เรื่องเด่น สัมมาสมาธิ

ลิงค์นั่น

( คคห. 11 จขกท. ตอบคำถามเป็นข้อๆ)

1. ที่คุณบอกว่า ฝึกสมาธินั้น คุณฝึกอย่างไร ฝึกด้วยวิธีไหน อาจารย์สอนคุณอย่างไร แล้วคุณทำไปอย่างไร ครับ

ฝึกแบบอาณาปานสติ ตามลมหายใจ สูดลมหายใจยาวรู้ว่ายาว สั้นรู้ว่าสั้น ปกติรู้ว่าปกติ จนลมหายใจละเอียด แล้วหยุดจับที่ปลายจมูกเหมือนเป็นด่านเฝ้าดูลมหายใจเข้า และออก เขาสอนอีกเยอะแต่จำได้แค่นี้ ก็ทำตามนี้แหล่ะค่ะ
แต่พอเจออะไรมากกว่านี้เลยไปไม่เป็น ....ขอไม่บอกชื่อผู้สอนค่ะ

2. เล่าอาการที่คุณพบ ให้ละเอียดขึ้นหน่อย

ประมาณวันที่สี่ เริ่มลูกตาหมุนติ้ว อดทนนั่งจนหายไป วันต่อมา เหมือนมีคนจับหน้าตาเราบิดเบี้ยว เป็นแม้แต่ตอนออกจากสมาธิแล้ว ก็อดทนนั่งจนหายไป มีเห็นแสงสี ต่อมา เริ่มหูแว่ว เหมือนคุยกับคนอื่นทางจิตได้ กลับบ้านก็ตาฝาด เห็นธงวัด ธงชาติปักสลับบอกว่าต่อไปเราจะไปสร้างวัดตรงนี้

3. ก่อนการฝึกสิ่งที่คุณเรียกว่าฝึกสมาธินี้ คุณเคยมีอาการทางจิตมาก่อนหรือเปล่า

ไม่เคย

4. ก่อนการฝึกสิ่งที่คุณเรียกว่าฝึกสมาธินี้ คุณเคยมีความทุกข์ใจมาก กลัดกลุ้มมากๆ จนอยากหาทางออก มีปัญหาในชีวิตมากๆ อะไรอย่างนี้บ้างหรือเปล่าครับ ถึงได้หาหนทางออกด้วยการมาฝึกสมาธิเพื่อให้พ้นจากความกลัดกลุ้มมากๆเหล่านั้น

มีใครบ้างไม่เคยมีปัญหาชีวิต จำได้ว่ากลุ้มมากสุดเมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว หายแล้ว อภัยไปหมดแล้ว ดิฉันไม่ได้หาทางออกให้ชีวิตโดยการไปนั่งสมาธิแต่ชอบตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่งที่มหาลัย
เคยบวชธรรมทายาทที่วัดธรรมกายตอนเป็นนักศึกษา แต่เดินออกมาเพราะไม่เชื่อคำสอนหลายอย่าง แต่ก็ชอบนั่งสมาธิ แต่งานยุ่งก็ไม่ได้นั่งอีก จนมาเริ่มอีกทีไม่นานนัก ตอนไปคราวนั้นเป็นครั้งที่สาม ไม่ได้กลุ้มอะไรแล้วไป แค่เคยชอบ อยากทำอีก เพราะมันสงบ เย็น เบาสบาย

5. ก่อนการฝึกสิ่งที่คุณเรียกว่าฝึกสมาธินี้ คุณเคยไปเข้าตามสำนักทรงเจ้าเข้าทรง อะไรพวกนี้มาก่อนหรือเปล่า

ดิฉันไม่เชื่อเรื่องพวกนี้เอาเลย จริงๆค่ะ

6. ใครแนะนำคุณไปฝึกสมาธิตามที่บอกข้างต้น เขาเป็นใคร มีพื้นเพ ความเชื่ออย่างไรครับ

ไปเอง เพราะศรัทธา ดิฉันเชื่อยาก แต่พร้อมที่จะทดสอบจนเห็นเอง

ดิฉันไม่ได้ขาดสติ และรู้ตัวเกือบตลอดเวลา (แต่มีบางครั้งที่ทำอะไรไม่รู้ตัวเลยแค่ช่วงเสี้ยวนาที) เพียงแต่สิ่งที่เห็นกับตา ได้ยินกับหู ทำให้ดิฉันเชื่อว่าจริง เพราะไม่เคยรู้ ว่าอาการหลงจากสมาธิทำให้เกิดได้
(อย่างนี้ คุณเรียกว่าขาดสติไหม ดิฉันคิดว่ามันเป็นการขาดความรู้มากกว่า แบบนี้ เขาเรียกอวิชชาทำให้บ้าได้ใช่ไหม)

 

หรา ดีๆ ค่อยๆอ่านไปนะ อิอิ

 

วิธีทำสมาธิก็ตามลิ้งค์นี้ครับ
http://palungjit.org/threads/วิธีทำสมถสมาธิแบบเรียบง่าย.611243/

ส่วนที่สุดของลมคือ ดับ นั้นคือเมื่อทำสมาธิไปเรื่อยๆ ลมจะละเอียดขึ้นเรื่อยๆ สั้นลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายจะไม่รับรู้ถึงการมีลมหายใจอยู่ เมื่อลมหายใจไม่มีอยู่ คำภาวนาพุทโธ ที่เรากำกับอยู่ที่ลมหายใจนั้นก็จะไม่มีด้วย (จิตละจากคำภาวนา) เมื่อนั้นจิตก็จะเข้าสู่สภาวะรวมเป็นสมาธิ มีแต่ตัวสติที่รู้ถึงความสงบ

 

แบบนี้เอาไงต่อครับ


ผมนั่งสมาธิแล้วประสบกับสภาวะดังนี้

นั่งสมาธิไป จนลมหายใจแผ่วลงๆ มากจนลมหายใจเบามาก ในขณะเกือบไม่มีลมหายใจนั้น กลับมีสภาวะฟุ้งซ่านเกิดขึ้น เพราะเหมือนกับจิตไม่สามารถเกาะลมหายใจไว้ได้อีกแล้ว เพราะมันลมมันแผ่วมาก แผ่วเหมือนไม่เกิดการหายใจ

เอาจิตไปจับคำภาวนาก็ไม่ได้ เพราะจับแปปเดียวมันก็ปล่อยอีก

แล้วแบบนี้พอลมหายใจผมหายไป ผมควรจะเอาจิตไปจับกับอะไรครับ

นั่งแบบ ดูลมหายใจเข้าออก นับ 1,2,3

 

จากผู้ถามกลายเป็นผู้ถูกถามไป 55
ขอตอบแบบมั่วๆนะครับ...
เมื่อจิตอยู่ในขั้นละเอียดมากและสั้นมาก ผู้ที่ไม่เคยจะเกิดความสงสัยได้ต่างๆว่า 1 นี่เราหายใจเข้าออกพอหรือไม่ เมื่อเกิดความสงสัยนี้ขึ้น ก็จะเกิดความอึดอัด ..หรือ 2. นี่เราจะตายหรือไม่ เพราะลมหายใจน้อยลงทุกที

เมื่อเกิดความสงสัยหรือความกลัวเกิดขึ้น จิตย่อมเกิดความฟุ้งซ่านและไม่สามารถไปถึงขั้นต่อไปได้

วิธีแก้ก็เมื่อความสงสัยและความกลัวเป็นอุปสรรค เราก็ต้องแก้ตรงที่เราไม่ควรสงสัยหรือกลัว และขอให้ยึดมั่นในอำนาจแห่งคุณพระรัตนตรัยว่าจะปกป้องรักษาเราจากภัยอันตรายทั้งปวง

ส่วนคำถามที่ว่า
แล้วแบบนี้พอลมหายใจผมหายไป ผมควรจะเอาจิตไปจับกับอะไรครับ
คำตอบคือเมื่ออยู่ในสภาวะลมดับ จิตก็จะรวมเป็นสมาธิ จึงไม่มีความจำเป็นต้องจับกับอะไร เพราะคำภาวนาก็ดี ลมหายใจก็ดี หรือแม้แต่นับ 1,2,3ก็ดี สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นอุบายให้จิตมีที่ยึดเหนี่ยวไม่ฟุ้งซ่านไปเรื่องอื่นและเป็นไปเพื่อให้จิตรวมเป็นสมาธิ... และเมื่ออยู่ในสภาวะลมดับแล้ว อุบายเหล่านี้จึงไม่ใช่สิ่งที่จิตพึงยึดหรือจับอีกต่อไป และสิ่งที่เหลืออยู่ในสภาวะนั้นคือ สติ.... ซึ่งในขณะนั้น จิตตัวนี้หายไปไหนผมก็ไม่มั่นใจ(เดี๋ยวโดนถามเรื่องนี้ต่ออีกแน่เลย) รู้แต่ว่า ณ ขณะนั้นมีสติตัวนี้ที่เหลืออยู่...

นี่ตอบคำถามผมมั่ง ถามไปยังไม่ตอบเลย

 

วิธีแก้ก็เมื่อความสงสัยและความกลัวเป็นอุปสรรค เราก็ต้องแก้ตรงที่เราไม่ควรสงสัยหรือกลัว และขอให้ยึดมั่นในอำนาจแห่งคุณพระรัตนตรัยว่าจะปกป้องรักษาเราจากภัยอันตรายทั้งปวง


คุณแก้แบบปรุงแต่งความคิด (ข้อความสีแดง) แบบกำปั้นทุบดิน อย่างที่ว่า ถ้ามันสงสัยหรือกลัว ก็อย่าสงสัย อย่ากลัวซี่ อิอิ นี่คือกำปั้นทุบดิน

ให้ชัดอีก เขาถามว่า มันจะบ้า เราก็ตอบว่า ก็อย่าบ้าซี่ แล้วจะไม่บ้า อิอิ

ต่อไปข้อความสีน้ำเงิน ตอบแบบยึดมั่น

ดังนั้น คำตอบของผม พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจ คิกๆๆ

 

ตอบปัญหานี้สิครับ

ผู้รู้ช่วยบอกหน่อยค่ะ เป็นอันตรายหรือปฏิบัติผิดทางไหมค่ะ เพราะฝึกทำเองโดยไม่มีครูบาอาจารย์สอนค่ะ หนูฝึกดูจิตมาประมาณ 2 เดือนแล้วค่ะ แรกๆก็เห็นจิตฟุ้งซ่านมากช่วงหลังๆจิตเริ่มสงบ ไม่ไหลออกไปตามอารมณ์ข้างนอก แต่เริ่มเห็นจิต เฉยๆบ้าง สุขบ้าง

บางครั้งรู้สึกหดหู่เป็นทุกข์เบื่อโลกมากๆเลยค่ะ มันเป็นของมันเองควบคุมอารมณ์นี้ไม่ได้ ได้แต่ตามดูเฉยๆรู้สึกว่ามันไม่ใช่ของเราเหมือนเรา ไม่มีตัวตนเลยค่ะ บางครั้งก็นอนดูจิตไปเรื่อยๆแล้วเหมือนว่าตัวเองจะเคลิ้มๆไป แต่ยังมีสติรู้สึกตัวค่ะ อยู่ดีๆจิตก็พูดว่า ลองหยุดหายใจตายดูหน่อยสิ แล้วหนูก็หยุดหายใจตามไปด้วย บังคับร่างกายไม่ได้เลยค่ะ ตอนนั้นขยับร่างกายไม่ได้ด้วยค่ะ รู้สึกเริ่มกลัวก็เลยพยายามฝืนจนหายใจได้ ตอนนั้น รู้สึกอึดอัด และรีบสูดลมหายใจเข้าปอดค่ะ ถ้าปล่อยไปนานกว่านี้ คิดว่าตัวเองต้องตายจริงแน่ๆเลยค่ะ เกิดจากอะไรค่ะ หนูทำผิดทางไหมค่ะ ถ้าเกิดเป็นอีกจะทำอย่างไรดีค่ะ

 

สติ ถูกอ้างอิงใช้บ่อยๆ ดูธรรมชาติของสติ ทั้งด้านการเจริญสติ กับ ธรรมชาติของมันเล็กน้อย เช่นว่า


สติ ความระลึกได้, นึกได้, ความไม่เผลอ, การคุมใจไว้กับกิจ หรือกุมจิตไว้กับสิ่งที่เกี่ยวข้อง, จำการที่ทำและคำที่พูดแล้วแม้นานได้

สัมปชัญญะ ความรู้ตัวทั่วพร้อม, ความรู้ตระหนัก, ความรู้ชัดเข้าใจชัด ซึ่งสิ่งที่นึกได้, มักมาคู่กับสติ

 

ก็ทางแก้มันมีแค่นี้ เหตุมันอยู่ที่สงสัยกับกลัว จะให้บอกว่าให้พยายามจับลมหายใจกับคำภาวนาต่อไป ก็คงไม่ถึงไหน

ส่วนที่คุณบอกว่า งั้นก็บอกคนบ้าไม่ให้บ้า นั้นคุณเปรียบเทียบผิด.. คนบ้าไม่ได้บ้าเพราะความบ้าเป็นเหตุ ดังนั้นการที่บอกคนบ้าไม่ให้บ้านั้นจึงไม่ใช่การแก้ปัญหาที่เหตุ แต่เป็นการพยายามแก้ที่ผลของมัน

สุดท้ายคุณอย่าทำตัวเป็นคนยกตัวข่มท่านเลย ผมถามเพราะเพียงแค่สงสัย ถ้าไม่อยากตอบก็บอกว่าไม่อยากตอบ หรือถ้าไม่รู้ก็บอกว่าไม่รู้ แค่นั้นพอ... อย่ามายกภูมิตัวเองเหนือคนอื่นเลยว่า "บอกไปคุณก็ไม่เข้าใจ" ...

 

ถามจริงไรจริง... เป็นคนชั่งถามไม่เป็นคนชั่งตอบ..

ผมขอไม่ตอบล่ะกัน เพราะตอบไปเจ้าตัวคนถามก็ไม่ได้ฟังคำตอบ...

คนถามไม่ได้อ่าน คนอ่านไม่ได้ถาม...

 

มจด.หมาจู๋ด้วน
จะเอาธุระอะไรมากมายกับผู้ปฏิบัติธรรมขั้นเริ่มต้นที่ต้องเจอโน่นนี่ นั่น สารพัดนิมิต
ตามวิบากมากบ้าง น้อยบ้างของแต่ละคน
เป็นวิบากส่วนบุคคลจะไม่เหมือนกัน
เขาต้องเพียรหาทางออกกันเอง
คนชี้แนะจะเก่งขนาดไหน แต่ปัญญา
เขาไม่พอก็ไม่ผ่านไปได้

ถ้าไม่มีวิบากกรรม ผู้ลงมือภาวนาก็ผ่าน
ฉลุยบรรลุอรหัตผลกันหมด โลกก็สงบสันติ
แต่ไม่ใช่เงียบเหงานะ

มจด.สามารถทำให้ใครต้องถอยกรูด โดย
ใช้อาวุธลับคือ ความโฮ่...ตั้งคำถามจากความโฮ่
ของตัวเอง เมื่อเจอคำถามก็ไม่ตอบ
แต่กลับเอาปัญหา
คนอื่นมาถามได้ตัลหลอด
โฮ่มิโฮ่ หือ

 

ดูกรภิกษุ ก็ลำดับนั้นแล เรากล่าวความดับสนิทแห่งสังขาร
ทั้งหลายโดยลำดับ คือ เมื่อภิกษุเข้าปฐมฌาน วาจาย่อมดับ เมื่อเข้าทุติยฌาน
วิตกวิจารย่อมดับ เมื่อเข้าตติยฌาน ปีติย่อมดับ เมื่อเข้าจตุตถฌาน ลมอัสสาสะ
ปัสสาสะย่อมดับ เมื่อเข้าอากาสานัญจายตนฌาน รูปสัญญาย่อมดับ เมื่อเข้า
วิญญาณัญจายตนฌาน อากาสานัญจายตนสัญญาย่อมดับ เมื่อเข้าอากิญจัญญายตน
ฌาน วิญญาณัญจายตนสัญญาย่อมดับ เมื่อเข้าเนวสัญญานาสัญญายตนฌาน
อากิญจัญญายตนสัญญาย่อมดับ เมื่อเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ สัญญาและเวทนา
ย่อมดับ ราคะ โทสะ โมหะของภิกษุผู้สิ้นอาสวะ ย่อมดับ ฯ

 

ขอตอบตรงนี้นิดนึง...
ส่วนตัวการปฏิบัติสมาธินั้น สิ่งที่เราควรมีก่อนเป็นอันดับแรกนั้นคือ ศรัทธา... ศรัทธาอะไร... ก็ศรัทธาในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ว่า พระพุทธเจ้านี้ตรัสรู้จริง พระธรรมของพระพุทธเจ้านี้เป็นของแท้เป็นไปเพื่อความหลุดพ้น และ พระสงฆ์ผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบตามพระธรรมของพระพุทธเจ้า นั้นสามารถและ/หรือเข้าถึงพระนิพพานได้

เมื่อเรามีความศรัทธาในพระรัตนตรัย จิตก็มีความเชื่อมั่น ไม่คลอนแคลน ไม่สงสัยในคุณของพระรัตนตรัย... การปฏิบัติก็จะก้าวหน้า... แต่ถ้าหากคุณไม่สามารถปลูกศรัทธาให้ตนได้ จิตคุณก็จะไม่มีความเชื่อมั่น มีแต่ความสงสัย... สงสัยอะไร ก็สงสัยในธรรมของพระพุทธเจ้า สงสัยในวิธีปฏิบัติของตนว่า เรามาถูกทางไหม เป็นต้น.. และตัวสงสัยนี้แหละ เป็นศัตรูตัวฉกาจที่ขัดขวางจิตคุณไม่ให้รวมเป็นสมาธิ


และที่ผมว่าให้ยึดมั่นในพระรัตนตรัยว่าจะปกป้องรักษาเราได้นั้น นั่นก็คืออุบายให้จิตนี้มีสิ่งยึดเหนี่ยว มีกำลังใจ ไม่ให้กลัวต่อสิ่งใดก็ตามที่ปรากฏขึ้นในระหว่างการทำสมาธิ เพราะว่าถ้าในระหว่างทำสมาธินั้นถ้าเกิดความกลัวเข้าครอบงำเมื่อใด และไม่สามารถจะขจัดความกลัวได้ ก็คงทำสมาธิต่อไปไม่ได้และคงต้องเลิกทำสมาธิกลางคัน ....ซึ่งถ้าตรงนี้คุณมาจากดินตีความว่าเป็นการยึดมั่น ก็คงต้องว่าตามคุณมาจากดินแหล่ะ จะเรียกอะไรก็เชิญ ผมไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว.. 55

 

ก็ทางแก้มันมีแค่นี้ เหตุมันอยู่ที่สงสัยกับกลัว จะให้บอกว่าให้พยายามจับลมหายใจกับคำภาวนาต่อไป ก็คงไม่ถึงไหน

ตัวอย่างต่อไป จิตมันบอกให้หยุดหายใจล่ะ จะทำยังไง

คุณต้องใจเย็นๆ แต่ละคนๆไม่ได้ดังใจฟาดงวงฟาดงา คิกๆๆ ไม่เอาน่า

สุดท้ายคุณอย่าทำตัวเป็นคนยกตัวข่มท่านเลย ผมถามเพราะเพียงแค่สงสัย

ถ้าตอบแบบคุณ ก็บอกว่า ก็อย่าสังสัยซี่ ทำไปพยายามจับหายใจกับคำภาวนาไป

ที่ผมไม่ตอบ ก็เพราะรู้ว่าคุณยังไม่ทำอะไรเลย มโนล้วนๆ บอกไปก็ไม่เข้าใจ สร้างความทะยานอยากผิดๆให้คุณเปล่าๆ

ยกตัวอย่างเปรียบเทียบให็เห็นภาพ เหมือนครั้งหนึ่งพระพุทธเจ้าลงจากเขาคิชกูฎเห็นเปรตตนหนึ่ง แล้วไม่ได้บอกกับภิกษุใดๆ ต่อมาอีกคราวหนึ่งมีพระภิกษุรูปหนึ่ง (ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นพระโมคคัลลานะ) เห็นมั่ง จึงแย้มพระสรวล เมื่อมีพระ (พระอานนท์ ถ้าจำไม่ผิด) ถามว่ายิ้มทำไม จึงบอกว่า เราเห็นนานแล้ว แต่ไม่ได้บอกใคร บอกไปก็ไม่เป็นประโยชน์ต่อเขา เพราะเขาไม่เห็น จะสร้างความเข้าใจผิดเปล่าๆ แต่เมื่อมีภิกษุเห็นอีก เราจึงรับรองเรื่องนั้น นี่ข้อเปรียบเทียบ

 

ก็ทางแก้มันมีแค่นี้ เหตุมันอยู่ที่สงสัยกับกลัว จะให้บอกว่าให้พยายามจับลมหายใจกับคำภาวนาต่อไป ก็คงไม่ถึงไหน

นี่แหละจะบ้าไม่รู้ตัว อิอิ

คุณไม่มีความเข้าใจชีวิตหรือรูปนามเลย ภาคปฏิบัติเขาให้กำหนดรู้ตามเป็นจริงหรือตามที่รูปนามมันเป็น

 

ขอตอบตรงนี้นิดนึง...
ส่วนตัวการปฏิบัติสมาธินั้น สิ่งที่เราควรมีก่อนเป็นอันดับแรกนั้นคือ ศรัทธา... ศรัทธาอะไร... ก็ศรัทธาในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

ถ้าคุณเข้าห้องปฏิบัติแล้วละก็ ต้องอยู่กับรูปนาม อยู่กับสิ่งที่กำหนด (กรรมฐาน) ตามดูรู้ทันสิ่งที่เกิดขึ้น

ไม่ใช่ภาวนาไป คันยิบๆ ไม่รู้จะทำอิท่าไหนร้อง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ช่วยลูกช้างด้วย ไม่ใช่ภาคปฏิบัติแล้วแบบนี้ อิอิ

 

ผมไปดูลิงค์ปฏิบัติของคุณแล้ว คุณยังไม่ได้เริ่มอะไรเลย เปรียบนักมวย แค่ขั้นตอนไหว้ครูเอง กำลังรำไหว้ครู ยังไม่ชกเลย

 

บอกให้ไปถวายสังฆทาน ทอดผ้าป่า ทอดกฐิน ปล่อยสัตว์น้ำสัตว์บก เออ

ชาวพุทธอารัย พระรัตนตรัย ยังเข้าใจผิด

 

ใครจะสู้ มจด.ได้
ออกมาก็ชกเลย โดยไม่มีครู แต่ไม่เคยชนะแพ้ลูกเดียว
และชกมาทุกเวทีแพ้หมด

 

ผู้ชนะย่อมก่อเวร ผู้แพ้ย่อมเป็นทุกข์ ไม่แพ้ไม่ชนะ ก็ไม่ก่อเวร ไม่เป็นทุกข์ คิกๆๆ สบายๆ