เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

หวัดดีบ่ายน้องปราย
อากาศยังหม่นมัวอยู่ดี

 

เฮ้อ โล่งใจที่ทำรสกาแฟดำท่านหมื่นฯ
ยามเช้าไม่กร่อย...งั้นเดี๋ยวเตรียมอร่อย
ข้าวแฝ่บ่ายอีกสักเที่ยว เป็นคอฟฟี่เบรค

 

ขอบคุณกำลังใจดีๆน้องน้อตฯ
รออีกอึดใจ เก็บโพสท์เกลี้ยง
ก็ตามเตะลูกเลี้ยวเข้าประตูได้เลย

 

ซาเม็ดแล้ว แต่ยังไม่สะเด็ดน้ำ ชีวิตชาวกรุงต้องผจญวันทรหดอีกเฮือกกับการลุยถั่วฝ่าจลาจลบนท้องถนนยามเย็น ตะลอนอยู่บ้านนอกไปตลอดโชคดีแล้วน้องสลัด

 

เดินทางมาถึงกระทู้ปิดจ็อบ-ตอบแฟนด้วยโพสท์ท่านนำทาง โยนหินถามทางเผื่อมาหน่อยนึง ไม่ขอตอบ แต่อ่านเอง ณ บัดนาว-ฮ่า

กรุณารอการจิ้ม ท่ามกลางฟ้าครึ้ม ฝนพรำ ฉ่ำใจ ไม่มีธุระปะปังหนใด อยู่บ้านอ่านเรื่องเล่า นอกจากสนุกแล้ว ตังยังอยู่ครบ

 

พม่ามีหิมะตก ประเทศไทยฝนตก

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...โอ้..สวรรค์...สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ปาฏิหาริย์โลกนี้ไม่เคยสิ้นสูญ ความหวังไม่เคยห่างหายไปจากผู้ไม่ยอมพ่ายแพ้สิ้นหวัง!!
((( จบบันทึกคุณเทพ)))
====================

(18)...เหงื่อผมชโลมเต็มแผ่นหลัง มันหลั่งตั้งแต่ไรตีนผมท้ายทอย หยดแหมะผ่านคอปกเสื้อรวมกับเหงื่อตามตัว ไหลซึมเป็นทางผ่านแนวกระดูกสันหลังลงง่ามก้นเปียกแฉะ

นี่แหละ..ที่เรียกว่าเหงื่อตกกีบของแท้...!

ทุกคนในทีมเบญจเดนตายสภาพไม่มีใครดีกว่ากัน...คุณชาติที่ผมคอยประคองระวังหลัง เดินตุปัดตุเป๋ซ้ายทีขวาหน ตาปรือระโหยโรยแรง ไม้ค้ำรักแร้ใช้ผ่อนแรงกลายเป็นสิ่งหนักแรง เกะกะไปเสียทุกองคาพยพ

คุณนงมีไม้ยาวคอยหวดซ้ายป่ายขวานิดหน่อย เอาเป็นไม้ถ่อพยุงกายแบบไม้เท้าจำเป็น ก็เดินทิ่มพื้นสะเปะสะปะ แซ่ด ๆ เซ ๆ ออกนอกรอยเท้าคนหน้าอยู่ร่ำไป

บักสมจอมทรหดจากที่ราบสูง เป่าลมปากพรวด ๆ ไอ้น้องรักชักขาแข็ง ปืนโตคอนบ่าท่าโก้ กับท่าสะพายทะมัดทะแมง กลายเป็นไม้ดุ้นโตที่หนักแรงจนคอนไม่ไหว ต้องถือสองมือลากขาตามไปอย่างเหนื่อยอ่อน

พรานผู้เฒ่าคนเดินหน้า ขาเล็ก ๆ ที่เคยซอยจนคนตามหลังต้องร้องอุทธรณ์ว่าเดินช้าหน่อย บัดนี้เป็นหนูถีบจักรหมดลาน ลากขาเชื่องช้ามาก ๆ ดีที่ว่าคนตามล้วนหมดแรงข้าวต้ม จึงไม่ถูกชนแผ่นหลัง

ป่ามหากาฬกำลังใช้ความทมิฬหินชาติ บดขยี้ทดสอบพละห้าวหมู่คณะ 5 แดนเสืออีกครั้ง

หนทางพุ่งหาภูนมโตซึ่งลุงพรานตัดสินใจ นำตัดดิ่งเป็นเส้นตรง กำลังนำพวกเราเข้าสู่เขาวงกต!!!

ยอดภูฯ อันแลทะมึนเบื้องหน้าท้าทายสายตาเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว คงหยัดยืนเดียวดาย ตระหง่านอยู่อย่างนั้นในระยะสายตาไม่ได้ลดลง

ผมกัดฟันเดินแซงหมู่คณะที่กระปลกกระเปลี้ย เนื้อตัวขมุกขมอมขึ้นไปทันลุงพราน หันกลับร้องบอก...

"พวกเราพัก ลุง..หยุดคุยก่อน"

ลุงพรานหันมายิ้มแห้งโชว์ฟันหลอ ถ่มยาเส้นกระจุกปากที่แปลงเป็นยาจืดทิ้ง ดึงผ้าขาวม้าโพกหัวเช็ดเหงื่อพราวเต็มหน้า ถอนใจเฮือกโตแล้วพูด...

"ชักยังไง นายทหาร เราไปไม่ถึงไหน"...ที่สุดยอดพรานจอมแกะรอย นักนำทางยอมรับโดยดุษฏี

"ถึงว่าลุง ต้องดึงให้พักนี่ไง"...ผมสำนองแต่ไม่ต่อว่าให้เสียหน้า คุณชาติกับคู่หมั้นโขยกเขยกลากขาเข้ามาสมทบ แต่ละคนใบหน้าเซียวเหลือสองสลึงด้วยความเหนื่อย บักสมเลี่ยงไปทิ้งตัวแถวโคนไม้ใกล้ ๆ วางไอ้ปืนโตอันหนักล้าทำไหล่ห้อย พิงลำต้น

"ไม่ชอบมาพากลหรือน้องพราน เดินนานจัง?"...หนุ่มลูกเศรษฐีเหมืองแร่เปรยตรงจุด คุณนงยกกระติกน้ำซดอั้ก ๆ ผมต้องร้องบอก..."เบา ๆ คุณนงเดี๋ยวจุก" ก่อนหันไปตอบคุณชาติ โดยใช้วิธีชี้นิ้วขึ้นเหนือหัว เลยผ่านเงาไม้ที่ห่อหุ้มคลุมผืนดินแถวเรายืน...

สำเนียงไพรช่วงเราพัก เงียบสงัดใจดีแท้ แม้แต่เสียงนกร้องก็ปราศนาการ ลิงค่างหยุดโหยหวนครวญรำพัน เสียงสวบสาบสัตว์กีบขี้ตกใจที่มักกระโจนในพงหญ้าพรวดพราดยามสัตว์มนุษย์กลุ่มหนึ่งเฉียดกรายผ่าน ก็ไม่เคยปรากฏสักหน

มันสงบราวป่าสนธยา หรือคิดบ้า ๆ ในทางร้าย...มันน่าเป็นป่าผีสิงไปโน่น!

ป่าประหลาดดังมีมนตราบางอย่างตรึง...คุณชาติแหงนหน้าแลตามนิ้วชี้ผม เหงื่อหยดติ๋งแถวปลายคางกับลำคอเหมือนสำนวนอาบเหงื่อต่างน้ำ เขาเอามือขยี้ตา...

"ไม่เห็นไรสักอย่างน้องพราน มีแต่ท้องฟ้ากับก้อนขี้เมฆ"

"ดูพระอาทิตย์สิ มันอยู่ตรงนั้นมาชั่วโมงแล้ว ไม่ยอมขยับ"...ผมสำทับคุณชาติชมให้ถูกจุด

ทุกคนยกเว้นลุงพรานถึงบางอ้อบางกระดี่...ตะวันฉายเหนือกลุ่มหมู่เมฆารูปทรงประหลาด ส่องแสงแรงกล้าปานเตาหลอมร้ายแรงไม่เคยสิ้นเชื้อเพลิงเผาไหม้ แสงขาวสีเงินเหลืองทองปนส้มแดงสลับแปลงเป็นสีรุ้งบางขณะของราชันย์แห่งทิวา ประหนึ่งภาพวาด ภาพเดิม ภาพเดียว ถูกมือเทพเจ้าจับตอกตะปูแขวนค้างกลางฟ้า

หมู่เมฆาประหลาดนั้นเล่า แผ่ปกคลุมแผ่นเวหนจรดจรดลทุกทิศ เท่าที่สายตาเราจะกวาดทะลุหมู่แมกไม้ขึ้นไปเห็น

เมฆบางกลุ่มช่างตะคุ่มดั่งเงายักษ์มาร บางก้อนเรียวขวางหงิกงอหยิกหยักคล้ายอสุนีบาตหรือมังกรยักษ์เลื้อยคะนองผยองบนฟากฟ้า...

แต่เอ..? ดูอีกที น่าเป็นงูยักษ์หรืออสรพิษร้ายมากกว่า!

หลายก้อนเมฆก็เปล่งสีแสงสะท้อนขอบเงาตะวัน ดั่งอัปสรกำลังร่ายรำบวงสรวงปวงเทพ

ก้อนโตที่ครอบเงาหมู่ไม้ซึ่งพวกเราชุมนุมสุมหัวเกรียม ๆ กันอยู่ น่าตื่นตากว่าทุกก้อน เพราะลองจินตนาการไล่ไปตามขอบให้กลายเป็นภาพ...

หนอยแน่...รูปลักษณ์อสุรกายตัวโตกว่าภูเขาชัด ๆ!?

เมฆทุกสารทิศเหนือหัวเรานั้น...หามีก้อนใดส่อสัญลักษณ์เมฆธงชัย เมฆพัดโบก เมฆอวยโชค อำนวยชัยตามตำราลักษณ์แห่งเมฆาสักทิศเดียว!!!

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

สวัสดีครับ คุณอา Wanwi และทุกท่าน
วันพฤหัสบดีอีกแล้ว พรุ่งนี้ก็วันศุกร์ รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน

 

สวัสดีตอนเช้าครับอาจารย์wanwiและFCนักขุดทุกท่านครับ#เมื่อวานฝนตกแถมอากาศพาเย็นอีก

 

สวัสดีตอนเช้าครับอาWanwi และfc กระทู้นักขุดกรุทุกท่าน. อาครับเมื่อเช้าตอนอาบน้ำผมมีอาการหนาวสั่นสะท้านหรือผมจะติดไข้จากอาจารย์เลิศ. สายหน่อยมีอาการจะลงแดงต้องคอยอัพเดทกระทู้บ่อย เป็นห่วงพรานเอ็กซ์กับอาจารย์เลิศครับ. พอบ่ายหน่อยอาการก็จะกำเริบขึ้นมาอีก ยิ่งวันนี้ยิ่งเป็นหนัก. กลัวจองทำบุญกระทู้ไม่ทัน. ผมควรทำยังไงดีครับอา. อาพอมีลูกอมหลวงพ่อพริ้งให้ผมอมใต้ลิ้นป้องกันโรคหัวใจกำเริบมั๊ยครับผม
หรือผมต้องไปวัดถ้ำกระบอกครับอาเพื่อรักษาอาการลงแดง เป็นห่วงคณะครับอา

 

ได้รับพระแล้ว ขอบคุณมากค่ะ

 

สวัสดีครับพี่wanwiและสมาชิกทุกๆท่าน
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยต้องรักษาสุขภาพกันให้ดีๆนะครับ
ได้รับพระแล้วครับ

 

ได้รับพระแล้วครับ เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ขอบพระคุณคุณอามากครับ

 

สวัสดีครับน้าวัน และแฟนคลับน้าวันทุกท่านครับ

 

ธรรมมะสวัสดีวันนี้ครับ



การปฏิบัติไม่ต้องหนีเข้าป่า
อยู่กับคน อยู่กับที่ อยู่ที่เดิม
แล้วก็สามารถทำจิต
ให้ชนะอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านได้
ก็สามารถจะทรงฌานได้
หากว่าทำกรรมฐานเพียงแค่นี้ไม่ได้
อยู่ที่ไหนก็ไม่สมควรทั้งนั้น

เพราะว่าความดีหรือความชั่ว อารมณ์ดีหรือชั่ว
มันอยู่ที่กำลังใจของเรา ไม่ใช่อยู่ที่สถานที่
แล้วก็ไม่ได้อยู่ที่ครูสอน

ตามที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า
"อักขาตาโร ตถาคตา"
ตถาคตเป็นแต่เพียงผู้บอก
ถ้าบอกแล้ว ไม่ปฏิบัติตามก็เมื่อยปากเปล่า
ซึ่งไม่มีประโยชน์อะไร...

หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

 

ได้รับพระแล้วครับเมื่อวาน
พระผงคราบปลวกคลุมบางๆทั้งองค์
เหรียญเก่าสมาอายุแต่สภาพยังใหม่แบบเดิมๆ
ขอบคุณครับ

 

สวัสดียามบ่ายครับพี่วันและทุกๆท่าน ได้รับพระเรียบร้อยครับ