ใครอยู่ระดับไหน?

ใครอยู่ระดับไหน?
...............................


ตอนแรกๆ เด็ก ๆ มันก็อยากดี
ล่วงมาไม่กี่ปีก็กลาย เป็นอยากดัง
ใครตักเตือนก็ไม่ฟัง มันอยากเด่น
ไม่แคร์ใครจะเขม่น มันอยากโด่ง
เริ่มรู้จักคดโกง มันอยากดื้อ
ต่อมาไม่กี่มื้อ มันอยากโดด
พระเจ้าไม่โปรด มันต้องอยากดับ
หัวข้อธรรม ในคำกลอน ท่านพุทธทาส
อ่านแล้วโดนใจครับเลยนำมาฝากกัน

 

นายเหนือหัว
..................


นายของตน คนที่หนึ่ง คือท้องปาก
ยามท่านอยาก ท่านเรียกร้อง ต้องรีบหา
มาป้อนท่าน ให้ทัน แก่เวลา
ท่านชื่อว่า

 

มีมาร-ไม่มีมาร
.........................


มารไม่มี บารมี ยิ่งไม่แก่
จะมีแต่ ถอยถด หมดความหมาย
ไม่มีพลัง สร้างวิบาก ไว้มากมาย
หรือสอบไล่ ให้เรา เข้าใจตัวฯ

มารยิ่งมี บารมี ยิ่งแก่กล้า
ยิ่งรุดหน้า สามารถ ในธรรมทั่ว
สร้างวิบาก ได้มากมาย ในเนียนัว
ให้ดอกบัว เบ่งบาน สะท้านสะเทือนฯ

แล้วประหัต ประหารมารร้าย ให้ตายเตียน
ได้แนบเนียน ไม่มี อะไรเหมือน
เมื่อมารมี ก็เหมือนมาร มาตักเตือน
ให้พบเงื่อน งำกล้า ฆ่ามารเองฯ
หัวข้อธรรม ในคำกลอน ท่านพุทธทาส

 

ทะเลไฟ
......................


เรื่อของธรรม แล่นฝ่า ทะเลไฟ
เรือของคน อย่างไร ยังไม่แน่
เห็นทีจะ ขี้ขลาด และ อ่อนแอ
จึงต้องแพ้ แก่เนื้อหนัง นั่งเฝ้าดู

จะออกไป นอกโลก ต้องฝ่าไฟ
จะหมดทุกข์ ต้องไป เหนือสิ่งคู่
จะพ้นตาย ต้องพราก จากตัวกู
เผากิเลส ต้องอยู่ ใจกลางไฟ

คนเขลาเขลา เหมาเหมา ไปตามเขลา
ไม่อยากเข้า ใกล้ไฟ เพราะกลัวไหม้
ไฟของธรรม มีไว้ เพื่อดับไฟ
ที่ใหม้ใจ ของสัตว์ ในบัดดล

ตบะธรรม กรรมฐาน เปรียบปานไฟ
เผากิเลส สิ้นไป เหลือมรรคผล
อันไฟธรรม มีไว้ ดับไฟคน
ดับแล้วพ้น ทะเลไฟ ฝ่าไปเอยฯ
หัวข้อธรรม ในคำกลอน ท่านพุทธทาส

 

กิเลสคุย
.....................


คุยเสียดี ที่แก้ แพ้กิเลส
น่าสมเพช เตือนเท่าไหร่ ก็ไม่เห็น
ว่าเป็นทาส กิเลส อยู่เช้าเย็น
จะอวดเป็น ปราชญ์ไป ทำไมนา

ค้นธรรมะ หาทางออก อุ้มกิเลส
น่าสมเพช จริง ๆ เที่ยววิ่งหา
ตำรานี่ ตำรานั่น สรรหามา
ได้เป็นข้า กิเลสไป สมใจเอย ฯ
หัวข้อธรรม ในคำกลอน ท่านพุทธทาส

 

ไม่น่าจะบ้า
.........................


พุทธศาสนา คือวิชา ที่เปลื้องปลุก
มิให้คน ทนทุกข์ เท่าเส้นขน
แต่คนรับ รับมา ท่าสัปดน
มาทำตน ให้ทุกข์ รุกขึ้นไป

ให้ยึดมั่น ขาดเขลา เมาศาสนา
สอนเป็นบ้า เรียนเป็นบ้า คว้ากันใหญ่
สร้างเป็นบ้า จนเป็นฝ้า บังจิตใจ
เกิดฝักฝ่าย พวกพรรค รักสู้กัน

ส่วนพระธรรม คำสอน สิ่งดับทุกข์
ไม่สนใจ ทำให้ถูก ตามหลักนั้น
หลงส่งเสริม เพิ่มทุกข์ ลุกเป็นควัน
นี่แหละพันธุ์ พวกบ้า เจ้าข้าเอยฯ
หัวข้อธรรม ในคำกลอน ท่านพุทธทาส

 

สอนแบบไม่เป็นบ้าก็มีนะครับ เพราะกรุณาศิษย์ ประดุจบิดามารดา ที่มีความกรุณาในบุตร แม้จะสอนมากก็เถอะ
เรียนแบบไม่เป็นบ้าก็มี เพราะวิสัยท่านเป็นนักปราชญ์ จะให้เรียนน้อยๆมันไม่จุใจ
สร้างแบบไม่เป็นบ้าก็มีนะครับ คือสร้างตามเหตุ ตามปัจจัย สร้างเพราะท่านมีอนาคตังสญาณ คือญาณหยั่งรู้ในอนาคต สร้างเพื่อรองรับเหตุการณ์ในอนาคตก็มี
แทรกความปราถนาดีมา เพราะผมเคยสรุปตามคำกลอนนี้ แล้ว มองอะไรเป็นสิ่งตรงข้ามในคำกลอนไม่ถูกไปหมด ซึ่งเป็นความเข้าใจผิด และมักจะผิดต่อผู้รู้จริง ในสิ่งต่างๆที่กล่าวมาเสียด้วย เมื่อท่านรู้จริง ทำด้วยเหตุผลที่ถูกต้องของท่าน เราไปผิดต่อท่านแม้ด้วยความคิด เราก็บาป และ บาปมากๆ
เราเป็นปุถุชน จะไปรู้เรื่องของกัลยณชน ของผู้ทรงฌาน ของพระอริยะเจ้า ของพระอรหันต์ ไม่ได้เลย เพราะเหตุผลของเรา มันยังเป็นเหตุผลของปุถุชนอยู่นั่นเอง

 

โดนใจมากกกกกก

 

โฮะๆๆสั้นๆนะ
โกรธคือโง่โมโหคือบ้า ไม่โกรธดีกว่าไม่บ้าไม่โง่ ...จบ...

 

ว้าวดีจัง

 

อืม วัดที่ กิเลส ช่ายป่ะ ใครน้อย ก็ ทุกข์น้อย

 

เลือกกระทู้ดี ๆ แล้วปั่นขึ้นมาใหม่ อนุโมทนาทุกความเห็นครับ