เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

นอกจากได้อรรถรสนวนิยายจากคุณลุงแล้ว ยังได้ความรู้ใหม่ๆ จากผู้อาวุโสท่านอื่นๆ อีก ผมก็เพิ่งถึงบางอ้อวันนี้เอง เจ้าวัวเขาอ่อนนี่ อย่างนี้เอง

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
----------------------------------------------
----------------------------------------------

เวลา นาฬิกาชีวิตหยุดเดินชั่วขณะ ได้ยินเสียงเพียงหัวใจสองดวงเต้น
ตึก ตัก แทบกระดอนออกนอกอกเสื้อ อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ ผมไม่
เคยคิดเลยว่า อิทธิพลเลือด-ลมวัยหนุ่ม จะส่งผลรุนแรงมหาศาลปาน
พายุทอร์นาโด มหาวาตภัย หรือดั่งตอร์ปิโดที่สามารถพุ่งทำลายล้าง
เรือรบลำใดก็ได้อับปางทุกขนาด

เธอลืมตากลมโตมองดูผม ปากอวบอิ่มเผยอจะพูดบางอย่าง แต่ก็ไม่พูด
มือข้างหนึ่งคว้าจับกระบอกปืน อีกข้างเหนี่ยวตัวผมแน่น...

ผมตัวแข็ง ราวกับโดนดวงตานางมารร้าย เมดูซ่า มองประกาศิตให้ผมกลาย
เป็นหิน แต่ก็เป็นนาทีที่ผมอยากเป็นหิน มีเธอในอ้อมกอดเช่นนี้ นานเท่านาน

"ปล่อยได้แล้ว"...เธอกระซิบเสียงดุ แต่เบามากได้ยินเพียงสองคน ผมรีบปล่อย
แบบเก้กัง

"ขอโทษ คุณนง เจ็บตรงไหนครับ?" ผมถามโดยอัตโนมัติ เธอส่ายหน้า ปัดเนื้อ
ตัวเล็กน้อย กระซิบ "ขอบคุณ" แล้วจัดปืน ปรับสายสะพาย ปีนตามคนอื่นที่ล่วง
หน้าไปหลายสิบก้าว เหตุเล็กๆนี้ไม่อยู่ในสายตาใครทั้งสิ้น เพราะมีหินใหญ่บัง

ผมเริ่มเห็นพายุใหญ่ตั้งเค้าทั้งที่ไม่มีเมฆฝนเพราะเป็นช่วงปลายหนาว...เดินไปนึกด่า
ตัวเอง ไม่น่ารับงานนี้เลย หัวจิต หัวใจมันปั่นป่วนรวนเร รู้ทั้งรู้ว่าเขามีคู่หมั้น แต่พายุ
อารมณ์มันถล่มจนกิเลสพุ่งเตลิดเปิดเปิงออกนอกหน้า เหมือนตัวอะไรบางอย่างหน้าติดสัด...นี่ขนาดวันแรก วันต่อๆไปไม่อยากคิด

ผมต้องหาวิธีปลีกตัวออกห่างจากผู้หญิงเสน่ห์เหลือร้าย ไฟแรงสูงเกินต้านไหวคนนี้!

 

ขอบคุณมากครับคุณอา
รำพึงรำเพยหมดไปตอนแล้ว

 

ลักษณะเธอ สมัยนิยมเขาเรียก เฟลิทซ์หรือเปิ๊ดสะก้าด หัวก้าวหน้า ทันสมัย
เป็นตัวของตัวเองสูง เฉิดฉาย โดดเด่น ไม่แคร์สายตาคนนินทา เพราะผ่าน
ชีวิตเมืองนอกเมืองนา ผ่านสังคมแสงสีศิวิไลย์มาก ผู้หญิงแบบนี้ ทำให้คุณย่า
คุณยาย หรือคุณแม่ยุคเก่าเป็นลมเอิ๊กอ๊ากได้เลย ถ้าสัมผัสหรือคุยกับเธอสัก
ห้านาที

สมองกับใจมัวแต่ครุ่นคิด หาวิธีรับมือกับความยุ่งยาก ทำผมไม่ระวัง เพราะคุณนง
เธอหยุดเพื่อเหนี่ยวกิ่งไม้เหวี่ยงตัวขึ้นที่สูง หัวสูงๆของผมที่ตามหลังก็หยุดไม่ทัน
เสยปังเข้าบั้นท้ายดินระเบิดเต็มเปา ไม่เจ็บ ไม่รู้สึกรู้สม แต่มันเหมือนนักมวยโดน
หมัดสองจากคู่ต่อสู้ แล้วรู้ว่าหมัดต่อไป ไม่น่าจะต้านไหว เพราะหมัดแรกที่หล่น
ใส่อ้อมแขน ผมก็รู้แล้วว่ามันทรงพลังรุนแรงมหากาฬ

หนนี้ผมร้องบ้าง..."โอ๊ย ขอโทษครับ ผมไม่เจตนา"...คุณนงคลำบั้นท้ายป้อย
หันมาบอกหน้าตาเฉย..."ชนแล้ว ก็ช่วยดันหน่อยคุณพราน สูงมากปีนไม่ไหว"
ผมหน้าชา มือไม้อ่อน อาการหน้ามืดหวนกลับมาอีก แต่เสียงดุสำทับ..."เร็วๆ
ข้างหน้า เขาไปกันถึงไหนแล้ว"

ผมหลับหู หลับตา ยื่นมือยาวจับตรงขอบสะโพกเธอ แล้วดันส่งสุดชีวิตให้ทีเดียว
พ้น ความทรมาน ทั้งกายและใจท่วมท้นทับทวี กับการอยู่ใกล้ไฟแรงสูงเส้นนี้ จะ
โดนเผาไหม้เป็นจุณ หรือช็อตตายตอนไหน คิดไม่ออก

คุณนงได้แรงดันก็พุ่งฉิวผ่านขึ้นเนิน ยังมีหน้าหันมายิ้มย่อง "ช่วยฉุดมั้ย?"...ฟัง
เธอว่า ผมสั่นหัวรีบบุ้ยให้เธอไป เพราะข้างหน้าเห็นหลังเจ้าดวงดาวไวๆ กำลังจะ
เดินลับเหลี่ยมหินอีกก้อน...เราพ้นหินใหญ่ที่ต้องเหนี่ยวตัว ดันตูด ก็เป็นทางเดิน
สบายช่วงสั้นๆแคบแต่ไม่ลำบาก ลุงพรานพาเดินลงเนิน แวะดงไม้โปร่งๆข้างทาง

ดงนี้มีน้ำซับผุดขึ้นมาหลายแห่ง ลุงพรานหาจนเจอแอ่งเหมาะๆ ไม่มีใบไม้ลงไป
ทับถมมาก แอ่งน้ำไม่ใหญ่ ไม่เล็ก มีน้ำผุดใสสวยเป็นตาน้ำตลอดเวลา คงเป็น
ธารน้ำใต้ดินไหลจากใต้ภูเขาที่เรากำลังปีนอยู่นี่ ทะลุผ่านดินค่อนข้างร่วนซุยขึ้นมา

รอบแอ่งมีที่นั่งพอพักเอาแรง ผมเติมน้ำในกระติกที่ราดหัวแทบเกลี้ยง พวกเรารีบ
จัดอาหารมื้อแรกของวัน ลูกหาบปลงสัมภาระ คุณเทพ ชาติ นง รื้อห่อข้าวของ
อาหารสำเร็จรูปที่ผมกระเดือกไม่ลงแน่ เราเดินเลี่ยงไปอีกทางกับลูกหาบ คุณเทพตะโกนเรียกผมไปร่วมวง แต่ผมหันโบกมือขอบคุณ ไปกินข้าวกับวงกรรมกรมันกว่า

ผมสังเกตอาจารย์เลิศ ไม่ได้ร่วมในการจัดเตรียมอาหาร มีคุณเทพ-ชาติดูแลให้
คุณนงก็ไม่เข้าไปยุ่ง...อากัปกิริยาทั้งคู่เหมือนศิษย์ปรนนิบัติอาจารย์

"ค่ำนี้ นอนไหน?" ผมถามลุงพราน คณะเรามีข้าวสวยมื้อแรกกับไข่ต้มที่พ่อครัว
หัวป่าก์สมจัดเตรียม น้ำพริกเผ็ดหูร้อน เนื้อหมูป่าแดดเดียวรสโอชา เจ้าดวงดาว
กับลูกหาบมอญชื่อ"มะ"กินง่ายๆด้วยกัน แต่พรุ่งนี้มื้อต่อไป ต้องเอาข้าวสารหุง
กระบอกไม้ไผ่ อาหารยังพอประทัง อีกสองสามมื้อค่อยคิดหาหาเนื้อจากป่าเสริม
พวกชาวกรุงมีเครื่องกระป๋องของแห้งมากสารพัด คงไม่วุ่นกับเรา เราก็ไม่วุ่นกับเขา ท้องใคร ท้องมัน

"เดินสูงไปอีก ขึ้นยอดนู้น มีที่พัก...เช้าเดินไปหน่อยก็เจอถ้ำ" ลุงว่าเสร็จชี้มือบอก
ไม่ไกลตามนิสัยเคยชิน

"อย่าไปบอกคนบางกอกอย่างนี้นาลุง เดี๋ยวโดนอัด"...ผมดักคอไว้ก่อน เพราะขืน
คุณเทพหรือชาติถาม ลุงแกต้องบอก "เดี๋ยวถึง" ไอ้เดี๋ยวของแกเคยทำผมหงายตึง
มาแล้ว เพราะตั้งสามชั่วโมงยังไม่ถึง!

คุณเทพกับชาติเดินมาหาเราหลังกินเสร็จ ท่าทางยังขึงขังแข็งแรงกันดี

"พักกันอีกนานมั้ย?" คุณเทพถามไม่เจาะจง แต่ตามองผม..."สัก 10นาทีแล้วลุย
ไปต่อได้ครับ ถ้าไหว?" ผมตอบ เพราะไม่อยากให้ลุงพรานอึกอักนึกหาคำพูดที่แก
คิดว่าเพราะๆ คุยกับชาวกรุง

"ไม่มีไรให้ล่าเลยรึนี่?" แทนการตอบคำถามผมว่าไหวหรือไม่ คุณชาติกลับถาม
ประโยคใหม่ขึ้นมาซะงั้น ผมหันไปทางลุง แกทำหน้าเหรอ ถามซื่อๆ..."อยากยิง
อะไรครับนาย?"

"เอ่อ..เก้ง กวาง หมูป่า อะไรก็ได้เอามากินกัน ผมเห็นพวกพรานของกินไม่เยอะ"...แน่ะ คุณชาติทำเป็นอาทรพวกเรา ลุงพรานพยักหน้าหงึกหงัก มอง
ผมเป็นเชิงหารือ ผมมองทางเขาที่ต้องปีนต่อ คำณวนคร่าวๆ เสียเวลาล่าสัก
ชั่วโมงหรือกว่าหน่อย ไม่น่าจะเป็นไร...ล่าหน่อยก็ดี ปะเหมาะได้อาหารสด

"เอา ลุงจัดให้นายเขาหน่อย" ผมกระตุ้น แต่คุณเทพรีบยกมือ.."ช้าก่อนครับ"
ผมชะงัก ทุกคนหยุดมอง

"ยิงหมู ยิงเก้งแค่นี้ ให้ผมไปกับลุง3คนพอ...คุณพรานรอกินมื้อเย็นเถอะ"

แกพูดเอง เออเองเสร็จสรรพ คุณชาติร้องบอกวานให้ผมให้ผมช่วยดูแลคุณนงด้วย
ตอนแรกเธอก็ทำท่าขยับตามกลุ่ม แต่ได้ยินเสียงคู่หมั้นสั่ง ก็ชะงักกลับไปนั่งที่เดิมอาจารย์เลิศไม่สนใจหรือพูดอะไรกับใคร เดินไปนั่งใต้ต้นไม้เล็ก ทำนั่งหลับตาเคร่ง
นิ้วนับลูกประคำเหมือนเข้าฌาณหลังอาหาร

ผมบุ้ยใบ้ให้บักสมคอยดูแลอจ.เลิศไว้ ลุงพรานนำสองชาวกรุงญาติห่างๆกันลับ
เข้าดงไม้ไปแล้ว คุณนงนั่งหน้าง้ำนิดๆอยู่บนก้อนหินเล็กๆ ลูกหาบสองคนเอน
กายเอาหัวพิงสัมภาระพักสบายใจเฉิบ ผมเดินเลี่ยงไปสูบบุหรี่ดับความกลัดกลุ้ม
ไกลตาทุกคน

 

สองช่วงยาวพอควร
เจอกันต่อตอนค่ำ
หลังมื้อเย็น เป็นปกติ
ขอบคุณทุกท่าน ทุกโพสท์ครับ

 

ฮ่า ฮ่า แสดงว่าน้องบีเอ็ม ยังละอ่อนพอควร
อ่านจบเรื่องนี้อาจเป็น ปลาเก๋าราดพริกโดยพลัน

 

มวยชกหลายสิบยก ระดับโลกครับ
เดินหน้าฆ่ามันแบบยุคค่ายเจริญเมือง
ถอยหลังตกเวทีไม่ได้หรอกน้องบานชื่น
ต้องมีลีลามากกว่าปกติ ถนอมเรี่ยวแรงไว้เผด็จศึก

 

ขอบคุณมากครับคุณอา
บันทึกคงดิบๆ แต่สำนวนคุณอา..
ต้องขอคาราวะเป็นศิษย์

 

พระกับผู้หญิงนี้เรื่องปรกติมันเหมือนมาลองภูมิกันว่าเอ็งกับข้าใครแน่กว่ากันครับ ถ้าท่านแน่นพระวินัยก็จบ สีกาทำอะไรไม่ได้ อย่างอดีตพระมิซูโอะลูกศิษต์หลวงพ่อชาผมเคยไปปฏิบัติธรรมกับท่าน2-3วัน อยู่ๆท่านก็ให้คนงานพ่นยาฆ่ายุงเฉยเลย ผมเลยถามท่าน ท่านบอก"จะเอายุงหรือจะเอาคน"ฟังที่แรกผมคิดว่าท่านคิดก้าวหน้าดีนะ แต่ตอนนั้นเรื่องธรรมมะครูบาอาจารย์ความรู้ยังน้อยนัก พอรุ้ข่าวเรื่องท่านสึกก็ไม่แปลกใจครับพระท่านไม่แน่นในพระวินัยขนาดบวชนับสิบพรรษานะ พระเด็กๆไม่ต้องพูดถีงครับพอบวชนานๆเงินเริ่มเยอะไม่เอาเงินไปใช้ในกิจสงฆ์เริ่มมีสมบัติเยอะบ้างก็เอาไปซื้อไร่นาทรัพย์สินส่วนตัว สาวๆรู้ก็อยากรวยทางรัดครับเข้ามาใกล้ชิดก็เสร็จ คนรุ้จักบวชจะ5ปี สาวหน้าวัดบอกพ่อป่วยไม่มีคนช่วยดูแลแก่ไม่คิดอะไรมากครับ สีกเลยดีที่ยังไม่ปราชิกมีเงินเหลือไปแต่งงานอีก ไม่รู้หมดตัวแล้วกลับมาบวชใหม่ปล่าว สายปฏิบัติมักจะพูดกินน้อย นอนน้อย ภาวนาให้มาก ถ้าทำได้ยังไงก็ไม่เพรียงพร้ำ

 

โอ ท่านผู้ดูแลแวะเยี่ยม ยินดีต้อนรับและขอบคุณที่ติดตาม
เรื่องชื่อ"มะ"ผมตัดมาจาก "มะกะโท" ไม่ใช่ชื่อผู้หญิงหรอก
ชื่อ"มะ"ผู้หญิงคือคนพม่าครับ เป็นคำนำหน้าอย่างเช่น มะเมี้ย
เป็นสาวมอญ แต่ใช้ชื่อพม่าตามผู้ปกครอง คนมอญกว่า80เปอร์เซ็นต์
เปลี่ยนชื่อเป็นพม่าเพื่อความสะดวกในการดำรงชีวิต
คงไม่ต้องเปลี่ยนชื่อนะครับ

ส่วนชื่อยูสเซอร์"วันวิ"เป็นของหลาน
ใช้สมัครสมาชิกที่นี่
ชื่อจริงเธอ วันวิสาห์ ครับ
เดี๋ยวผมบอกเธอละกันว่า ท่านผู้คุมกฏเปลี่ยนเป็น
"หวั่นไหว"ให้แล้ว...เท่ชะมัด-ฮ่า ฮ่า

 

ครับ เรื่องพระกับสีกาเขียนได้หลายร้อยเล่มสมุดไท
คุยกันกี่ปีก็ไม่จบ เป็นการรบระหว่าง เทพกับมาร
เหมือนความดีสู้กับความชั่ว
ผ่านวัวเขาอ่อนไปได้ ก็เตรียมถางทางไปนิพพาน
แต่ท่ี่เห็น จอดไม่ต้องแจวเกินครึ่ง
สำมะหาอะไรกะเรา-ท่านคนธรรมดา
ขอบคุณการโพสท์สาระยาวๆ แต่น่าอ่าน

 

ใช่น้องบานชื่น ลองนึกถึงยุคสมัยหลัง2500เล็กน้อย
เรื่อง เถื่อน ดิบมากทีเดียว เขียนยาก
ต้องระวังอย่าใส่สำนวนสมัยใหม่ลงไปมาก
เช่นคำ...แบบว่า...ว่าแต่ว่า...ประมาณนั้น ฯลฯ
ไม่นับภาษาวิบัติยุคใหม่ในโซเชียลบานเบอะ

เรื่องคาราวะขอรับไว้...แต่เป็นศิษย์คิดดูก่อน
อาจจะให้คุกเข่าสักเจ็ดวัน แบบเล่าปี่กับขงเบ้ง...ไหวมั้ย ฮ่ ฮ่า

 

ขอเดาว่าต้องมีฉากอาบน้ำในลำธารแน่ๆ อิอิ ไม่ได้สัปดนนะครับ มันมีแนวโน้มอย่างนั้น อิอิ

 

(ต่อ)..อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง เสียงปืนลั่นตูม ผมยิ้มกับตัวเอง ลุงพรานให้พรานกรุงล่อหมูป่า
ด้วยไรเฟิ้ลทันสมัยเข้าแล้ว ขยับหันไปทางบักสม เตรียมตัวไปช่วยแบก..เสียงโหวกเหวก
ก็ดังลั่นป่า ดังมาใกล้ให้ประสาททุกเส้นสั่นผวา...

"กระทิง กระทิงไล่ขวิด วิ่งหนีเร็ว"!

ไม่รู้ใครแหกปากตะโกน เทพหรือชาติ แต่ผมไม่ฟังแล้ว ถลาไปฉุดแขนนงคราญที่ยังนั่งตกตะลึงบนก้อนหิน ตะโกนบอกบักสมคุ้มครองอาจารย์เลิศ สั่งลูกหาบวิ่ง ทิ้งของไว้ก่อน มุ่งหน้าไปเนินเขาที่พวกเราไต่ลงมา...พักเดียวเทพกับชาติก็วิ่งหน้าตั้งมาจากดงไม้ เห็นหลังพวกเราไวๆ ทั้งคู่ก็ตามติดพุ่งขึ้นเนินด้วยกัน

เหตุทั้งหมดเกิดแค่เสี้ยววินาที ไวมาก จนผมลืมมองว่า...ไม่มีลุงพรานวิ่งตามนายทุนชาวบางกอกออกจากดงไม้!

เราหอบแฮ่กกันอยู่ที่ช่วงเนินที่มองว่ายังไงกระทิงก็วิ่งตามขึ้นมาไม่ได้ คุณเทพกับชาติ
หอบตัวโยน โค้งตัวลงต่ำเอามือจับหัวเข่า เหมือนนักวิ่งมาราธอนเข้าเส้นชัยแล้วเหนื่อย
แทบขาดใจ

ตอนนี้เองที่ผมเห็นว่าไม่มีลุงกะหร่างของผมอยู่ในทีม!

"ลุงล่ะครับ ลุงอยู่ไหน?" ผมละล่ำละลักถาม2ชาวกรุง...คุณเทพส่ายหัวหอบ ตอบไม่ได้
เพราะเหนื่อย ชี้มือส่งๆไปทางดง

"วิ่งกันไปคนละทาง"...คุณชาติตอบแทน แล้วเล่ากระท่อนกระแท่นเพราะความเหนื่อยว่า
เจอกระทิงโดยบังเอิญในระยะสิบกว่าก้าว รีบร้อนยิงถากตัวมัน โดนมันพุ่งใส่ แตกฮือไป
คนละทิศ ไม่รู้ลุงพรานวิ่งไปด้านไหน?

ผมไม่รอฟังชาติเล่าจบ สบถด้วยความโมโห วิ่งพรวดลงจากเนิน สั่งบักสมดูแลทุกคนไว้
อย่าลงเนินมาเด็ดขาด ตัวเองตะบึงเข้าดงไม้เหมือนลมพัด โกรธจนอยากตื้บไอ้ชาวกรุง
ทั้งคู่...เอ็งหนีเอาตัวรอดก่อนได้ไงฟ่ะ? ปืนก็ทันสมัย ปืนพระเจ้าเหาลุง จะไปทำไรไอ้กระ
ทิงได้ ถ้าไม่ยิงจุดตายโป้งเดียวจอด ซึ่งเป็นเรื่องได้แต่ฝัน มีแต่มันชาร์จเราจอดก่อน!!

 

ยิ่งคิด ยิ่งโมโหเดือด ผมเร่งฝีเท้าขึ้นให้เหนื่อย จะได้หายคลั่ง ไม่เคยโกรธขนาดนี้ตั้งแต่
มาอยู่เหมืองและท่องไพร ดีที่ความโมโหทำให้หน้ามืดสะดุดรากไม้ หัวคะมำถลาจะทิ่มพื้น
แต่ความไวของวัยหนุ่ม ผมค่อยๆกลิ้งไปกับพื้นเหมือนตอนฝึกทหารท่าล้มเบสิค สติสตัง
กลับคืนมา เย็นลงทันควัน

ผมเดินลึกเข้าดงไม้ ผ่อนฝีเท้าช้าลง มือกุมลูกซองห้านัดอาวุธใหม่ประจำกาย ตาสอดส่าย
ระวังระไวการชาร์จของสัตว์ใหญ่บาดเจ็บ ลูกซองห้านัดในมือเป็นปืนทันสมัย อานุภาพสุด
ยอดก็จริง แต่ยังไม่เคยกดไกสักเปรี้ยงแค่รู้วิธียิงเพราะมันง่ายเหมือนปอกกล้วย แต่ปืน ม้า
ก็เหมือนผู้หญิง หากคุณไม่เคย เช่น วัวเคยขา ม้าเคยควบ เคยใช้ เคยขี่ การพยศเกิดได้ทุก
เมื่อ ผมต้องปรับอุณหภูมิจิตใจลงอีก ตั้งสมาธิ และระวัง

"ลุง ลุง ลุง วู้ วู้ วู้ ลุงอยู่ไหน?"...ผมลองตะโกนลั่นป่า เอาตัวบังต้นไม้ไว้ก่อน ชะโงกหน้า
ตะโกนแบบเดิม2-3ครั้ง ระวังหลังเรียบร้อย ไม่มีเขาแหลมพุ่งมาสอยตูดแน่ ขยับเดินหน้า
ไปต้นไม้ขนาดใหญ่ถัดๆกัน ตะโกนระงม คิดว่าเสียงแห้งตอนไหน ค่อยใช้ลูกปืนยิงเรียก
สักสามนัด

"นายทหาร ทางนี้"...เสียงเล็กแหลมแว่วมาทางขวามือ ด้านนั้นเป็นพงหญ้าสูงท่วม ถัดไป
อีกหน่อยจึงเป็นต้นไม้ขนาดพอคนโอบขึ้นเรียงรายเป็นป่าโปร่ง ผมต้องเดินตัดพงหญ้านี้
ไม่ต่ำกว่ายี่สิบก้าว เป็นที่ซ่อนตัวอย่างเยี่ยมของสัตว์เจ็บ ถ้าไอ้เขาดุแอบอยู่ดังคาด คงวิ่ง
ป่าแตกอีกคน แต่ความห่วงลุงมีมากกว่า ผมกัดฟันแหวกหญ้าเข้าไปช้าๆ มีเสียงลุง วู้ วู้ ให้สัญญาณไม่หยุด ลุงพรานคงกลัวผมหลงทิศ เพราะผมไม่ได้วู้ตอบ กำลังใช้สมาธิตตัดผ่าน
เจ้าดงรกที่น่าพรั่นพรึงตรงนี้

ผ่านดงหญ้ายาวท่วมหัวโดยสวัสดิภาพใจแทบตกอยู่ตาตุ่มในแต่ละก้าวย่าง...ตาผมไว
เห็นลุงพรานอยู่บนคบต้นไม้ขนาดพอโอบ แกก็เห็นผมแล้ว โบกมือหยอยๆว่าเข้ามาได้ ปลอดภัย...ผมวิ่งปราดเข้าหาต้นนั้น เอาหลังพิง ตาส่ายซ้าย-ขวา มือถือลูกซองขึ้นลำ
พร้อมลั่นกระสุน ท่าทางผมยามนั้น พอกล้อมแกล้มว่ามาดให้เหมือนนักล่าหรือดาราแห่งพงไพร ในภาคผู้ร้ายจ้องยิงพระเอกคือ...ไอ้กระทิง! โชคดีไม่มีพระเอกโผล่จากดงไม้หรือ
พงหญ้าตรงไหน ผมรีบโบกมือให้ลุงไต่ลงมา

ลุงไต่ลงมา ปืนแก็ปพระเจ้าเหาไม่อยู่กับตัว แกถึงไม่กล้าลงดิน..."ไปหาปืนกัน นายทหาร
ลุงทิ้งไว้ตรงนู้น" แกว่า

แล้วก็เล่าว่าเดินกันอยู่ดีๆสอดส่ายหาหมู เก้ง กวางเพลินๆ เสียงปืนข้างหลังลั่นเปรี้ยง หัน
ไปเทพกำลังยิงอะไรมองไม่ถนัดเพราะต้นไม้บัง เห็นแว่บเดียวว่า ตัวดำๆทางขวามือห่าง
ไปเกือบยี่สิบก้าว

"น่าโดนถากๆ" ลุงบอกว่าอันนี้เดา เพราะไม่เห็นตอนยิง

"มันบ้า กล้ายิงกระทิง ไม่ถามลุงก่อน"ผมนินทา เดือดปุดๆ

"กระทิงไหน นายทหาร ควายป่าตัวเบ้อเร่อ"!!

อ้าว...งานเข้าหนักเป็นสองสามเท่า พรานสมัครเล่นชาวกรุงเปิดความยุ่งขิงตายชักสู่หมู่คณะ เล่นยิงควายป่าเจ็บ ไอ้มหิงสา หนึ่งใน"เบญจเทพ"แห่งพงไพรซาฟารี

ต้องทราบกันก่อนนะครับว่า ยอดสัตว์ป่าในฝันของนักล่าที่โลกจัดอันดับไว้ มีเพียง 5 สปีซีส์
"ท็อป ไฟว์"ที่ใครล่าได้เพียงหนึ่ง ก็ทะลึ่งพรวดขึ้นอันดับเป็นพรานตัวจริง

เสือ สิงห์โต แรด ช้าง ควายป่า !!!

ผมขนานนามมันว่า "เบญจเทพ" เทพทั้งห้าแห่งพงเถื่อนของโลกนักล่า มันดุ โหด ล้มยาก อันตราย ทุกจังหวะย่างก้าวฆ่าเราได้เหมือนที่เราฆ่ามัน

ไอ้ชาวกรุงหน้าโง่ ล่อหนึ่งในเบญจเทพเข้าแล้ว ที่สาหัสหมอไม่รับเย็บ...คือ ทำมันเจ็บ!

 

สต็อปครับ ราตรีสวัสดิ์ตรงนี้
ฝันดี หวย(รัฐ)กินก็อย่าท้อ
ผมซื้อ แปดแปด มันออก สี่สี่ สนุกดี
ไอ้เกมส์ตัวเลขนี่ ยากพอกับเขียนตอนนี้
ขอบคุณการติดตามและโพสท์ถล่มทลายครับ

 

ไม่ได้มาเขียนโพสในพลังจิตนานแล้ว และไม่ได้อ่านเรื่องราวและสำนวนการท่องไพร แบบนี้มานานแล้วเช่นกัน มีความสุขที่ได้อ่านครับ ขอบคุณคุณอามากครับ (ขอเรียกว่าอานะครับ) กำลังไล่อ่าน แต่ขออนุญาต มาแสดงความชื่นชมก่อนครับ

 

สนุกตื่นเต้น เหมือนเดิม ถ้าเป็นหนังสือนี่ ผมวางไม่ลงเลยที่เดียว รอติดตามตอนต่อไปครับ

 

การร่ายรำทวนวรรณศิลป์ ของท่านอา wanwi. ไม่น่าพลาดน่ะครับ เพราะจังหวะ จะโคน เข้าเป้าตลอด ไม่ว่าการเว้นจังหวะเรื่อง ให้ผู้ตามรู้สึกค้างคา กระหายใคร่อยากติดตามต่อ หรือการใช้คำพรรณนา บรรยายภาพฉากและอารมณ์. เป็นกำลังใจ และรักษาสุขภาพด้วยน่ะครับ