เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันศุกร์ที่ ๔ สิงหาคม ๒๕๖๖

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันศุกร์ที่ ๔ สิงหาคม ๒๕๖๖

​

 

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๔ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพเดินทางไปยังโรงเรียนหนองโพวิทยา หมู่ที่ ๙ ตำบลหนองโพ อำเภอโพธาราม จังหวัดราชบุรี เพื่อมอบถังประปาให้กับทางโรงเรียน

เนื่องจากว่าถังประปาเดิมนั้นได้เสียหายชำรุดไป แล้วทางพระมหาสมคิด อตฺถสิทฺโธ ป.ธ.๗ เจ้าอาวาสวัดหนองโพ รองเจ้าคณะอำเภอโพธาราม เพื่อนร่วมรุ่นพระอุปัชฌาย์รุ่นที่ ๕๑ ในเขตปกครองคณะสงฆ์หนกลาง ได้ขอความช่วยเหลือมาในกลุ่มไลน์พระอุปัชฌาย์รุ่นที่ ๕๑ กระผม/อาตมภาพซึ่งเห็นความสำคัญเรื่องน้ำเป็นอย่างยิ่ง เมื่อทราบว่าตัวถังเก็บน้ำประปานั้นราคา ๒๐๐,๐๐๐ บาท จึงได้รับเป็นเจ้าภาพเต็ม ๒๐๐,๐๐๐ บาทถ้วน

แต่ปรากฏว่าภายหลังต้องมีการทำฐานติดตั้งถังเก็บน้ำประปาใหม่ด้วย ซึ่งช่างคิดราคามาที่ ๓๕,๐๐๐ บาท ก็ได้พระครูวาทีวรวัฒน์, ดร. เจ้าอาวาสวัดมหาธาตุวรวิหาร รองเจ้าคณะอำเภอเมืองเพชรบุรี ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมรุ่นพระอุปัชฌาย์และเป็นเลขานุการรุ่น รับเป็นเจ้าภาพในราคา ๓๕,๐๐๐ บาท โดยมีท่านอาจารย์พระมหาสมคิด อตฺถสิทฺโธ ป.ธ.๗ ในฐานะเจ้าของสถานที่ คอยติดตามดูแลการก่อสร้างและติดตั้ง จนกระทั่งถังน้ำประปาสำเร็จเรียบร้อยลงด้วยดี

ยังโชคดีที่ว่าตอนที่ถังประปาโดนพายุโค่นล้มลงไปนั้น ไม่ได้เสียหายไปถึงบ่อบาดาล ตลอดจนกระทั่งท่อหรือเครื่องปั๊มน้ำเดิม จึงทำให้สามารถที่จะต่อน้ำเข้าไปได้เลย โดยวันนี้มี ดร.สุชาดา ลิ่มสวัสดิ์ ผู้อำนวยการเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาจังหวัดราชบุรี มาเป็นประธานฝ่ายฆราวาสในการเปิดใช้ถังประปาใบใหม่นี้

โบราณบอกว่าน้ำคือชีวิต ไม่ใช่ "น้ำให้ชีวิด" ถ้าน้ำให้ชีวิดนั้น เป็นน้ำท่วมวัดตอนที่พระไม่อยู่ จึงเดือดร้อนแม่ชีต้องมาวิดให้แห้ง น้ำคือชีวิต เพราะว่าร่างกายของคนนั้น ๗๐ เปอร์เซ็นต์เป็นธาตุน้ำ แม้กระทั่งโลกของเราก็มีพื้นดิน ๑ ส่วน น้ำ ๓ ส่วน น้ำจึงเป็นเรื่องที่สำคัญเป็นอย่างยิ่ง

สมัยที่กระผม/อาตมภาพเข้าเรียนชั้นประถมปีที่ ๑ ที่โรงเรียนบ้านหนองพงนก ตำบลสระสี่มุม อำเภอกำแพงแสน จังหวัดนครปฐม ซึ่งภายหลังแยกออกมาเป็นตำบลสระพัฒนา สมัยนั้นต้องมีเวรสำหรับตักน้ำดื่ม ที่จะต้องเดินลัดเข้าไปในไร่ของญาติโยม เป็นระยะทางที่ไม่ได้ใกล้เลย

เมื่อตักน้ำใส่ถังแล้วก็ช่วยกันหิ้วมา เติมเอาไว้ในถังน้ำของโรงเรียน เพื่อให้นักเรียนทุกคนได้ดื่มกินด้วยกัน ซึ่งน้ำนั้นก็คือน้ำบ่อ ที่ภาษาอีสานเรียกว่า "น้ำส่าง" บ่อน้ำก็เรียกว่า"บ่อส่าง" แต่ว่าคนภาคอื่นฟังไม่ถนัด ก็เรียกว่า "บ่อสร้าง" อย่างเช่นว่าตำบลบ่อสร้าง อำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่

 

เมื่อมาในยุคสมัยนี้ ส่วนใหญ่ก็มีประปาหมู่บ้าน หรือว่าประปาของเทศบาลแล้ว แต่ว่าทางวัดท่าขนุนของเราก็ยังต้องมีการเตรียมพร้อม เปลี่ยนจากน้ำบาดาล ซึ่งใช้มาหลายสิบปี กระผม/อาตมภาพได้สร้างแท็งค์น้ำใหม่ บรรจุน้ำได้ ๑๒๐ คิวบิกเมตร แล้วยังทำถังน้ำสำรองจำนวน ๖๐๐ คิวบิกเมตรเอาไว้ด้วย

ถังน้ำประปานั้น ถ้าหากว่าในหมู่บ้าน น้ำประปาไหลอ่อน ทางวัดก็จะเปิดน้ำเข้าไปช่วยได้ เนื่องเพราะว่าเป็นถังประปามาตรฐาน สำหรับการประปาของแต่ละอำเภอได้ใช้งานกัน ถ้าในวัดของเราเปิดปิดโดยไม่ระมัดระวัง บางทีความแรงของน้ ำก็กระแทกหัวก๊อกหลุดกระเด็นไปเลย..! ส่วนถังน้ำสำรองนั้น เผื่อว่าเมื่อขาดแคลนน้ำแล้ว อย่างน้อยวัดของเราก็จะมีน้ำสำรองไว้ใช้งานประมาณ ๑ เดือน ซึ่งเรื่องพวกนี้จะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าถ้าเรามีการเตรียมพร้อมเอาไว้ เราก็จะเดือดร้อนน้อยกว่าคนอื่น

เมื่อทำการมอบถังน้ำประปาและถ่ายรูปหมู่เรียบร้อยแล้ว เพิ่งจะทราบว่า มีนักข่าวท้องถิ่นมาทำข่าวด้วย หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีการลงข่าวในหนังสือพิมพ์หลายฉบับ เช่นพาดหัวว่า "คุณพระช่วย รองเจ้าคณะอำเภอ ๓ จังหวัด ร่วมกันช่วยเหลือโรงเรียนหนองโพวิทยา สร้างถังเก็บน้ำประปาใบใหม่ ทดแทนของเก่าที่ล้มพังลงไป"

กระผม/อาตมภาพก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ ว่าตนเองเป็นรองเจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิ จังหวัดกาญจนบุรี ท่านอาจารย์พระมหาสมคิด อตฺถสิทฺโธ ป.ธ.๗ นั้นเป็นรองเจ้าคณะอำเภอโพธาราม ส่วนพระครูวาทีวรวัฒน์, ดร.นั้น ท่านเป็นรองเจ้าคณะอำเภอเมืองจังหวัดเพชรบุรี ก็เพิ่งจะเห็นว่านักข่าวที่ตั้งใจจะทำข่าวนั้น สามารถจับจุดสำคัญเอาไว้ได้ โดยเฉพาะประโยคที่ว่า "คุณพระช่วย" ฟังแล้วรู้สึกดีขึ้นมาทันที เพราะว่าคนไทยของเรานั้นจะมีคำติดปากอยู่ เวลาตกใจมักจะอุทานว่า "คุณพระช่วย" แต่ว่าในปัจจุบันนี้อาจจะห่างเหินกันไป คำว่า "คุณพระช่วย" จึงอาจจะกลายเป็นคำพูดแปลก ๆ ของยุคนี้สมัยนี้ขึ้นมาแทน

ส่วนคำว่า "รองเจ้าคณะอำเภอ ๓ จังหวัด" นั้น กระผม/อาตมภาพก็ไม่ได้คิด แต่นักข่าวเขาสามารถจับขึ้นมาเป็นจุดขายได้ ตรงนี้ต้องขอชมเชยนักข่าวที่ไปทำหน้าที่นี้ว่า สามารถให้ความชัดเจนในเนื้อหาของข่าวที่ควรนำเสนอ และทำให้ข่าวนั้นน่าสนใจขึ้นมาได้ทันที

 

เมื่อฉันเพลร่วมกับพรรคพวกเพื่อนฝูงเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ได้เดินทางไปยังศาลา ๔ ฌาปนสถาน วัดพระปฐมเจดีย์ ราชวรมหาวิหาร ถนนเทศา ตำบลพระปฐมเจดีย์ อำเภอเมือง จังหวัดนครปฐม เพื่อนำวัตถุมงคลของวัดท่าขนุนจำนวน ๕๐๐ ชิ้น ไปมอบให้แก่แพทย์หญิงนวลจันทร์ เวชสุวรรณมณี ผู้อำนวยการโรงพยาบาลทองผาภูมิ ซึ่งสูญเสียคุณแม่ คือ นางกิมจู เวชสุวรรณมณีไป

ต้องบอกว่าหมอนุ้ย หรือว่าแพทย์หญิงนวลจันทร์นั้น ต้นปีนี้สูญเสียคุณพ่อไป เผาที่ศาลานี้เช่นกัน มากลางปีก็สูญเสียคุณแม่ไปอีกคนหนึ่ง ถ้าเป็นคนอื่นที่เข้าถึงธรรมน้อยกว่านี้ ก็อาจจะมีการเสียอกเสียใจ กินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่ต้องขออภัย ผอ.นุ้ย เป็นลูกศิษย์วัดท่าขนุน หลักฐานก็คือสมเด็จองค์ปฐมที่เลี่ยมทองห้อยติดคออยู่เสมอ จึงทำให้สามารถที่จะทำใจได้ ยังพูดคุยเฮฮาได้ตามปกติ ก็ต้องชมว่า "เด็กสาว" เหตุที่ใช้คำว่าเด็กสาวก็เพราะว่าท่านยังอายุไม่มากเท่ากับกระผม/อาตมภาพ สมัยเจอหน้ากันใหม่ ๆ ยังแซวท่านอยู่เรื่อยว่า "ผอ.เด็กน้อย" เพราะว่าหน้าตาเหมือนเด็กเพิ่งจะจบชั้นมัธยมมา แต่ว่ามาเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลแล้ว

หลังจากที่คลุกคลีตีโมงมาด้วยกันเป็นสิบปี ทำให้เห็นฝีมือในการประสานงาน บริหารโรงพยาบาลทองผาภูมิ จนกระทั่งกระผม/อาตมภาพช่วยเหลือสร้างเสริมสิ่งต่าง ๆ ให้กับทางโรงพยาบาล ไม่ว่าจะเป็นการทอดผ้าป่าหาทุนซื้อเครื่องมือแพทย์ตึกผู้ป่วยนอก การมอบเครื่องปรับอากาศให้แก่ตึกผู้ป่วยนอกโรงพยาบาลทองผาภูมิ การสร้างห้องฟอกไต การสร้างห้องศัลยกรรม การสร้างห้องอภิบาลเด็กทารก ตลอดจนกระทั่งสร้างห้องพิเศษสำหรับคนไข้ ก็ล้วนแล้วแต่ได้รับการประสานงานขอความช่วยเหลือมาจากหมอนุ้ยทั้งสิ้น

ตำแหน่งหน้าที่ตำแหน่งหนึ่งของกระผม/อาตมภาพก็คือ ประธานคณะกรรมการโครงการพัฒนาโรงพยาบาลทองผาภูมิ ถือว่าเป็นหน้าที่ซึ่งเราต้องทำ ต้องบอกว่าหมอนุ้ยคิดโครงการนี้ขึ้นมาได้สุดยอดมาก เพราะว่าไม่มีอะไรที่พึ่งพาได้มากไปกว่าการขอให้ "คุณพระช่วย" อีกแล้ว..!

เนื่องจากว่างบประมาณหลวงที่ได้มาก็อย่างที่เห็น คือสร้างตึกผู้ป่วยนอกมา ก็มีแต่ตัวตึกเปล่า ๆ ไม่มีอะไรเลย ทำให้กระผม/อาตมภาพต้องวิ่งไปหาสิ่งโน้นสิ่งนี้มาให้ จนกระทั่งปัจจุบันนี้ ในเรื่องของการผ่าตัดหรือว่าเรื่องของการฟอกไตนั้น นอกจากทองผาภูมิของเราไม่ต้องพึ่งพาโรงพยาบาลอื่นแล้ว บางทีคนไข้ที่ล้นจากโรงพยาบาลอื่น ยังต้องเดินทางขึ้นมาผ่าตัด หรือว่าขึ้นมาฟอกไตที่อำเภอทองผาภูมิของเรา ทำให้ได้เห็นความก้าวหน้าขึ้นมาตามลำดับ

 

ในเมื่อผู้อำนวยการ ในฐานะ "ผอ.เด็กน้อย" ซึ่งกระผม/อาตมภาพไม่เคยเห็นท่านโตเสียที ต้องมาสูญเสียโยมพ่อโยมแม่อย่างต่อเนื่องไป ในเวลาอันห่างกันไม่นาน จึงต้องมาให้กำลังใจกัน แม้ว่าจะไม่มีโอกาสมาในงานพระราชทานเพลิงศพ เหมือนกับตอนที่ช่วยงานพระราชทานเพลิงศพของโยมพ่อของหมอนุ้ยก็ตาม ก็ถือว่ามาเป็นกำลังใจ มามอบของที่ระลึก ของชำร่วยให้เพิ่มสีสันกับงาน

หลังจากนั้นแล้วก็ได้เดินทางกลับมายังวัดอุทยาน ตำบลบางขุนกอง อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี เพราะว่านัดกับประกันภัยรถยนต์เอาไว้ เนื่องเพราะว่าเมื่อวานนี้ตอนเดินทางขามา เจอหมาตัวใหญ่วิ่งหนีอะไรก็ไม่ทราบ ตัดหน้ารถอย่างกระชั้นชิด หักหลบจนสุดตัวแล้วก็ยังไม่สามารถที่จะพ้นได้ จึงทำให้ต้องชนแล้วเกิดความเสียหายมาก ก็คือตาไฟตัดหมอกแตกกระจาย แล้วก็บังโคลนหน้าด้านขวา เผยอหลุดออกมา..!

ทางด้านประกันภัยบอกว่า ถ้าหากว่าคู่กรณีเป็นสุนัข เราสามารถที่จะแจ้งเคลมได้เลย แต่เมื่อได้ยินว่ามีปุ่มปรับกระจกมองข้างหักไปด้วย เนื่องเพราะว่าตอนที่หักพวงมาลัยหลบหมานั้น ทำให้เกิดอาการรถเหวี่ยงกระชากอย่างกะทันหัน คนขับรถจำเป็นที่จะต้องใช้มือช่วยค้ำ ก็ไปค้ำถูกตัวปรับกระจกมองข้าง หักคามือไปด้วย..!

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ต้องบอกว่า บางครั้งอุบัติเหตุก็เกิดขึ้นอย่างที่เรานึกไม่ถึง แต่ว่าไม่มีอะไรที่ทำให้บาดเจ็บหรือว่าล้มตายลงไป ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว เมื่อได้พบกับประกันและทำเคลมเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นอันว่าภารกิจในวันนี้สิ้นสุดลง กระผม/อาตมภาพจึงได้มาทำการบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนสำหรับทุกท่านอยู่ในขณะนี้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๔ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)