เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ผมก็เขียนกระตุกต่อมไปงั้นแหละ รู้อยู่แล้วว่ากฏหมายเฮงซวยยุคประชาธิปตายส้นมือส้นเท้าของไอ้พวกโลกสวยทำไม่ได้

แค่อยากบอกว่า เมืองไทยเคยทำได้ และบ้านเมืองสงบสุขเรียบร้อย ไฟไหม้ที่ไหน จับคนวางเพลิงยิงเป้าตรงนั้น สมัยจอมพลถนอมมีปล้นฆ่าสะเทือนขวัญสะท้านเมือง ก็จับยิงเป้าตรงที่ปล้นให้คนดูตรงที่เกิดเหตุ เรื่องพวกนี้ผมเกิดทันทั้งนั้น แถมความจำผมโคตรดี จำได้ทุกเรื่อง

ประชาธิปไตยที่พวกขี้ข้าฝรั่งเอามาเผยแพร่จนคนคลุ้มคลั่ง เดินตามก้น ก่อให้เกิดองค์กรอิสระบ้าบอคอแตกมากมาย แม้แต่ปราบไอ้พวกกบฏ 3 จว.ใต้ที่ก่อความไม่สงบ ผ่านไปหลายสิบปี องค์กรส้นเกือกมันยังขุดขึ้นมาเอาเรื่องคนทำงานที่เสี่ยงภัยเสี่ยงชีวิตให้บ้านเมืองสงบสุข รักษาผืนแผ่นดินไทย

แล้วอย่างนี้จะพึ่งใครได้ ถ้าทหาร-ตำรวจ กลัวโดนฟ้องจากการปฏิบัติหน้าที่เพื่อชาติ?

เขียนแล้วเพลียฮาร์ท สงสัยต้องรอ "พระเจ้าตาก" กลับมาเสวยชาตินักรบอีกสักรอบ แต่จะทันหรือเปล่า บ้านเมืองอาจแตกเป็นเสี่ยงๆไปก่อน!!!

 

ตัวกระโดดไปรวมกัน ตอบใหม่ เขียนใหม่อีกโพสท์ดีกว่า

 

เรื่องเล่า..."ผีหวงบ้าน"
"อาถรรพ์ธรณีสงฆ์"!!!
===============
(5).

ผม (ต่อไปนี้ใช้แทนชื่อเชิด จะได้ไม่เดี๋ยวผม เดี๋ยวเชิด)...ไขกุญแจเปิดประตู หางตาเห็นประตูห้องเช่าอื่นแง้มมอง แต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อมยิ้มแล้วเดินเข้าห้องไป

ยืนพินิจพิจารณาเตียงที่ดูเกินฐานะห้องเช่าราคาถูกอย่างละเอียดเป็นครั้งแรก มันสวยแข็งแรง เตียงไม้สักอย่างดีมิน่า คุณป้าจึงหวงเตียง หวงบ้านไม่ยอมไปผุดไปเกิด

ยกมือวันทาหัวเตียงขออาศัยนอน แล้วผมก็ทิ้งตัวหลับไปง่ายๆอีกรอบ!

ความฝันยังไม่สิ้นสุด คราวนี้เหมือนจริงมากกว่าหนแรก เพราะผมโดนกระตุกอย่างแรงที่ขา แต่ความเพลียทำให้ไม่ยอมตื่น

"โครม"...! ผมโดนลากกลิ้งโค่โร่ตกจากเตียง ผลุดลุกนั่งอย่างฉุนเฉียว ตะโกนใส่ลมใส่แล้งในห้อง

"อะไรกัน จุดธูปขอกันดีๆแล้วนะยังมาแกล้งอีก ไม่นอนเตียงก็ได้วะ"

ความง่วงความเหนื่อยบดบังความกลัว ผมคลานไปลากที่นอนผืนบางลงมาปูข้างเตียงแล้วหลับง่ายๆอีกทีประสาหนุ่มบ้านนอกกินง่าย อยู่ง่าย หลับง่าย ต้องตื่นแต่ตี3 ตี4 เป็นประจำเพื่อช่วยทางบ้านกรีดยาง ก่อนไปโรงเรียน

ฝันอีก...คุณป้ามหาภัยไม่ยอมเลิกรา รอบนี้เป็นภาพหน้าตาอิ่มเอิบอย่างในรูปภาพห้องโถงข้างล่าง ใบหน้ายิ้มแย้มดูดีมีเมตตา สวมชุดขาวงามสง่าอย่างคนปฏิบัติธรรมหรือคนเตรียมตัวไปวัด

ในฝันเธอยืนมองผมเฉยๆไม่พูดกระไร แล้วภาพก็ค่อยๆเลือนหายไป ไม่มีคราบเลือดเนื้อดิบรอบริมฝีปาก ปราศจากกลิ่นเหม็นคาวเลือด ผมยังได้กลิ่นน้ำหอมจางๆอย่างน้ำอบไทยอีกด้วย

ตื่นขึ้นมาทบทวนความฝันกึ่งดีจากคุณป้า สรุปกับตัวเอง เธอไม่อยากให้ใครใช้เตียงนี้ แต่ผมยังตะหงิดใจ ภาพหลังสุดยืนยัน คุณป้าเป็นคนทำบุญเข้าวัดเป็นประจำ

ไฉนยังมีสถานะผีๆสางๆ ไม่รู้จักไปเกิดไปเสวยบุญ แต่ดันเสวยภพภูมิวนเวียนเป็นผีหวงข้าวของ?

ถามลุงสิทธิ์ก็คงไม่ได้คำตอบ เพราะลุงบอกแล้วเป็นเรื่องครอบครัว เรื่องส่วนตัวไม่อยากเล่ามาก ผมตัดใจเลิกคิดอยากรู้อยากเห็น ชีวิตใครก็ชีวิตมัน รีบอาบน้ำก่อนที่ห้อง อื่นๆจะแย่งใช้ห้องน้ำห้องส้วม ทำงานวันแรก ขอไปก่อนไก่โห่ให้เจ้าของโรงเรียนประทับใจ

วงจรชีวิตของผม เข้าสู่ความเรียบง่ายประสาคนต้องสู้ ไม่มีความโลดโผนตื่นเต้นอย่างอื่นเข้ามาทำให้อะดรีนาลีนแต่ละวันสูบฉีด ไม่ใช้เตียงเจ้ากรรมแค่นอนบนกระดานพื้นห้องมีฟูกปู ถือว่าดีกว่าแคร่ในสวนที่ต้องนอนเฝ้าหน้าผลไม้ด้วยซ้ำ

ชีวิตคิดบวกก็ไม่ติดลบ ผู้เช่ารายอื่นทุกห้องล้วนมีสีหน้าแววตาฉงนสนเท่ห์...ไหง ผมอยู่ห้องอาถรรพ์ได้นานที่สุดเท่าที่พวกเขาเห็นมา?!

ลืมเล่าไปนิด ห้องเช่าอื่นก็เป็นผู้ชายล้วน มีทั้งวัยกลางคนและวัยหนุ่ม ไม่มีผู้หญิงเลย อาจเป็นเพราะซอยค่อนข้างลึกขาออกถนนใหญ่เดินไกลผ่านเรือกสวนค่อนข้างเปลี่ยว ขาเข้าอาศัยสามล้อถีบ แถมข้างหน้าเป็นวัด สาวๆจึงขอผ่านไม่แวะวียนมาใช้บริการ

รับเงินเดือนก้อนแรก น้ำพักน้ำแรงตัวเอง แม้มันจะเป็นเงินก้อนขี้ปะติ๋ว แต่ก็ภูมิใจไม่หยอก ผมเจียดส่วนหนึ่งซื้อของไปทำบุญให้คุณป้าตามที่ได้จุดธูปบอกวันแรก

วัดอยู่หน้าบ้านไม่เสียเวลาตะเกียกตะกายหาแหล่งบุญ และเป็นหนแรกอีกเหมือนกันที่ผมย่างกรายเข้าในวัดเล็กๆแต่สงบเงียบ กุฏิพระปลูกเรียงห่างๆอยู่ 3 หลัง เป็นเรือนสูงมี นอกชานและบันไดขึ้น อาจเป็นเพราะอยู่ใกล้น้ำมาก บางทีน้ำคงท่วมจึงทำกุฏิมีใต้ถุน

ผมเดินชะเง้อคอยาวมองหาพระที่จะทำบุญได้ กุฏิท้ายสุดมีหลวงตาแก่ๆนั่งรับลมอยู่นอกชานพอดี ผมรีบขึ้นบันไดวางข้าวของแล้วก้มกราบแจ้งจุดประสงค์

"อ้อ...จะทำให้ยายนุ่มเรอะ เป็นญาติข้างไหนกัน?"

น้ำเสียงท่านแปลกใจ แต่ผมพอจับอาการได้อย่างหนึ่งได้ว่า หลวงตารู้จักป้านุ่มดี ท่านอาจอยู่ตั้งแต่ป้ายังสาวกระทั่งตาย เผลอๆเป็นพระที่ป้านุ่มทำบุญด้วยเป็นประจำ

ผมเล่าให้ท่านฟังย่อๆ หลวงตายิ้มแย้มอารมณ์ดีแล้วก็สั่นศีรษะน้อยๆ

"ยายคนนี้ไม่ยอมไปผุดไปเกิดเสียที เวรกรรมมันช่างหนักหนาทั้งผัวทั้งเมีย"

เอาแล้วไง คำเปรยกึ่งบ่นหลวงตาจุดความอยากรู้อยากเห็นประสาปุถุชนขึ้นมาทันที ผมรีบยกมือไหว้ โยนหินถามทาง

"ดูป้าเขาคนเข้าวัดทำบุญนะครับ"

หลวงตาพยักหน้าไม่ขัด...

"ใช่ รายนี้เรื่องบุญเรื่องกุศลไม่เคยปฏิเสธขอให้บอก ทำแหลก แต่อย่างว่าบุญก็ส่วนบุญ บาปก็ส่วนบาป แรงไหนมากกว่าก็ให้ผลก่อน เอ้า อย่ามัวคุยเลย มาว่าเรื่องทำบุญเถอะ"

เสียดายหลวงตาไม่ยอมเล่าต่อ อาจเป็นเพราะมิใช่กิจของสงฆ์ หรือเล่าไปก็เป็นนินทากาเลขัดต่อวัตรปฏิบัติเช่นกัน

แต่ประกายไฟที่หลวงตาจุดโดยไม่ตั้งใจ ก็ทำให้ผมเกิดความอยากรู้อยากเห็น อยากจุดต่อเป็นคบเพลิงเป็นแสงสว่างแห่งปัญญา อย่างน้อยจะได้สลายความข้องใจในบาปบุญคุณโทษที่คนหนุ่มอายุน้อยเช่นผม ยังไม่เข้าใจถ่องแท้ลึกซึ้ง

เหตุใดป้านุ่มคนทำบุญสุนทานตลอดชีวิต จึงเสวยวิบากกรรมอยู่เช่นนั้น แล้วคนทำบุญได้บุญจริงหรือไร?!?

เรื่องนี้ย่อมมีคำตอบจาก 2 บุคคลคือ "ลุงสิทธิ์" กับ "หลวงตา" แต่ผมจะทำให้เรื่องเล่าหลุดจากปากใคร ก็ต้องเฟ้นหาวิธี และรอเวลา...!

(((ยังมีต่อ))

 

ตอนนี้ท่วมในบ้านไปเรียบร้อยแล้วครับ ยังไม่รู้ว่าจะแห้งกันวันไหน
นี่แค่เพิ่งเริ่มฤดูกาลลุ้น ยังต้องรอลุ้นกันไปอีกนานนับเดือนเลยละครับ