ดีมีสุขได้อย่างไรกัน ) สงสัยจะอินไปกับเหตุการณ์ใน พม่า จีน อเมริกา ญี่ปุ่น ชิลี ......... และพันธมิตรฯที่สะพานมัฆวาณรังสรรค์

เริ่มปลงซะแล้วเรา

 

ได้สังเกตุดูหลายท่าน ก้าวหน้าในธรรมมะกันยิ่งขึ้นครับ จากการที่ได้ทราบเรื่องภัยพิบัติ เนื่องจาก เห็นความไม่เที่ยงยิ่งขึ้น

 

(i) วันนี้ รื้อสเบียงกองน้อยๆที่สะสมไว้ออกมาตรวจดู

จำได้ลางๆ ว่า กล้วยตาก ที่ซื้อเก็บไว้ อายุการเก็บ น้อยกว่าอย่างอื่น

..เปิดออกมา ยังอีกหลายเดือนกว่าจะหมดอายุ ..

...แต่ช้าแต่ .. น้องมด แอบย่องมาเจาะกล่องพลาสติก เอากล้วยไปหม่ำซะแล้วค่ะ..

ช๊อกโกแลต กับเมล็ดทานตะวันอบ ขนมปังกรอบ และมาม่า ..ยังปลอดภัย ..อิอิ

 

ยังไม่ได้เตรียม อะไรเลยครับ ถ้าจะเตรียมคงจะเฉพาะคนในครอบครัวแหละครับ

ตัวเองยังไงก็ได้

 

เสาร์ที่ 21 มิ.ย.51 รื้อของจัดใหม่ ปรากฏว่าถ้าต้องมีการอพยพเดินด้วยเท้า สัมภาระที่มีอยู่จะนำไปไม่หมด ขนาดเป้ 40+10 ลิตร บรรจุอาหารและสัมภาระพออยู่ได้แค่ 3 วัน ยกเว้นบรรทุกรถไป จึงคิดอาจจะต้องลำเลียงของบางส่วน เช่น เสื้อ กางเกง ผ้าห่ม มุ้ง ผ้าพลาสติกกันฝน ไปเก็บไว้ยังจุดหมายปลายทาง หรือจุดพักรวมพลระหว่างทาง เผื่อไปได้แต่ตัว ยังมีของสำรองอยู่บ้าง