เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ใจจดและใจจ่อ
เฝ้าคอยรอผจญภัย
ป่าดงและพงไพร
อย่าวางใจไม่แน่จริง

ตามอ่านอย่างระทึก
สิ่งที่นึกทุกทุกสิ่ง
พระแท้คือความจริง
ป้องกันสิ่งที่เป็นภัย​

 

เราตามหารอยเลือด ใช้เวลาอีกอึดเดียวก็เห็น มันทะลักเป็นหย่อม ลุงจับ
เลือดขยี้ดม ดูกิ่งไม้ที่หักเป็นทาง ตามรอยเลือดที่ติดตามใบไม้ ที่หยาด
หยดพื้นบางแห่ง เลือดบนพื้นดูง่ายเป็นรอยมด แมลงตอม กลิ่นคาวเลือด
ค่อนข้างรุนแรง

"โดนเข้าหนักไม่เบา"...ลุงว่าให้ฟัง ยืนยันว่ากระสุนปืนคุณเทพเข้าเป้า แต่
เป็นจุดใดบนตัว ลุงสั่นหัวจนปัญญานั่งทางในบอก ยิ่งรู้ว่ามันเจ็บหนัก เรา
ยิ่งเครียดประสาทเกร็งเขม็ง จากผู้ล่ามีสิทธิ์กลายเป็นผู้ถูกล่าได้ทุกวินาที!

ผมกับลุงเริ่มช้า ตามรอยสัตว์เจ็บในป่า อย่าไปเชื่อใครเทียวว่าเป็นเรื่องง่าย
เพราะบางทีไม่ใช่เราพวกเดียวที่ตาม...?

ลุงชี้ดูที่พื้นนุ่ม...โอ้...แม่จ้าวขอเทวดาช่วยลูกช้างด้วยเถิด รอยตีนปรากฏชัด
รอยนิ้วเท้าแยกเป็นสี่แฉก อุ้งเท้าตรงกลางใหญ่กว่าชามข้าว ผมเอามือตัวเอง
ที่ยาวใหญ่ลงไปทาบกลางรอยซึ่งยุบลงไปจากพื้น คุณพระช่วยกล้วยทอด มัน
ยังเหลือช่องว่างทะลักล้นมืออีกมาก!!!

จ้าวแห่งพนาเถื่อน จอมพิฆาตแห่งไพรกว้างตัวนี้ อุ้งตีนใหญ่เกิน10เซ็นต์
ป่าเมืองไทยเคยปรากฏพบรอยเท้าเสือใหญ่ไม่เกิน9เซ็นต์ที่บันทึกไว้เป็น
ทางการ...รอยนี้เป็นของเสือตัวผู้โตเต็มวัย ใหญ่กว่าเสือเพศเมียมากนัก
ส่วนขนาดตัวแค่ไหน แม้นแต่ลุงยังเดาไม่ถูก พูดได้ประโยคเดียวซ้ำซาก...
ใหญ่มาก...ใหญ่จริงๆ...ใหญ่ที่สุดนายทหาร วนอยู่2-3รอบ

บรรลัยดังเห็นพญามัจจุราช มายืนกวักมือหยอยๆอย่างนั้นเชียว!!!

 

ผมต้องยอมรับว่า ปอดแหกอยากถอยกลับเดี๋ยวนั้น แต่ลุงบอกใจเย็น
มันตาม เราตาม ถ้ามันจัดการควายได้เราก็ไม่เป็นไร

"อ้าว ถ้ามันหันมาล่อเราแทนควายไม่ยุ่งหรือลุง?"... ผมแย้งอย่างมอง
โลกตามความเป็นจริง ไม่คาดคะเนเข้าข้างตัวเองตะพึด ชนิดเอาชีวิต
เป็นเดิมพัน เสี่ยงกับมหาวาตภัย ทั้งมหิงสาเจ็บ กับเสือใหญ่มหากาฬ
แค่อุ้งเท้าก็ใหญ่กว่าชามข้าว เจอะทีเดียวเข้าไปถึงสองในห้าของเบญจ
เทพ ใครเอาก็เอา ผมไม่เอาด้วยคนนึงล่ะ

ลุงเกาหัว ยิ้มแบบที่เห็นกันเจนตายามหมดมุข จนแต้มตอบไม่ถูก..."แล้ว
นายทหารเอาไง?" ตะแกว่า

"ก็ต้องกลับกันก่อน อันตรายขนาดนี้เสี่ยงทำไม พรุ่งนี้ค่อยหาวิธีตามอีกที"
ึรึนี่จะเป็นเหตุอันดี ให้ยกขบวนกลับเหมือง ผมจะได้หนีพ้น มหิงสาเขาเนื้อ
นิ่ม หรือแม่เสือสมิงตัวจริงที่ไม่มีใครในโลกนี้เคยเอาชนะได้ตลอดกาล?!

 

ถึงตรงนี้ ลุงพยักหน้าถ้อยที-ถ้อยอาศัยไม่ค้าน

แต่พอเราสองขยับถอย ฉับพลันทันใด เสียงคำรามโฮกฮาก ก็สนั่นลั่นป่า
เปล่า มันไม่ได้โฮกใส่เรา แต่เสียงสะเทือนไพรไกลไปสัก100หลา เพียง
แต่ป่ามันเงียบปราศจากสรรพสำเนียงใดๆด้วยบารมีเจ้าป่าข่มทุกสรรพสัตว์
หนีกันระส่ำ เสียงกัมปนาทเจ้าป่าจึงได้ยินเต็มสองรูหู แม้อยู่ไกลพอควร

มันแผดสีหนาทสะท้านไปทั่วไพรสณฑ์ ตามด้วยเสียงตึง โครมคราม
ตูมตาม สวบสาบพัลวัน พัลเก ไม่รู้เสียงอะไรบ้างผสมปนเป ผมกับลุง
หลบเข้าใต้ต้นไม้ไม่ขยับ อะไรผ่านหน้า ถ้าหากมาทางเสียงนั้น 2กระ
บอกของเราทั้งอีแก่ชาวดง กับพ่อจอมสอยห้านัด ขอซัดก่อน...

เสียงแผดคำรามกระชั้นอีก2-3หน แล้วเงียบไป ได้ยินแต่เสียงฟืดฟาด
ใกล้เข้ามา 90หลา 80 หลา 70 หลา ผมนับเสียงวิ่งสวบสาบ บุกป่าฝ่า
ดงหญ้ารกข้างหน้าในใจ พอพ้นช่วงไม้โปร่งไม่เกิน 20 หลาร่างมะเมื่อม
สีน้ำตาลดำ เขายาวโง้งดำเป็นปล้องก็โผล่ออกมาเต็มตาสองคู่ที่แอบมอง
หลังต้นไม้อย่างตื่นตา ตื่นใจ

จมูกมันบานพะเยิบพะยาบ เสียงลมหายใจเข้า-ออกฟืดฟาดด้วยความโกรธ
โทโสโมโหและบาดเจ็บ

มันมาแล้ว เจ้ามหิงสา หรือควายป่า สุดยอดจอมทรหดแห่งพงไพร สัตว์ที่
หาตัวยาก เสมือนเป็นตำนานในเทพนิยายป่าดง ว่องไว ดุร้าย ทรหดน้องๆ
แรด โมโหร้าย ไม่กลัวใคร รักสงบ แต่ไม่ยอมให้ใครแขวะทำร้ายก่อน ยาม
ทรงพลังเต็มที่ไม่บาดเจ็บ ไม่มีสัตว์เขี้ยวคมตนไหน อยากตอแยกับมัน เว้น
ยามที่มันบาดเจ็บเยี่ยงนี้

เจ้าป่าถึงกล้าลองเชิงวัดกะมัน แต่ยังไม่รู้ผลเท่าที่เห็นในสายตาเราตอนนั้น!!

 

ราบรื่นได้หลายตอน พักก่อนครับ
มาขยับกันอีกทีช่วงค่ำ ขอบพระคุณ
ผู้อ่านชั้นยอด ขอตอบโพสท์หมดแล้ว
เจอะกันใหม่ตามนัด...

 

น้องบานชื่นขอบคุณแล้ว
ผมขอบคุณซ้ำอีกที ก็ไม่น่ามีปัญหา
บอกกล่าว ปากต่อปากกันไป เรื่องราวดีๆ
จะได้ไม่สูญเปล่า น่าเสียดาย

 

ติดตามแบบจดจ่อครับ ช่องว่างระหว่างบ่ายถึงค่ำนี้
เป็นจังหวะต้องลุ้นกันทุกตอนเลยครับ...ว่า จะเกิดอะไร

 

ติดตามแบบหายใจ รดต้นคอ
ขอบคุณคุณอา ที่สละเวลา มาบรรเลงตัวหนังสือ
ให้โลดแล่น ให้สมาชิกแฟนคลับได้อ่าน ได้เสพกันครับ

 

ครับ เชิญหายใจรดต้นคอต่อ
มาแล้ว แต่อย่าชิดเกินกว่านี้เด้อ...
จั๊กกะเดียม--ฮ่า ล้อเล่นนะอย่าถือสากัน

 

เกิดในไม่กี่อึดใจลองอ่านดู
ขอบคุณการอดทนรอ

 

รอลุ้น ระทึก ตื่นเต้นมากครับ

 

(ต่อ)..อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

นี่คือโคตรมหิงสา ใหญ่มหึมา บึกบึน ฉกาจฉกรรจ์ สูงใหญ่ ผมว่าตัวเองสูงแล้ว
ถ้าได้ไปยืนเทียบกับมันตอนนี้ อาจจะเตี้ยกว่ามันหน่อย ความสูงฉิวเฉียด 2เมตร
นำ้หนักมีสิทธิ์เกินกว่า หนึ่งตันหรือข้าวสาร10กระสอบ...แรดยังอาย!

เราหลบเข้าหลังต้นไม้ ระยะ20หลา ถ้าไม่เจ็บ ที่ซ่อนระยะนี้คงไม่ครนาในฝีเท้า
กับความเร็ว มีบันทึกของพรานผิวขาวที่ป่านซาฟารีโชกโชนป่าอัฟริกา วัดไว้ได้
คร่าวๆ มันมีพลังชาร์รุนแรง30ไมล์ต่อชั่วโมง(1ไมล์=1.7กม.)...แต่ตอนนี้มันเจ็บ
มาก จากลูกปืน กรงเล็บเจ้าป่า มันเชื่องช้ายืนหันรี หันขวาง

แต่ทั้งที่มันเจ็บหนัก เลือดโซมตัว ผมก็ไม่เคยเห็นควายป่าตัวใดงามเพียงนี้ในชีวิต
เขาคู่งามของมัน ผายออกกว้าง บานขนานกับหัวเป็นเมตร ก่อนงอนโค้งน้อยๆเข้า
หากันตรงปลาย

เป็นเขาควายป่า ที่ต้องประกวดชนะเลิศทุกสนาม หากมีการประชันขันแข่ง!

ผมใจระทึก สั่นระรัว ไม่แน่ใจเรื่องทางลม อยู่เหนือหรือใต้ลม?...ภาวนาขอ
ให้การบาดเจ็บ ทำให้ทักษะกลิ่นมันบอดชั่วขณะ เพราะได้แต่กลิ่นคาวเลือด
ตัวมันเอง

เรารอเงียบหลังต้นไม้ เป็นการรอที่หัวใจแทบระเบิด เทพีแห่งโชคไม่รู้จะเข้า
ข้างเราได้อีกกี่นาที ไม่กล้ายื่นหน้าออกมอง กลัวมันเห็นความเคลื่อนไหวแล้ว
พุ่งใส่ กลัวเจ้าป่าจะหวนกลับมาเก็บสแปร์ให้จบๆเรื่อง กลัวการเผชิญหน้าทีเดียว
สองบิ๊กเนมแห่งผืนป่าที่เจอชนิดเดียวก็บ้าแล้ว นี่มีสิทธิ์พบสองตัว ต้องพูดว่า หัวใจ
วายตายไปเลย ถือเป็นโชคดีที่ตายก่อน

เสียงฟืดฟาด สะบัดจมูกใกล้เข้ามาอีกนิด แล้วก็หยุด มันยังไม่เคลื่อนมาข้างหน้า
มากนัก...เวลานาทีเดียวนานเหมือนเป็นชาติ เงียบ !เข็มตกเล่มเดียวก็ได้ยิน ในที่
สุดผมหมดความอดทน ไม่อยากเล่นเกมรอแล้วตาย เป็นฝ่ายยื่นหน้าออกจากหลัง
ต้นไม้ก่อน

ภาพตรงหน้าทำผมตะลึงรีบดึงลุงพรานออกมาดูด้วย...

 

สุดยอดมหิงสาเขางาม ทรุดตัวนอนตะแคงสิ้นฤทธิ์ ร่างเหมือนรถบันทุก
ขนาดย่อม ยังไม่ตาย เพราะท้องที่ใหญ่ปานจอมปลวกใหญ่ยังกระเพื่อม
ขึ้น-ลง มันเจ็บหนัก ทั้งลูกปืน เขี้ยวเล็บเสือโคร่ง ผมเขม้นมอง เพ่งตาไป
ที่เขาคู่งาม มีเลือดติดเป็นคราบแดงตรงปลาย

เจ้าป่าก็เจ็บ !...ต่างฝ่าย ต่างเจ็บ สมศักดิ์ศรีที่เป็น 1 ในเบญจเทพแห่งไพร
เถื่อนทั้งคู่...มันกินกันไม่ลง!!!

ผมกับลุงพรานรอจนแน่ใจ... มันลุกไม่ไหว ก็พากันจรดปลายเท้าเดินอ้อม
เข้าด้านหลัง เห็นชัดว่ากระสุนล้มช้างของคุณเทพคว้านสะบั้นสะโพกมันหัก
กลางหลังโดนเจ้าป่าตะปบซ้ำเหวอะ ทำให้แผลจากลูกปืนฉีกออกอีกเลือด
ทะลักเป็นลิ่ม

มันหายใจแรงและขัดสำลักเลือด ผมเข้าใกล้จนได้กลิ่นสาปตัว แทบเอามือลูบ
หลังที่กรังด้วยเลือดกับดินโคลนได้ เห็นอีกแผลที่คอ เส้นเลือดฉีกขาด คงเป็น
การกัดสั่งลาของเจ้าป่า ก่อนโดนสะบัดหลุดแล้วขวิด มันน่าจะสิ้นชื่ออีกไม่นาน

แต่ทันใดที่ลมพัดผ่านหลังผมไป กลิ่นตัวผมกับลุงพรานก็สัมผัสจมูกมันระยะใกล้
เจ้ามหิงสาพญาควายที่จวนสิ้นฤทธิ์ ก็พลิกตัวยักแย่ยักยัน หันมาทางเราทันที!

 

ผมร้องโอ๊ย ลุงพรานร้องเฮ้ย กระโจนหนีไปทีเดียวเกือบสิบก้าวทั้งคู่ แต่สุดยอด
แห่งพญาควายป่าโคตรงามที่เคยเห็น คู้ตัวลงหน้าทิ่มดิน จนปัญญา ไร้เรี่ยวแรง
เอาขายันพื้น คอก็หมดโอกาสชู เพราะยิ่งเงยเลือด ยิ่งพุ่งเป็นสาย...

ไม่มีวิธีใดดีกว่า ปลดปล่อยมันไปเสียตอนนี้!!!

ผมจะกระทำกับมัน ด้วยความเคารพ ให้มันตายสมศักดิ์ศรีสง่างาม ประหนึ่งมันคือ
จอมซามูไรที่กำลังฮาราคีรีตัวเอง และผมเป็นดาบสุดท้ายที่บั่นหัวด้วยความคาราวะ
ในความเป็นยอดนักสู้!

ผมประทับลูกซองห้านัดในระยะ10หลาหลับตายิงยังถูก เล็งจุดตายเหนือจมูก การ
เล็งตรงนั้นทำให้ผมเห็นดวงตา

คุณพระช่วย ! น้ำตามันกำลังไหลพรากทั้ง2ข้าง มหิงสา พญาควายป่าผู้ยิ่งใหญ่ ร้อง
ไห้ต่อหน้าผม

มันกำลังขอบคุณ อ้อนวอนให้ผมลงมือเร็วๆ หรือเจ็บปวดสุดชีวิตจนเหลือจะทานทน?

ตาต่อตาประสานกัน ดวงตาของผู้ทนทุกข์ และผู้ปลดปล่อย ไม่รู้ดวงตาคู่ใด
เจ็บปวดกว่ากัน?

ผมกัดกราม สะเทือนอารมณ์ น้ำตาหล่อรื้นเต็มตา ต้องยกแขนซ้าย-ขวาปาดทิ้ง
แล้วลั่นไก นิ้วสั่นสะท้านแทบกดไกปืนไม่ลง ร้าวรานใจสุดในชีวิต ตั้งแต่ปลิดชีพ
สัตว์ป่ามาทุกตัว!

 

เหนื่อยมาก สะท้านสะเทือนไม่แพ้กัน
ราตรีสวัสดิ์กันนะครับ
โชคดีมีความสุขทุกท่าน

 

พูดมิออก บอกมิถูกครับท่านพี่ กับการปิดเล่มสำหรับค่ำคืนนี้ เศร้าจนก้อนสะอื้นมาจุกที่ลำคอ ทั้งๆที่เมื่อบ่ายยังปรู๊ดปร๊าดระเริงริกอยู่เลย แสนสงสารเอย เจ้ามหิงสา

 

น่าเศร้าใจกับการตายของพญากาสร
ชั่วชีวิตกินแต่หญ้า จะลงมือฆ่าก็เพียงเพราะป้องกันตัว
แต่ก็ยังไม่วายต้องมาตายเพราะน้ำมือมนุษย์

 

ขอบคุณท่านwanwiขอกราบคาระวะในความเสียสละทั้งแรงกายแรงใจและเวลาพักผ่อนอันมีค่า
ท่านwanwiพักผ่อนให้มากๆครับ
โชคดีมีความสุขครับ
ราตรีสวัสดิ์ครับ

 

ขอบคุณท่านผู้เขียนครับ ตอนเหล็กไหลนี่ ได้หลากหลายอารมณ์จริงๆ ท่านเขียนบรรยายได้เศร้า สะเทือนอารมณ์มาก ทำให้ผู้อ่านอย่างผม อินไปกับเนื้อหา ดั่งได้อยู่ในเหตุการณ์นั้น เฉกเช่นเดียวกับ พี่เอ็กและลุงพราน (ชอบจนต้องอ่านซ้ำๆหลายๆรอบรอตอนใหม่) ฝีมือการเขียนของท่าน"หวั่นไหว" เอ้ย... "วันวิ" ช่างลึกล้ำเกินคำว่าสุดยอดแล้วครับ
เป็นกำลังใจและติดตามผลงานของท่านเสมอนะครับ ^^